Trainen voor een strandmarathon op blote voeten, hoe pak je dat aan? Er zijn talloze schema’s te vinden om je voor te bereiden op een marathon, maar niet voor een strandmarathon en al helemaal niet voor één zonder schoenen. Maar ik ben niet van de schema’s, dus dat komt goed uit. Ik doe eigenlijk maar wat met een beetje het idee van die schema’s in mijn hoofd. Ik hoef qua tijd er ook niet het uiterste uit te halen.
Trainen voor een voorjaarsmarathon betekent ook veel trainen in het donker als je doordeweeks full time werkt. In het donker lopen trok mij niet zo dus heb ik de laatste weken elke woensdag een paar uur eerder vrij genomen om mijn ongeschoeide onderstel nog wat extra te laten wennen op het strand.
Wat de blote voeten betreft is deze winter qua weersomstandigheden een kadootje, maar de trainingen zelf niet. Althans voor mij niet, want ik ben geen doorgewinterde hardcore barefoot extremist. De Scheveningen-Zandvoortmarathon is voor zover ik weet de enige marathon met een blotevoetenklassement en de vorige keer dat ik deze liep was ik al van plan deze blootsvoets te doen, maar vanwege de toch wel frisse winter, stond ik uiteindelijk toch met schoenen aan aan de start. Dat kan dit jaar ook gebeuren, want het moet niet al te koud zijn. Als de gevoelstemperatuur 5 graden of warmer is, dan zou het voor mij mogelijk moeten zijn.
Afgelopen woensdag was het weer tijd om erop uit te gaan. Het was flink koud, slechts enkele graden boven 0 en ik dacht dat het beter was om niet de hele training op het strand te doen maar om deels wat meer beschut in de duinen te lopen. Bovendien vind ik rennen door het duingebied veel leuker dan het monotone lopen met het monotone beeld op je netvlies. De zon scheen gelukkig. Die nacht had het gevroren en daar waar de zon niet had geschenen waren de paadjes nog wit en hard bevroren. Dankzij de afwisseling tussen bevroren en door zon verwarmde ondergronden kon ik 17km afleggen zonder mijn voeten te beschadigen. Dit mede dankzij een flink aantal eerdere trainingen waarbij koude voeten een rol speelden. Ik had mijn teenschoenen mee voor de zekerheid en onderweg kan je de kleur van je tenen goed in de gaten houden. Als de roze kleur wegtrekt is het niet goed. Het aparte is dat dit soms bij 1 of meer tenen eerder gebeurd dan bij de rest. Als dat gebeurt had je eigenlijk al eerder je schoenen aangetrokken moeten hebben.
Het lijkt erop dat mijn voeten redelijk aan het wennen zijn aan urenlange blootstelling aan kou en allerlei soorten ondergrond. Het schijnt dat onder deze omstandigheden het onderhuids vetweefsel en de haarvaten toenemen en de gevoeligheid van de zenuwen in de voetzool normaliseert. Dat betekent dat je niet meer au! roept (of denkt) bij elk kiezelsteentje waar je overheen loopt.
Met nu nog precies 3 weken te gaan lijkt het er op dat een marathon op blote voeten binnen hand… eh… voetbereik komt. De weersvooruitzichten zijn redelijk: een max. temperatuur van 9 graden, windkracht 5 uit het westen en buien, bewolking en zon wisselen elkaar af.
Geef een reactie