Trail des Fantomes 2016

Met het idee van: “Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan” (Pippi Langkous), schreef ik mezelf begin dit jaar in voor de langste afstand van de Trail des Fantomes (van dit jaar), 64,9km. Er was nog tijd genoeg om naartoe te trainen. Met tussendoor nog een marathon en een bergtrail zou het goed moeten gaan. De hele lange duurlopen zijn er echter bij ingeschoten. Meer dan 25km had ik bijna een half jaar niet meer gelopen. Toch maakte ik me er geen zorgen over. Ik trainde niet lang, maar wel veel (voor mijn doen), tot wel 4x per week.

De dag ervoor liet ik mij per trein vervoeren naar het dichtstbijzijnde punt van de start. Dat was station Melreux-Hotton, op ruim 20 km van La Roche. Het treinkaartje was slechts 19 euro. Ik moest 4x overstappen. In Leuven sukkelde de trein oertraag het station binnen waardoor ik pas tijdens het fluitsignaal in de aansluitende trein naar Luik kon springen. In Hotton werd ik opgehaald door Ruben en reden we naar zijn huisje even buiten Hubermont. Daar was het bijkomen van de reis met een paar biertjes in de warme namiddagzon. Het diner werd een soort van post-apocalyptisch maal van zowel verse ingrediënten als eetbare dingen die al jaren over de datum waren.

De volgende dag ging de wekker om 5:30. Snel opstaan, in de hardloopkleren en nog een restje rijst en wat brood naar binnen werken. Na een laatste check van de uitrusting bracht Ruben mij naar de start.

IMG_0917Weinig bekenden te zien daar. Alleen Stella, die ik wel eens tegenkom bij groepsloopjes. Eenmaal thuis zag ik dat ze als eerste dame bleek te zijn gefinisht. Bij de start vertrokken de deelnemers sneller dan ik had verwacht. Waarom nu al die haast, dacht ik. Al snel werd het tempo noodgedwongen teruggebracht door een lange, stevige klim met daarna een flinke afdaling. Hier kwam ik nog een bekende, Paul van AnyonesRunning, tegen. De schoenen die ik op dat moment aanhad kwamen bij hem vandaan.

Er volgde een nieuw stuk in het parcours ten opzicht van de oude afstand van 53 km, een klim naar het hoogte punt van het parcours, 460m. Omdat het parcours nu voornamelijk single-track was geworden moest je af en toe even wachten. Het was nog behoorlijk druk. Ik ben een voorzichtige, langzame afdaler, als langs het pad afgronden zijn of op het pad veel wortels, kuilen en keien. Ik ging hier regelmatig opzij om haastige afdalers te laten passeren.

De eerste verzorgingspost (22km) verscheen. Cola, wat eten en snel weer op pad. 2 jaar geleden liep een groot aantal deelnemers, waaronder ik, hier fout. We hadden het idee dat we hier een steile afdaling moesten nemen. Eenmaal beneden was niet meer duidelijk welke kant we op moesten. Dit jaar begin ik bijna dezelfde fout. De loper voor mij nam de steile afdaling, maar ik volgde de pijlen. Met een lange lus kwam ik ook beneden. Even later kwam ik bij de diagonale rots met hulpketting.

IMG_0920Vlak voor de eerste rivieroversteek stuurde ik een sms en pakte ik mijn camera en telefoon waterdicht in. Geen overbodige luxe, want de rivier was deels afgedamd met rotsen en in het midden snelstromend. Het was lastig om in de krachtige stroming overeind te blijven. Iemand was zo slim om voor de oversteek zijn schoenen en sokken uit te trekken.

Ik kwam op het punt waar ik 2 jaar geleden met Peter bramen plukte en waar even later Ruben stond. Nu plukte ik in mijn eentje bramen en stond Ruben daar weer, met 2 van zijn dochters. Ik kon even zitten in de auto, at wat en deed een paar droge sokken aan, met het risico dat ze binnen afzienbare tijd weer nat werden, maar dat bleek gelukkig mee te vallen. Ruben en zijn dochter renden mij weer op gang.

Een paar kilometer verder begon ik mijn maag te voelen. Ik herkende het gevoel. Doorgaan met rennen zou uiteindelijk leiden tot misselijkheid. Misschien had ik een te lange periode niet gegeten, waarschijnlijk omdat ik tijdens het lopen totaal geen tijdsbesef heb. Voorlopig werd het dus wandelen. Hiermee kwam mijn maag weer tot rust. Af en toe probeerde ik weer een stukje te rennen maar mijn maag liet telkens weten dat niet op prijs te stellen. Gelukkig was dit een erg mooi stuk in het parcours met veel mooie rotspartijen en trappetjes. Ergens sprong ik niet helemaal goed op een bruggetje, bestaande uit een loopplank met een leuning aan 1 kant. Mijn been schampte de leuning met een flinke schram tot gevolg.

IMG_0925Veel punten in het parcours kwamen me bekend voor van 2 jaar eerder. Ook de smalle brug over de Ourthe ten zuiden van het stuwmeer van Nisramont. De vorige keer was dit ongeveer het keerpunt halverwege. Dit keer moest ik volgens de pijlen deze brug passeren voor het tweede grote verlengstuk in het parcours. Af en toe zag ik ineens een pijl schuin naar boven waar het zo steil was dat ik met moeite met handen en voeten omhoog kon komen.

Na een flinke tijd bereikte ik een brug over de Ourthe Occidentale, waar ik weer een sms stuurde. Zowel voor als achter mij werd het steeds rustiger. Een behoorlijke tijd werd ik bergafwaarts door diverse deelnemers ingehaald waarna ik bij de beklimmingen dezelfde mensen weer inhaalde. Uiteindelijk zal ik vrijwel niemand meer.

Een man met een grijs shirt liep in tegengestelde richting. Hij zei dat het nog een paar 100m was naar de ravito. Ik zag hem later nog een keer of 3. Blijkbaar was het een supporter/verzorger van een andere langzame loper ergens achter mij. Even later vroeg een dame die daar aan het wandelen was hoe ze in Nisramont moest komen. Volgens mijn geprinte parcourkaartje was dat niet duidelijk dus adviseerde ik haar het nogmaals te vragen bij een groepje kampeerders die we verderop zagen.

Ik had net wat bramen gegeten toen Ruben me tegemoet kwam lopen. De ravito was toch nog wel een kilometer. We haalden samen een deelneemster in die met veel moeite via het pad omhoog Ravito 3, op het 42km-punt, wist te bereiken. Ik liet mijn waterzak geheel bijvullen en nam wat cola en tucjes. Iemand anders kreeg zijn waterzak niet open. Ik zag vanuit mijn ooghoek weer de dame die naar Nisramont moest. Blijkbaar was ze nog niet achter de juiste route. Gelukkig hoefde ik over mijn route niet na te denken met die duidelijke gele pijlen.

Ik vervolgde mijn weg en nu liep ik echt alleen door de Ardennen. Wel vreemd: Meedoen aan een wedstrijd en geen andere deelnemers zien. Maar dat heeft degene die eerste wordt vaak ook. Regelmatig was ik niet zeker of ik nog op het parcours liep en was elke keer blij en opgelucht als ik dan weer een gele pijl zag. De route was op 1 punt na (bovenaan bij de kettingrots) heel goed aangegeven.

Opeens liep ik lang huisjes. Dit was het punt waar ik weer een smsje zou sturen. Een flinke tijd later kwam ik op de plek waar Ruben klaarstond met een klapstoel. Ik ging er een paar minuten in zitten om vervolgens nog 1km te moeten afleggen tot het laatste verzorgingspunt, Maboge.

IMG-20160817-WA0003Toevallig kam ik hier Paula tegen. Ze was net klaar met het bezemen van het 12km- en 33km-parcours. De laatste lopers van de 33 km zaten dus vlak voor mij. Ik haalde ze in op de Muur van Maboge. Eenmaal boven was er een recht pad 3km heel geleidelijk naar beneden richting La Roche. Hier probeerde ik voorzichtig weer wat hard te lopen. Dat ging nog redelijk. Daarna stond er een bord: Finish 1km. Er volgde een haarspeldafdaling tot de oever van de Ourthe. De oversteek was ondiep en rustig. Ruben, Sarah en Rosa liepen de laatste paar honderd meter met me mee. Bij de finish werd mijn naam en positie (102, die later 103 bleek) omgeroepen. Ik had er 11:41 over gedaan. 103 van de 114, haha.

Nog geen half uur later gingen we op weg naar huis en ik zei: “Dit doe ik NOOIT meer!”. Maar ondertussen denk ik er al weer wat genuanceerder over.


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.