‘Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt.’ – Emil Zátopek
Weer een rondje na mijn werk.
Op een bepaald punt, na ruim 5 kilometer raakte ik enigszins gedesoriënteerd. Ik schok want ik zag kale duinen zo ver ik kon kijken op een plek waar ik dat nog nooit had gezien. Ik keek om mij heen en wist waar ik was. Op de plek van de kale duinen was voorheen een bos.
Zo zag dat eruit, van boven. Nu, allemaal weg.
En zo zag het er nu uit:-(
Het lijkt erop dat hardlopen met stip is binnengekomen op nummer 1 als (inter)nationale volkssport. Veel mensen liep al, maar sinds de sportfaciliteiten zijn gesloten wegens het virus, heeft hardlopen echt voet aan de grond gekregen. Iedereen loopt. Behalve ik.
Want, naast het feit dat iedereen loopt speelt er nog iets anders: Iedereen klust. Misschien dat veel mensen die kunnen combineren of dat niet iedereen die loopt ook klust of andersom. Hoewel de start van mij klus voorafging aan de pandemie ben ik nu tegen wil en dank een coronaklusser. Inclusief in de door anderhalve meters onderbroken rijen staan voor bouwmarkten, Ikea’s en buurtwinkeltjes in ijzerwaren. Ik ben nu zo fanatiek aan het klussen, het vanaf de grond (zelf eronder) opbouwen van een nieuwe keuken, dat ik geen tijd en energie over heb om ook nog te gaan lopen. Maar er breken ongetwijfeld weer tijden om te lopen aan.
Toen ik nog liep (met de nadruk op liep), liep ook Ahmaud Arbery nog. Hij, een zwarte man, die vandaag 26 jaar zou zijn geworden, werd tijdens zijn loopje op 23 februari doorgeschoten na een achtervolging door twee witte mannen, Gregory McMichael, 64, en zijn zoon Travis McMichael, 34. Het filmpje, waarin een worsteling te zien is en even later het neervallen van Ahmaud, ging afgelopen dagen viraal en leidde tot hashtag #JusticeForAhmaudArbery op sociale media en fysieke protesten. Dit heeft de druk op de autoriteiten opgevoerd om te komen tot de arrestatie die eigenlijk tweeënhalve maand eerder had moeten plaatsvinden. De filmer van het virale filmpje was medeachtervolger van Amoud en had ook een doorgeladen geweer in zijn auto. In feite is hij ook medeplichtig en zou ook gearresteerd moeten worden.
Er wordt opgeroepen om vandaag (op zijn verjaardag) als eerbetoon #RunWithMaud een loopje van 2,23 (de getallen van dag van de moord) mijl te lopen. Misschien ga ik dat wel doen.
Ja, ik heb weer gelopen. Eindelijk! Ik liep het eerbetoon 10 dagen later. Geprobeerd ongeveer op de 2,23 mijl uit te komen, in ieder geval niet er onder. Het werd 2,9 mijl. Ik liep een groot deel van de groene route v.a. Bleek & Berg maar dan zonder de Brederodeberg.
Ik las dat de filmer inmiddels ook is gearresteerd.
Vanuit mijn werk fietste ik naar de Oosterplas. Ik liep een rondje en kwam niet uit met de tijd waardoor ik niet op tijd was om mijn dochter op te halen van turnen. Ik fietste terug vanaf de Oosterplas en iemand helemaal links op het fietspad. Ik deed een poging te bellen maar die deed het niet. Dan maar rechts langs. De meneer schrok van deze onverwachte passage en riep ‘Oeh ja hee’. Gelukkig viel hij niet van zijn fiets.
Ik zal je de details besparen maar ik was blijkbaar weer eens behoorlijk onvoorbereid aan de start van een nachtelijke trail verschenen.
Toen we van start gingen had ik geen hardloopschoenen aan maar iets van badslippers. En ik had geen navigatie-apparaat mee. Ik zou hopeloos fout lopen of zelf verdwalen. In feite totaal onvoorbereid en ik zal je de details besparen want die weet ik ook niet meer.
Toen ik besefte dat ik zo echt niet van start kon werd ik wakker.
Rutger Bregman weet altijd de aandacht op zich te vestigen. Nu heeft hij weer een boek geschreven: Het Water Komt. Gisteren bleek dat je het boek gratis kan krijgen als ebook, pdf of paperback. Ik koos het ebook en zette het op mijn ereader. Ik las, ik las, en het was uit voor het goed en wel begonnen was. Een heel dun boekje dus, meer een artikel in boekvorm. Later las ik op de voorkant de ondertitel ‘Een brief aan alle Nederlanders’. Waarschijnlijk boekvorm om er meer gewicht/aandacht aan te geven. Met een dringende boodschap, net als die van de voorspeller van de watersnoodramp.
Het begint met het verhaal van ingenieur Johan van Veen. Twintig jaar lang heeft hij de watersnoodramp voorspeld. Niet omdat hij in die toekomst kon kijken, maar omdat hij het verleden van Nederland kende. Een geschiedenis vol met overstromingen en dijkdoorbraken. Johan werd radeloos want niemand wilde naar hem luisteren. 48 uur voor het breken van de dijken in 1953 diende hij het Deltaplan in. Te laat dus.
Het probleem van Nederlanders is dat ze zichzelf zo wegcijferen, zo bescheiden zijn, dat ze hun eigen geschiedenis niet meer geloven.
Johan van Veen (1892-1959)
Zeeland overstroomde bijna geheel. Zuid Holland kroop door het oog van de naald dankzij een bijzondere heldendaad. De burgemeester van Nieuwerkerk aan den IJssel was druk bezig om te vechten tegen de bierkaai. Het water bleef maar stijgen. De dijk brak, het water stortte de diepte in en in de richting van de Randstad. De burgemeester had de tegenwoordigheid van geest om een schip in te vorderen en de schipper met zijn schuit het gat moest dichten. Dat lukt natuurlijk alleen in films, maar wonder boven wonder lukte dit daadwerkelijk. De Randstad was gered, althans voorlopig. Hier kan je dit verhaal door Rutger laten vertellen via een opname van een interview op NPO Radio 1.
De voorspellingen zijn niet zo gunstig. Door de opwarming van het klimaat smelten de ijskappen, de gletsjers en stijgt de zeespiegel. Misschien deze eeuw wel 2 meter, of 3 meter. Als de broeikasgasuitstoot niet snel naar beneden gaat, stopt die opwarming niet en gaat de stijgen door.
Dat is de crux. Nu actie ondernemen om de uitstoot naar nul terug te brengen. Zo niet, dan heeft het, behalve misschien om tijd te rekken, waarschijnlijk geen zin om hele dure waterkeringen te bouwen, zoals bijvoorbeeld een dam in de Noordzee van Engeland naar Noorwegen. Dan moeten we ons vast gaan voorbereiden om Nederland terug te geven aan de schuimkoppen.
Ik zou zeggen: Ga het ook lezen.
De foto bovenaan komt van WikiMedia. Deze heb ik vervolgens met DeOldify ingekleurd. Bijschrift: In Ouwerkerk heeft het normale leven nog lang niet zijn oude gang hernomen. Slechts weinig bewoners wonen in het dorp, doch Rijkspolitie is op z’n post. Datum : 1 december 1953. Fotograaf: Wim van Rossem.
Afgelopen zondag, 02-02-2020 (palindroomdatum) was de eerste klimaatmars van Haarlem een feit. Ruim honderd bezorgde burgers, waar ik mezelf ook onder mag rekenen, marcheerden gewapend met spandoeken, vlaggen, borden en slagwerk van de muziekkoepel in de Hout naar de achterkant van het stadhuis waar de burgermeester een manifest van Extinction Rebellion in ontvangst nam.
De start in de muziekkoepel was een goede plek. Een enthousiaste trommelmeester leerde ons een eenvoudig maar doeltreffend ritme van 3 partijen (grote trommels, kleine trommels en nog kleiner slagwerk zoals koebellen e.d.). Toen dat kort was ingestudeerd gingen we op weg. Voorop een rubberboot met kinderen op een bakfiets die voortbewogen en bestuurd werd door een man met een jas met een patroon van Extinction Rebellion logo’s. Daarachter een spandoek, voortbewogen door een aantal mensen. Daar weer achter de rest van de deelnemers en de pers. Dit tafereel is het vroeg winkelend publiek en de winkelmedewerkers niet ontgaan.
Ook ik had me voorbereid en ging op pad met een trommel en een dubbelzijdig bord.
De meelopende journalisten hebben hun best gedaan. Een grote foto op de voorpagina van het Haarlems Dagblad en een artikel met een grote foto op de voorpagina van het regiokatern. Daarnaast nog wat aandacht op Twitter en YouTube.
Toen de inschrijving openging aarzelde ik te lang waardoor de startnummers al vergeven waren. Omdat ik de nieuwsbrieven van de Pierewaaitrail ontvang kreeg ik een paar weken geleden een bericht dat er een paar lopers waren afgehaakt en er weer een paar mensen konden inschreven. Dit deed ik vervolgens onmiddellijk.
Dit keer moest en zou ik ruim op tijd aan de start verschijnen. Dat is een kwestie van goed plannen en voorbereiden, maar blijkbaar niet mijn sterkste punt. Gisteravond alles klaargelegd, wekker om 4:30 gezet en vanmorgen ging ik zowaar op tijd de deur uit, op de MTB. Ik was nog geen honderd meter weg toen het doordrong dat ik geen slot bij me had. Terug en dan maar met de auto. Daardoor was ik zelfs behoorlijk ruim op tijd. Ik kon nog koffie nemen en rustig mijn startnummer opspelden (met speldjes die ik ook had meegenomen, want die hebben ze daar niet).
De route was iets aangepast ten opzichte van vorig jaar en in omgekeerde richting voor de variatie. Ik zou rustig aan doen want ik was eigenlijk niet klaar voor 25km na te weinig en te kort trainen, en dat deed ik ook.
Eerst een stuk strand tot opgang Duin en Kruidberg. Eenmaal in het duin moest er een ondergelopen pad worden genomen. Als je niet beter wist dan leek het meer op een brede sloot. Echt diep was het niet. Velen liepen hier een alternatief stukje om droge voeten te houden. Uiteindelijk ging het weer omhoog en waren de paden droog. Af en toe liep ik een stukje mee met iemand of een groepje. Ik had dit keer het grootste deel van het parcours mijn hoofdlamp aan.
Van tevoren had ik de route redelijk goed in mijn hoofd geprent dus ik kon zonder navigatie redelijk de weg vinden in het donker. Daarbij werd ik natuurlijk geholpen door lichtjes voor mij, bijvoorbeeld achterlangs de Brederodeber, waar ik langzaam werd ingehaald door een flinke horde lopers. Daarna de Oosterplas, Starreberg, Vogelmeer en de Hazenberg. Hier en daar zag ik mensen verkeerd lopen. Het begon licht te worden. Na de Hazenberg volgde het Laarzenpad. Dit pad deed (in tegenstelling tot vorig jaar) zijn naam eer aan. Het was er vrij diep. Je zou lieslaarzen nodig gehad hebben om het droog te houden. De loper achter mij waagde het ook om hier door het water te waden. Het voortbewegen ging zwaar en was behoorlijk koud. De drooglopers (de meesten) liepen hier een kleine omweg die desondanks sneller was dan door het water.
Eenmaal uit het water kreeg ik enigszins kramp in een kuit. Dit zette gelukkig niet door en ik bereikte de verzorgingspost op de parkeerplaats bij Parnassia. Daar maakte ik gebruik van en bleef er even hangen. Handschoenen weer aan want ik had het koud gekregen. Nu een stuk over het strand tot opgang Duin en Kruidberg. Daar tussen de duinen en de duindoorns richting IJmuiderslag. Vervolgens nog even het bunkerpad en even later stond ik weer in de Pierewaai, waar ik een medaille kreeg en kon kiezen uit een flink buffet. Na een half uurtje vond ik het mooi en reed naar huis.
Dit was waarschijnlijk mijn laatste editie. Je moet stoppen voor het saai wordt. Hieronde zie je de door de organisatie uitgestippelde route (blauw) gemixt met de door mij gelopen route (rood). Zoals je ziet ben ik redelijk op het blauwe lijntje gebleven. Niet op het strand trouwens want bij ons was het vloed en bij het uitzetten waarschijnlijk eb. Op een paar plaatsen heb ik ook net een ander paadje genomen.
Een jongen van 10 is van zijn fiets afgeschopt door een blonde jonge vrouw op een fiets met een groen kratje. Vervolgens heeft ze de jongen nog tegen zijn hoofd geschopt waardoor hij in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Opmerkelijk, want blonde vrouwen vertonen dat gedrag meestal niet. En nog opmerkelijker, het gebeurde bij ons in de straat. De vrouw was er snel vandoor gefietst en volgende dag aangehouden.
Bericht met TV-reportage met o.a. de buurman van twee huizen verderop. Een dag eerder was het landelijk nieuws in o.a. de Telegraaf en het AD.
Op nieuwjaarsdag fietste ik naar Zandvoort, één van de 22 locaties waar de Klimaatduik plaatsvond. Toen ik aankwam op de boulevard was in verwarring over de exacte locatie. Maar ik zag vlakbij de waterlijn een groepje mensen met een spandoek. Ik liep erheen en zag dat het klopte. Dit was geen vleesschaamteloze Unoxnieuwjaarsduik, maar de Klimaatduik van Milieudefensie onder het motto:
Duik nu of zwem later
Milieudefensie
Er waren zo’n dertig mensen. De groene mutsen waren al op (op de hoofden en op qua voorradig). Gelukkig, want ik zit niet om een muts verlegen. Ik nam een bordje in ontvangst om een persoonlijke boodschap op te schrijven.
Een paar mensen maakten aanstalten om te beginnen. Ze trokken hun kleren uit en stonden al in hun zwemkleding terwijl de meesten nog vol in hun winterkleding op het strand stonden. Twee mensen vonden het iets te lang duren en gingen maar vast het water in, en er weer uit. Uiteindelijk stond iedereen in zwemkleding op het strand. We deden een warming-up waarvan ik het alleen maar kouder kreeg en we telden af.
We renden het water in. Door een naveldiep stukje water vóór de zandbank. We klommen de zandbank op om daarachter de volle zee in te duiken. Als je zo met de massa meerent is zo’n duik niet echt lastig. Gewoon gaan!
Eenmaal terug begon ik het toch wat frisjes te krijgen. Ik kleedde mij weer aan en had door mijn steenkoude vingers moeite met mijn schoenveters. Ik bedankte de organisator en rende naar mijn fiets in een poging warm te worden. Op de fiets werd ik wel warm op mijn handen en voeten na. Die kwamen thuis, uren later, weer op de juiste kleur en temperatuur.
En nu maar hopen dat deze actie iets, al is het maar een vlinderslag, gaat bedragen aan de bewustwording en gaat leiden tot het noodzakelijke klimaatbeleid in de vorm van de juiste maatregelen.
Twee dagen achter elkaar lopen, dat had ik al een tijd niet gedaan. Maar vandaag wel. Bijna negen kilometer. En dat ging best. Met even oefenen voor de Klimaatduik. Tot mijn verbazing bleek het drinkfonteintje bij ingang Bleek & Berg het nog te doen. Op de terugweg zag ik nog twee Oost-Europees klinkende jonge mannen, lopend door een villawijk. En ter hoogte van station Bloemendaal, werd ik nog nageroepen:
Ik krijg het koud van u als ik naar u kijk
De vrouw van een wandelend bejaard echtpaar
Ik kon haar geruststellen met dat ik het warm had.
