In de late avond wat getraind rond en over de Starreberg. Beetje regen, beetje zon en een afwezige regenboog.
Starreberg het starretje
Hazenberg het haasje
Ik had me ingeschreven voor de 42 kilometerafstand van de Ultra Tour de la Motte Chalancon, de Trail des Aiguilles. De loop is over 2 weken. Dus ik heb nog wat tijd om te trainen. Veel hoogtemeters maken dus.
Vandaag was de Hazenberg het haasje. Daar een soort van bloempatroon gelopen. Er zijn 3 paden naar de top. Als je een bepaald patroon loopt, loop je alle paden een keer op en af. Dat werkt als volgt: Je houdt steeds rechts aan, behalve op de top, daar houdt je links aan. En dat kan natuurlijk ook andersom.
Daarna heb ik blootsvoets nog wat hoogtemeters bij de Oosterplas gemaakt. Als je vanaf de oever naar het hoogste punt klimt, heb je maar liefst 13 hoogtemeters verwerkt.
Ik kwam vandaag tot >600 hoogtemeters. Dat zijn er nog erg weinig in verhouding met die 2400 hoogtemeters over 2 weken. Klik op het kaartje om de activiteit in Strava te bekijken.
Trail des Aiguilles
Ik was op zoek naar een trailevenement in de buurt van de vakantielocatie waar we over een week heen vertrekken: Vercheny, Drôme, Frankrijk. Ik vond een evenement: de Ultra Tour de la Motte Chalancon met verschillende afstanden: 86, 42, 21, 20, 13 en 12 kilometer. Ik heb de 42 kilometer uitgekozen met 2,4 kilometer klimmen. De naam van deze afstand en dit parcours is Trail des Aiguilles. Ik zag dat de sluitingstijden van de doorkomstposten nogal ruim was, dus ik mag rustig aan doen. Hoe langer je er over mag doen, hoe meer kilometers je kunt afleggen.
Regelwerk
Er zijn nog een paar zaken die geregeld moesten worden voor we vertrokken. Eén daarvan was een medische verklaring. Is verplicht in o.a. Frankrijk bij bijna alle loopevenementen. Dus ik moest de huisarts nog zien te overtuigen om zo’n certificaat te ondertekenen. En ik had nog stokken nodig. Dat was vrij eenvoudig. Ik bestelde een paar Black Diamond’s (Distance Carbon ZPole) van 130cm. Dat was volgens een bepaalde formule de maat die het dichtst bij mijn lengte past. Deze stokken zijn in drieën inklap-/opbergbaar.
Ik stuurde een Franstalig invulbaar certificaat naar mijn huisarts en belde de volgende dag met de assistente. Ik legde uit wat ik van plan was en zij stelde een paar vragen. Uit haar reactie bleek dat het lastig zou worden, zo kort van tevoren en zonder sporttest. Maar mijn verrassing was groot toen ik aan het eind van de middag een mailtje met het certificaat ingevuld en bestempeld retour. Ik heb het meteen geüpload naar mijn inschrijving. Nu maar hopen dat de stokken ook op tijd afgeleverd worden.
Inscription validée
Een dag later vond ik de volgende boodschap in mijn mailbox:
Bonjour! Nous avons le plaisir de vous informer de la validation de votre inscription, après acceptation de votre licence ou certificat médical. Votre inscription est à présent complète.
De stokken werden op tijd bezorgd, ondanks dat het bezorgadres (mijn werk) incompleet was doorgegeven. Gelukkig zijn een postcode + huisnummer (+ eventueel huisletter en toevoeging) voldoende om een adres te kunnen lokaliseren. Ik experimenteerde met een manier van het bevestigen van de stokken aan mijn rugzak. Dat werd te ingewikkeld. Ik stop ze gewoon in de rugzak, als dat nog past met watervoorraad en andere verplichte inhoud.
Ik vond een nieuw trainingsplek: langs het hek omhoog de Brederodeberg beklimmen. Dat deed ik tien keer, en elke keer via de trappen en een smal paadje weer naar beneden. Twee dagen later, een dag voor vertrek, trainde ik daar weer. Maar dan twintig keer omhoog en ook weer langs hetzelfde hek naar beneden. Dat is een nog hogere verhouding hoogtemeters/afstandmeters.
Zo zit dat met die kuil
Een groepszitkuil voor (Duitse) naturisten. Leuk bedacht al zeg ik het zelf maar weinig is minder waar. Het zou kunnen dat het zandartefact wel als zodanig is gebruikt. In ieder geval zag ik twee weken geleden deze tweet van fotograaf Michel van Bergen die het verhaal een andere wending geeft:
Vanmiddag was de 2e explosie op het strand van Bloemendaal, deze was iets spectaculairder dan die van gister zie ook video op: https://t.co/U2Sv3MKPfq pic.twitter.com/Ssna0D1Amn
— Michel van Bergen (@mvbergen) 19 juni 2019
Ik dacht: Hé, zou dit niet die plek zijn van dat zandgebeuren? Als dat zo was zou die kuil zijn gegraven om een oude, Duitse bom hier op het strand van tot ontploffing te brengen. Deze bom (van ruim 1.200 kilo) is gevonden in een veldje nabij Rijsenhout, in het verlengde van de Kaagbaan. Dus dat Duitse had ik wel goed, maar de rest niet. Ik nam mij voor spoedig poolshoogte te nemen.
Gisteren fietste ik door de duinen naar strandopgang Kattendel, bij die inham met die palen. Eigenlijk had ik andere plannen. Ik wilde hardlopen en tevens het schildersstandpunt bepalen van een schilderij met de Blaauwe Trappen en de Chinese tempel/tent. Dat is o.a. bij de Brederodeberg. Maar ik was een printje van het schilderij vergeten mee te nemen dus ik veranderde mijn plannen. Ik parkeerde mijn fiets bij Kattendel en liep weer de duinen in. Daar zag ik een achtergelaten handkar. Uiteindelijk kwam ik weer op het strand bij opgang Duin en Kruidberg en liep over het strand richting de zandsculptuur.
Er had hier duidelijk iets plaatsgevonden. Er stonden hekken omheen, je mocht het niet betreden en er stonden werktuigen. O.a. een graafmachine en een machine voor het zeven van zand. Waarschijnlijk waren ze bezig om de bomscherven uit het zand te filteren.
Ik maakte een paar foto’s en fietste vervolgens om de duinen heen naar huis. Op het eerste stuk zag ik die kar weer. Getrokken door 2 mannen. Er lagen spullen op. Van hun gesprek ving ik het woord vrijgezellenfeest op. Even later zag ik op een duintop een groep mensen staan. Eén van hen droeg een konijnenpak. Dat zou iets te maken kunnen hebben gehad met dat vrijgezellenfeest waar die heren het over hadden.
Handig zou zijn om te vragen wat er precies gaande was, maar mijn terughoudendheid won van mijn nieuwsgierigheid. Bovendien is het leuk om net zoals bij het zandverhaal mijn fantasie de vrije loop te laten.
Golden Hour Run & Swim
Vijf dagen na Trailtour Ninglinspo waagde ik mij weer op de been voor een rondje tegen zonsondergang. Fiets neergezet bij Oosterplas en (ongeveer) de groene route tegen de klok in genomen. Veel herten in Klein Kenia en veel jongeren bij de Oosterplas. Ik zwom daar een stukje. Ik vraag me af of iemand die jongeren na zonsondergang nog heeft weggestuurd. De goed belichte fotogenieke boom van de foto staat op de Brederodeberg.
Trailtour Ninglinspo
In maart schreef ik mij in voor een ééndaagse trailtour naar de omgeving van toeristische trekpleister Ninglinspo, Coo en de skipiste van Wanne. De Ninglinspo, de enige bergrivier van België, daar heb ik de afgelopen jaren al een paar keer gewandeld toen we in de omgeving krampeerden. Coo, daar ben ik ontelbare keren geweest en de skipiste Wanne, daar ben ik drie weken geleden zonder dat ik het wist, rakelings langsgelopen. Een segment van één kilometer van het parcours overlapt bovendien met mijn gelopen route.
Mijn laatste georganiseerde loop was in januari, de Pierewaaitrail. Verder heb ik dit jaar in groepsverband nog niets gedaan op hardloopgebied. De noodzaak ontbrak ook om de trainen. Desondanks heb ik de afgelopen maanden wel gelopen, hetzij wat minder dan met zo nu en dan een groepsloop of wedstrijd. En de afgelopen weken voerde ik mijn trainingen behoorlijk op. Je kan tijdens deze trailtour kiezen uit 26 en 36 kilometer. De 26km stopt bij Coo en brengt de deelnemers per touringcar naar Wanne alwaar de 36km-lopers aankomen. Ik ging voor die 36km.
De wekker ging om 4 uur. Ik had een half uur + wat speling. Het begon net een beetje licht te worden toen ik in de auto stapte naar Heemskerk. Vanaf daar carpoolend met Ralph naar Arnhem. We bleken elkaar nog te kennen van de Vertical K Serie van vorig jaar. We vertrokken met bijna 50 personen naar startplaats, de monding van de Ninglinspo in de Amblève. Daar bleek je niet alleen te kunnen kiezen tussen 26 en 36 kilometer, maar ook tussen 36 snel en 36 langzaam. De snelle 36-groep zou bovendien al vrijwel meteen starten met een interessant omweggetje, een steile klim en afdaling. Dat leek me wel wat en ik besloot te starten met die groep, met de verzekering dat ik later nog kon downgraden naar de langzame 36-groep. De klim was steil, lang en zou later in het parcours slopend geweest zijn, maar nu waren we nog fris. Op de top was een kale rotspunt met een waanzinnig uitzicht. Na een steile afdaling stonden we weer aan de oever van de Ninglinspo. Hier liepen we stroomopwaarts, afwisselen aan de linker- en rechterkant overstekend via bruggetjes, rotsen of door het water.
Op een bepaalde plek zag ik dat de voorste loper ineens steil omhoog klom. Ik liep daarachter en vroeg of het de bedoeling was dat we daar omhoog moesten. Gelukkig bleek er grip in de vorm van uitstekende keien en boomwortels. Een stukje verder kwamen we op een recht pad vals plat in opwaartse richting. Het looptempo lag hoog, zoals er verwacht mag worden van de snelle groep. Ik was één van de weinigen die ze niet kon bijhouden en begreep dat ik eigenlijk niet in deze groep had mogen starten. Niemand leek er een probleem van te maken. Er werd hier en daar geduldig gewacht. De bedoeling was eigenlijk dat we de langzame 36-groep snel zouden bijhalen zodat de lopers die het straffe tempo niet konden bijbenen zich bij de groep B kon voegen. Pas na 12km, bij de 1e verzorgingspost troffen we de andere groep. Waarschijnlijk hadden ze gewacht want ze stonden op het punt om weer te vertrekken. Ik kon nog net snel mijn waterzak bijvullen.
Ik had grond in mijn schoenen. Dat raakte erin tijdens een lange steile afdaling zonder paden. Dat vermengde zich met water op de natte stukken. Dat droogde op en begon een beetje mijn voetzolen te schuren. Op dat moment bleek het geen goede keuze geweest te zijn om zonder sokken in mijn schoenen te lopen. Ik loop wel vaker zonder sokken maar onder deze omstandigheden was dat dus niet handig. We hadden juist een bosperceel padloos diagonaal doorgestoken toen ik mijn kans zag om 1 van mijn schoenen te ontdoen van de ergste opgedroogde aarddelen. We werden ingehaald door de snelle groep en ook wij vervolgden onze weg, weer lichtelijk irritant opwaarts.
Ook de langzame groep deed het niet rustig aan. Wel was er een veel groter tempoverschil tussen de voor- en achterlopers. Hier kon je onbeschaamd je eigen tempo lopen. Ik liep ergens in het midden, dus mijn tempo was prima. Hierna volgden ook een aantal afdalingen. Vervolgens kwamen we weer in de buurt van de Ambève en bleven daar een stuk langslopen. Dit deel van de route kwam me bekend voor. Niet van een paar weken geleden, maar een paar jaar geleden. Toen hebben we daar gewandeld met een hond. Er zat een korte steile afdaling van een rots in. We hebben daar met moeite die hond zonder vachtscheuren naar beneden weten te begeleiden.
Vlak voor mij zag ik één van ons languit op zijn rug liggen in de brandnetels en de dikte van zijn enkel nam schrikbarend toe. Gelukkig waren we nog vrij dicht bij de weg en kon hij daar opgepikt worden door het busje van de organisatie. Het is echt oppassen op deze dichtbegroeide paadjes. Je kan zomaar een kei of een boomwortel over het hoofd zien.
Ondertussen was het schuren van mijn voetzool doorgegaan. Plotseling begon elke stap met mijn rechtervoet hevig pijn te doen. Na een klimmetje waar we op elkaar wachten ging ik op een boomstam zitten. Ik deed mijn schoen uit en zag een grote kapotte blaar, kreeg ik een plakmatje aangeboden en we konden weer verder. De pijn nam gelukkig weer af.
We bereikten een zeer hoge brug en op ons niveau ook een brug over de rivier. Sommigen zochten wat verkoeling hadden geen brug nodig. Eén van hem hielp nog een vastgelopen kayakker los te komen. Daar was ook een verzorgingspost. Ik vulde mijn waterzak, at wat zoute snacks en pulkte wat klei van mijn linker inlegzool om aan die kant blaren pogen te voorkomen. We gingen weer op weg en ik bleek gemist te hebben dat hier mensen konden uitstappen. Wie hier niet uitstapte moest door naar de finish. Het lopen ging zonder al te veel pijn en de uitkijktoren van Coo kwam in zicht. Even later liepen we over de overdekte Plopsabrug weer over de rivier. We beklommen de trap om op de weg te komen. Oversteken en nog een trap omhoog. Dit stukje is ook wel bekend als de ExtraTrail Vertical Track en op Strava als segment Killing Hill Coo. Op de pagina staat o.a.:
U wilt graag trainen op een parcours met veel hoogteverschillen? Dan is de Vertical Track echt iets voor u! Deze technische, beboste en rotsachtige singletrack voldoet aan alle voorwaarden voor een training waarmee u uw kracht en uithoudingsvermogen kunt verbeteren, zowel bergopwaarts als -afwaarts.
Ik heb deze klim jaren geleden al ontdekt. We stonden toen op Camping de la Cascade in Coo. ’s Morgens vroeg, terwijl iedereen nog sliep, klom ik daar dan naar boven om vervolgens weer af te dalen. Eén van de betere manieren om de dag mee te beginnen. Het verschil van toen met deze trailtour was dat je (althans ik, en ik was niet de enige) na 26km niet meer zo fris in de benen bent. Ik begon goed en liep voorop. Het ging goed tot de uitkijktoren. Maar daarna volgde nog een lang steil stuk. Eenmaal boven was ik gesloopt. Hier werd het kaf van het koren gescheiden. Er werd gezegd: Hierna volgen nog twee van deze beklimmingen. Op dat moment leek me dat even te veel en ik sloot me aan bij het groepje dat het opgaf, weer afdaalde naar Coo en zich meldde bij de buschauffeur om zich te laten vervoeren naar het eindpunt.
De bus moest nog hard werken om de klim te maken naar de top van de skipiste. We stapten uit en zagen de snelle groep net de skiheuvel opwandelen. Enkele fanatiekelingen waren zelfs hier nog aan het hardlopen. Nu was het wachten op de rest. De tijd begon te dringen want alles was straks gepland. Rond 16:30 kwamen de laatste 3 lopers binnen. Ik had er toen spijt van dat ik daar niet bijliep. We konden eten. Er werd nagepraat en om 17:30 moesten we de bus in voor de terugreis bus – carpoolen – eigen auto. Om 22 uur was ik thuis.
En thuis moest het matje nog van mijn voetzool en dus ook van de blaar worden gehaald.
We zijn gek op stromend water
Wie is er niet gek op stromend water? Thuis beschikken wij, net als andere rijke wereldburgers, over stromend water. Draai aan een knop en je hebt het. Druk op een knop en het stroomt rijkelijk door een wc-pot. Heel fijn om onder een uitgewaaierde straal warm stromend water te staan. Buitenshuis lusten we ook wel pap van. Fonteinen op pleinen. Watervalletjes in de tuinvijver. Buitendouches. Sproeiers uit een tuinslang als de natuur even haar werk verzuimd. Stromend water, we weten er wel raad mee. En als we op vakantie zijn gaan we er naarstig naar op zoek. Een paar voorbeelden:
In Noorwegen kan je er bijna niet omheen. Tijdens autoritten kom je watervallen tegen. Soms klettert het water zo op de weg en rijd je er niet droog doorheen. Je kijkt je ogen uit. Kolkende kloven waar je waarschijnlijk niet levend uitkomt als je per ongeluk uitglijdt op een randje met goed uitzicht, het trekt desondanks aan.
Rond de Plitvicemeren in Kroatië is een mooi wandelparcours gemaakt. Er is geen betere manier om dit mooi te aanschouwen dan via houten wandelpaden vlak boven het wateroppervlak. Je ziet het water verlopen via vele watervallen, meren en poelen met kristalhelder blauw water met ontelbare vogels, vissen en insecten. En eveneens ontelbare hoeveelheden mensen. Zoveel, dat je op piekmomenten in de file staat op de houten wandelpaden. Tip: ga niet of ga vroeg in de ochtend (het is dan wel heel koud). En, hoe aantrekkelijk het water ook is om er in te springen, het is niet toegestaan.
Dit is wel zo bij de eveneens in Kroatië gelegen KRKA-watervallen. Loeidruk!
De Alcantarakloof op Sicilië, ontstaan door een vulkaanuitbarsting van een zijkrater van de Etna, 2400 voor Christus. Fantastisch. En druk. Het is natuurlijk niet alleen het water, maar ook het decor waarbinnen het water een rol speelt wat tot een magische combinatie samensmelt. Maar ook zonder decor zijn bijvoorbeeld ook watervalletjes gemaakt met behulp van stukjes dakgoot heel aantrekkelijk. En vooral voor kinderen als ze daar mee kunnen spelen en kliederen.
Eveneens op Sicilië, Cavagrande, een zeer diepe kloof. Je moet via een slecht onderhouden pad afdalen. Duur ca. een uur voor je verkoeling kunt zoeken in het ijskoude water en kunt genieten van de natuurpracht en van de vele mensen die eveneens de zware afdaling en na afloop de nog zwaardere klim er voor over hadden.
Het riviertje de Ninglinspo, in de Ardennen in België. Een onbenullig riviertje, maar er is een wandelpad naast soms links en soms recht van de rivier zodat je steeds moet oversteken via bruggetjes. Hier en daar een leuke waterval. Zwart van de mensen. De toegangsweg staat tot meer dan een kilometer vanaf de ingang vol met illegaal geparkeerde auto’s. Terwijl bij andere, misschien wel net zo mooie riviertjes die ik tegenkom langs afgelegen wandel-/mtb-/trailpaadjes geen sterveling te zien is.
De Vintgarkloof in Slovenië, in het hoogseizoen niet te doen. Een prachtig houten pad langszijde. Heel erg druk… Maar ook weer niet altijd.
Via internet vind je de mooiste rivieren, meren, watervallen en kloven. De mooiste bezienswaardigheden trekken daardoor het meeste mensen aan. Hoewel je zo de aantrekkelijkste stromende vormen van water kunt aanschouwen, ben je wel een massatoerist. Maar als je net even op andere tijdstippen gaat dan de meeste anderen ben je een slimme massatoerist.
Uiteraard zijn er ook een paar uitzonderingen die de regel, dat we er gek op zijn, bevestigen: Wateroverlast. Op sommige plekken wil je geen stromend water. De zware regenbuien van de afgelopen weken hebben in mijn omgeving problemen veroorzaakt. Er liep water vanuit de tuin, onze schuur in. Kletterend water tegen de gevel liep het ventilatierooster van de wc binnen. Enge borrelende en gorgelende geluiden uit onze wc-pot. De wc-pot van vrienden in de buurt overstroomd. De keuken van andere vrienden in de buurt overstroomd. De poort achter ons huis deels veranderd in een rivier, waardoor ik zojuist een poortgenoot aantrof die water uit zijn schuur aan het pompen was. Ik moest omlopen naar de voordeur om geen natte voeten te krijgen.
Kramperen Stavelot
Rond Hemervaart waren wij kamperen op camping de l’Eau Rouge vlakbij Stavelot aan het riviertje de l’Eau Rouge. Ik liep daar ook twee keer.
Hou je mond!
Twee jaar geleden was ik naar de boekpresentatie van Zuurstofwinst, een ademhalingsmethode om je voordeel mee te doen volgens de leer van Buteyko. Toen ben ik ook ben ik ook begonnen met het toepassen tijdens het lopen. Ik liep een paar keer met gesloten mond, dus met alleen een neusademhaling. Snel lopen kan niet omdat je anders in ademnood komt. Een ander nadeel was dat ik er een loopneus van kreeg. Dus voortdurend neussnuiten om nog adem te kunnen halen. Door dat ongemak ben ik er na een paar keer mee gestopt.
Afgelopen weekend hoorde ik de naam Buteyko weer ivm de genezing van luchtwegaandoeningen zoals astma en COPD. Mogelijk een mooie oplossing voor mijn dochter met astma en aanleiding voor mij om opnieuw te gaan testen met de neusademhaling.
Maandagavond nam ik de proef op de som. Mijn neus begon uiteraard weer als een gek te lopen, harder dan ikzelf. Na elke paar honderd meter snoot ik mijn neus. Dit ongemak zou na ± 6 weken oefenen over zijn. Na 3 kilometer vond ik het mooi geweest en hapte weer naar lucht. De volgende ochtend werd ik wakker met een bloedneus. Die 3 kilometer was dus te veel.
Update sessie 2:
Een training op de Brederodeberg. 2 achtjes met dichte en 2 achtjes met open mond. Weer zo’n 3 kilometer oefenen met overmatige vochtproductie in de neus. Door de hoogteverschillen kwam ik ook in ademnood en wandelde daarom veelal naar boven.
Update sessie 3
Een week niet hardgelopen. Zwaar verkouden. Nu ging het weer, maar dit keer heb ik geen poging gewaagd om adem te halen via mijn neus. Dus geen vooruitgang wat dat betreft. Wel mooie plaatjes.
Update 15 juni
Na mijn verkoudheid is dit hele gebeuren weer versloft. Volgende week loop ik met een groep van de Ninglinspo tot de skipiste van Wanne. Daar ligt nu mijn focus. Trainen voor die tocht van 36km met een ingebouwde ±VK (vertikale kilometer).
De Kneet
Ik dacht, laat ik weer eens trainen op en rond het Kopje van Bloemendaal. Toen ik daar eenmaal liep bedacht ik me dat daar vorige week een plaquette ter ere van wijlen Gerrie Knetemann (1951-2014, o.a. wereldkampioen wielrennen) is geplaatst. De laatste jaren zijn er veel brievenbussen verdwenen. Op de plek waar eerst een brievenbus stond staat nu een nepbrievenbus, de plaquette. Ik stopte om een paar foto’s te maken. Onderwijl stapte een man van zijn racefiets om dit eveneens te aanschouwen en te vereeuwigen.
Lees ook: De Kneet is terug waar-ie hoort