We waren een weekje op vakantie in een bungalowpark in de Harz. Dit is een middelgebergte in het centrum van Duitsland op de grens van voormalig Oost- en West-Duitsland.
Op een ochtend beklom ik de dichtstbijzijnde serieuze berg, de Ravensberg. Op de top vond ik een kabelbaanstation, een herberg en een watertoren. Alles was verlaten en gehuld in een dikke mist. Ik daalde weer af. Die zelfde dag stelde ik aan mijn dochter voor om ’s avonds na het eten samen nogmaals die berg te beklimmen. Tijdens de beklimming werd het al schemerig. Op de top was het vrij levendig. Er waren een hoop mensen in het restaurant, aan het licht en de volle parkeerplaats te zien. Ik denk op dat moment weinig wandelaars. Al snel begonnen we aan de afdaling. Inmiddels was de nacht gevallen en was er nog een halve maan voor de benodigde verlichting. Daar waar je onder de bomen (de paar die nog in leven zijn) liep zag je echter letterlijk geen hand voor ogen. We hebben zo min mogelijk de verlichting van de telefoons gebruikt. Een leuke ervaring zo’n afdaling in het donker. Dit was, by the way, geen klim- en klauterbeklimming. Alles was wandelbaar en zonder gapende afgronden.
Volgende patiënt, de Brockenberg, de hoogste berg van Noord-Duitsland (1100m). Deze berg was niet in de buurt, maar op een uur rijden afstand. Eenmaal geparkeerd, gingen we (onze hond, mijn dochter en ik) op weg. Maar het begon te regenen. We besloten te wachten in de auto tot het droog werd, want we waren er ook niet zodanig op gekleed dat we zware buiten konden doorstaan. Na twee uur gaven we het op en besloten weer terugrijd. Maar in een opwelling besloten we vervolgens iets anders: we gaan toch, want het was inmiddels even gestopt met regenen. Ik had een route gekozen van WikiLoc, een community waar avonturiers hun GP-geregistreerde routes + foto’s + verslagen kunnen uploaden. Ik kies dan meestal de routes met de meeste hoogtemeters per kilometer. Als het een via-ferrata-/klettersteigroute is, staat dat hier ook bij. De Brockenberg is wandelvriendelijk, dus ook hier hoefde niet geklauterd te worden. We liepen langs en door bossen van dode bomen. Een desolaat landschap. Op de heenweg lagen de paden en de berghellingen vol met rotsen. Ik kreeg toen door waar de berg zijn naam aan ontleent.
Dichterbij de top liepen we op een saaie asfaltweg die doorliep naar de top. Op de top was een soort kuifjeraketachtige piek, een restaurant, een hotel en een enorme windroos met pijlen naar grote steden in Europa. Het wolkendek bevond zich op ooghoogte. Je kon er onder door kijken naar het dal. In het restaurant bestelden we iets te drinken. Daarna bleek je er niet met je bankpas te kunnen betalen. Toen de barvrouw doorkreeg dat we echt geen contact geld op zak hadden kwam er ineens toch, met een chagrijnig gebaar, een pinapparaat tevoorschijn.
Even later begonnen we aan de terugtocht. Dit keer dezelfde asfaltweg naar beneden, maar al snel moesten we afslaan. Daar was één van de mooiste bergpaden die ik ooit had gezien. Het pad was één en al rotsblok en daar tussendoor liep water, tevens een bergbeekje dus. Van rotsblok tot rotsblok stappend liepen we het pad af. Bailey, de hond, vond dit ook een vermakelijke bezigheid. We noemen hem dan steevast Ouwe Berghond. Bergachtig gebied lijkt altijd zijn natuurlijke habitat, zo gemakkelijk beweegt hij zich hier voort. Eindeloos ging dit pad door, tot we weer bijna in het dal waren. Hier wachtte weer een saaie asfaltweg, maar wel met bramen en frambozen langs de kant. Hier stopten we een paar keer om wat handenvol te plukken en te eten. Niet lang daarna kwamen we weer in het dorp waar de auto stond en kon ik weer een berg afvinken van mijn lijst.
Er stond nog een berg op mijn programma. Eigenlijk geen echte berg maar een beklimming (Hexenstieg) vanuit een kloof naar een hoog punt boven het oppervlak, De Hexentansplatze. Dit was ook weer een WikiLoc-route. Eerst een vrij vlak stuk, daarna de Hexenstieg, een pad met oneindig veel haarspeldbochtjes. Bovenaan was een dierentuin. Ik liep er langs en zag drie wolven lopen. Tijdens de afdaling kwam ik in een bos. Hier liep ik op een smal pad (single track), dit was redelijk onbegaanbaar door steile stukjes en vele omgevallen bomen. Het begon ook hard te regenen. Enige tijd later kwam ik weer bij de rivier van de kloof. Hier ging het pad ook vele keren omhoog (met een wilde rivier ver beneden) en omlaag (vrijwel langs de rivier). Ook deze tocht was zeer de moeite waard.
Geef een reactie