Zoals al vaker vertrok ik vanuit mijn werk naar de dichtstbijzijnde duiningang. Het was mooi weer en het bleek erg druk te zijn. Ik fietste door tot hoek Eilandpad/Dronken Delweg. Vervolgens de benenwagen richting Vogelmeer. Na een paar honderd meter gingen mijn schoenen uit. Via de Hazenberg, het Laarzenpad, Parnassia en via strand naar Kattendel. Een blootsvoets tweetal kwam me tegemoet en vroeg naar de weg naar de parkeerplaats. Op een minder comfortabel pad na liep ik over fijne single tracks terug naar mijn fiets en fietste naar huis.
Brederode 7
Weer even een rondje hardlopen na mijn werk. Dit keer was de Brederodeberg het decor. Er zijn minstens 7 paden om boven te komen en weer af te dalen. Ik zal ze enigszins proberen te beschrijven, zoals ik ze liep.
- In een rechte lijn naar de top. Dit pad wordt weinig belopen, varieert in stijlheid. De moeilijkheid zit in het laatste stuk, daar zitten een paar wat steilere stukjes in.
- Vanaf viersprong de kortste weg naar boven. Niet lastig, met als laatste de trap.
- Buitenom. Het grootste stuk is vlak. Je komt vlakbij de bergweg. Daarna wordt het pittig. Met het hek aan de rechterhand heuvel op, heuvel af, een paar keer.
- Halverwege via een klein paadje richting het hek, daarna met hek hek aan de linkerkant steil de heuvel op.
- Via het pad vanaf villa Jachtlust omhoog, tegen de richting van de groene route.
- Vanaf de driesprong noordwaarts, dan rechts een klein paadje in en via zandheuvels weer op een officieel pad eerst een kleine heuvel, daarna weer eens stukje naar beneden en via de trap naar de top.
Echt een training waarbij je afloop het gevoel hebt iets gedaan te hebben.
Rondje Oosterplas
Het water is inmiddels zo warm dat ik van een stukje langer zwemmen niet meer onderkoeld raak. Zeker niet na eerst te hebben hardgelopen. Ik zwom een rondje langs de rand en liep een paar keer aan de grond. Na terugkomst op afstandmeten.nl mijn zwemspoor getekend en zag dat dit bijna 800 meter was.
Zwemmende hond
Onze zomervakantie kon ondanks corona doorgaan. We hadden een camping aan het Gardameer geboekt en diverse AirBnb’s onderweg.
Eerste overnachting was in Jouy-aux-Arches, Frankrijk, een dorpje onder Metz aan de Moezel met een ruïne van een aquaduct. De AirBnb was onderdeel van een vrij modern kasteel. We hadden de beschikking over een appartement met zeer grote kamers met zeer hoge plafonds. In de vroege ochtend, de volgende dag, beslaat ik een stukje te gaan hardlopen. Aan de overkant van de Moezel lag op een berg fort Driant, een enorm militair complex dat dienst heeft gedaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daar liep ik heen en beklom en bekeek het complex. Daarna snel weer terug en in de auto richting Zwitserland.
De tweede overnachting was in Dietwil, Zwitserland. De AirBnb daar had een buitengewoon laag plafond. Hier en daar kon ik alleen rechtop staan tussen de plafondbalken. In de avond maakten we een uitstapje naar het Zugmeer, alwaar we een (betaald) plekje vonden om te zwemmen. Betaald omdat vrijwel het hele meer is omringd met huizen en bijgehorende tuinen. Dus nergens kan je zomaar het meer in.
De volgende dag kwamen we aan op een vrijwel lege camping in Manerba del Garda. Onze temperatuur werd gemeten en we mochten een plaats uitzoeken.
We verbleven daar 10 volle dagen. In de buurt was een klein natuurreservaat. Al snel kwam ik daar terecht tijdens een hardlooprondje. Het reservaat had aan de Gardameerkust een rotswand, een berg met een kasteelruïne, heel veel mooie single-tracks en een paar leuke rotsstrandjes. Goed voor veel hardlooprondjes, wandelingen en zwemuitstapjes.
Onze hond had regelmatig verkoeling nodig en ging dan uit vrije wil het water in, maar nooit verder dan zijn buik. Soms namen we hem wat verder het water in en dan zwom hij zo snel mogelijk weer naar de kant.
Hoewel ik mij had voorgenomen geen massatoeristische steden meer te bezoeken deden we toch nog Venetië aan. Vanwege deze bijzondere tijd een uitgelezen kans. Het was daar redelijk druk maar relatief rustig voor Venetiaanse begrippen. Ook bezochten we Verona en Brescia. Deze stad is niet bepaald toeristisch maar desondanks een prachtige Italiaanse stad met onder meer een grote vesting waar je gratis naar binnen kon lopen.
Ook bezochten we nog vakantievrienden op een ander camping in de buurt. Vanaf daar was het natuurreservaat te zien als een zwemmende hond.
In twee lange dagen reden we huiswaarts met een overnachting in Colmar, Frankrijk.
Bos weg
Weer een rondje na mijn werk.
Op een bepaald punt, na ruim 5 kilometer raakte ik enigszins gedesoriënteerd. Ik schok want ik zag kale duinen zo ver ik kon kijken op een plek waar ik dat nog nooit had gezien. Ik keek om mij heen en wist waar ik was. Op de plek van de kale duinen was voorheen een bos.
Zo zag dat eruit, van boven. Nu, allemaal weg.
En zo zag het er nu uit:-(
Iedereen loopt
Het lijkt erop dat hardlopen met stip is binnengekomen op nummer 1 als (inter)nationale volkssport. Veel mensen liep al, maar sinds de sportfaciliteiten zijn gesloten wegens het virus, heeft hardlopen echt voet aan de grond gekregen. Iedereen loopt. Behalve ik.
Want, naast het feit dat iedereen loopt speelt er nog iets anders: Iedereen klust. Misschien dat veel mensen die kunnen combineren of dat niet iedereen die loopt ook klust of andersom. Hoewel de start van mij klus voorafging aan de pandemie ben ik nu tegen wil en dank een coronaklusser. Inclusief in de door anderhalve meters onderbroken rijen staan voor bouwmarkten, Ikea’s en buurtwinkeltjes in ijzerwaren. Ik ben nu zo fanatiek aan het klussen, het vanaf de grond (zelf eronder) opbouwen van een nieuwe keuken, dat ik geen tijd en energie over heb om ook nog te gaan lopen. Maar er breken ongetwijfeld weer tijden om te lopen aan.
Toen ik nog liep (met de nadruk op liep), liep ook Ahmaud Arbery nog. Hij, een zwarte man, die vandaag 26 jaar zou zijn geworden, werd tijdens zijn loopje op 23 februari doorgeschoten na een achtervolging door twee witte mannen, Gregory McMichael, 64, en zijn zoon Travis McMichael, 34. Het filmpje, waarin een worsteling te zien is en even later het neervallen van Ahmaud, ging afgelopen dagen viraal en leidde tot hashtag #JusticeForAhmaudArbery op sociale media en fysieke protesten. Dit heeft de druk op de autoriteiten opgevoerd om te komen tot de arrestatie die eigenlijk tweeënhalve maand eerder had moeten plaatsvinden. De filmer van het virale filmpje was medeachtervolger van Amoud en had ook een doorgeladen geweer in zijn auto. In feite is hij ook medeplichtig en zou ook gearresteerd moeten worden.
Er wordt opgeroepen om vandaag (op zijn verjaardag) als eerbetoon #RunWithMaud een loopje van 2,23 (de getallen van dag van de moord) mijl te lopen. Misschien ga ik dat wel doen.
Update 18 mei
Ja, ik heb weer gelopen. Eindelijk! Ik liep het eerbetoon 10 dagen later. Geprobeerd ongeveer op de 2,23 mijl uit te komen, in ieder geval niet er onder. Het werd 2,9 mijl. Ik liep een groot deel van de groene route v.a. Bleek & Berg maar dan zonder de Brederodeberg.
Update 22 mei
Ik las dat de filmer inmiddels ook is gearresteerd.
Oeh ja hee
Vanuit mijn werk fietste ik naar de Oosterplas. Ik liep een rondje en kwam niet uit met de tijd waardoor ik niet op tijd was om mijn dochter op te halen van turnen. Ik fietste terug vanaf de Oosterplas en iemand helemaal links op het fietspad. Ik deed een poging te bellen maar die deed het niet. Dan maar rechts langs. De meneer schrok van deze onverwachte passage en riep ‘Oeh ja hee’. Gelukkig viel hij niet van zijn fiets.
Totaal onvoorbereid aan de start
Ik zal je de details besparen maar ik was blijkbaar weer eens behoorlijk onvoorbereid aan de start van een nachtelijke trail verschenen.
Toen we van start gingen had ik geen hardloopschoenen aan maar iets van badslippers. En ik had geen navigatie-apparaat mee. Ik zou hopeloos fout lopen of zelf verdwalen. In feite totaal onvoorbereid en ik zal je de details besparen want die weet ik ook niet meer.
Toen ik besefte dat ik zo echt niet van start kon werd ik wakker.
Het Water Komt – een mager boekje met een vette boodschap
Rutger Bregman weet altijd de aandacht op zich te vestigen. Nu heeft hij weer een boek geschreven: Het Water Komt. Gisteren bleek dat je het boek gratis kan krijgen als ebook, pdf of paperback. Ik koos het ebook en zette het op mijn ereader. Ik las, ik las, en het was uit voor het goed en wel begonnen was. Een heel dun boekje dus, meer een artikel in boekvorm. Later las ik op de voorkant de ondertitel ‘Een brief aan alle Nederlanders’. Waarschijnlijk boekvorm om er meer gewicht/aandacht aan te geven. Met een dringende boodschap, net als die van de voorspeller van de watersnoodramp.
Het begint met het verhaal van ingenieur Johan van Veen. Twintig jaar lang heeft hij de watersnoodramp voorspeld. Niet omdat hij in die toekomst kon kijken, maar omdat hij het verleden van Nederland kende. Een geschiedenis vol met overstromingen en dijkdoorbraken. Johan werd radeloos want niemand wilde naar hem luisteren. 48 uur voor het breken van de dijken in 1953 diende hij het Deltaplan in. Te laat dus.
Het probleem van Nederlanders is dat ze zichzelf zo wegcijferen, zo bescheiden zijn, dat ze hun eigen geschiedenis niet meer geloven.
Johan van Veen (1892-1959)
Zeeland overstroomde bijna geheel. Zuid Holland kroop door het oog van de naald dankzij een bijzondere heldendaad. De burgemeester van Nieuwerkerk aan den IJssel was druk bezig om te vechten tegen de bierkaai. Het water bleef maar stijgen. De dijk brak, het water stortte de diepte in en in de richting van de Randstad. De burgemeester had de tegenwoordigheid van geest om een schip in te vorderen en de schipper met zijn schuit het gat moest dichten. Dat lukt natuurlijk alleen in films, maar wonder boven wonder lukte dit daadwerkelijk. De Randstad was gered, althans voorlopig. Hier kan je dit verhaal door Rutger laten vertellen via een opname van een interview op NPO Radio 1.
De voorspellingen zijn niet zo gunstig. Door de opwarming van het klimaat smelten de ijskappen, de gletsjers en stijgt de zeespiegel. Misschien deze eeuw wel 2 meter, of 3 meter. Als de broeikasgasuitstoot niet snel naar beneden gaat, stopt die opwarming niet en gaat de stijgen door.
Dat is de crux. Nu actie ondernemen om de uitstoot naar nul terug te brengen. Zo niet, dan heeft het, behalve misschien om tijd te rekken, waarschijnlijk geen zin om hele dure waterkeringen te bouwen, zoals bijvoorbeeld een dam in de Noordzee van Engeland naar Noorwegen. Dan moeten we ons vast gaan voorbereiden om Nederland terug te geven aan de schuimkoppen.
Ik zou zeggen: Ga het ook lezen.
De foto bovenaan komt van WikiMedia. Deze heb ik vervolgens met DeOldify ingekleurd. Bijschrift: In Ouwerkerk heeft het normale leven nog lang niet zijn oude gang hernomen. Slechts weinig bewoners wonen in het dorp, doch Rijkspolitie is op z’n post. Datum : 1 december 1953. Fotograaf: Wim van Rossem.
Eerste Haarlemse klimaatmars
Afgelopen zondag, 02-02-2020 (palindroomdatum) was de eerste klimaatmars van Haarlem een feit. Ruim honderd bezorgde burgers, waar ik mezelf ook onder mag rekenen, marcheerden gewapend met spandoeken, vlaggen, borden en slagwerk van de muziekkoepel in de Hout naar de achterkant van het stadhuis waar de burgermeester een manifest van Extinction Rebellion in ontvangst nam.
De start in de muziekkoepel was een goede plek. Een enthousiaste trommelmeester leerde ons een eenvoudig maar doeltreffend ritme van 3 partijen (grote trommels, kleine trommels en nog kleiner slagwerk zoals koebellen e.d.). Toen dat kort was ingestudeerd gingen we op weg. Voorop een rubberboot met kinderen op een bakfiets die voortbewogen en bestuurd werd door een man met een jas met een patroon van Extinction Rebellion logo’s. Daarachter een spandoek, voortbewogen door een aantal mensen. Daar weer achter de rest van de deelnemers en de pers. Dit tafereel is het vroeg winkelend publiek en de winkelmedewerkers niet ontgaan.
Ook ik had me voorbereid en ging op pad met een trommel en een dubbelzijdig bord.
De meelopende journalisten hebben hun best gedaan. Een grote foto op de voorpagina van het Haarlems Dagblad en een artikel met een grote foto op de voorpagina van het regiokatern. Daarnaast nog wat aandacht op Twitter en YouTube.