In april kocht ik een kaartje een concert van New Order. Gisteren was het eindelijk zo ver. Ik had het idee om op de fiets te gaan en zo gebeurde het ook.
Vanuit mijn werk naar Afas was een tocht van 31 km volgens Google Maps. Ik zette de navigatie daarvan aan en keek onderweg regelmatig op mijn telefoon. Dat was erg onhandig en bovendien strafbaar. Op een bepaald moment ontdekte ik dat je ook gesproken navigatie aan kon zetten. Het duurde wel even voordat ik daar enigszins op vertrouwde. De route ging niet helemaal zoals gepland. Bij Halfweg/Zwanenburg moest ik een omleiding volgen waarbij ik ergens een omleidingsbordje miste. Niet veel later reed ik Amsterdam in, tijdens de avondspits. Heel veel verkeersdrukte. Ik kon nergens door rood rijden bij 1 van de ontelbare verkeerslichten waarbij de fietser altijd langer moet wachten dan de auto. Ook ging er vlak voor mij een brug open. Uiteindelijk was ik uit de stad en kon ik weer een beetje opschieten. Na 2 uur was ik op mijn bestemming. Ik parkeerde mijn fiets (gratis) en liep naar een Snacktent om wat te eten. Daar stond een lange rij. Toen ik aan de beurt was bestelde ik een vegagrillburger en liep al etend naar Afas. Bij de ingang stond een rij, een hele lange rij. Een rij van een paar honderd meter. Ik sloot aan en de rij liep best snel. Even later was ik binnen. Je kon hier een kluisje huren (6,-) om je spullen en jas in te doen. Ze bleken boven ook een garderobe te hebben. Ik bracht mijn jas daarheen en dat was tot mijn verrassing gratis. Het voorprogramma begon precies toen ik nog even naar de wc was geweest. Stolen, een Chinese technoband. Klonk best aardig, met leuke beelden. Mijn collega met een groep vrienden bleek inmiddels ook binnen te zijn en we haalden wat te drinken. Toen we de zaal weer betraden bleek het voorprogramma te zijn afgelopen en konden we alvast een plek innemen voor het kijken/luisteren naar New Order.
De band kwam op en begon een serie nummers te spelen. Pas na een paar nummers hoorde ik wat bekends. Er straalde weinig enthousiasme uit van het podium. Misschien dat ze vermoeid waren omdat ze al een lange tour achter de rug hadden. Of misschien dat de leeftijd parten gaat spelen. Desondanks erg gaaf om deze band live te zien en horen spelen.
True Faith en Blue Monday, daar kwamen we (of in ieder geval ik) vooral voor. Ik had oordoppen in, maar die deed ik even uit tijdens Blue Monday. In de toegift speelden ze twee nummers van Joy Division waarvan het laatste nummer Love Will Tear Us Apart was. In de videobeelden was Ian Curtis te zien. Ian Curtis, de zanger van Joy Division heeft in 1980 zelfmoord gepleegd. Daarna werd de band ontbonden en hervormd tot New Order. Gitarist Bernard Sumner werd tevens zanger.
Na afloop wilde ik voortmaken om niet al te laat thuis te zijn. De navigatie bracht mij weer dwars door Amsterdam. Nu wel wat minder druk gelukkig. Hier en daar waren wat wegwerkzaamheden waardoor ik kleine stukjes om moest rijden. Even na Sloterdijk was er een fietspad afgezet. Ik kon er nog net langs en zou wel een stukje gaan lopen waar ze bezig waren. 500 meter verder was nogmaals een afzetting met hoge hekken waar ik absoluut niet door kon. Ik moest terug. Even na de eerdere afzetting kon ik een pad in. Het Fluisterbos. Aardedonker. Ik zag bijna niks. Stapvoets fietste ik er doorheen. Ik kwam uit bij Zwanenburg waar ik uitkwam op het punt waar ik op de heenweg uit had moeten komen vanaf Halfweg. Vlak voor Haarlem was weer het fietpad afgezet. Ik volgde netjes de omleidingsbordjes door de Zuiderpolder. Via de Amsterdamse Poort fietste ik door de Haarlemse binnenstad naar huis, met inmiddels lamme poten.
Afgelopen weekend waren wij in de buurt van Steenwijk aan het wandelen. Onder andere in Landgoed de Eese, met tot mijn verrassing een uitkijktoren, op de Woldberg. Ik ben gek op trappen, torens, hoogtemeters maken. Die toren heb ik beklommen en bovenop het uitzicht gadegeslagen. Dat was niet bepaald helder door het regenachtige weer. Toen ik weer beneden was besloot ik nog een keer naar boven te lopen en vervolgens nog eens alvorens onze wandeling te vervolgen.
Tijdens Trailtour Ninglinspo beloofde ik te komen helpen bij de organisatie van de IJmuiden Kust Trail. Ik had alleen wel een mountainbike nodig. Ik had de avond ervoor voor weinig een dergelijke fiets op de kop weten te tikken. De dag vóór de loop fietste ik op mijn ‘nieuwe’ fiets naar mijn werk en ’s middags had ik vrij genomen en fietste naar zwembad de Heerenduinen. Daar werden we gebriefd en zetten we de parcoursen met drie tweetallen uit. Twee jaar eerder hingen we de route vol met lintjes. Deze keer hingen we op spaarzame wijze en op strategische punten bordjes met pijntjes op. Tegen het einde van ons deel werd mijn band lek. Gelukkig was het niet al te ver meer. In een personeelsruimte van het zwembad aten we pizza en dronken we bier. Toen ik naar huis wilde kon ik iemand anders zijn mountainbike lenen om naar huis te gaan. De volgende ochtend, op de racedag, fietste ik weer terug naar de startlocatie. Ik kon het door mij uitgezette parcoursdeel controleren en finetunen. Op lange stukken tussen 2 bordjes hing ik nog een lintje. Ik kreeg ineens weer een lekke band. Ik verstopte de fiets op een berg, vlakbij waar de verzorgingspost kwam en ging lopend verder met de controle. Daarna ging ik naar een kritisch punt in het parcours om daar controleren of de lopers niet een punt zouden afsnijden. Ik was helaas te laat voor de lopers van de 30km. Toen de laatste loper (van de 15km) voorbij was begon ik alvast met bordjes en lintjes weghalen. Bij de verzorgingspost de lekke fiets weer opgehaald en afgeleverd bij de verzorgingspost. Daar gewacht tot de laatste loper voorbij was. Toen met busje van verzorgingspost meegereden naar finish. Daar twee pogingen gedaan om mijn band te plakken. Bij poging twee vond ik een duindoorn. Ik kon er nog net mee naar huis fietsen voor de band weer helemaal plat was. De duindoorn bleek een rij gaatjes te hebben geprikt. Ik heb er de volgende dag een nieuwe binnenband ingezet.
Een rondje in de vroege avond, want het wordt al weer vroeg donker. Op de Starreberg kwam net de zon onder een wolkendek vandaan om aanstalten te maken voor de zoveelste nacht achter de horizon te verdwijnen. In de verte zijn goed een windmolenpark en een booreiland te zien. Er waren gegroepeerde hardlopers en wat ongegroepeerde mensen, waaronder ik, die nog een duik in de schemering maakten.
Zonsondergang was gisteravond al weer vrij vroeg, om 20:30 uur. Het was een uitzonderlijk warme 31 augustus met temperaturen tot over de 32 graden in Maastricht en tot 27 graden bij ons. Ik ging een uur voor zonsondergang nog even de duinen in. Ik liep op en rond de Starreberg en experimenteerde onderweg wat met scherptediepte met de camera van mijn telefoon.
Daarna keerde ik terug naar de Oosterplas om nog even wat te zwemmen. Er waren nog wat nagenieters. Eén groepje zat al preventief onder een stuk plastic vanwege een naderende wolkbreuk. Ik zwom. Het water was nog heerlijk. Toen ik eruit kwam en mij aankleedde zag ik een vos dichtbij. Ik ging zo rustig mogelijk op de grond zitten en pakte mijn telefoon om wat foto’s te maken. Ze vos liep ongestoord en kwam nieuwsgierig tot op zo’n twee meter afstand. Even later dronk het dier uit de Oosterplas.
De vos ging er weer vandoor en ik moest ook maar eens gaan. Opeens verscheen er een auto. Twee boswachters stapten uit en verzochten de aanwezigen om zich naar de uitgang te begeven. Ik fietste de duinen uit en daar was de wolkbreuk.
Bijna doorweekt en in het bezit van een paar mooie foto’s kwam ik thuis.
Deze week is de week dat mijn vader overleed. Ik sliep bijzonder slecht. Mijn gedachten maakten vreemde kronkels en ik luisterde naar de nachtelijke radio, wachtend op de eerste tekenen van de zonsopgang. Ik stond dan op om naar de Oosterplas te gaan, op de fiets of lopend. Daar zwom ik vanaf één van de twee stranden naar de overkant. Dat is een aardig stukje vanaf het zuidelijke strand en wat minder ver vanaf het noordoostelijke strand. Soms kwamen er in die vroegte ook al andere zwemmers. Na het zwemmen ging ik naar mijn werk of naar huis.
Ik deed mijn ogen open. Volgens mij was het nog donker buiten. Ik maakte de wekkerradio wakker en al luisterend werd het licht. Tijd om eruit te gaan. Ik deed het een en ander aan en wilde de fiets pakken richting de Oosterplas. Hardlopen was blijkbaar niet vanzelfsprekend. Ik had al bijna twee weken niet hardgelopen. Voor het laatst was in Chaumont le Bois, in de buurt van Dijon op de terugreis van onze vakantie. Ik bedacht dat het een goed idee was om weer te gaan rennen. Ik deed de voordeur achter mij op slot en ging op weg. Onze kat Cello kwam net de hoek om en rende aan. Ik opende de voordeur en liet hem naar binnen. Ik ging opnieuw op weg.
Het regende en was niet koud. Behalve razende auto’s op de Randweg was er onderweg geen waarneembare menselijke activiteit. De parkeerplaatsen bij en in de duinen waren nog leeg. Zo vroeg was het ook weer niet. Misschien het weer dat mensen weerhield. Ik arriveerde aan de noordoostkant van de Oosterplas. Eén vroege vogel had hier zijn fiets al geparkeerd. Ik liep naar de zuidkant, het kleine strand van het duinmeer.
Aan een tak hing een bikinitop en en bos sleutels, die hingen er gisteren ook al. Ik ging het water in en zwom. Aan de westoever graasde een groepje reeën. Ik zwom verder. Iets noordelijker zag ik nog een groepje reeën. Deze renden heen en weer langs het water. Om mijn heen zwommen eenden, meerkoeten en fuuten. Zodra ik te dicht in de buurt kwam zwommen ze in een grote boog om mij heen. Uiteindelijk kwam ik aan de overkant, het grote noordoostelijke strand. Het begon harder te regenen en besloot terug te zwemmen. Daar ondervond ik, op de druppels op mijn bril na, weinig hinder van. Vlak voor mij zwom een jong fuutje. Die had nog niet van zijn ouders geleerd dat mensen gevaarlijk zijn. Toen ik dichtbij kwam vond hij dat toch wel eng en dook onder water.
Eenmaal teruggezwommen verliet ik het water. Tegelijkertijd betradenl aan de oostkant twee mensen het water. Met mijn schoenen in de hand liep ik naar de ingang en deed mijn schoenen aan en begon weer te rennen. In gedachten verzonken was ik thuis voor ik het wist.
Tijdens onze vakantie in de Drôme ben ik een aantal keren alleen op pad geweest. Zo ook mijn tochtje over les Trois Becs. Deze 3 pieken liggen aan de rand van Fôret de Saou. Dit bos ligt besloten binnen een ring van bergen.
Op alweer een hete dag vertrok ik ’s morgens vroeg met de auto vanaf de camping. Het was niet ver, maar het duurde het toch langer dan verwacht om een goed startpunt voor mijn speedhike te bereiken. Ik kwam op een parkeerplaats waar al meerdere auto’s stonden. Even later had ik het pad naar boven gelokaliseerd.
Ze hadden hier paden gemaakt met traptreden van rotsblokken. Ik haalde diverse wandelaars in. Ik ging opzij voor een snelle trailloper die naar beneden kwam. Ik was hier, zo bleek achteraf, le Veyou (1589m) aan het beklimmen. Eenmaal boven wachtte hier een fenomenaal uitzicht. Een fransman zei iets tegen mij wat ik niet direct verstond. Vervolgens begon hij hevig te gebaren en bleek dat op ongeveer 10 meter afstand een arend langs ons vloog. Ik probeerde snel een foto te maken, maar dat mislukte in de haast. Ik daalde een stukje af en klom naar de top van de tweede piek, le Signal (1559m). Ze waren bezig met renovatie van de paden. Ter voorbereiding hadden ze langs de route grote zakken met rotsblokken gedeponeerd, waarschijnlijk met behulp van een helicopter. Een groep mannen was bezig om de paden van handige trappen te voorzien. Ook hierboven weer even rondgekeken voor het uitzicht en vervolgens weer afgedaald om de derde piek, Roche Courbe (1545m) met een bezoekje te vereren.
Fôret de Saou met mijn virtuele voetspoor
Ja, nu was het klaar en moest ik zien terug te komen. Gelukkig had ik mijn navigatieapparaat bij me. Ik daalde af. Ik hoorde geblaf en gebel. Een schaapskudde. Toen ik dichterbij kwam zag de hond mij als bedreiging. Ik hield hem met mijn stokken op afstand. Gelukkig kwamen er wandelaars aan die de aandacht van mij afleidde waardoor ik mijn weg kon vervolgen. Ik kwam op een breed horizontaal pad. Na een stuk lopen moest ik linksaf. Hier moest ik de bergpas over die uiteindelijk uitkwam op de parkeerplaats.
Mijn persoonlijke formule werkte hier aardig. 10km/h horizontaal + 1km/h vertikaal. In dit geval 10,54km en 973 hoogtemeters in 1 uur en 55 minuten.
Ik was een week voor ons vertrek op zoek naar een trailevenement in de buurt van ons vakantielocatie (Vercheny, Drôme, Frankrijk). Ik vond een evenement: de Ultra Tour de la Motte Chalancon met verschillende afstanden: 86, 42, 21, 20, 13 en 12 kilometer. Ik heb de 42 kilometer uitgekozen met 2,4 kilometer klimmen. De naam van deze afstand en dit parcours is Trail des Aiguilles, genoemd naar één van de te beklimmen pieken. Ik zag dat de sluitingstijden van de doorkomstposten nogal ruim was, dus ik kon rustig aan doen door de eenvoudige wetmatigheid: Hoe langer je er over mag doen, hoe meer kilometers je kunt afleggen.
Regelwerk
Er waren nog een paar zaken die geregeld moesten worden voor we vertrokken. Eén daarvan was een medische verklaring. Is verplicht in o.a. Frankrijk bij bijna alle loopevenementen. Dus ik moest de huisarts nog zien te overtuigen om zo’n certificaat te ondertekenen. En ik had nog stokken nodig. Dat was vrij eenvoudig. Ik bestelde een paar Black Diamond’s (Distance Carbon ZPole) van 130cm. Dat was volgens een bepaalde formule de maat die het dichtst bij mijn lengte past. Deze stokken zijn in drieën inklap-/opbergbaar.
Ik stuurde een Franstalig invulbaar certificaat naar mijn huisarts en belde de volgende dag met de assistente. Ik legde uit wat ik van plan was en zij stelde een paar vragen. Uit haar reactie bleek dat het lastig zou worden, zo kort van tevoren en zonder sporttest. Maar mijn verrassing was groot toen ik aan het eind van de middag een mailtje met het certificaat ingevuld en bestempeld retour. Ik heb het meteen geüpload naar mijn inschrijving. Nu maar hopen dat de stokken ook op tijd afgeleverd worden.
Inscription validée
Een dag later vond ik de volgende boodschap in mijn mailbox:
Bonjour! Nous avons le plaisir de vous informer de la validation de votre inscription, après acceptation de votre licence ou certificat médical. Votre inscription est à présent complète.
De stokken werden op tijd bezorgd, ondanks dat het bezorgadres (mijn werk) incompleet was doorgegeven. Gelukkig zijn een postcode + huisnummer (+ eventueel huisletter en toevoeging) voldoende om een adres te kunnen lokaliseren. Ik experimenteerde met een manier van het bevestigen van de stokken aan mijn rugzak. Dat werd te ingewikkeld. Ik stop ze gewoon in de rugzak, als dat nog past met watervoorraad en andere verplichte inhoud.
Hoogtemeters
Ik vond een nieuw trainingsplek: langs het hek omhoog de Brederodeberg beklimmen. Dat deed ik tien keer, en elke keer via de trappen en een smal paadje weer naar beneden. Twee dagen later, een dag voor vertrek, trainde ik daar weer. Maar dan twintig keer omhoog en ook weer langs hetzelfde hek naar beneden. Dat is een nog hogere verhouding hoogtemeters/afstandmeters.
Vakantie
Eenmaal op vakantie bouwde ik mijn training af. Ik liep door onbekende gebieden waarbij ik hier en daar een stuk zonder paden moest overbruggen, al dan niet met braamstruiken. Drie dagen voor de race liep ik de berg tegenover de camping op, een tocht van 4 uur. Voldoende voorbereiding vond ik.
Op de dag zelf zouden 2 wekkers afgaan om 4 uur. Ik was ruim op tijd wakker om te verhinderen dat anderen daardoor wakker zouden worden. De spullen lagen klaar, ik at wat en liep naar de auto die buiten het hek van de camping stond. Onderweg remde ik voor een hert en diverse vogels die zich op de weg bevonden. Na anderhalf uur was ik in La Motte-Chalancon. Ik zag een speciaal voor het evenement ingerichte parkeerplaats over het hoofd en parkeerde buiten de bebouwde kom.
In het hele stadje was leven op deze vroege ochtend. Verkeersregelaars, vrijwilligers, lokale politie, ingehuurde buschauffeurs en zenuwachtige deelnemers, mijn categorie. Ik was in de veronderstelling dat ik op moest schieten en moest snel een startnummer zien te bemachtigen. Dat kon na wat rondvragen ergens in een zaaltje op de bovenverdieping van een gebouw. Ik kreeg daar zonder problemen een startnummer en een shirt. Vervolgens vond na weer wat rondvragen ook de pendelbus naar Rémuzat, de startlocatie. De haast bleek ongegrond want ik zat meer dan ruim op tijd in de bus. Op de startlocatie moest nog ruim een uur worden gewacht voor het startmoment. Ik kreeg er koffie en doodde de tijd met een beetje rondhangen, door Rémuzat en me in te smeren met spul tegen zonnebrand.
Na de start kwamen ruim honderd deelnemers in beweging. Ik was bijna achteraan ingevoegd. Na een paar honderd meter begon de eerste beklimming via een single track. Dus via een soort zandloper en vervolgens achter elkaar lopen, niet al te snel. Daarna werd het pad breed en steil. De voorste lopers zag ik niet maar moeten hardlopend naar boven zijn gegaan. Waar ik liep werd gewandeld, al dan niet met stokken. Bergop wandel ik doorgaans sneller dan gemiddeld en haalde hier wat mensen in. Maar aan de beklimming leek geen eind te komen en de hellingshoek nam toe. Uiteindelijk leek dan toch de top bereikt en begon de afdaling. Ik ben slecht (of voorzichtig) met afdalingen, dus ik werd links en rechts ingehaald.
Toen de snellen mij hadden ingehaald, bleven er nog wat langzameren dan ik over om in te halen. Na weer een klim verscheen er een verzorgingspost. Daarna wachtte weer een uitputtende klim, waarbij ik mijn stokken besloot in gebruik te nemen, die ons naar de hoogste punt van het parcours bracht. Eerst Les Aiguilles (1352m) en vervolgens Pas de la Pousterie (1445m).
Op de foto lijkt de punt in de verte minder ver dan in werkelijkheid. Zie de gekleurde mieren als je inzoomt.
Een hele lange afdaling via haarspeldpaadjes leidde ons weer terug naar het startpunt in Rémuzat, tevens een verzorgingspost. Vanuit dit dorp kijk je tegen een indrukwekkende rotswand, Le Chateau, aan. Ik liep nog beneden tussen de rotswand en een rivier. Een stuk verderop moesten we omhoog. Hier was een soort van pad, maar dan wel met ijzeren uitsteeksels, ladders en staalkabels als hulpmiddelen om opwaarts te komen. Hier en daar stond een vrijwilliger om de veiligheid te bewaken.
Gaandeweg bleken de stokken steeds meer mijn steun en toeverlaat. Het was goed om bezig te zijn om een vierpotig ritme te zoeken, in plaats van alleen maar het ene been voor het andere te zetten. Hoewel ik hier ook op het parcours van de 21 km liep, werd het steeds meer een solo-avontuur. Heel af en toe werd ik nog ingehaald of haalde ik in.
In de verte hoorde ik een blaasinstrument. Ik herkende sommige melodieën. Mijn vermoeden dat er ergens een blazer op een bergtop zou staan klopte niet. Uiteindelijk stond ik op de top en er was geen muzikant te bekennen. Toen ik aan de afdaling begon zag ik beneden een lavendel veld en daaronder stond een blaasorkest. Daar was tevens een waterpost. Ik liet mijn waterzak bijvullen en vervolgde mijn weg, een lange afdaling.
Uiteindelijk kwam ik uit in een dorpje met een verzorgingspost. Hier bleek één van de vrijwilligers een geëmigreerde Nederlander te zijn. Hij woonde in dat dorpje. Vervolgens moest er weer geklommen en gedaald worden, dat het een lieve lust was.
Een paar kilometer voor de finish werd het bijna vlak. Ik had geen zin meer om hard te lopen. Ik werd nog een keer ingehaald en bereikte La Motte-Chalancon. Daar kreeg ik een persoonlijke fietsbegeleider, een jongen van een jaar of 13. Vlak voor de finish leek het of er een andere deelnemer vlak achter mij liep. Ik versnelde om toch niet op het laatste moment nog een keer ingehaald te worden. Na de finish ontving ik een medaile en stonden er uitgebreide tafels klaar met eten en drinken.
Ik bleef niet te lang hangen en liep terug naar de auto. Omdat deze buiten het stadje stond moest ik een aardig stukje lopen. Ik kreeg zelfs nog een lift aangeboden. De terugweg met daglicht was een stuk gemakkelijker en sneller. In een uur was ik terug op de camping.
Uitslag
Ik werd 83e van de 127 starters. 19 deelnemers haakten onderweg af. De winnaar had een tijd van 4:15:48. Mijn tijd was 8:00:55. De laatste kwam na 12:06:43 over de finish.
