Hert gesignaleerd, hond aan de lijn

Gisteren besloten we weer eens door Caprera te wandelen, met ons hondje. Altijd lastig omdat je daar aan de kassa moet betalen, tenzij je een jaarkaart hebt. Contant betalen. Eén euro per persoon/hond. Dus thuis op zoek naar muntjes. Maar sinds 2021 kan je er uitsluitend met PIN betalen. Dus ik hoef voortaan geen munten meer te zoeken. Het gevonden geld dat is gisteren nodig dacht te hebben heb ik vandaag uitgegeven aan een Straatjournaal.

Vlak na de kassa stond een bord: Hert gesignaleerd, hond aan de lijn. Wij hadden geen hert gesignaleerd dus mocht de hond los. Caprera is een ware belevenis voor honden. Zeer veel andere honden en een terrein waar ze naar hartenlust kunnen draven en graven.

Na verloop van tijd kwamen we bij het laag gelegen deel met veel water, modder en moeras. Er kwam een bruine hond snel voorbij gerent die een raar geluid maakte. Ons hondje ging er achteraan. De hond bleek een hert te achtervolgen. Wij signaleerden toen dus een hert. Het zag er zielig uit. Het hert rende voor zijn leven en de hond was snel. Ze doorkruisten het terrein en we zagen ze zo we vier keer voorbij komen. Daarna was het hert blijkbaar ontsnapt. Ik hoop ergens overheen gesprongen naar een onbereikbare plaats voor honden. De hond kwam zonder hert ervoor nog zeker vier keer langsgerend. Hij was zijn baasje kwijt en door het bos vele malen te doorkruizen trachtte hij deze weer terug te vinden.

Inmiddels waren wij bij de uitgang aangekomen en zagen wij dat de betreffende hond inmiddels weer herenigd was met zijn baasje. Netjes aan de lijn alsof er niets was gebeurd met geen spoor van vermoeidheid.

Mijn van straat geredde boom

Aap, noot, mies, wim, zus, jet. Wij hadden: Boom, roos, vis, vuur, mus, pim en tegenwoordig hebben ze weer andere woordenrijtjes om te leren lezen.

Je kunt beter een boom van de straat redden dan een roos, want dat is kansloos, tenzij die Roos een mens is.

In de vroege ochtend van 5 februari zag ik, tijdens het uitlaten van de hond, overal afgedankte kerstbomen, oftewel omgezaagde jonge sparren. Hier en daar lagen of stonden ook sparretjes in een pot. Ik besloot er één mee te nemen. Het was heel koud buiten en dit was een goeie manier om het snel heel warm te krijgen en om spierpijn op een later tijdstip te veroorzaken want de boom plus de pot waren loodzwaar.

De volgende dag laadde ik het boompje in mijn fietstas en reed naar de duinen. Alwaar het de laatste jaren de gewoonte is om zoveel mogelijk bebossing om te vormen tot woestijnlandschap. Ik nam de boom mee naar één van die kale plekken, een klein dal. Ik groef een gat op het diepste punt van het dalletje. Vervolgens ontdeed ik de spar van zijn pot. In de pot zat kleiachtige aarde. Daardoor moest ie van de pot gerukt worden. De klei viel van de wortels. Althans, wat er van die wortels over was. Niet veel.

Het begon al licht te worden. Ik plantte de voormalige kerstboom in het gat en vulde het aan met de klei en met zand. En de boom leefde nog lang en groeide uit tot een eenzame hoge spar. Dat hoop ik tenminste. Ik hou ‘m in de gaten de komende tijd. Als hij volgend jaar nog leeft is dat al een hele mijlpaal.

Update na 2 weken

Vandaag even gekeken hoe die erbij stond. Ik fietste er langs en zag niets. Ik zette mijn fiets neer en liep naar de plek waar de boom ongeveer zou moeten staan. Hij was nergens meer te bekennen. Vreemd. Ook geen spoor meer te zien. Ik vermoed dat het sparretje verwijderd is. Jammer, maar het was leuk geprobeerd.

Trailrun Zuid-Kennemerland

Ik liep een route met de vader van mijn schoonzoon. Dit als surrogaat voor de door de coronacrisis geannulleerde trailtour naar Arthal die op deze dag zou plaatsvinden. Eén voordeel. Als dat wel was doorgegaan had ik heel vroeg op moeten staan. Nu niet. Om half negen fietsten we naar ingang Duin en Kruidberg waar een mooie route voor ons klaarlag. Al meteen moesten we aan het werk door via het mulle zandpad de Koepelberg te beklimmen. De hele route lag in het noordelijke deel van NPZK. Leuker, omdat ik dit deel minder vaak beloop. Desondanks ken ik het goed van groepslopen die starten in IJmuiden en van (het uitzetten van) de IJmuiden Kust Trail en de Pierewaai Trail. Het was prachtig zonnig weer en een korte broek zou geen overbodige luxe zijn geweest. We bezochten de tankval met zijn ingenieuze betonnen deuren en puntgaaf stuk Atlantikwall. Met een grote boog liepen we richting strandopgang Duin en Kruidberg. Vlak daarvoor lagen de paden erbij zoals het hoort. Ondergelopen. Pogingen de voeten droog te houden waren kansloos. Via een groot aantal prachtige paden keerden wij weer terug bij de fietsen.

UH Fourteen

Voor het eerst sinds tijden heb ik weer eens de 30km aangetikt. Eigenlijk net wel of net niet. Op zoek naar een leuke route tot 30km stuitte ik op de UH Fourteen, bedacht door MudSweatTrails, naar het voorbeeld van ‌Nolan’s‌ ‌Fourteen,‌ ‌een‌ ‌bergtocht waarbij‌ ‌de‌ ‌veertien‌ ‌pieken‌ ‌boven‌ ‌de‌ ‌14.000‌ feet (omgerekend ongeveer 4.000 meter hoogte) ‌van‌ ‌de‌ ‌Sawatch‌ ‌Range‌ ‌in‌ ‌Colorado‌ ‌moet‌en worden aangedaan.‌ ‌De‌ ‌route‌ ‌tussen de toppen mag‌ ‌je‌ ‌zelf‌ ‌bepalen.‌

De UH Fourteen is bij lange na niet zo ver en nagenoeg vlak in vergelijking tot Nolan’s 14, maar toch een uitdaging. Een tocht over de Utrechtse Heuvelrug, met alle toppen (op 1 na) boven de 50 meter. Alleen, een ronde met deze 14 toppen is minimaal 54km. Ik vond een route die deze de toppen zoveel mogelijk in 1 rechte lijn volgt van een kilometer of 29. Dus wel alle toppen, alleen helaas niet finishen op het startpunt. De gevonden route heeft bijna hetzelfde begin- en eindpunt als de UHT (Utrechte Heuvelrug Trail), die ik een keer of 4 heb gelopen. Twee keer op Eerste Kerstdag (in 2013 en 2014), één keer in het donker tijdens volle maan en één keer solo onder het genot van de hele weg regen.

Ik ging samen met een vriend lopen. Met de auto er naartoe was het idee. Met de trein van het eindpunt terug naar de start wilden we eigenlijk niet. We reden dus beiden met de eigen auto naar het eindpunt bij Doorn. Vanaf daar met 1 auto naar het beginpunt, de Grebbeberg bij Rhenen.

Het was iets van 9:30 toen we vertrokken. Het regende licht. De Grebbeberg op via ijzeren trappen. Anderhalve week eerder waren we hier in de buurt, in Ouwehands Dierenpark, geopend in 1932. Toen er gevochten ging worden tijdens WO2 kreeg de eigenaar van het park van het Nederlandse leger te horen dat alle dieren afgeschoten moesten worden omdat ze bang waren dat er tijdens de gevechten wilde dieren zouden ontsnappen. De eigenaar vertrouwde de schietvaardigheden van de soldaten niet en besloot zelf met een jachtgeweer het leven van zijn dieren te beëindigen, op een ijsbeer met 2 jongen na, die hij wist te verstoppen met een voorraadje eten. De dierentuin werd verwoest maar de ijsberen hadden het overleefd. Toen de gevechten voorbij waren bouwde hij zijn dierentuin weer op. Maar dat terzijde.

Even later liepen we dwars door Rhenen. Dit stadje ligt ook op de Utrechtse Heuvelrug. Dit kan je duidelijk zien en merken als je vanaf de kant van de Nederrijn het stadje in zou lopen, wat wij niet deden. We liepen min of meer over de kam of zeg maar de ruggengraad van de Utrechtse Heuvelrug en deden 14 wervels aan. Eenmaal Rhenen uit liepen we in het bos en bleven in het bos lopen op een paar heidevelden na. Eén van die heidevelden kwam mij bekend voor van anderhalve week eerder. Toen stonden daar schapen en nu niet.

Bij de Veldschuur, onder Maarsbergen keken we of er koffie verkrijgbaar was. Maar logischerwijs was die dicht. Desondanks even pauze met water en wat te eten. We vervolgen onze weg door de Kaapse Bossen. Erg druk met wandelaars, fietsers, paardrijders en andere recreanten, zoals wij. We kwamen bij de uitzichttoren De Kaap en klommen naar boven. Heel druk op de trappen. Boven bleek het aardig te waaien en de zon te schijnen. De terugweg naar beneden was langzaamlopend en stilstaand.

Nu was het nog maar een paar kilometer naar het eindpunt. Dit laatste stuk viel een klein beetje zwaarder, maar lang niet zo zwaar als ik van te voren had bedacht. Eigenlijk ging het vrij gemakkelijk. Dit uiteraard mede dankzij het lage tempo dat we aanhielden en goed gezelschap.

Na de inwendige mens gevuld te hebben met oploskoffie, mandarijnen e.d. weer teruggereden (niet-coronaproof) naar de andere auto bij de Grebbeberg en in separate auto’s (coronaproof) naar huis. Ja, dit smaakte naar meer lange loopjes in de nabije toekomst.

29,9km, 409hm

Dwars over de Utrechtse Hondsrug met heuvel, maar dan andersom

Vorige week verbleven wij in een bungalowpark ter hoogte van Leersum in het hart van de Utrechtse Heuvelrug. Ik liep daar een paar keer, zonder vooropgezet plan.

Ook heb ik een poging gedaan om een stuk te rennen met onze hond. Liever gezegd, ons hondje. Als hij aan de riem zit en je gaat rennen, dan hapt hij in de riem en gaat half voor je voeten rennen, met kans op struikelen. Laat je hem los, dan gaat het prima. Al mag dat daar niet. In sprints rent hij mij met een noodgang voorbij. Onderweg ziet hij van alles. Takken, modder, zand. Daar wil hij van alles mee, maar als we rennen heeft hij vrijwel zijn volledige aandacht nodig om mij in het oog te houden. Af en toe moest hij toch aan de riem, bij het oversteken van verkeerswegen en wanneer er andere honden in het zicht kwamen. Toen hij moe begon te worden bleef hij braafjes een halve meter achter mij lopen. Het was tijd om terug te keren naar het huisje.

Rivierbeddingenloop

Ik wachtte het moment af dat het droog zou worden en fietste naar ingang Bleek en Berg. Door de heftige regen en onweersbuien stond het fietspad hier en daar blank. De fiets gestald bij de Oosterplas en lopen maar.

Ik liep ongeveer het rondje van de week ervoor maar dan in omgekeerde richting, met de klok mee deze keer. En dan nu met het de Hazenberg erbij. Het Laarzenpad begint al weer aardig zijn naam eer aan te doen. Natte voeten. Hier begon het ook weer ineens flink te regenen. Op het strand striemde de regen tegen mijn zijkant. Elke goedgemikte druppel veroorzaakte een onmiddellijke piep in mijn oor. Waar de regen als zijnde trommelslagen tegen de strak gespannen capuchon van mijn regenjasje sloeg.

Sommige paden waren veranderd in ondiepe sloten, anderen waren tot drooggevallen rivierbeddingen verworden.

Toen ik de duinen uit fietste waren de straatlantaarns al weer aan. Ik kan nog twee keer op maandag na mijn werk in de duinen lopen voor de klok een uur terug gaat en het daarmee te donker is om nog de duinen in te mogen.

13,77 km, 257 hm

De schemering in

Nog niet donker, niet helemaal droog. Flodderregenjasje aan en lopen maar. In de richting van de duinen zat een groot helder hemels gat in het wolkendek. Ik liep erheen. Net bij de duiningang aangekomen floepten de straatlantaarns aan. In principe aan de late kant voor de duinen, maar met dat heldere stukje lucht licht genoeg.

Oei, een boswachtersauto. Snel achter een boom. Vervolgens de Brederode berg op, en af. Toen richting uitgang Duin en Kruidberg. De hele binnenduinrand is dicht bosgebied en aardig donker in de schemering. Via de ruïne van Brederode, het PZ-terrein. Langs de sportvelden op de Brederodelaan en weer huiswaarts.

11,62 km, 172 hm