Tijdens onze vakantie in de Drôme ben ik een aantal keren alleen op pad geweest. Zo ook mijn tochtje over les Trois Becs. Deze 3 pieken liggen aan de rand van Fôret de Saou. Dit bos ligt besloten binnen een ring van bergen.
Op alweer een hete dag vertrok ik ’s morgens vroeg met de auto vanaf de camping. Het was niet ver, maar het duurde het toch langer dan verwacht om een goed startpunt voor mijn speedhike te bereiken. Ik kwam op een parkeerplaats waar al meerdere auto’s stonden. Even later had ik het pad naar boven gelokaliseerd.
Ze hadden hier paden gemaakt met traptreden van rotsblokken. Ik haalde diverse wandelaars in. Ik ging opzij voor een snelle trailloper die naar beneden kwam. Ik was hier, zo bleek achteraf, le Veyou (1589m) aan het beklimmen. Eenmaal boven wachtte hier een fenomenaal uitzicht. Een fransman zei iets tegen mij wat ik niet direct verstond. Vervolgens begon hij hevig te gebaren en bleek dat op ongeveer 10 meter afstand een arend langs ons vloog. Ik probeerde snel een foto te maken, maar dat mislukte in de haast. Ik daalde een stukje af en klom naar de top van de tweede piek, le Signal (1559m). Ze waren bezig met renovatie van de paden. Ter voorbereiding hadden ze langs de route grote zakken met rotsblokken gedeponeerd, waarschijnlijk met behulp van een helicopter. Een groep mannen was bezig om de paden van handige trappen te voorzien. Ook hierboven weer even rondgekeken voor het uitzicht en vervolgens weer afgedaald om de derde piek, Roche Courbe (1545m) met een bezoekje te vereren.
Fôret de Saou met mijn virtuele voetspoor
Ja, nu was het klaar en moest ik zien terug te komen. Gelukkig had ik mijn navigatieapparaat bij me. Ik daalde af. Ik hoorde geblaf en gebel. Een schaapskudde. Toen ik dichterbij kwam zag de hond mij als bedreiging. Ik hield hem met mijn stokken op afstand. Gelukkig kwamen er wandelaars aan die de aandacht van mij afleidde waardoor ik mijn weg kon vervolgen. Ik kwam op een breed horizontaal pad. Na een stuk lopen moest ik linksaf. Hier moest ik de bergpas over die uiteindelijk uitkwam op de parkeerplaats.
Mijn persoonlijke formule werkte hier aardig. 10km/h horizontaal + 1km/h vertikaal. In dit geval 10,54km en 973 hoogtemeters in 1 uur en 55 minuten.
Ik was een week voor ons vertrek op zoek naar een trailevenement in de buurt van ons vakantielocatie (Vercheny, Drôme, Frankrijk). Ik vond een evenement: de Ultra Tour de la Motte Chalancon met verschillende afstanden: 86, 42, 21, 20, 13 en 12 kilometer. Ik heb de 42 kilometer uitgekozen met 2,4 kilometer klimmen. De naam van deze afstand en dit parcours is Trail des Aiguilles, genoemd naar één van de te beklimmen pieken. Ik zag dat de sluitingstijden van de doorkomstposten nogal ruim was, dus ik kon rustig aan doen door de eenvoudige wetmatigheid: Hoe langer je er over mag doen, hoe meer kilometers je kunt afleggen.
Regelwerk
Er waren nog een paar zaken die geregeld moesten worden voor we vertrokken. Eén daarvan was een medische verklaring. Is verplicht in o.a. Frankrijk bij bijna alle loopevenementen. Dus ik moest de huisarts nog zien te overtuigen om zo’n certificaat te ondertekenen. En ik had nog stokken nodig. Dat was vrij eenvoudig. Ik bestelde een paar Black Diamond’s (Distance Carbon ZPole) van 130cm. Dat was volgens een bepaalde formule de maat die het dichtst bij mijn lengte past. Deze stokken zijn in drieën inklap-/opbergbaar.
Ik stuurde een Franstalig invulbaar certificaat naar mijn huisarts en belde de volgende dag met de assistente. Ik legde uit wat ik van plan was en zij stelde een paar vragen. Uit haar reactie bleek dat het lastig zou worden, zo kort van tevoren en zonder sporttest. Maar mijn verrassing was groot toen ik aan het eind van de middag een mailtje met het certificaat ingevuld en bestempeld retour. Ik heb het meteen geüpload naar mijn inschrijving. Nu maar hopen dat de stokken ook op tijd afgeleverd worden.
Inscription validée
Een dag later vond ik de volgende boodschap in mijn mailbox:
Bonjour! Nous avons le plaisir de vous informer de la validation de votre inscription, après acceptation de votre licence ou certificat médical. Votre inscription est à présent complète.
De stokken werden op tijd bezorgd, ondanks dat het bezorgadres (mijn werk) incompleet was doorgegeven. Gelukkig zijn een postcode + huisnummer (+ eventueel huisletter en toevoeging) voldoende om een adres te kunnen lokaliseren. Ik experimenteerde met een manier van het bevestigen van de stokken aan mijn rugzak. Dat werd te ingewikkeld. Ik stop ze gewoon in de rugzak, als dat nog past met watervoorraad en andere verplichte inhoud.
Hoogtemeters
Ik vond een nieuw trainingsplek: langs het hek omhoog de Brederodeberg beklimmen. Dat deed ik tien keer, en elke keer via de trappen en een smal paadje weer naar beneden. Twee dagen later, een dag voor vertrek, trainde ik daar weer. Maar dan twintig keer omhoog en ook weer langs hetzelfde hek naar beneden. Dat is een nog hogere verhouding hoogtemeters/afstandmeters.
Vakantie
Eenmaal op vakantie bouwde ik mijn training af. Ik liep door onbekende gebieden waarbij ik hier en daar een stuk zonder paden moest overbruggen, al dan niet met braamstruiken. Drie dagen voor de race liep ik de berg tegenover de camping op, een tocht van 4 uur. Voldoende voorbereiding vond ik.
Op de dag zelf zouden 2 wekkers afgaan om 4 uur. Ik was ruim op tijd wakker om te verhinderen dat anderen daardoor wakker zouden worden. De spullen lagen klaar, ik at wat en liep naar de auto die buiten het hek van de camping stond. Onderweg remde ik voor een hert en diverse vogels die zich op de weg bevonden. Na anderhalf uur was ik in La Motte-Chalancon. Ik zag een speciaal voor het evenement ingerichte parkeerplaats over het hoofd en parkeerde buiten de bebouwde kom.
In het hele stadje was leven op deze vroege ochtend. Verkeersregelaars, vrijwilligers, lokale politie, ingehuurde buschauffeurs en zenuwachtige deelnemers, mijn categorie. Ik was in de veronderstelling dat ik op moest schieten en moest snel een startnummer zien te bemachtigen. Dat kon na wat rondvragen ergens in een zaaltje op de bovenverdieping van een gebouw. Ik kreeg daar zonder problemen een startnummer en een shirt. Vervolgens vond na weer wat rondvragen ook de pendelbus naar Rémuzat, de startlocatie. De haast bleek ongegrond want ik zat meer dan ruim op tijd in de bus. Op de startlocatie moest nog ruim een uur worden gewacht voor het startmoment. Ik kreeg er koffie en doodde de tijd met een beetje rondhangen, door Rémuzat en me in te smeren met spul tegen zonnebrand.
Na de start kwamen ruim honderd deelnemers in beweging. Ik was bijna achteraan ingevoegd. Na een paar honderd meter begon de eerste beklimming via een single track. Dus via een soort zandloper en vervolgens achter elkaar lopen, niet al te snel. Daarna werd het pad breed en steil. De voorste lopers zag ik niet maar moeten hardlopend naar boven zijn gegaan. Waar ik liep werd gewandeld, al dan niet met stokken. Bergop wandel ik doorgaans sneller dan gemiddeld en haalde hier wat mensen in. Maar aan de beklimming leek geen eind te komen en de hellingshoek nam toe. Uiteindelijk leek dan toch de top bereikt en begon de afdaling. Ik ben slecht (of voorzichtig) met afdalingen, dus ik werd links en rechts ingehaald.
Toen de snellen mij hadden ingehaald, bleven er nog wat langzameren dan ik over om in te halen. Na weer een klim verscheen er een verzorgingspost. Daarna wachtte weer een uitputtende klim, waarbij ik mijn stokken besloot in gebruik te nemen, die ons naar de hoogste punt van het parcours bracht. Eerst Les Aiguilles (1352m) en vervolgens Pas de la Pousterie (1445m).
Op de foto lijkt de punt in de verte minder ver dan in werkelijkheid. Zie de gekleurde mieren als je inzoomt.
Een hele lange afdaling via haarspeldpaadjes leidde ons weer terug naar het startpunt in Rémuzat, tevens een verzorgingspost. Vanuit dit dorp kijk je tegen een indrukwekkende rotswand, Le Chateau, aan. Ik liep nog beneden tussen de rotswand en een rivier. Een stuk verderop moesten we omhoog. Hier was een soort van pad, maar dan wel met ijzeren uitsteeksels, ladders en staalkabels als hulpmiddelen om opwaarts te komen. Hier en daar stond een vrijwilliger om de veiligheid te bewaken.
Gaandeweg bleken de stokken steeds meer mijn steun en toeverlaat. Het was goed om bezig te zijn om een vierpotig ritme te zoeken, in plaats van alleen maar het ene been voor het andere te zetten. Hoewel ik hier ook op het parcours van de 21 km liep, werd het steeds meer een solo-avontuur. Heel af en toe werd ik nog ingehaald of haalde ik in.
In de verte hoorde ik een blaasinstrument. Ik herkende sommige melodieën. Mijn vermoeden dat er ergens een blazer op een bergtop zou staan klopte niet. Uiteindelijk stond ik op de top en er was geen muzikant te bekennen. Toen ik aan de afdaling begon zag ik beneden een lavendel veld en daaronder stond een blaasorkest. Daar was tevens een waterpost. Ik liet mijn waterzak bijvullen en vervolgde mijn weg, een lange afdaling.
Uiteindelijk kwam ik uit in een dorpje met een verzorgingspost. Hier bleek één van de vrijwilligers een geëmigreerde Nederlander te zijn. Hij woonde in dat dorpje. Vervolgens moest er weer geklommen en gedaald worden, dat het een lieve lust was.
Een paar kilometer voor de finish werd het bijna vlak. Ik had geen zin meer om hard te lopen. Ik werd nog een keer ingehaald en bereikte La Motte-Chalancon. Daar kreeg ik een persoonlijke fietsbegeleider, een jongen van een jaar of 13. Vlak voor de finish leek het of er een andere deelnemer vlak achter mij liep. Ik versnelde om toch niet op het laatste moment nog een keer ingehaald te worden. Na de finish ontving ik een medaile en stonden er uitgebreide tafels klaar met eten en drinken.
Ik bleef niet te lang hangen en liep terug naar de auto. Omdat deze buiten het stadje stond moest ik een aardig stukje lopen. Ik kreeg zelfs nog een lift aangeboden. De terugweg met daglicht was een stuk gemakkelijker en sneller. In een uur was ik terug op de camping.
Uitslag
Ik werd 83e van de 127 starters. 19 deelnemers haakten onderweg af. De winnaar had een tijd van 4:15:48. Mijn tijd was 8:00:55. De laatste kwam na 12:06:43 over de finish.
