Altijd handig. Het trainen combineren met iets anders zodat er geen kostbare tijd verloren gaat. Zo ook deze woensdag. Selena moest weer eens naar zwemles en dan gebruik ik de tijd tussen brengen en halen om een stukje te lopen in de omgeving.
Vorig jaar liep ik dan een rondje door Velserbroek en Spaarnwoude, maar dat ging vervelen en bovendien liep ik een aardig stuk lang de snelweg wat niet bevorderlijk is voor de gezondheid. Dus tegenwoordig loop ik naar duiningang Duin en Kruidberg, loop daar een rondje en vervolgens weer terug naar het zwembad (Ben Rietdijk, Velserbroek).
Het duurde even voor ik een geschikt rondje had. Een paar keer had ik de tijd/afstand iets verkeerd ingeschat en kwam ik te laat terug bij het zwembad. Het hier afgebeeld rondje is kort genoeg om zelfs met rustig lopen nog ruim op tijd terug te zijn.
Nu ik mijn blote voeten enigszins serieus aan het trainen ben loop ik dit rondje ook deels blootsvoets. Omdat ik rustig opbouw vergroot ik het deel blootsvoets steeds een klein stukje. Deze keer was het 3km waarvan ongeveer de helft onverhard door de duinen.
De ene onverharde ondergrond is de andere niet en met verharde ondergronden idem dito. Zo is een aarden bospad zonder obstakels de fijnste ondergrond om op te lopen. Maar, naar gelang de hoeveelheid stenen, steentjes, takjes en wortels verandert ook het loopcomfort.
Hoe meer ik blootsvoets train, hoe beter ik op spartaanse ondergronden loop, althans, dat is het idee. In de praktijk merk ik hier nog niet heel veel van. Misschien wordt de huid onder de voeten wel sterker en minder blaargevoelig, de zenuwen vinden het nog maar niks en geven veelvuldig aan de bovenkamer door dat ik moet stoppen met dat gedoe. Als ik stop en mijn voeten inspecteer is er gelukkig niets aan de hand, maar ik neem mij voor om tijdens iets langere ongeschoeide trainingen mijn voeten minstens 1 keer per half uur visueel te inspecteren. Want, een bloedblaar voel ik niet altijd aankomen. Een inspectie is niet altijd eenvoudig omdat de voetzool langzaam verdwijnt onder een zwart laagje vuil. Dan zie je de eventuele beschadigingen niet, maar een combinatie van kijken, voelen en een rustige opbouw is volgens mij de beste manier om een gestage duurzame aanpassing van de voet te bewerkstelligen, waarbij ik hoop op een sterkere voetzool in de vorm van een sterkere huid, dikkere vetkussentjes, sterkere spieren en pezen, meer haarvaten en sterkere botjes. Voeten die in staat zullen zijn zonder schoenen een persoon 42 kilometer mee te voeren over een verharde ondergrond.
Geef een reactie