Vandaag ging mijn wekker om 4:15. Nadat ik hem stil had gekregen, stapte ik maar meteen uit bed. De avond ervoor had ik vrijwel alles klaargelegd om snel te kunnen vertrekken. Evengoed duurde dat snel nog een half uur. Na een uurtje in de auto reed ik door Driebergen, heel mooi, maar geen station te bekennen. Ik reed terug, richting Zeist en vond daar het station waar ik moest zijn.
Mijn plan was om hier de eerste trein van vandaag (6:06) te pakken. Thuis had ik nog even Buienradar gechecked en het voorspelde regenfront was een uur eerder dan gisteravond werd beloofd. Ik wijzigde mijn plan om van Rhenen naar Driebergen te lopen. Ik ging nu eerst lopen en dan met de trein terug. Dan kon ik minstens een half uur langer droog lopen. Minstens, omdat de regen dezelfde kant op ging als ik. Inhalen duurt langer dan tegenkomen in tegemoetkomende richting.
Een nadeel van het gewijzigde plan was dat ik het eerste stukje in het donker liep. Ik wilde vanmorgen nog een hoofdlamp meenemen, maar er waren geen nieuwe batterijen in voorraad. Maar, met een beetje moeite lukt het best goed in het donker. Ik had de routekaart op mijn telefoon gezet als JPEG. Het ging geheel GPS-loos, dus het navigeren ging niet vanzelf. Als je een gebied niet goed kent lijken alle bospaadjes op elkaar. Vooral in het donker.
Het werd licht en het was nog steeds droog. Het bos voor mij werd voorzien van een roodgloeiende achtergrond. Helaas werd deze achtergrond al snel vervangen door een grijs exemplaar. Grijs, maar gelukkig nog droog.
Toen ik 14 kilometer had gelopen, ter hoogte van de Leersumsche Plassen, voelde ik de eerste spetters en trok mijn regenjack aan. Toen ik zonder bril beter zag dan met bril voorzien van druppels, zette ik deze af. Het navigeren met de kaart op de telefoon ging steeds lastiger. Met druppels op het scherm en natte vingers wordt de werking van het touch-screen erg onvoorspelbaar.
Uiteindelijk resulteerde dit, in combinatie met het verkeerd interpreteren van de kaart, in verdwalen. Ik kwam bij een oud torentje, waarvan ik nu weet dat het de Uilentoren is. Daar kon ik even droog staan om goed op de kaart te kijken. Vanuit mijn ooghoek zag ik een straatnaambordje. Daar liep ik even snel heen en zag dat het niet de Scherpenzeelse weg was die het zou moeten zijn. Ik vroeg de weg naar die weg en die was vlakbij. Maar, daar aangekomen was het nog niet duidelijk. Ik zag in de verte winkels en liep daarheen. Dat was het centrum van Leersum. Ik besloot vanaf hier langs de weg naar Amerongen te lopen. Om er zeker van te zijn of ik de juiste richting koos vroeg ik of Amerongen die kant op was. De oude man die ik had aangesproken bevestigde dit en voegde er aan toe dat hij niet met me mee ging.
Ik besefte dat ik mijn handschoenen had laten liggen in het torentje. Geen denken aan om terug te gaan. Dan nog liever koude handen.
In Amerongen kocht ik een kaascroissant en at deze op voor hij doorweekt was. Het lukte me om vanuit hier weer op de route te geraken. Nog geen kwartier later stond ik op de Amerongse berg.
Het stopte met zachtjes regenen. Nu kwam de nattigheid zowel van boven als van onderen. De ondergrond, die hier en daar al flink zompig was, veranderde in water- en modderpartijen. Het duurde niet lang of mijn voeten waren nat en mijn schoenen onherkenbaar.
Desondanks kreeg ik geen koude handen. Het navigeren met de kaart op mijn telefoon was nu nog moeilijker geworden want ik kon mijn handen en mijn telefoon nauwelijks meer afdrogen aan mijn natte kleding en drooghouden van het scherm was een onmogelijke opgave.
Het lukte verder, met een beetje geluk, om op de route te blijven. Gelukkig had ik wat herkenningspunten van de vorige keren dat ik hier liep. Uiteindelijk kwam ik aan in Rhenen. Bij het station stond de trein gelukkig al klaar. Als ik hier te lang zou moeten wachten zou ik teveel afkoelen. In de trein was het 22 graden. Het duurde al met al toch nog 40 minuten voor ik aankwam op station Driebergen-Zeist. Tijdens de laatste minuten in de trein begon ik te rillen. Daarna snel de auto in, droge kleren aan en de kachel op de hoogste stand en rijden naar huis.
Door het verkeerd lopen heb ik meer dan 33 kilometer afgelegd in plaats van 31. Ik deed er ruim 4 uur over.
Al met al een goede training met weersomstandigheden die ik tijdens een loopevenement ook kan hebben. Een les is dat volgende keer beter met GPS kan navigeren. Mijn Garmin horloge doet het vast nog wel. Mijn telefoon en GPS is geen goede combinatie. Misschien is een handheld GPS-apparaat, of zoals we het thuis noemen: bostomtom, een goed bruikbare oplossing voor mij.
Geef een reactie