Het zou een graad of 8 worden met veel neerslag (in de vorm van regen) en windkracht 7. Niet echt fijn dus, maar wel echt trailweer. Na een autorit waarbij ik het laatste deel via Rotterdam en door het stinkende industriële havengebied reed was daar ineens het rustige dorpje Oostvoorne, waar ook de start was. Ik was net te laat om de start van de korte afstand (18 km) mee te maken. In het café waar je je startnummer kon halen zag ik een paar bekenden. Ik was aardig zenuwachtig. 37 km is best een afstand bedacht ik me.
Toen wij aan de beurt waren was het wonderbaarlijk genoeg droog. Althans van boven. Totaal kansloos was het om droge voeten te houden. Al na een paar honderd meter leken de paden meer op sloten. Je kon er meestal wel een beetje droog langs de zijkant langs maar ook lang niet overal. Lopers met Goretex schoenen hebben het zelfs niet droog kunnen houden want de plassen waren vaak genoeg meer dan enkeldiep.
Een tijdje lang bleef ik bij een groepje lopers. Die hadden er best aardig het tempo in. Ik had niet het gevoel dat ik te snel ging, maar na ongeveer 10 km vond ik dat ik toch iets rustiger en lekker in mijn eigen tempo moest gaan lopen, dus ik liet ze gaan. Even later hadden we op het strand schuin wind mee. Dat ging best lekker maar de ondergrond was hier en daar best zwaar. Eenmaal van het strand af was ik dan ook al flink afgepeigerd. Na enkele kilometers volgde de verzorgingspost. Nu volgde een stuk door duin, maar ook veel fietspaden en stroken. Ik vroeg me af wanneer we weer op de trail zouden lopen. Ik was daardoor ook blij dat ik op het laatste moment besloten had om mijn Inov8 F-Lites te gebruiken in plaats van mijn Fivefingers. Ook werden mijn voeten hierdoor weer snel warm na een onderdompeling in het ijskoude water. Met natte voeten lopen is blijkbaar niet zo erg. Je hebt er weinig last van en na een tijdje drogen ze zelfs weer een beetje op. Totdat zich de volgende natte barrière zich weer aandient.
Ik zag onderweg een aantal keer mensen die verkeerd gelopen hadden en weer terug op het goede spoor kwamen. Als je goed oplette was de route best goed aangegeven. Gelukkig zag ik meestal wel iemand voor me lopen en gelukkig liepen deze lopers niet fout. Met een soort lus kwam ik weer terug bij de verzorgingspost. Daar nam ik banaan, sinaasappel, ontbijtkoek, water en cola. Ik zal wel honger gehad hebben. Alleen die cola verdenk ik er van dat ik de volgende 10 kilometer een beetje last van mijn maag kreeg. Geen cola meer dus tijdens het lopen. Ik vertrok samen met 2 heren en 1 dame bij deze verzorgingspost en tot vlak voor de finish zijn we samen gebleven.
Het laatste stuk was zwaar. Na een tijdje kon je de luidspreker van de finish horen, maar even later was er een splitsing van de 2 afstanden. De 18 km ging richting de finish en de 37 km precies de andere kant op. We moesten nog een flinke lus maken. Toen we daarna uiteindelijk weer in de buurt van de finish kwamen moesten we nog een zompig graspad begaan. Er hingen inmiddels donkere wolken boven ons en het dreigde te gaan regenen. Iemand stelde voor dat we moeten doorlopen om voor de bui binnen te zijn. Maar daar hadden we geen van allen nog de kracht voor. Het laatste stukje was omlopen om het water heen of er doorheen. En vlak voor de finish een soort van sloot waar ik kniediep doorheen ging. Wat een sadisten. Toen ik de finish zag maakte ik mij los van mijn groepje en ging daardoor als eerste over de streep. Een beetje gemeen misschien omdat ik nauwelijks kopwerk had gedaan, alleen de 1e kilometer.
Na het pakken van mijn spullen moest ik nog een paar honderd meter naar de auto wandelen. Dit was nog zwaarder dan de laatste kilometers. Ik was blij toen ik weer voldaan in de auto richting huis reed.
37 is best ver. Toen ik me had ingeschreven verklaarde ik mezelf ook voor gek. Maar het is goed om dit soort afstanden te leren kennen. Nu nog 5 kilometer erbij trainen voor de Scheveningen-Zandvoort marathon over 3 maanden. Dat zal ook geen makkie worden.
Geef een reactie