In maart schreef ik mij in voor een ééndaagse trailtour naar de omgeving van toeristische trekpleister Ninglinspo, Coo en de skipiste van Wanne. De Ninglinspo, de enige bergrivier van België, daar heb ik de afgelopen jaren al een paar keer gewandeld toen we in de omgeving krampeerden. Coo, daar ben ik ontelbare keren geweest en de skipiste Wanne, daar ben ik drie weken geleden zonder dat ik het wist, rakelings langsgelopen. Een segment van één kilometer van het parcours overlapt bovendien met mijn gelopen route.
Mijn laatste georganiseerde loop was in januari, de Pierewaaitrail. Verder heb ik dit jaar in groepsverband nog niets gedaan op hardloopgebied. De noodzaak ontbrak ook om de trainen. Desondanks heb ik de afgelopen maanden wel gelopen, hetzij wat minder dan met zo nu en dan een groepsloop of wedstrijd. En de afgelopen weken voerde ik mijn trainingen behoorlijk op. Je kan tijdens deze trailtour kiezen uit 26 en 36 kilometer. De 26km stopt bij Coo en brengt de deelnemers per touringcar naar Wanne alwaar de 36km-lopers aankomen. Ik ging voor die 36km.
De wekker ging om 4 uur. Ik had een half uur + wat speling. Het begon net een beetje licht te worden toen ik in de auto stapte naar Heemskerk. Vanaf daar carpoolend met Ralph naar Arnhem. We bleken elkaar nog te kennen van de Vertical K Serie van vorig jaar. We vertrokken met bijna 50 personen naar startplaats, de monding van de Ninglinspo in de Amblève. Daar bleek je niet alleen te kunnen kiezen tussen 26 en 36 kilometer, maar ook tussen 36 snel en 36 langzaam. De snelle 36-groep zou bovendien al vrijwel meteen starten met een interessant omweggetje, een steile klim en afdaling. Dat leek me wel wat en ik besloot te starten met die groep, met de verzekering dat ik later nog kon downgraden naar de langzame 36-groep. De klim was steil, lang en zou later in het parcours slopend geweest zijn, maar nu waren we nog fris. Op de top was een kale rotspunt met een waanzinnig uitzicht. Na een steile afdaling stonden we weer aan de oever van de Ninglinspo. Hier liepen we stroomopwaarts, afwisselen aan de linker- en rechterkant overstekend via bruggetjes, rotsen of door het water.
Op een bepaalde plek zag ik dat de voorste loper ineens steil omhoog klom. Ik liep daarachter en vroeg of het de bedoeling was dat we daar omhoog moesten. Gelukkig bleek er grip in de vorm van uitstekende keien en boomwortels. Een stukje verder kwamen we op een recht pad vals plat in opwaartse richting. Het looptempo lag hoog, zoals er verwacht mag worden van de snelle groep. Ik was één van de weinigen die ze niet kon bijhouden en begreep dat ik eigenlijk niet in deze groep had mogen starten. Niemand leek er een probleem van te maken. Er werd hier en daar geduldig gewacht. De bedoeling was eigenlijk dat we de langzame 36-groep snel zouden bijhalen zodat de lopers die het straffe tempo niet konden bijbenen zich bij de groep B kon voegen. Pas na 12km, bij de 1e verzorgingspost troffen we de andere groep. Waarschijnlijk hadden ze gewacht want ze stonden op het punt om weer te vertrekken. Ik kon nog net snel mijn waterzak bijvullen.
Ik had grond in mijn schoenen. Dat raakte erin tijdens een lange steile afdaling zonder paden. Dat vermengde zich met water op de natte stukken. Dat droogde op en begon een beetje mijn voetzolen te schuren. Op dat moment bleek het geen goede keuze geweest te zijn om zonder sokken in mijn schoenen te lopen. Ik loop wel vaker zonder sokken maar onder deze omstandigheden was dat dus niet handig. We hadden juist een bosperceel padloos diagonaal doorgestoken toen ik mijn kans zag om 1 van mijn schoenen te ontdoen van de ergste opgedroogde aarddelen. We werden ingehaald door de snelle groep en ook wij vervolgden onze weg, weer lichtelijk irritant opwaarts.
Ook de langzame groep deed het niet rustig aan. Wel was er een veel groter tempoverschil tussen de voor- en achterlopers. Hier kon je onbeschaamd je eigen tempo lopen. Ik liep ergens in het midden, dus mijn tempo was prima. Hierna volgden ook een aantal afdalingen. Vervolgens kwamen we weer in de buurt van de Ambève en bleven daar een stuk langslopen. Dit deel van de route kwam me bekend voor. Niet van een paar weken geleden, maar een paar jaar geleden. Toen hebben we daar gewandeld met een hond. Er zat een korte steile afdaling van een rots in. We hebben daar met moeite die hond zonder vachtscheuren naar beneden weten te begeleiden.
Vlak voor mij zag ik één van ons languit op zijn rug liggen in de brandnetels en de dikte van zijn enkel nam schrikbarend toe. Gelukkig waren we nog vrij dicht bij de weg en kon hij daar opgepikt worden door het busje van de organisatie. Het is echt oppassen op deze dichtbegroeide paadjes. Je kan zomaar een kei of een boomwortel over het hoofd zien.
Ondertussen was het schuren van mijn voetzool doorgegaan. Plotseling begon elke stap met mijn rechtervoet hevig pijn te doen. Na een klimmetje waar we op elkaar wachten ging ik op een boomstam zitten. Ik deed mijn schoen uit en zag een grote kapotte blaar, kreeg ik een plakmatje aangeboden en we konden weer verder. De pijn nam gelukkig weer af.
We bereikten een zeer hoge brug en op ons niveau ook een brug over de rivier. Sommigen zochten wat verkoeling hadden geen brug nodig. Eén van hem hielp nog een vastgelopen kayakker los te komen. Daar was ook een verzorgingspost. Ik vulde mijn waterzak, at wat zoute snacks en pulkte wat klei van mijn linker inlegzool om aan die kant blaren pogen te voorkomen. We gingen weer op weg en ik bleek gemist te hebben dat hier mensen konden uitstappen. Wie hier niet uitstapte moest door naar de finish. Het lopen ging zonder al te veel pijn en de uitkijktoren van Coo kwam in zicht. Even later liepen we over de overdekte Plopsabrug weer over de rivier. We beklommen de trap om op de weg te komen. Oversteken en nog een trap omhoog. Dit stukje is ook wel bekend als de ExtraTrail Vertical Track en op Strava als segment Killing Hill Coo. Op de pagina staat o.a.:
U wilt graag trainen op een parcours met veel hoogteverschillen? Dan is de Vertical Track echt iets voor u! Deze technische, beboste en rotsachtige singletrack voldoet aan alle voorwaarden voor een training waarmee u uw kracht en uithoudingsvermogen kunt verbeteren, zowel bergopwaarts als -afwaarts.
Ik heb deze klim jaren geleden al ontdekt. We stonden toen op Camping de la Cascade in Coo. ’s Morgens vroeg, terwijl iedereen nog sliep, klom ik daar dan naar boven om vervolgens weer af te dalen. Eén van de betere manieren om de dag mee te beginnen. Het verschil van toen met deze trailtour was dat je (althans ik, en ik was niet de enige) na 26km niet meer zo fris in de benen bent. Ik begon goed en liep voorop. Het ging goed tot de uitkijktoren. Maar daarna volgde nog een lang steil stuk. Eenmaal boven was ik gesloopt. Hier werd het kaf van het koren gescheiden. Er werd gezegd: Hierna volgen nog twee van deze beklimmingen. Op dat moment leek me dat even te veel en ik sloot me aan bij het groepje dat het opgaf, weer afdaalde naar Coo en zich meldde bij de buschauffeur om zich te laten vervoeren naar het eindpunt.
De bus moest nog hard werken om de klim te maken naar de top van de skipiste. We stapten uit en zagen de snelle groep net de skiheuvel opwandelen. Enkele fanatiekelingen waren zelfs hier nog aan het hardlopen. Nu was het wachten op de rest. De tijd begon te dringen want alles was straks gepland. Rond 16:30 kwamen de laatste 3 lopers binnen. Ik had er toen spijt van dat ik daar niet bijliep. We konden eten. Er werd nagepraat en om 17:30 moesten we de bus in voor de terugreis bus – carpoolen – eigen auto. Om 22 uur was ik thuis.
En thuis moest het matje nog van mijn voetzool en dus ook van de blaar worden gehaald.
Op de afgesproken tijd vertrokken we met 6 lopers, bewapend met hoofdlampen. Er was een zeer heldere halfvolle maan. Er was net genoeg zicht om zonder kunstlicht over de bredere paden te lopen. We liepen echter voornamelijk over single tracks tussen de bomen op mountainbikeroutes. Dus een lampje was geen overbodige luxe.
Op de Faceboekgroep “IJmuiden (e.o) loopt hard in de Heeren- cq Kennemerduinen” stond de aankondiging voor een nieuwjaarsduik in de Oosterplas.
Bij de Oosterplas kleedde iedereen zich uit/om en toen we klaar waren om te water te gaan moest er ook iemand klaarstaan om het moment te vereeuwigen. Ik lag er als eerste in en moest daardoor wat langer in het koude water blijven tot iedereen er in was en de foto’s waren gemaakt. Het voelde alsof er duizenden naalden in mij prikten. Toen ik er uit was moesten we er nogmaals in voor nog een foto. Brrr.
