Geplaatst op

Kaart 1963 zonder Oosterplas

Mijn vorige berichten meldde het bestaan van de Oosterplas in 1959 en in 1963.  Dit meer is niet op natuurlijke wijze ontstaan. Zojuist vond ik een kaart van Velsen van 1963 zonder Oosterplas. Ik heb met een rode lijn de contouren aangegeven waar de Oosterplas zich zou moeten bevinden. Het duinmeer ’t Wed is in de periode 1956 en 1957 uitgegraven, ten behoeve van Parkwijk. Ik vermoed dat dit duinmeer ook in die periode gegraven is. De kaart is dus niet geheel actueel. Of de datering van de foto’s is niet juist. Bij het updaten van deze kaart (in 1973) hebben ze de Oosterplas gelukkig wel ontdekt:

Tevens zijn er twee toegangswegen bijgetekend. Het bovenste pad is het huidige fietspad tot het grote strand aan de oostkant.met aan het eind een fietsenstalling en prullenbakken. Het pad daaronder is wat moeilijker te vinden, maar het bestaat nog wel degelijk. De andere paden die nu het oostelijke en zuidelijke strand met elkaar verbinden staan er nog niet op.

In 1960 is het besluit genomen om in het noorden van de Kennemerduinen nog een recreatiemeer te graven.

Geplaatst op

Oosterplas 1963

Op deze foto is de oostkant van de Oosterplas te zien. In 1963 was het strand hier veel groter dan nu. De kale duinhelling aan de linkerbovenzijde van deze foto is nu volledig begroeid. De (schaduwen van de) bomen aan de onderzijde van deze foto zijn er nu nog steeds. Uiteraard is ook aan de mensen en de meegebrachte benodigdheden te zien dat dit niet een recentelijke zomerse dag was.

Geplaatst op

Oosterplas 1959

Meestal is het rond de Oosterplas niet druk. Echter, hoe warmer, hoe drukker. Dat was blijkbaar in 1959, zestig jaar geleden, ook al zo. Het strand aan de onderzijde van de foto lijkt behoorlijk op hoe het nu nog steeds is. Het strans aan de bovenzijde van de foto is nu geen strand meer maar een pad langs het water. Dit deel is nu minder aantrekkelijk voor recreatie vanwege de begroeiing langs de kant en in het water. Het strand aan de zuidkant staat niet op deze foto.

Geplaatst op

Duurloopje oudjaar

Verkouden. Wel lopen, niet lopen? Toch maar een rondje gedaan. Ik was te vroeg gestart, in het donker. Desondanks was het zicht redelijk door het diffuse omgevingslicht. En niet koud, een graad of negen. Ik liep langs pony’s die niet op of omkeken. Na een tijdje werd het licht. Grijze bewolking voorkwam een zichtbare zonsopgang. Op het strand een paar honden met bazen en drie paarden met ruiters. Even later in de duinen het mooie Hubertuspad en vervolgens de lange Koningsweg/Witteweg waar altijd nog puin op het pad ligt. Een soort poging om het pad te verharden. Maar nu is het bijna volledig een breed mul zandpad. Veel losse bakstenen die ik daar tegenkom gooi ik naast het pad. Via de Brederodeberg liep ik als afsluiter nog even langs de mooie Oosterplas. Ditmaal zonder duik.

Geplaatst op

Jaaah… sneeuw!

Het had gesneeuwd! Maar koud was het niet. Onderweg richting de duinen gingen de straatlantaarns uit. Bijna de kortste dag. Gezien het aantal voetsporen op de duinpaden was een aantal mensen mij reeds voorgeweest.  Pas toen ik via het strand weer terug in de duinen kwam en het Olmenpad betrad, zag ik geen enkel spoor meer, op één stukje na waar het pad volledig was omgewoeld door schotse hooglanders. Later op de dag verdween de sneeuw alweer.

Geplaatst op

Hoog bezoek

Tijdens dit rondje zag ik een groep eksters. Ze vlogen op toen ik in de buurt kwam. Even verderop streken ze neer. Tot ik weer in de buurt kwam en ze weer opvlogen. Dat ging ze een hele tijd door. Na een tijdje verschenen er ook schotse hooglanders. Een deel van de eksters gebruikten deze dieren als landingsplaats. Een goeie (close-up) foto hiervan maken ging niet. Maar hier zie je wel het bewijs. Het rund links heeft ook hoog bezoek als je goed kijkt.

Geplaatst op

Er was eens een zwaan

Op een ochtend fietste ik naar mijn werk via mijn gebruikelijke route vanaf de school van mijn dochter. Langs de Rijksstraatweg, door het Schoterbos en via het Zwarte Pad naar Santpoort. Dit fiets- en voetpad loopt langs volkstuinen, de Jan Gijzenvaart met daarachter een wijds uitzicht over weilanden. In de verte zag ik een groepje zwanen zich opvallend gedragen bij een hek. Daar was duidelijk iets ongewoons aan de hand.

Via een karrenspoor kon ik bij dat hek komen. Eén van de zwanen zat vast in het hek. Een mannetjeszwaan, te zien aan de zwarte knobbel boven zijn snavel, maar dat wist ik toen nog niet. Het arme dier zat niet zo vast als het zelf dacht. Ik pakte na enig aarzelen zijn nek en duwde deze terug door het hek. Hij deed niets om zich te verdedigen en werkte zelfs mee. Zijn nek voelde slap aan. Daarna moest hij nog worden losgetrokken uit het prikkeldraad. Hij zat gelukkig alleen vast met wat veren. Eenmaal los zat er niet veel beweging in de zwaan. Waarschijnlijk had hij een flinke poos in die benarde positie gezeten.

De overige twee zwanen begonnen ijverig aan zijn nek te trekken. Misschien dat ze daar al een poos mee bezig waren. Daar hielpen ze niet echt mee. Ik probeerde ze te verjagen. Ze namen wat afstand. Ik besloot de dierenambulance te bellen, maar ik had het nummer niet bij me (en geen internet). Even later kwam ik twee mensen tegen die 5 herdershonden aan het uitlaten waren. Ik vroeg of zij even bij de zwaan wilden kijken. Ondertussen reed ik naar mijn werk.

5 minuten later had ik het nummer opgezocht en fietste weer terug. De andere zwanen waren inmiddels nergens meer te zien en de bevrijdde zwaan stond er weer vrij normaal bij en was zich aan het fatsoeneren. De dierenambulance hoefde dus niet te worden ingeschakeld en de zwaan leefde nog lang en gelukkig.

Geplaatst op

Laatste rondje duinen na mijn werk

Nog even een rondje door de duinen na mijn werk. Dat doe ik graag. Net zoals gisteren. Zonsondergang 18:37, dus dat kon nog prima. Uiteindelijk werd het een kort en langzaam rondje. Fiets bij Oosterplas, naar Starreberg, Koekoeksbos en weer terug naar de Oosterplas. Niet vanwege de dreigende zonsondergang, maar door een probleem met de energietoevoer waarschijnlijk door de vrijdagmiddagborrel (1 biertje en wat chips). Meestal zorgt niet-eten voor de juiste energieniveaus. Ik kreeg daardoor een energiedip, een soort man-met-hamer. Wandelen ging echter prima en 10 minuten later kon ik weer gaan dribbelen. Maar toen was ik al weer bijna bij mijn fiets en vond het wel weer mooi geweest.

Aankomende week (herfstvakantie) werk ik niet en kon ik dus ook geen loopjes na mijn werk inplannen. Volgend weekend gaat de klok vooruit en de eerste kans om na mijn werk te lopen gaat de zon al onder om 17:15 uur. Precies de tijd dat ik klaar ben met werken. Te laat om legaal de duinen in te gaan. Dat kan pas weer in februari. Dat wordt de komende tijd buiten de weekenden dus lopen in het donker en niet in de duinen.