Het moet ergens in april geweest zijn dat ik last kreeg van mijn arm. Ik maakte me er nog zorgen over toen ik mij inschreef voor het beklimmen van de Zugspitze in juli. Ik voelde wel af en toe wat pijn aan mijn arm tijdens de beklimming, maar het was niet echt een beperking en prima te doen.
In september was de pijn inmiddels ergens geworden. Ik liep de Halve van Haarlem, dat ging nog zonder pijn aan mijn arm, maar een loop door de duinen, waarbij je je armen alle kanten op moet kunnen bewegen om in balans te blijven leverde wel pijnscheuten op. Tijd om naar de dokter te gaan.
De dokter kon niets geks vinden maar stuurde me naar de fysiotherapeut. Die constateerde dat ik bijna een frozen shoulder had. Bij een frozen shoulder zit het schoudergewricht vrijwel helemaal vast door een ontsteking.
Er zijn 3 fasen: De bevriezende fase (met pijn en bewegingsbeperking), de bevroren fase (geen pijn, nog steeds beperkt in beweging) en de ontdooiende fase (langzaam komt de mobiliteit weer terug). Als gevolg van de ontsteking wordt er nieuw bindweefsel aangemaakt. Dat duurt lang. Ongeveer een jaar, ongeacht de behandelmethode. Als het bij mij in april begonnen is zal ik er in april 2024 weer vanaf zijn.
Update 15 december
Gisteren bezocht ik weer eens de fysiotherapeut. Ik had dus nog geen frozen shoulder, maar nu wel, constateerde hij. Die ontwikkelt zich bij 10% van de patiënten met zo’n schouderpeesontsteking. Botte pech dus. Ik kan mijn arm dus nog minder bewegen (zonder pijn) dan voorheen. En, omdat ik blijkbaar gevoelig ben voor frozen shoulders, moet ik goed oppassen niet nog een tweede frozen shoulder op te lopen. Dan ben je n.l. verder van huis. De mobiliteit van beide armen wordt dan zo klein dat alledaagse handelingen, zoals aankleden, heel lastig worden. Dit kan nog wel een half jaar duren, aldus de fysio. In prik alvast eind juni in de agenda met het vooruitzicht dan misschien weer zo mobiel als een aap te zijn.
Geef een reactie