Het was op een recordwarme oudewijvenzomerdag halverwege oktober. Een paar maanden eerder hadden we besloten om met 21 blootpootapen mee te doen aan de halve marathon van Amsterdam.
Met de bus van Haarlem naar het Olympisch Stadion, dat was voor mij de snelste optie. Eenmaal ingestapt was ik 26 minuten later op 9 minuten loopafstand van het stadion. Ik had voor de zekerheid een screendump van een kaartje gemaakt om de weg te vinden maar dat bleek niet nodig. Een massa felgekleurde mensen bewoog gestaag een zekere richting op. Ik ging op in die massa. Even later was het de kunst om op de afgesproken plek te komen, de brug achter het stadion. Maar er waren daar 2 bruggen. De verzamelplek werd bij een boom tussen de 2 bruggen in. Ik liep wat rond met de Crazy Barefootvlag om de barrevoeters te verzamelen. We kregen fraaie Barefoot Crew hemdjes en startnummers.
We moesten door een soort menselijke stroopachtige massa ons startvak proberen te bereiken. Aan het startschot te horen waren we ongeveer op de juiste tijd en plaats. We bewogen mee met de stroom die uiteindelijk van wachten, slenteren, wandelen, dribbelen en joggen, overging in slalommend hardlopen. 1 ding was van belang: Volg de Crazy Barefootvlag.
Na een paar kilometer kwam er wat meer lucht tussen de lopers. Ruud, de vlagdrager, zweepte met succes de toeschouwers op en kreeg ze telkens zover om ons aan te moedigen. Hij sprak ook veel lopers, die het zichtbaar zwaar hadden, moed in. Ondertussen bleek dat het asfalt van Amsterdam niet echt comfortabel loopt. Mijn blootsvoetse trainingen hadden voornamelijk plaatsgevonden op duinpaden, fietspaden en stoepen, en niet op de rijweg. Ik zocht de gladde witte wegbelijningen op om mijn voeten enigszins te ontzien. Ondanks dat er soms maar 1 van de 4 voetlandingen op een onderbroken streep kwam, gaf dat toch verlichting. De structuur van de weg was op zich aanvaardbaar, maar met nog zoveel kilometers te gaan maakte ik mij wel zorgen. Ik had mezelf nadrukkelijk geen blaren beloofd.
De verzorgingsposten boden bananen, water en sponzen. Ik at banaan maar liet de sponzen en bekers staan. Ik ben er op tegen om spullen eenmalig te gebruiken. We baanden ons een wegover de natte weg met weggegooide bekers en sponzen die gemiddeld 2 seconden in gebruik zijn geweest. Die natte sponzen liepen overigens wel zo lekker dat ik wenste dat het hele parcours van natte spons was.
Ik had van tevoren het parcours niet bestudeerd, dus ik was onaangenaam verrast toen we het Vondelpark inliepen. Ik kende het gematigd grove asfalt daar. Mijn getergde voeten begonnen pijn te doen. Ik raakte daardoor ook achter op de vlagdrager. Op een gegeven moment zag ik ineens Ruth (natural running coach en organisator van deze stunt) vlakbij lopen. Ze begon te versnellen om de vlag bij te halen en ik volgde. Nog een paar kilometer. Weer rotwegdek met amper belijning.
Gelukkig kregen we het stadion in beeld. Met de comfortabele oranje verende ondergrond van de atletiekbaan in het vooruitzicht kon ik mijn zorgen laten varen. Met rauwe voeten en wonder boven wonder zonder blaren over de finish in 02:07:56. Naast de baan was heerlijk gras dat voor ons dienst deed als blusdeken.
Iedereen bleek witte stukjes op de voeten te hebben. Kartonnen bekerpulp van bij de drinkposten. We feliciteerden elkaar en bewogen als teerzand naar de uitgang. Ik had mijn Luna’s bij me en was blij om ze onder mijn voeten te kunnen binden. Na wat bijkomen, wat foto’s en wat napraten ging ieder zijns/haars weegs.
Ik besloot de metro te pakken naar Centraal. Bij het metrostation kwam ik terecht in een ingedikte modderstroom. Een perron vol mensen drong de metro in. Eenmaal vertrokken bleek deze voor mij de verkeerde kant op te gaan. Even later stapte ik het eerstvolgende station uit om in alle rust in de metro in tegengestelde richting te stappen. Elke halte stapten er felgekleurde mensen met dikke schoenen uit totdat ik ineens een uitzondering was en de medepassasiers mij vreemd aankeken met mijn Barefoot Crewhemd met startnummer.
Thuis kreeg ik mijn voetzolen niet meer schoon. Alsof het Amsterdamse asfalt vers onder mijn voeten getatoeëerd was. En zo voelde het ook.
Geef een reactie