Parnassia

Na het eten lag een mooie avond in het vooruitzicht. We besloten naar Parnassia te gaan, een van de schaarse plekken waar honden veilig en legaal eindeloos kunnen rondrennen. Ik ging al hardlopend daarheen. De anderen met de auto. Ik liep naar ingang Bleek en Berg en volgde daar de rode route (Oosterplas, Starreberg, Vogelmeer, langs de Hazenberg). Het Laarzenpad was inmiddels Laarzenmeer geworden. Er doorheen waden kon nog wel, maar wellicht zou ik hier bodemdiertjes mee vertrappen, tijd verliezen, kou moeten lijden en er natte schoenen aan overhouden. Dus ik liep er omheen en even later stond ik op het strand. Toen even later de rest arriveerden kon de hondenpret beginnen. Bailey rende als een dolle door het zand, trotseerde de kustlijn en groef gaten. Geen andere honden te zien, maar uiteindelijk bleek er toch één hond te zijn waar hij mee kon spelen. Ik kreeg het inmiddels koud, maar de zonsondergang was weer adembenemend mooi. Toen we de Zeeweg opreden verscheen er een enorme vuurrode bal in de achterruit van de auto.

Voorjaarsloopje

Ik was al een tijd niet in de duinen geweest. Een hele tijd niet. Ik denk niet dat ik, sinds ik begon met hardlopen, zo lang niet in de duinen (Nationaal Park Zuid Kennemerland) was. Na mijn nieuwjaarsduik niet meer vrees ik.

Ruim voor de wekker wakker, reed ik naar ingang Bleek en Berg en liep het groene rondje. Nog even aarzelde ik of ik wel of niet een duik zou nemen in de Oosterplas. Ik zag wel een paar anderen die net het water uit waren of van plan waren er in te gaan. Maar ik sloeg deze keer over.

Het was al lang mooi dat ik daar weer eens liep.

Stemmen tellen

Ergens zag ik een oproep voor het werven van stembureauleden en stemmentellers voor de Tweede Kamerverkiezingen. Ik meldde mij aan als stemmenteller.

Ik werd ingedeeld op de Willem van Oranjeschool. Vooraf kreeg ik nog een online training.

Op de 3e verkiezingsdag meldde ik mij om 20:45 bij de voorzitter op het stembureau. Het laatste kwartier dat het bureau open was kwam er nog één persoon stemmen en dat bleek ook een teller te zijn. Ik had al eerder die dag gestemd in het Patronaat, alwaar mijn oudste dochter stembureaulid was.

Om 21 uur volgden we het protocol voor het tellen. Alle tellers (drie) waren nieuw, maar wisten dankzij de training in grote lijnen wat de bedoeling was. Naast het telprotocol kwam er ook nog een coronaprotocol bij. Dat betekende mondkapjes (en eventueel handschoenen, mij niet gezien), 1,5m afstand, éénrichtingsverkeer. Uiteindelijk bleek de enige gehanteerde maatregel het mondkapje te zijn. Mondkapje in de zin van: niet over de neus, bij sommige mensen.

De stembureauleden telden de stempassen en de tellers vouwden alle stembiljetten open. Dat alleen al was een immense klus. Vervolgens kwam alles in twee grote stapels op twee tafels. De voorzitter en een stembureaulid (beiden rond de 80 jaar) lazen de lijstnummers op en de tellers legden de biljetten op de juiste stapels. Daarna kon het per lijst worden geteld en als voorlopige uitslag worden doorgegeven. Daarna duurde het nog heel lang voordat alles per kandidaat was geteld. Uiteindelijk moest alles nog worden verzegeld en ingepakt.

Om 1:00 uur was ik thuis. En dat voor ‘slechts’ 480 stemmen.

Klimaatalarm 🔔

Oorspronkelijk was het Klimaatmars maar corona (of eigenlijk het regime) gooide roet in het eten en moest het een stilstaand evenement worden op een grid van 1,5 m. Bovendien met mondkapje (buiten, hoezo?). Er waren 500 stippen op het Vlooienveld in de Hout in Haarlem. Het was niet alleen in Haarlem maar ook in 69 andere steden. Er stonden om 15 uur 35.000 mensen te alarmeren met potten, pannen, fluitjes en klompen. Ik had de hond mee. Voorafgaand aan het alarm was er een 10-tal sprekers die preekten voor eigen parochie.

Of het geholpen heeft of nog gaat helpen, geen idee.

Schoorl met losse hond

De laatste dag van februari waren wij naar Schoorl, met de hond. Het was n.l. tevens de laatste dag dat de hond daar los mocht omdat 1 maart het broedseizoen begint en de hond daar aan de lijn moet. Het was mooie weer en druk. Parkeren was lastig. We liepen naar Dopersduin, de herberg waar Selena vorig jaar in groep 8 toch nog kon verblijven ondanks corona.

Daar voorbij was een klimduin met de naam Klimduin, volgens OpenStreetMap. Bovenaan was Catrijper Nok, het hoogste punt van Noord-Holland. We wandelden op hoogte richting het bezoekerscentrum. Vlak daarvoor was een duin met een touw. Daar renden we naar beneden. En even later bij het bezoekerscentrum de trappen op naar het hoogste duin van Nederland. Bij het volgende klimduin met de naam Klimduin daalden we weer af tussen een mensen- en hondenmassa en kwamen in het centrum van Schoorl.

Misschien gaan we er begin september weer heen. Dan is het broedseizoen ten einde.

Hert gesignaleerd, hond aan de lijn

Gisteren besloten we weer eens door Caprera te wandelen, met ons hondje. Altijd lastig omdat je daar aan de kassa moet betalen, tenzij je een jaarkaart hebt. Contant betalen. Eén euro per persoon/hond. Dus thuis op zoek naar muntjes. Maar sinds 2021 kan je er uitsluitend met PIN betalen. Dus ik hoef voortaan geen munten meer te zoeken. Het gevonden geld dat is gisteren nodig dacht te hebben heb ik vandaag uitgegeven aan een Straatjournaal.

Vlak na de kassa stond een bord: Hert gesignaleerd, hond aan de lijn. Wij hadden geen hert gesignaleerd dus mocht de hond los. Caprera is een ware belevenis voor honden. Zeer veel andere honden en een terrein waar ze naar hartenlust kunnen draven en graven.

Na verloop van tijd kwamen we bij het laag gelegen deel met veel water, modder en moeras. Er kwam een bruine hond snel voorbij gerent die een raar geluid maakte. Ons hondje ging er achteraan. De hond bleek een hert te achtervolgen. Wij signaleerden toen dus een hert. Het zag er zielig uit. Het hert rende voor zijn leven en de hond was snel. Ze doorkruisten het terrein en we zagen ze zo we vier keer voorbij komen. Daarna was het hert blijkbaar ontsnapt. Ik hoop ergens overheen gesprongen naar een onbereikbare plaats voor honden. De hond kwam zonder hert ervoor nog zeker vier keer langsgerend. Hij was zijn baasje kwijt en door het bos vele malen te doorkruizen trachtte hij deze weer terug te vinden.

Inmiddels waren wij bij de uitgang aangekomen en zagen wij dat de betreffende hond inmiddels weer herenigd was met zijn baasje. Netjes aan de lijn alsof er niets was gebeurd met geen spoor van vermoeidheid.

Mijn van straat geredde boom

Aap, noot, mies, wim, zus, jet. Wij hadden: Boom, roos, vis, vuur, mus, pim en tegenwoordig hebben ze weer andere woordenrijtjes om te leren lezen.

Je kunt beter een boom van de straat redden dan een roos, want dat is kansloos, tenzij die Roos een mens is.

In de vroege ochtend van 5 februari zag ik, tijdens het uitlaten van de hond, overal afgedankte kerstbomen, oftewel omgezaagde jonge sparren. Hier en daar lagen of stonden ook sparretjes in een pot. Ik besloot er één mee te nemen. Het was heel koud buiten en dit was een goeie manier om het snel heel warm te krijgen en om spierpijn op een later tijdstip te veroorzaken want de boom plus de pot waren loodzwaar.

De volgende dag laadde ik het boompje in mijn fietstas en reed naar de duinen. Alwaar het de laatste jaren de gewoonte is om zoveel mogelijk bebossing om te vormen tot woestijnlandschap. Ik nam de boom mee naar één van die kale plekken, een klein dal. Ik groef een gat op het diepste punt van het dalletje. Vervolgens ontdeed ik de spar van zijn pot. In de pot zat kleiachtige aarde. Daardoor moest ie van de pot gerukt worden. De klei viel van de wortels. Althans, wat er van die wortels over was. Niet veel.

Het begon al licht te worden. Ik plantte de voormalige kerstboom in het gat en vulde het aan met de klei en met zand. En de boom leefde nog lang en groeide uit tot een eenzame hoge spar. Dat hoop ik tenminste. Ik hou ‘m in de gaten de komende tijd. Als hij volgend jaar nog leeft is dat al een hele mijlpaal.

Update na 2 weken

Vandaag even gekeken hoe die erbij stond. Ik fietste er langs en zag niets. Ik zette mijn fiets neer en liep naar de plek waar de boom ongeveer zou moeten staan. Hij was nergens meer te bekennen. Vreemd. Ook geen spoor meer te zien. Ik vermoed dat het sparretje verwijderd is. Jammer, maar het was leuk geprobeerd.

LT-radiatoren 40˚C

We hebben onze convectorput verwijderd en onze vloer laten isoleren. Zodoende hadden we nog maar één radiator in de woonkamer. In plaats van de convectorput wilden we aan weerszijden van de openslaande deuren een radiator die geschik is voor lagetemperatuurverwarming. We waren hier lange tijd niet zo mee bezig want het werd niet koud. Toen het wel koud werd kostte het enige moeite om dit klusje op korte termijn te laten uitvoeren. Maar iemand bleek tijd te hebben en de radiatoren hingen er snel.

Daarnaast wilde ik graag weten of onze CV-installatie nu geschikt was voor lagetemperatuurverwarming, oftewel een warmtepomp. Ik stelde de aanvoertemperatuur van de CV-ketel in op 40˚C. Het werd desondanks snel warm in de woonkamer.

Een paar weken later ging het flink vriezen en, daar waar je hoorde dat mensen aan het testen waren met de CV op 50˚ en het niet meer warm te stoken was, bij ons werd en bleef het prima warm. Uiteindelijk willen we de temperatuur nog verder naar beneden hebben en dat moet kunnen want de kozijnen aan de achterkant op de begane grond worden nog vervangen door kunststof met triple-glas. Net zoals we boven al hebben.

Nu is het tijd om offertes op te vragen voor een warmtepomp!