Geplaatst op

Neus dicht!

Twee jaar geleden was ik naar de boekpresentatie van Zuurstofwinst, een ademhalingsmethode om je voordeel mee te doen volgens de leer van Buteyko. Toen ben ik ook ben ik ook begonnen met het toepassen tijdens het lopen. Ik liep een paar keer met gesloten mond, dus met alleen een neusademhaling. Snel lopen kan niet omdat je anders in ademnood komt. Een ander nadeel was dat ik er een loopneus van kreeg. Dus voortdurend neussnuiten om nog adem te kunnen halen. Door dat ongemak ben ik er na een paar keer mee gestopt.

Afgelopen weekend hoorde ik de naam Buteyko weer ivm de genezing van luchtwegaandoeningen zoals astma en COPD. Mogelijk een mooie oplossing voor mijn dochter met astma en aanleiding voor mij om opnieuw te gaan testen met de neusademhaling.

Maandagavond nam ik de proef op de som. Mijn neus begon uiteraard weer als een gek te lopen, harder dan ikzelf. Na elke paar honderd meter snoot ik mijn neus. Dit ongemak zou na ± 6 weken oefenen over zijn. Na 3 kilometer vond ik het mooi geweest en hapte weer naar lucht. De volgende ochtend werd ik wakker met een bloedneus. Die 3 kilometer was dus te veel.

Muggen en maan. Vanaf een bankje om het zand van het strand uit mijn schoenen te halen.

Update sessie 2:

Een training op de Brederodeberg. 2 achtjes met dichte en 2 achtjes met open mond. Weer zo’n 3 kilometer oefenen met overmatige vochtproductie in de neus. Door de hoogteverschillen kwam ik ook in ademnood en wandelde daarom veelal naar boven.

Via single track op Brederodeberg naar beneden

Geplaatst op

De Kneet

Ik dacht, laat ik weer eens trainen op en rond het Kopje van Bloemendaal. Toen ik daar eenmaal liep bedacht ik me dat daar vorige week een plaquette ter ere van wijlen Gerrie Knetemann (1951-2014, o.a. wereldkampioen wielrennen) is geplaatst. De laatste jaren zijn er veel brievenbussen verdwenen. Op de plek waar eerst een brievenbus stond staat nu een nepbrievenbus, de plaquette. Ik stopte om een paar foto’s te maken. Onderwijl stapte een man van zijn racefiets om dit eveneens te aanschouwen en te vereeuwigen.

Lees ook: De Kneet is terug waar-ie hoort

Geplaatst op

Groepszitkuil voor Duitse naturisten

Werk in uitvoering

Een paar weken geleden liep ik tussen strandopgang Duin en Kruidberg en strandopgang Kattendel. Niet over het strand maar tussen de eerste duinenrij en het hek. In de verte zag ik een onnatuurlijk stuk duin. Even later bleken er op dat moment meerdere graafmachines deze zandberg aan het ophogen te zijn. Het leek wel of ze een gigantische kuil aan het graven waren. Misschien bezig met een opgraving van iets.

De kuil vanaf de achterrand, die voetsporen zijn van mij

Eergisteren liep ik in omgekeerde richting, van Kattendel naar Duin en Kruidberg. De graafmachines waren weg. De zandberg is blijkbaar klaar. Het is een verhoogde kuil met daar omheen een wal van zand met een grote opening naar de zee gericht. Zie het resultaat bovenaan dit artikel. Ik dacht, dit is misschien een enorme kuil voor Duitse toeristen. Dan hoeven ze niet zelf te graven. En omdat deze zandsculptuur zich op het naaktstrand bevindt dacht ik: dit is misschien een groepszitkuil voor (Duitse) naturisten. Als de wind niet pal uit het noordwesten komt zit je hier beschut. Bovendien zitten de nakende badgasten in deze kuil minder in het zicht van geklede voorbijgangers. Of het object hier daadwerkelijk voor bedoeld is weet ik niet.

Blik op zee vanuit de zitkuil

Ik had er een foto van gemaakt willen hebben, maar dat bedacht ik me toen ik er alweer honderden meters vandaan was. Gisteravond maakte ik nog een tochtje op de fiets naar strandopgang Kattendel en ging vanaf daar nog een stukje (blootsvoets) lopen over het strand voor en tijdens zonsondergang. Ik liep de kuil in. Deze was niet in gebruik. Ik maakte wat foto’s en nog meer foto’s van de naderende zonsondergang.

Zonder schoenen aan fietste ik vervolgens naar huis via de Zeeweg. Eenmaal thuis duurde het lang voordat mijn voeten weer warm werden.

Geplaatst op

Amsterdam-Rijnkanaal

In het midden van deze foto bevindt zich een rode kat

Weesperbrug

Het Amsterdam-Rijnkanaal verbindt het IJ in Amsterdam met de Waal ter hoogte van Tiel. Ik liep een stukje langs dit kanaal toen mijn dochter een theatervoorstelling in Weesp bijwoonde. Ik werd langzaam ingehaald door een vrachtschip. Ik had deze kunnen bijhouden, als ik wilde. Ik kwam bij een brug over het kanaal. Het bleek een spoorbrug maar er was desondanks een trap om deze brug te kunnen betreden. Eenmaal boven bleek daar een fietspad te zijn. Ik liep naar de overkant, door weilanden en de zon hing laag boven de horizon. Toen een dorpje, Driemond en vervolgens weer een brug over het kanaal. Weer een stukje langs het water en even later was ik weer terug bij de auto.

Geplaatst op

Klimaatmars

Een dag kou en nattigheid doorstaan, daar moesten we ons op kleden. Voor het gemak namen we de bus naar het station en vervolgens de trein naar Amsterdam CS. Daar hadden we met mijn broer en zijn dochter afgesproken bij de stationspiano. Die konden we dus allebei niet vinden en bleek een beetje verstopt achter een trap te staan. Vanwege het slechte weer bleven we zo lang mogelijk in het stationsgebouw alvorens ons in de stoet richting de Dam te begeven. Mijn broer speelde nog een stukje op de piano en ontving een applaus. We gingen het barre weer in. De Dam bleek volledig overdekt met paraplus. Een flink deel van het water dat van de paraplu’s afliep kwam terecht op de mensen zonder paraplu. Op ons dus. Door de paraplu’s konden we ook niet zien (en horen) wat er zich op het podium afspeelde. Vrienden bleken zich inmiddels ook op de Dam te bevinden en we deden een poging om bij elkaar te komen. Dat was lastig want de massa kwam al deels in beweging, maar het lukte uiteindelijk toch. Op weg naar het Museumplein was er weer wat bewegingsruimte en kon en redelijk doorgelopen worden. Selena had inmiddels heel koude handen en was niet blij meer. Af en toe bewoog er een geluidsgolf van gejuich over het Rokin. De massa werd via een afzetting van politiemotoren + de berijders om het Rijksmuseum geleid. Dat was tenminste de bedoeling. Wij hadden dat pas door toen we er al tussendoor waren gelopen en een stukje konden afsnijden door onder het Rijksmuseum door te lopen. Het Museumplein was drassig en hier en daar ondergelopen. Er stonden gelukkig mobiele toiletten. We lieten ons fotograferen bij een enorme opblaaswereldbol en deden een poging om ons op te laten warmen in een café. Maar omdat meer mensen op dat idee waren gekomen stond er een rij bij de ingang. Dan maar snel de tram naar CS en de trein naar huis. De reis verliep voorspoedig waardoor we lekker thuis konden opwarmen. Nog een betere optie dan in een café met allemaal natte kleren aan. Nu maar hopen dat ons meelopen enig effect gaat krijgen.

Geplaatst op

Alsof het zomer was

Gisteren, na mijn werk, om ± 17:30 liep ik nog even een rondje, ongeveer de groene route. Ik begon bij de Oosterplas. Daar speelden kinderen in zwemkleding of ondergoed alsof het zomer was, in februari! Vervolgens liep in prachtig strijklicht van een steeds oranjere zon. Als dit winter is, hoe is dan straks de zomer?

Geplaatst op

Vrieskou op de warmste dag in februari ooit

In de ochtend net na zonsopgang, op de maandag die de geschiedenisboeken in zou gaan als warmste dag ooit gemeten in februari (een record dat 1 dag stand hield, zo gaan die dingen tegenwoordig), zag ik onderweg naar de duinen mensen aan hun autoruiten krabben. De dag begon fris dus. Ik was van plan de groene route te lopen maar ik nam spontaan ergens een ander pad en vervolgens een wildpaadje. Zodoende ging ik van de route af en liep daardoor uiteindelijk een paar kilometer verder. Daar waar de zon al over de duinen scheen was het al best behaaglijk en ik kon in mijn t-shirt lopen. Wel wat frisjes in de schaduw. Onderweg kwam ik pony’s, herten, allerlei vogels, een wandelaar, een zwemmer en andere hardlopers tegen.

Geplaatst op

Lentevuur

Een loopje na het werk, maar eigenlijk tussen het werk. Ik moest die avond overwerken. Maar eerst op de fiets richting Oosterplas. In de schaduw was het fris en in de zon aangenaam. Ik kon het in mijn t-shirt proberen. Ik liep over heuvels en door valleien. Hier en daar liep ik door een vlaag vochtige warme lucht, op de plekken waar ’s hoogzomers in de duinpannen een zinderende hitte heerst. Terug via de Brederodeberg waar de schemering oplaaide als een oranje vuurzee achter de bebosde hellingen. Ik kon het niet later nog even de Oosterplas aan te doen en klom op een helling voor een schemerfoto van dit meer. Opgeladen ging ik toen snel naar huis, koken, eten en terug naar mijn werk.

Geplaatst op

Pierewaaitrail met lamp op zak

Vorig jaar liep ik de Pierewaaitrail zonder lamp (hoofdlamp vergeten). Dat beviel goed. Dit jaar zou ik weer zonder lamp lopen. Wel op zak maar niet op mijn hoofd. Een hoofdlamp is n.l. onderdeel van de verplichte uitrusting, hoewel dit niet gecontroleerd werd.

Vorig jaar was ik op de fiets en bijna te laat. Dit jaar besloot ik met de auto en op tijd te komen. Maar omdat ik toch nog iets te laat vertrok, rustig reed en verkeerd reed was ik pas 5 minuten voor de start aanwezig. Ik kon nog snel een startnummer opspelden en met de anderen mee naar buiten lopen voor de start.

Eerst een stukje over het strand, bij opgang Duin en Kruidberg de Heerenduinen in. Bij ingang Midden/Herenduin het zijpad langs een slootje, dit is een heel lastig paadje in het donker, over de Koepelberg, waar ik nog steeds niet weet hoe de paden lopen, langs ingang Duin en Kruidberg, langs het hek over de Brederodeberg, langs de Oosterplas, over de Hazenberg, het begon al een beetje licht te worden langs Parnassia, over het strand tot opgang Duin en Kruidberg, het pad tussen het strand en de duinen tot IJmuiderslag, het bunkerpad, Kwelderpad, Pierewaaierspad en de finish.

De uitslag: 2:39:31 (17e van de 61 deelnemers), 15 minuten sneller dan vorig jaar!

Vorig jaar liep ik net te snel mee met een groepje waardoor ik snel opgebrand was met veel wandelstukjes als gevolg. Deze keer rustig, maar gestaag doorgelopen, 9 km/h.

Volgend jaar nog maar een keer denk ik.

Geplaatst op

Rondje om o.a. (een deel van) NPZK

Vorige week deed ik al een poging. Een rondje om o.a. (een deel van) Nationaal Park Zuid Kennemerland. D.w.z. het deel tussen de Zeeweg en IJmuiden. Ter hoogte van de erebegraafplaats kreeg ik ineens met een man met een hamer te maken en moest daarom een stuk wandelen. Blijkbaar teveel voor die dag en stak ik af via strandopgang Duin en Kruidberg en verliet de duinen bij Bleek en Berg.

De Pierewaaitrail komt eraan, dus moest er toch nog een serieuze 20+ DL volgen.

Vandaag ging ik tegen de klok in. Via de Willen de Zwijgerlaan en de Middenduinerweg kwam ik aan bij de duinrand. Een stukje langs de duinen en daarna via het fietspad langs de busbaan bij Westerveld, Zeeweg, Heerenduinweg en IJmuiderslag. Daar niet het strand op maar via de buitenhekse paadjes. Die lopen door tot strandopgang/inham Kattendel en zijn ook opgenomen in het parcours van de Pierewaaitrail. Ik liep door de inham naar het fietspad. Links was deze weer eens bedolven onder het zand. Dubbel bedolven eigenlijk, want onder dat fietspad ligt een laag zand en daaronder het oorspronkelijke fietspad. Ik ging rechtsaf en liep langs Parnassia, langs de oude weg van Parnassia naar de Zeeweg. Die weg is indertijd door de Duitsers aangelegd om de bunkers op de plek waar Parnassia is gebouwd met zwaar materieel te kunnen bereiken. Een stuk voor mij liepen 2 lopers. Bij de Zeeweg ging ik linksaf en liep achtereenvolgens langs 2 campings, een boomantenne, de Bokkendoorns, de erebegraafplaats, ecoduct Zeepoort. Ik had de 2 lopers na een tijdje ingehaald maar het tempoverschil was dusdanig klein dat toen ik bij ingang Koevlak omkeek ze niet heel ver achter mij zag lopen. Ik nam de eerste zijstraat links en liep via het gemeentehuis, de Kleverlaan, achter de IJsbaan langs en even later was ik weer thuis, na zo’n 2 uur en 40 minuten. 24,4 km. Toch weer eens een serieuze afstand.