Het is maar goed dat ik geen trainingsschema heb, want in Zuid Europa zijn de omstandigheden heel anders dan thuis.
De eerste dagen van onze vakantie stonden we op een camping nabij Venetië. Een plan was om nog een stukje door de stad te rennen maar toen we daar waren was het zo heet en druk, dat dat geen goede optie was. Bovendien kon ik niet zomaar weglopen van mijn reisgenoten.
Daarna stonden op een camping tussen Firenze (Florence) en Siena. Op mijn eerste Italiaanse loopje liep ik ’s morgens door het Toscaans middeleeuws dorpje Barberino Val d’Elsa bovenop een berg.
Het tweede loopje liep ik vanaf die berg, waartegen onze camping ook lag, naar beneden tot een opgedroogd riviertje. En daarna weer omhoog. Best pittig, maar door focus op techniek goed te doen. Wandelen over onze steile camping met terrassen was al zwaar op zich.
Het derde loopje was weer vanaf de berg naar beneden. Ditmaal een steil zandpad dat al snel uitkwam op een afgesloten hek. Gelukkig waren er nog een aantal zijpaden maar al snel bleken deze overal uit te komen op privéterrein. Italianen hebben volgens mij niet zoveel met voortbeweging op eigen kracht. Wandel- of fietspaden zullen er misschien wel zijn, maar ik ben ze niet tegengekomen. Het tijdstip van dit loopje was midden op de dag en de temperatuur lag boven de 35 graden. Gelukkig had ik een klein flesje water meegenomen. Ik had dit voornamelijk nodig om over mij hoofd te gieten voor wat afkoeling.
Mijn eerste loopje in Frankrijk was een geel/blauw (op mijn kaart rood) gemarkeerde wandelroute. Vanaf de camping in le Chambon de Bavas was het ruim 400 meter van het betere heuvelwerk (bergwerk) naar boven. Steil en warm genoeg om al snel in wandelen over te gaan. Ook naar beneden weer te steil om te rennen en te ver om het hele stuk naar beneden te dribbelen waardoor ik het af moest wisselen met stukjes wandelen. Dan weet ik vast wat me te wachten staat als ik me inschrijf voor een trail met veel hoogtemeters. Ondanks mijn gedetailleerde kaart kwam ik toch op een verkeerd punt uit waardoor mijn loopje nog langer werd dan gepland. Dit was het punt waar ik op de heenweg een grotendeels door een braam ingekapselde Lada Niva aantrof op een terreintje met achtergelaten bouwmaterialen en wijd verspreide rotzooi. Eenmaal terug op de camping was ik behoorlijk dorstig want ik had alleen maar een kaart meegenomen. De Ardeche is een wereld van verschil met Toscane qua wandelaarsvriendelijkheid, dus ook qua lopersvriendelijkheid.
Het tweede loopje ging van de camping naar beneden naar het dorpje les Ollières-sur-Eyrieux. Met de auto zo’n 5 kilometer en via een steil wandelpad met veel losse keien en mooie groene ravijntjes bijna de helft van deze afstand. Daarna via een andere wandelroute terug naar de camping. Ik was blij dat ik deze keer mijn waterrugzak meehad en niet blij met de grote hoeveelheid vliegen onderweg. Onderweg de 2/1 en 3/2 ademhaling geoefend. 2 passen inademen en 1 pas uitademen. Zo snel had ik nog nooit ademgehaald dus dat was wennen. Het voordeel van deze asynchrone ademhaling is dat de belasting van je spieren en organen aan de linker- en rechterkant beter verdeeld is. Terug op de camping een verfrissende duik in de rivier genomen.
Het derde loopje was een korte route die we eerder op de dag gewandeld hadden en die ik half in de schemer en half in het donker liep. Het was maar goed dat ik de route kende anders zou ik misschien wel fout gelopen zijn en ik had geen navigatiemiddelen mee. Het laatste stuk van een paar honderd meter was gewoon over de weg. Erg gevaarlijk met al die bochten en in het donker dus ik kon hier mooi een eindsprint inzetten.
Naast deze loopjes hebben we veel gewandeld in mooie steden (Venetië, Florence, San Gimignano, Siena, Valence en Dijon) en een klimparcours met spannende tokkelbanen gedaan boven rotsen en een rivier, lekker gekookt, uit eten geweest, veel Italiaans ijs gegeten. We hebben ons op de campings prima vermaakt met vrienden en vriendinnen die we hadden meegenomen en met nieuwe vrienden en vriendinnen op de campings. Het opzetten en afbreken van de tent en inpakken en wegwezen viel niet tegen. Het kost ons nu ongeveer 3 uur van opstaan tot wegrijden.
Er waren ook 2 minpuntjes. Op de heenweg reden we met zwaar bepakte auto (bagage, 5 mensen, dakkoffer en aanhanger) 16% naar beneden en ik constateerde dat de remmen het nauwelijks meer deden. Gelukkig kon ik nog net een parkeerplaatsje opdraaien. Daar de pechhulp gebeld. Gelukkig stelde deze mij gerust door te vertellen dat ik de remmen moest laten afkoelen en dat in 99 van de gevallen de remmen het weer zouden doen. Na een uur durfden we het aan om de afdaling weer verder in te zetten, in de 1e versnelling met af te toe voorzichtig bijremmen. Dat viel uiteindelijk dus nog mee. Na ongeveer een week kregen we een smsje waarin stond dat één van de jonge katjes was overleden. Hoe dat gebeurd is zullen we nooit weten. De vrienden met wie we op de camping stonden zouden precies dat katje nemen en er was flink wat verdriet.
Qua lopen was het een goede vakantie. Ik heb niet zoveel gelopen als ik gewild had, maar ik ben op mooie plekjes geweest en heb waarschijnlijk voldoende gelopen om mijn opgebouwde conditie en belastbaarheid niet af te breken. De volgende vakantie ga ik zo proberen te plannen dat ik ter plekke aan een loopevenement kan deenemen.
Geef een reactie