‘Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt.’ – Emil Zátopek
Een rondje in de vroege avond, want het wordt al weer vroeg donker. Op de Starreberg kwam net de zon onder een wolkendek vandaan om aanstalten te maken voor de zoveelste nacht achter de horizon te verdwijnen. In de verte zijn goed een windmolenpark en een booreiland te zien. Er waren gegroepeerde hardlopers en wat ongegroepeerde mensen, waaronder ik, die nog een duik in de schemering maakten.
Zonsondergang was gisteravond al weer vrij vroeg, om 20:30 uur. Het was een uitzonderlijk warme 31 augustus met temperaturen tot over de 32 graden in Maastricht en tot 27 graden bij ons. Ik ging een uur voor zonsondergang nog even de duinen in. Ik liep op en rond de Starreberg en experimenteerde onderweg wat met scherptediepte met de camera van mijn telefoon.
Daarna keerde ik terug naar de Oosterplas om nog even wat te zwemmen. Er waren nog wat nagenieters. Eén groepje zat al preventief onder een stuk plastic vanwege een naderende wolkbreuk. Ik zwom. Het water was nog heerlijk. Toen ik eruit kwam en mij aankleedde zag ik een vos dichtbij. Ik ging zo rustig mogelijk op de grond zitten en pakte mijn telefoon om wat foto’s te maken. Ze vos liep ongestoord en kwam nieuwsgierig tot op zo’n twee meter afstand. Even later dronk het dier uit de Oosterplas.
De vos ging er weer vandoor en ik moest ook maar eens gaan. Opeens verscheen er een auto. Twee boswachters stapten uit en verzochten de aanwezigen om zich naar de uitgang te begeven. Ik fietste de duinen uit en daar was de wolkbreuk.
Bijna doorweekt en in het bezit van een paar mooie foto’s kwam ik thuis.
Deze week is de week dat mijn vader overleed. Ik sliep bijzonder slecht. Mijn gedachten maakten vreemde kronkels en ik luisterde naar de nachtelijke radio, wachtend op de eerste tekenen van de zonsopgang. Ik stond dan op om naar de Oosterplas te gaan, op de fiets of lopend. Daar zwom ik vanaf één van de twee stranden naar de overkant. Dat is een aardig stukje vanaf het zuidelijke strand en wat minder ver vanaf het noordoostelijke strand. Soms kwamen er in die vroegte ook al andere zwemmers. Na het zwemmen ging ik naar mijn werk of naar huis.
Ik deed mijn ogen open. Volgens mij was het nog donker buiten. Ik maakte de wekkerradio wakker en al luisterend werd het licht. Tijd om eruit te gaan. Ik deed het een en ander aan en wilde de fiets pakken richting de Oosterplas. Hardlopen was blijkbaar niet vanzelfsprekend. Ik had al bijna twee weken niet hardgelopen. Voor het laatst was in Chaumont le Bois, in de buurt van Dijon op de terugreis van onze vakantie. Ik bedacht dat het een goed idee was om weer te gaan rennen. Ik deed de voordeur achter mij op slot en ging op weg. Onze kat Cello kwam net de hoek om en rende aan. Ik opende de voordeur en liet hem naar binnen. Ik ging opnieuw op weg.
Het regende en was niet koud. Behalve razende auto’s op de Randweg was er onderweg geen waarneembare menselijke activiteit. De parkeerplaatsen bij en in de duinen waren nog leeg. Zo vroeg was het ook weer niet. Misschien het weer dat mensen weerhield. Ik arriveerde aan de noordoostkant van de Oosterplas. Eén vroege vogel had hier zijn fiets al geparkeerd. Ik liep naar de zuidkant, het kleine strand van het duinmeer.
Aan een tak hing een bikinitop en en bos sleutels, die hingen er gisteren ook al. Ik ging het water in en zwom. Aan de westoever graasde een groepje reeën. Ik zwom verder. Iets noordelijker zag ik nog een groepje reeën. Deze renden heen en weer langs het water. Om mijn heen zwommen eenden, meerkoeten en fuuten. Zodra ik te dicht in de buurt kwam zwommen ze in een grote boog om mij heen. Uiteindelijk kwam ik aan de overkant, het grote noordoostelijke strand. Het begon harder te regenen en besloot terug te zwemmen. Daar ondervond ik, op de druppels op mijn bril na, weinig hinder van. Vlak voor mij zwom een jong fuutje. Die had nog niet van zijn ouders geleerd dat mensen gevaarlijk zijn. Toen ik dichtbij kwam vond hij dat toch wel eng en dook onder water.
Eenmaal teruggezwommen verliet ik het water. Tegelijkertijd betradenl aan de oostkant twee mensen het water. Met mijn schoenen in de hand liep ik naar de ingang en deed mijn schoenen aan en begon weer te rennen. In gedachten verzonken was ik thuis voor ik het wist.
Tijdens onze vakantie in de Drôme ben ik een aantal keren alleen op pad geweest. Zo ook mijn tochtje over les Trois Becs. Deze 3 pieken liggen aan de rand van Fôret de Saou. Dit bos ligt besloten binnen een ring van bergen.
Op alweer een hete dag vertrok ik ’s morgens vroeg met de auto vanaf de camping. Het was niet ver, maar het duurde het toch langer dan verwacht om een goed startpunt voor mijn speedhike te bereiken. Ik kwam op een parkeerplaats waar al meerdere auto’s stonden. Even later had ik het pad naar boven gelokaliseerd.
Ze hadden hier paden gemaakt met traptreden van rotsblokken. Ik haalde diverse wandelaars in. Ik ging opzij voor een snelle trailloper die naar beneden kwam. Ik was hier, zo bleek achteraf, le Veyou (1589m) aan het beklimmen. Eenmaal boven wachtte hier een fenomenaal uitzicht. Een fransman zei iets tegen mij wat ik niet direct verstond. Vervolgens begon hij hevig te gebaren en bleek dat op ongeveer 10 meter afstand een arend langs ons vloog. Ik probeerde snel een foto te maken, maar dat mislukte in de haast. Ik daalde een stukje af en klom naar de top van de tweede piek, le Signal (1559m). Ze waren bezig met renovatie van de paden. Ter voorbereiding hadden ze langs de route grote zakken met rotsblokken gedeponeerd, waarschijnlijk met behulp van een helicopter. Een groep mannen was bezig om de paden van handige trappen te voorzien. Ook hierboven weer even rondgekeken voor het uitzicht en vervolgens weer afgedaald om de derde piek, Roche Courbe (1545m) met een bezoekje te vereren.
Ja, nu was het klaar en moest ik zien terug te komen. Gelukkig had ik mijn navigatieapparaat bij me. Ik daalde af. Ik hoorde geblaf en gebel. Een schaapskudde. Toen ik dichterbij kwam zag de hond mij als bedreiging. Ik hield hem met mijn stokken op afstand. Gelukkig kwamen er wandelaars aan die de aandacht van mij afleidde waardoor ik mijn weg kon vervolgen. Ik kwam op een breed horizontaal pad. Na een stuk lopen moest ik linksaf. Hier moest ik de bergpas over die uiteindelijk uitkwam op de parkeerplaats.
Mijn persoonlijke formule werkte hier aardig. 10km/h horizontaal + 1km/h vertikaal. In dit geval 10,54km en 973 hoogtemeters in 1 uur en 55 minuten.
Ik was een week voor ons vertrek op zoek naar een trailevenement in de buurt van ons vakantielocatie (Vercheny, Drôme, Frankrijk). Ik vond een evenement: de Ultra Tour de la Motte Chalancon met verschillende afstanden: 86, 42, 21, 20, 13 en 12 kilometer. Ik heb de 42 kilometer uitgekozen met 2,4 kilometer klimmen. De naam van deze afstand en dit parcours is Trail des Aiguilles, genoemd naar één van de te beklimmen pieken. Ik zag dat de sluitingstijden van de doorkomstposten nogal ruim was, dus ik kon rustig aan doen door de eenvoudige wetmatigheid: Hoe langer je er over mag doen, hoe meer kilometers je kunt afleggen.
Er waren nog een paar zaken die geregeld moesten worden voor we vertrokken. Eén daarvan was een medische verklaring. Is verplicht in o.a. Frankrijk bij bijna alle loopevenementen. Dus ik moest de huisarts nog zien te overtuigen om zo’n certificaat te ondertekenen. En ik had nog stokken nodig. Dat was vrij eenvoudig. Ik bestelde een paar Black Diamond’s (Distance Carbon ZPole) van 130cm. Dat was volgens een bepaalde formule de maat die het dichtst bij mijn lengte past. Deze stokken zijn in drieën inklap-/opbergbaar.
Ik stuurde een Franstalig invulbaar certificaat naar mijn huisarts en belde de volgende dag met de assistente. Ik legde uit wat ik van plan was en zij stelde een paar vragen. Uit haar reactie bleek dat het lastig zou worden, zo kort van tevoren en zonder sporttest. Maar mijn verrassing was groot toen ik aan het eind van de middag een mailtje met het certificaat ingevuld en bestempeld retour. Ik heb het meteen geüpload naar mijn inschrijving. Nu maar hopen dat de stokken ook op tijd afgeleverd worden.
Een dag later vond ik de volgende boodschap in mijn mailbox:
Bonjour! Nous avons le plaisir de vous informer de la validation de votre inscription, après acceptation de votre licence ou certificat médical. Votre inscription est à présent complète.
De stokken werden op tijd bezorgd, ondanks dat het bezorgadres (mijn werk) incompleet was doorgegeven. Gelukkig zijn een postcode + huisnummer (+ eventueel huisletter en toevoeging) voldoende om een adres te kunnen lokaliseren. Ik experimenteerde met een manier van het bevestigen van de stokken aan mijn rugzak. Dat werd te ingewikkeld. Ik stop ze gewoon in de rugzak, als dat nog past met watervoorraad en andere verplichte inhoud.
Ik vond een nieuw trainingsplek: langs het hek omhoog de Brederodeberg beklimmen. Dat deed ik tien keer, en elke keer via de trappen en een smal paadje weer naar beneden. Twee dagen later, een dag voor vertrek, trainde ik daar weer. Maar dan twintig keer omhoog en ook weer langs hetzelfde hek naar beneden. Dat is een nog hogere verhouding hoogtemeters/afstandmeters.
Eenmaal op vakantie bouwde ik mijn training af. Ik liep door onbekende gebieden waarbij ik hier en daar een stuk zonder paden moest overbruggen, al dan niet met braamstruiken. Drie dagen voor de race liep ik de berg tegenover de camping op, een tocht van 4 uur. Voldoende voorbereiding vond ik.
Op de dag zelf zouden 2 wekkers afgaan om 4 uur. Ik was ruim op tijd wakker om te verhinderen dat anderen daardoor wakker zouden worden. De spullen lagen klaar, ik at wat en liep naar de auto die buiten het hek van de camping stond. Onderweg remde ik voor een hert en diverse vogels die zich op de weg bevonden. Na anderhalf uur was ik in La Motte-Chalancon. Ik zag een speciaal voor het evenement ingerichte parkeerplaats over het hoofd en parkeerde buiten de bebouwde kom.
In het hele stadje was leven op deze vroege ochtend. Verkeersregelaars, vrijwilligers, lokale politie, ingehuurde buschauffeurs en zenuwachtige deelnemers, mijn categorie. Ik was in de veronderstelling dat ik op moest schieten en moest snel een startnummer zien te bemachtigen. Dat kon na wat rondvragen ergens in een zaaltje op de bovenverdieping van een gebouw. Ik kreeg daar zonder problemen een startnummer en een shirt. Vervolgens vond na weer wat rondvragen ook de pendelbus naar Rémuzat, de startlocatie. De haast bleek ongegrond want ik zat meer dan ruim op tijd in de bus. Op de startlocatie moest nog ruim een uur worden gewacht voor het startmoment. Ik kreeg er koffie en doodde de tijd met een beetje rondhangen, door Rémuzat en me in te smeren met spul tegen zonnebrand.
Na de start kwamen ruim honderd deelnemers in beweging. Ik was bijna achteraan ingevoegd. Na een paar honderd meter begon de eerste beklimming via een single track. Dus via een soort zandloper en vervolgens achter elkaar lopen, niet al te snel. Daarna werd het pad breed en steil. De voorste lopers zag ik niet maar moeten hardlopend naar boven zijn gegaan. Waar ik liep werd gewandeld, al dan niet met stokken. Bergop wandel ik doorgaans sneller dan gemiddeld en haalde hier wat mensen in. Maar aan de beklimming leek geen eind te komen en de hellingshoek nam toe. Uiteindelijk leek dan toch de top bereikt en begon de afdaling. Ik ben slecht (of voorzichtig) met afdalingen, dus ik werd links en rechts ingehaald.
Toen de snellen mij hadden ingehaald, bleven er nog wat langzameren dan ik over om in te halen. Na weer een klim verscheen er een verzorgingspost. Daarna wachtte weer een uitputtende klim, waarbij ik mijn stokken besloot in gebruik te nemen, die ons naar de hoogste punt van het parcours bracht. Eerst Les Aiguilles (1352m) en vervolgens Pas de la Pousterie (1445m).
Een hele lange afdaling via haarspeldpaadjes leidde ons weer terug naar het startpunt in Rémuzat, tevens een verzorgingspost. Vanuit dit dorp kijk je tegen een indrukwekkende rotswand, Le Chateau, aan. Ik liep nog beneden tussen de rotswand en een rivier. Een stuk verderop moesten we omhoog. Hier was een soort van pad, maar dan wel met ijzeren uitsteeksels, ladders en staalkabels als hulpmiddelen om opwaarts te komen. Hier en daar stond een vrijwilliger om de veiligheid te bewaken.
Gaandeweg bleken de stokken steeds meer mijn steun en toeverlaat. Het was goed om bezig te zijn om een vierpotig ritme te zoeken, in plaats van alleen maar het ene been voor het andere te zetten. Hoewel ik hier ook op het parcours van de 21 km liep, werd het steeds meer een solo-avontuur. Heel af en toe werd ik nog ingehaald of haalde ik in.
In de verte hoorde ik een blaasinstrument. Ik herkende sommige melodieën. Mijn vermoeden dat er ergens een blazer op een bergtop zou staan klopte niet. Uiteindelijk stond ik op de top en er was geen muzikant te bekennen. Toen ik aan de afdaling begon zag ik beneden een lavendel veld en daaronder stond een blaasorkest. Daar was tevens een waterpost. Ik liet mijn waterzak bijvullen en vervolgde mijn weg, een lange afdaling.
Uiteindelijk kwam ik uit in een dorpje met een verzorgingspost. Hier bleek één van de vrijwilligers een geëmigreerde Nederlander te zijn. Hij woonde in dat dorpje. Vervolgens moest er weer geklommen en gedaald worden, dat het een lieve lust was.
Een paar kilometer voor de finish werd het bijna vlak. Ik had geen zin meer om hard te lopen. Ik werd nog een keer ingehaald en bereikte La Motte-Chalancon. Daar kreeg ik een persoonlijke fietsbegeleider, een jongen van een jaar of 13. Vlak voor de finish leek het of er een andere deelnemer vlak achter mij liep. Ik versnelde om toch niet op het laatste moment nog een keer ingehaald te worden. Na de finish ontving ik een medaile en stonden er uitgebreide tafels klaar met eten en drinken.
Ik bleef niet te lang hangen en liep terug naar de auto. Omdat deze buiten het stadje stond moest ik een aardig stukje lopen. Ik kreeg zelfs nog een lift aangeboden. De terugweg met daglicht was een stuk gemakkelijker en sneller. In een uur was ik terug op de camping.
Ik werd 83e van de 127 starters. 19 deelnemers haakten onderweg af. De winnaar had een tijd van 4:15:48. Mijn tijd was 8:00:55. De laatste kwam na 12:06:43 over de finish.
In de late avond wat getraind rond en over de Starreberg. Beetje regen, beetje zon en een afwezige regenboog.
Ik had me ingeschreven voor de 42 kilometerafstand van de Ultra Tour de la Motte Chalancon, de Trail des Aiguilles. De loop is over 2 weken. Dus ik heb nog wat tijd om te trainen. Veel hoogtemeters maken dus.
Vandaag was de Hazenberg het haasje. Daar een soort van bloempatroon gelopen. Er zijn 3 paden naar de top. Als je een bepaald patroon loopt, loop je alle paden een keer op en af. Dat werkt als volgt: Je houdt steeds rechts aan, behalve op de top, daar houdt je links aan. En dat kan natuurlijk ook andersom.
Daarna heb ik blootsvoets nog wat hoogtemeters bij de Oosterplas gemaakt. Als je vanaf de oever naar het hoogste punt klimt, heb je maar liefst 13 hoogtemeters verwerkt.
Ik kwam vandaag tot >600 hoogtemeters. Dat zijn er nog erg weinig in verhouding met die 2400 hoogtemeters over 2 weken. Klik op het kaartje om de activiteit in Strava te bekijken.
Een groepszitkuil voor (Duitse) naturisten. Leuk bedacht al zeg ik het zelf maar weinig is minder waar. Het zou kunnen dat het zandartefact wel als zodanig is gebruikt. In ieder geval zag ik twee weken geleden deze tweet van fotograaf Michel van Bergen die het verhaal een andere wending geeft:
Vanmiddag was de 2e explosie op het strand van Bloemendaal, deze was iets spectaculairder dan die van gister zie ook video op: https://t.co/U2Sv3MKPfq pic.twitter.com/Ssna0D1Amn
— Michel van Bergen (@mvbergen) 19 juni 2019
Ik dacht: Hé, zou dit niet die plek zijn van dat zandgebeuren? Als dat zo was zou die kuil zijn gegraven om een oude, Duitse bom hier op het strand van tot ontploffing te brengen. Deze bom (van ruim 1.200 kilo) is gevonden in een veldje nabij Rijsenhout, in het verlengde van de Kaagbaan. Dus dat Duitse had ik wel goed, maar de rest niet. Ik nam mij voor spoedig poolshoogte te nemen.
Gisteren fietste ik door de duinen naar strandopgang Kattendel, bij die inham met die palen. Eigenlijk had ik andere plannen. Ik wilde hardlopen en tevens het schildersstandpunt bepalen van een schilderij met de Blaauwe Trappen en de Chinese tempel/tent. Dat is o.a. bij de Brederodeberg. Maar ik was een printje van het schilderij vergeten mee te nemen dus ik veranderde mijn plannen. Ik parkeerde mijn fiets bij Kattendel en liep weer de duinen in. Daar zag ik een achtergelaten handkar. Uiteindelijk kwam ik weer op het strand bij opgang Duin en Kruidberg en liep over het strand richting de zandsculptuur.
Er had hier duidelijk iets plaatsgevonden. Er stonden hekken omheen, je mocht het niet betreden en er stonden werktuigen. O.a. een graafmachine en een machine voor het zeven van zand. Waarschijnlijk waren ze bezig om de bomscherven uit het zand te filteren.
Ik maakte een paar foto’s en fietste vervolgens om de duinen heen naar huis. Op het eerste stuk zag ik die kar weer. Getrokken door 2 mannen. Er lagen spullen op. Van hun gesprek ving ik het woord vrijgezellenfeest op. Even later zag ik op een duintop een groep mensen staan. Eén van hen droeg een konijnenpak. Dat zou iets te maken kunnen hebben gehad met dat vrijgezellenfeest waar die heren het over hadden.
Handig zou zijn om te vragen wat er precies gaande was, maar mijn terughoudendheid won van mijn nieuwsgierigheid. Bovendien is het leuk om net zoals bij het zandverhaal mijn fantasie de vrije loop te laten.
Vijf dagen na Trailtour Ninglinspo waagde ik mij weer op de been voor een rondje tegen zonsondergang. Fiets neergezet bij Oosterplas en (ongeveer) de groene route tegen de klok in genomen. Veel herten in Klein Kenia en veel jongeren bij de Oosterplas. Ik zwom daar een stukje. Ik vraag me af of iemand die jongeren na zonsondergang nog heeft weggestuurd. De goed belichte fotogenieke boom van de foto staat op de Brederodeberg.