Ik was, net als 206 anderen, via Facebook uitgenodigd voor een groepsloop in het donker door de duinen van Schoorl. Vanuit mijn werk pakte ik de trein naar Alkmaar. Daar stapte ik om 18:40 op de laatste bus richting St. Maartenszee. Ik stapte uit in Schoorl en liep naar het Klimduin, maar was een half uur te vroeg. Na wat rondgelopen te hebben vroren mijn vingers er inmiddels bijna af.
Op de afgesproken tijd vertrokken we met 6 lopers, bewapend met hoofdlampen. Er was een zeer heldere halfvolle maan. Er was net genoeg zicht om zonder kunstlicht over de bredere paden te lopen. We liepen echter voornamelijk over single tracks tussen de bomen op mountainbikeroutes. Dus een lampje was geen overbodige luxe.
Op een open stuk stopten we en gingen de lampen uit om het firmament te aanschouwen. Door de plek, zonder al te veel omgevingslicht en de goede helderheid was de hoeveelheid zichtbare sterren niet te tellen.
Inmiddels had ik het warm gekregen en konden zelfs mijn handschoenen uit.
Even later liepen we langs de gedenkplaat van Gerrie Knetemann, die daar op 2 november 2004 in het harnas overleed als gevolg van een hartaanval tijdens het afleggen van het mountainbikeparcours.
Na zo’n 10km haakten 2 lopers af en wij liepen nog een stukje door tot we weer uitkwamen aan de bovenkant van het Klimduin. Normaal kan je daar lekker naar beneden struinen, maar door het bevroren zand was het lastig afdalen. Beneden was een restaurant waar we met de eerder gestopte lopers nog wat hebben gedronken en nagepraat.
Gelukkig kon ik met Richard meerijden naar Alkmaar. Zijn auto stond echter in Bergen, dus we mochten eerst nog een extra stukje door de donkere duinen rennen.
Het was op een recordwarme oudewijvenzomerdag halverwege oktober. Een paar maanden eerder hadden we besloten om met 21 blootpootapen mee te doen aan de halve marathon van Amsterdam.
Met de bus van Haarlem naar het Olympisch Stadion, dat was voor mij de snelste optie. Eenmaal ingestapt was ik 26 minuten later op 9 minuten loopafstand van het stadion. Ik had voor de zekerheid een screendump van een kaartje gemaakt om de weg te vinden maar dat bleek niet nodig. Een massa felgekleurde mensen bewoog gestaag een zekere richting op. Ik ging op in die massa. Even later was het de kunst om op de afgesproken plek te komen, de brug achter het stadion. Maar er waren daar 2 bruggen. De verzamelplek werd bij een boom tussen de 2 bruggen in. Ik liep wat rond met de Crazy Barefootvlag om de barrevoeters te verzamelen. We kregen fraaie Barefoot Crew hemdjes en startnummers.
We moesten door een soort menselijke stroopachtige massa ons startvak proberen te bereiken. Aan het startschot te horen waren we ongeveer op de juiste tijd en plaats. We bewogen mee met de stroom die uiteindelijk van wachten, slenteren, wandelen, dribbelen en joggen, overging in slalommend hardlopen. 1 ding was van belang: Volg de Crazy Barefootvlag.
Na een paar kilometer kwam er wat meer lucht tussen de lopers. Ruud, de vlagdrager, zweepte met succes de toeschouwers op en kreeg ze telkens zover om ons aan te moedigen. Hij sprak ook veel lopers, die het zichtbaar zwaar hadden, moed in. Ondertussen bleek dat het asfalt van Amsterdam niet echt comfortabel loopt. Mijn blootsvoetse trainingen hadden voornamelijk plaatsgevonden op duinpaden, fietspaden en stoepen, en niet op de rijweg. Ik zocht de gladde witte wegbelijningen op om mijn voeten enigszins te ontzien. Ondanks dat er soms maar 1 van de 4 voetlandingen op een onderbroken streep kwam, gaf dat toch verlichting. De structuur van de weg was op zich aanvaardbaar, maar met nog zoveel kilometers te gaan maakte ik mij wel zorgen. Ik had mezelf nadrukkelijk geen blaren beloofd.
De verzorgingsposten boden bananen, water en sponzen. Ik at banaan maar liet de sponzen en bekers staan. Ik ben er op tegen om spullen eenmalig te gebruiken. We baanden ons een wegover de natte weg met weggegooide bekers en sponzen die gemiddeld 2 seconden in gebruik zijn geweest. Die natte sponzen liepen overigens wel zo lekker dat ik wenste dat het hele parcours van natte spons was.
Ik had van tevoren het parcours niet bestudeerd, dus ik was onaangenaam verrast toen we het Vondelpark inliepen. Ik kende het gematigd grove asfalt daar. Mijn getergde voeten begonnen pijn te doen. Ik raakte daardoor ook achter op de vlagdrager. Op een gegeven moment zag ik ineens Ruth (natural running coach en organisator van deze stunt) vlakbij lopen. Ze begon te versnellen om de vlag bij te halen en ik volgde. Nog een paar kilometer. Weer rotwegdek met amper belijning.
Gelukkig kregen we het stadion in beeld. Met de comfortabele oranje verende ondergrond van de atletiekbaan in het vooruitzicht kon ik mijn zorgen laten varen. Met rauwe voeten en wonder boven wonder zonder blaren over de finish in 02:07:56. Naast de baan was heerlijk gras dat voor ons dienst deed als blusdeken.
Iedereen bleek witte stukjes op de voeten te hebben. Kartonnen bekerpulp van bij de drinkposten. We feliciteerden elkaar en bewogen als teerzand naar de uitgang. Ik had mijn Luna’s bij me en was blij om ze onder mijn voeten te kunnen binden. Na wat bijkomen, wat foto’s en wat napraten ging ieder zijns/haars weegs.
Ik besloot de metro te pakken naar Centraal. Bij het metrostation kwam ik terecht in een ingedikte modderstroom. Een perron vol mensen drong de metro in. Eenmaal vertrokken bleek deze voor mij de verkeerde kant op te gaan. Even later stapte ik het eerstvolgende station uit om in alle rust in de metro in tegengestelde richting te stappen. Elke halte stapten er felgekleurde mensen met dikke schoenen uit totdat ik ineens een uitzondering was en de medepassasiers mij vreemd aankeken met mijn Barefoot Crewhemd met startnummer.
Thuis kreeg ik mijn voetzolen niet meer schoon. Alsof het Amsterdamse asfalt vers onder mijn voeten getatoeëerd was. En zo voelde het ook.
Op de Faceboekgroep “IJmuiden (e.o) loopt hard in de Heeren- cq Kennemerduinen” stond de aankondiging voor een nieuwjaarsduik in de Oosterplas.
We vertrokken bij ingang Heerenduinen. Hier is vrijwel altijd het startpunt van groepsloopjes van deze groep. Ze noemen deze plek ‘Het Wildrooster’. Voor mensen die ook wel eens via andere ingangen binnenkomen een beetje een vage aanduiding, want achter bijna elke ingang ligt een wildrooster. In ieder geval lijkt iedereen te weten dat Hèt Wildrooster bij ingang Heerenduinen (aan de Heerenduinenweg) is.
Met ongeveer 10 lopers liepen we naar de Oosterplas. Echt warm was het niet, maar als je goed aangekleed bent en je loopt een stukje hard krijg je het altijd wel warm.
Bij de Oosterplas kleedde iedereen zich uit/om en toen we klaar waren om te water te gaan moest er ook iemand klaarstaan om het moment te vereeuwigen. Ik lag er als eerste in en moest daardoor wat langer in het koude water blijven tot iedereen er in was en de foto’s waren gemaakt. Het voelde alsof er duizenden naalden in mij prikten. Toen ik er uit was moesten we er nogmaals in voor nog een foto. Brrr.
Gauw afdrogen, de hardloopkleren weer aan en wachten op de rest. Ik was blij dat we uiteindelijk weer liepen. Gelukkig had ik het even later al weer warm.
De loop eindigde weer bij het Wildrooster. Daar had Ron een uitgebreide borrel geregeld met bier, wijn en etenswaren. Maar ik kreeg het koud, het begin te regenen, en ik had geen trek in bier of wijn. Na 2 plakken kerststol besloot ik in de auto te stappen naar huis.
Ik werd opgepikt door Ruud en met een klein groepje vertrokken we vanaf ingang De Zilk onder leiding van Ezra voor een rondje door de AWD (Amsterdamse Waterleidingduinen). Het eerste stuk nog over paden en paadjes, maar vervolgens grotendeels dwars over het ruige terrein. Het was goed om schoenen (Vibrams) aan te hebben. De AWD lijken een stuk vlakker dan mijn eigen achtertuin, NPZK (Nationaal Park Zuid Kennemerland), maar de route van Ezra leek geen duintop te ontwijken waardoor het aantal hoogtemeters toch vrij hoog werd.
Het was koud. De eerste kilometers had ik het ook koud. Ik was relatief dun gekleed. Ook had ik lichtelijk last van een gekneusde rib (of een gescheurd spiertje) als gevolg van het verplaatsen van een zware kast.
Kabouterdorp
Onderweg waren er veel damherten te zien. Binnenkort zal dat niet meer het geval zijn. Er zullen veel herten doodgeschoten worden. Daarna is het de bedoeling dat ze zich over een groot gebied gaan verspreiden d.m.v. de 3 natuurbruggen, waarvan de eerste (de Zandpoort) klaar is en de andere twee (Duinpoort en Zeepoort) in aanbouw zijn. Dat betekent in de toekomst wellicht meer damherten in NPZK. Ondertussen is ook de wolf in aantocht. Uiteindelijk zal er dus meer een natuurlijk evenwicht ontstaan.
Na de zoveelste heuvel liepen we een kabouterdorp in. Iemand schijnt hier ooit zijn/haar tuinkaboutercollectie heen geëvacueerd te hebben. Daarna zijn er nog meer kabouters heengetrokken.
Gevulde koeken
Onderweg kreeg ik steeds meer last van mijn rib.
Na nog meer ruig terrein kwamen we weer terug bij ingang De Zilk alwaar we werden getrakteerd (Ruud was jarig geweest) op gevulde koeken. Totaal liepen we bijna 12 kilometer.
Vandaag was ik op pad met Ruud en Ron (die ik nog niet kende). Ron had een route gepland van 40+ km vanaf het wildrooster (NPZK ingang Heerenduinen) naar het ATB-parcours en weer terug. Ik had niet zo’n trek in die afstand, dus sprak ik af dat ik bij Parnassia zou aansluiten.
Circuit op de achtergrond
Op de fiets richting Parnassia zag ik dat ik ruim in mijn tijd zat. Ik parkeerde mijn fiets bij Koekoeksbos en liep richting de zee. Onderweg bleek dat ik mij nog moest haasten om op tijd te komen. Dat lukte gelukkig precies. Op dat tijdstip vertrok daar toevallig ook een beginnende trailgroep. Het was warmer dan ik dacht. Een t-shirt was voldoende. Wij liepen het strand op richting Zandvoort. Druk in gesprek liepen we bijna de plek voorbij waar we omhoog, de boulevard op moesten.
Even later bevonden we ons op het mountainbikeparcours. Ik liep er al eens eerder op een woensdagochtend. Toen was het rustig. Vandaag niet. Elk ogenblik moest je op de hoede zijn voor achteropkomende fietsers. Toch niet zo’n goed idee op zondagochtend. Verder is het lopen van dit parcours op zich al een complete en afmattende training. Bij ons was het slechts een onderdeel.
Wisenten in de verte
Met de sprankeling uit de benen gelopen, liepen we een stukje door Zandvoort naar het Kraansvlak. We betraden het Wisentenpad door via een trappetje over het hek te klimmen. Ik heb al een paar keer over dit pad gelopen en nooit een Wisent gezien. Maar vandaag hadden we geluk en zagen er drie.
We verlieten het Kraansvlak op de Zeeweg. Aan de overkant glipten we de verlaten camping De Lakens in. Hier is het altijd zoeken naar de doorgang naar de officiële paden van het duingebied. Na wat zoeken zagen we een klaphek. Dit was afgesloten, dus we moesten er overheen klimmen. Dit was niet het pad dat we zochten. Dit was een verwilderde single-track en kwam uit bij het Spartelmeer. Via talloze duindoorns bereikten we de begaanbare paden.
Over de duintoppen langs het Spartelmeer
Via de zuidkant liepen we om het Vogelmeer en via het Spinnenkoppenpad kwamen we bij Koekoeksbos. Ruud en Ron moesten nog helemaal teruglopen naar het wildrooster en ik was blij dat ik op mijn fiets kon stappen. Voor mij was bijna 30 km vandaag meer dan genoeg. Mijn langste afstand sinds de Trail des Fantomes.
Met de fiets naar station Haarlem. Met de trein naar Station Amsterdam Centraal. Met de Luna’s (huaraches/sandalen) naar het Museumplein. Daar, waar de start van dit gebeuren een half uur later plaats zou vinden: De Crazy Barefoot Marathon. De eerste marathon ter wereld georganiseerd voor lopers zonder schoenen.
Ik trok mijn schoenen uit en wandelde naar de bus van Dave (1 van de organisatoren), die op zo’n 500 meter afstand geparkeerd stond, om mijn tas in bewaring te geven. Onderweg kwam één voet in aanraking met hondenpoep. De voet was weer snel ‘schoon’ na enkele vegen door het gras (het voordeel van blote voeten). Weer terug op de startlocatie snel mijn startnummer opgespeld waarna ik klaar moet staan bij het start/finish spandoek voor het woord en het startsignaal door een dame van de Stadsreiniging en wethouder Eric van der Burg.
Van de 14 deelnemers verlieten er 12 lopend de start. Tijdens de start liep ik naar de fiets om daar de eerste 21,1 km op af te leggen. Deelnemer Rob zou net als ik op het HM-punt instappen. Mijn rol bleek tevens het tijdelijk afzetten van middelmatig drukke zijstraten, want we wilden natuurlijk zo min mogelijk oponthoud door rode verkeerslichten. De echt drukke kruispunten werden òf op de kamikazemanier benaderd, of, als dat echt niet anders kon, werd er (heel verstandig) gewacht. Voor de begeleidende fietsers was dat zo mogelijk nog lastiger, want een fietser is minder reactief dan een loper in druk verkeer.
Toen ik achter de groep lopers fietste zag ik de ontelbare verbaasde blikken onderweg. En uiteraard, tot vervelens toe, weer de vele opmerkingen over glas. Ja, er lag glas. Behoorlijk veel ook, maar een stuk minder dan de zorgen die erover werden geuit door het publiek, mede dankzij de zorg van de stadsreiniging die een flink deel van het parcours extra heeft schoongemaakt. Gelukkig bleken die scherpe transparante scherfjes geen groot probleem. Van slechts 1 deelnemer hoorde ik na afloop dat deze een stukje glas in zijn voet bleek te hebben. Als blotevoetenloper ontwikkel je een oog voor gevaarlijke obstakels. Meestal zie je ze op tijd om ze te ontwijken. En loop je als groep, dan kan je elkaar ook nog waarschuwen. Gelukkig ook veel grappen onderweg. Een meneer van de reinigingsdienst vertelde dat hij punaises had gestrooid. ‘Kunnen we hebben!’, riep Ruud vervolgens.
Opeens bleken we al 21.1 kilometer afgelegd te hebben. Dat was op de plek waar Rob klaar stond, bij het Amstelhotel. Ik gaf de fiets aan Hans en we vervolgden onze weg. Met de wetenschap dat het voor mij een eitje zou moeten zijn in vergelijking tot de anderen die er al een HM op hadden zitten. Dat bleek ook door de spaarzame stukjes gras waar onderweg naar uitgeweken werd. Een groen, zacht, koel stukje gras is een oase voor de voeten na al die warme harde stenen. Maar beter is het om de oases te vermijden. Na terugkeer op de bestrating blijkt deze 2x zo hard te zijn geworden.
Onderweg werden we uitstekend verzorgd bij de stadswerven van de reinigingsdienst. We konden er naar de wc, kregen er fruit en water en werden aangemoedigd door het personeel. De stops waren echter van korte duur. ‘Vijf minuten’, riep Ruth elke keer streng. Maar goed ook, want een langere pauze leidt alleen maar tot stijvere spieren, en we hadden een strak tijdschema dat vrijwel tot de finish tot op de minuut klopte.
Toen we het centrum betraden werd het een gekkenhuis. In onze poging om ruim baan te creëren en aandacht te vestigen werden de fietstoeters veelvuldig gebruikt. Maar deze vielen in het niet bij de pomptoeter van Dave. Om geen piepende oren te krijgen moest je daar niet naast lopen. En, Ruud vond dat de toeter niet genoeg hoorbaar was. Hij nam de toeter over en liep al toeterend en juichend voorop. Ik denk dat de toeristen op de terrasjes wat te vertellen hebben thuis.
Vlakbij de finish, toen we de achterkant van het Rijksmuseum passeerden bleek, volgens de hardloophorloges, dat we net geen 42,2 kilometer zouden gaan volmaken. We liepen namen een zijstraat later richting het Museumplein om dit te fixen. Even later liepen we weer via de achterkant van het Rijksmuseum om via de tunnel aan de voorkant onder de finish door te komen.
We werden gefeliciteerd en feliciteerden elkaar. Niemand kon nog de eerste blotevoetenmarathon ter wereld organiseren, want daar hadden wij zojuist deel van uitgemaakt. Voor mij kwam het evenement misschien een jaar te vroeg. Ik begon mijn blootsvoetse training op straat ergens in het begin van dit jaar. Ik ben ver gekomen, maar een marathon blootsvoets loop je niet zomaar even. Tenzij je bijzonder getalenteerd bent is dat een training van jaren. En ik weet niet of ik dat ervoor over heb. Al merk ik wel dat mijn voeten en ik het er beter vanaf hebben gebracht dan tijdens de trainingsloop op 21 juni. Mijn voeten zijn nu, de volgende dag, nog een klein beetje gevoelig maar zien er nog puntgaaf uit.
Met dank aan Ruth Langemeijer en Dave Hardy voor de organisatie, de Stadsreiniging voor de verzorging en het schonen parcours en Wouter Wakkie voor het fraaie fotomateriaal.
De spanning liep op naarmate de dag van de gezamenlijke training van 21 km voor de Crazy Barefoot Marathon dichterbij kwam. Ik begeef mij nog niet zo lang blootsvoets op verharde ondergrond. Voorgaande jaren voornamelijk alleen in de duinen en op het strand. Gedurende de training op stoepen, straten en fietspaden ging er een wereld voor mij open. Een wereld die ik nog niet kende, n.l. die onder mijn voeten. Daar weet je helemaal niets van als je schoenen draagt. Bekende wegen waar je al heel vaak gelopen hebt zijn ineens venijnig of juist heel aangenaam om op te lopen. Er is een dimensie bijgekomen. De ondergrond bepaald voor een flink deel je actieradius. Tenminste bij mij, als relatief beginnend barrevoetse hardloper.
Na mijn eerste blootsvoetse 10 km op verharde ondergrond heb ik nog een aantal keer afstanden tot en met 10 km gelopen. Niet 1 keer daarboven. De tijd tot de training van 21 km was te kort om het risico te nemen om (bloed)blaren op te lopen. Een van de laatste loopjes op voornamelijk fietspadasfalt met een grillige structuur gaf me het vertrouwen dat een halve marathon geen kansloze onderneming was.
Met ongunstige weersvoorspellingen brak de betreffende dag aan. Regen, onweer. Ojee… De voeten worden dan week en extra kwetsbaar. Nooit eerder had ik met blote voeten (een significante afstand) op een natte straat gelopen. Ik maakte me wat zorgen en werd gelukkig gerustgesteld door deze forumdraad. Ik fietste naar station Bloemendaal om daar op de trein te stappen. Op Amsterdam CS nog een overstap naar station Muiderpoort. Van daaruit was het nog ruim 10 minuten lopen naar het huis van Ruth (o.a. Feetback, Barefootevenement en de Crazy Barefoot Marathon), van waaruit we, na een kop koffie en chocoladekokosballetjes, met 8 heren en 1 dame een lichte regenbui inliepen. De straat was kletsnat, maar voelde niet onaangenaam.
Eerst richting het IJ. Het vertrek van de pont was bijzonder goed getimed. We waren nog geen 10 seconden aan boord eer we van wal staken. Het werd droog en we liepen een stukje door Amsterdam Noord. Ruth gidste de groep over het parcours, compleet met informatie over architectuur en bezienswaardigheden. We namen de pont en belandden in de drukte achter het Centraal Station. Vincent droeg een supermanshirt. Enkele keren viel zijn shirt meer op dan 9 paar blote voeten. Maar vaker nog sprongen de voeten wel in het oog en waren de opmerkingen niet van de lucht. Veel opmerkingen over glas: ‘Fijn! Met al dat glas!’.
Even later hadden we weer alle ruimte en liepen we richting het Westerpark. De zon ging schijnen. Na een sanitaire stop in een gratis openbaar toiletgebouw baadden we pootje in een ondiepe langgerekte waterbak en liepen een stuk over gras. Wel even prettig aan de voeten. Vervolgens richting het centrum. Hoe ze het deden weet ik niet maar enkelen van ons kregen regelmatig de toekijkende toeristen aan het klappen en aan het juichen. In het centrum liggen voornamelijk gladde klinkers, alleen liggen ze niet overal gelijk. Op de meeste plaatsen waren de stoepen het gladst, maar toch nog zo ongelijk dat het niet prettig aanvoelde (na al weer flink wat kilometers). De fijne brede gladde trottoirbanden boden uitkomst en voelden aan alsof er fluweel lag.
Na een fotomoment op de Dam, weer richting het IJ lopend, klommen Ruth en Ruud op de constructie van een brug om er aan de andere kant achter te komen dat ze er daar niet af konden vanwege punten die erop waren gemaakt om mensen ervan te weerhouden erop te klimmen. Bij het IJ was een brug van houten planken met tussen elke plank een uitstekende (klemtoon op uit) strook ijzer. Wel fijn om overheen te lopen met schoenen als het glad is, maar niet met blote voeten. Voorzichtig wandelend ging het echter probleemloos en we vervolgden onze weg richting molen De Gooyer met tussendoor nog een verademend stukje gras.
Het was vlak voor we bij die molen waren, na ongeveer 21 km, dat we een straat inliepen met nare stekelige klinkers. Er was geen uitwijkmogelijkheid naar iets gladders. Ik vond het mooi geweest en trok mijn FiveFingers aan die ik voor zekerheid had meegenomen. Rob kreeg op datzelfde moment flink last van zijn rug en moest even heel rustig aan doen. De laatste 2 km liepen we samen richting de finish waar 2 gezonde en bovendien heerlijke taarten wachtten om door ons verorberd te worden. Ik lag even in de zon op het balkon mijn voeten omhoog. Op 2 tenen waren kleine bloedblaren aan het ontstaan.
Mijn voorzichtige conclusie op dit moment is dat voor mij een hele marathon op blote voeten niet haalbaar is. In ieder geval niet over ruim 2 maanden. Denk ik. Een mogelijkheid is dat ik in estafettevorm (fiets + lopen) meedoe. Het was een bijzondere ervaring in het gezelschap van bijzondere mensen die ik niet graag had willen missen. En ik moet niet vergeten dat een halve marathon blootsvoets ook al een mijlpaal is.
Elk jaar op de eerste zondag in mei is het International Barefoot Running Day. Dit jaar voor de 5e keer. Een aantal jaar was ook op deze dag het Rondje Tilburg waarbij ook het Open NK en EK Barefoot Running werd gehouden. Vanaf dit jaar echter niet meer omdat de boel de nek omgedraaid is door Golazo. Dit jaar was er wel het 1e barefootevenement, alleen niet op de daarvoor bestemde dag maar een week eerder vanwege de vakantie en de beschikbaarheid van de locatie. Daarom wilde ik dit gat opvullen met een Barefoot Fun Run. Ik stippelde een route van iets meer dan 10K uit met voetvriendelijke paden. De aankondiging geschiedde via Facebook en via de site van de Barefoot Runners Society.
Zoals het er naar uitzag zouden we met ons tweeën lopen. Alleen Ruud en ik stonden op de afgesproken tijd en plaats voor de start. Wel kwamen we daar nog Peter tegen, maar die had schoenen aan en een andere route in de planning.
Omdat je meestal wat vreemd wordt aangekeken, zo hardlopend zonder schoenen, draaide Ruud het dit keer maar eens om. ‘Hé, moet je kijken, die mensen hebben schoenen aan. Is dat de nieuwe trend?’ Ter hoogte van de Oosterplas stopten we even en zagen we duizenden en duizenden kikkervisjes (of waren het paddenvisjes?). Ik besloot later die dag terug te gaan om er met mijn dochter een aantal mee te nemen.
We waren terug voor we er erg in hadden en de blote voeten kwamen ongeschonden en weer iets sterker uit de strijd.
Dit jaar organiseerde Paula voor de vierde keer de Traditionele 1e Kerstdag UHT (Utrechtse Heuvelrug Trail). Dit jaar was ik er voor de tweede keer bij.
Carpoolend met Peter en Paula reden we naar Station Driebergen-Zeist, alwaar we ons bij de rest van de lopers voegden. Het was een flink gezelschap want naast de lopers die zich bij Paula hadden aangemeld sloot zich nog een ander groepje aan. Het was nog even wachten op Camiel, die had zich verslapen en uiteindelijk vertrokken we toch nog zonder hem, terwijl, naar later bleek, hij slechts op twee minuten achterstand zat. Hij had ons nog in kunnen halen, ware het niet dat hij verkeerd liep.
Bij de start hadden we regen, maar na een aantal kilometers werd het droog en na verloop van tijd begon zelf de zon te schijnen. Toen het even later weer begon te regenen werden we getrakteerd op een fraaie regenboog. We liepen vanaf het begin te snel (5:30min/km). Het tempo moest eruit want dat was niet voor iedereen goed vol te houden. Dat werd geregeld door een gedisciplineerd iemand (Inge) voorop te laten lopen. Niemand mocht haar voorbij.
Ik had verwacht dat we De Kaap (uitkijktoren) nog wel aan zouden doen, maar we weken niet van de officiële MudSweatTrails route af. Ergens was het pad meerdere malen achter elkaar afgezet met versperringen van takken. Waarom was niet echt duidelijk, maar we hielden ons aan de route.
Onderweg werden loopervaringen en loopplannen uitgewisseld. Er liepen vrijwel alleen ultralopers mee (mag ik mezelf ook zo noemen na 1 ultraloop?). Voor de meesten die meeliepen was een afstand van 100 kilometer geen uitzondering.
Tot het fotomoment op de Amerongse Berg ging het allemaal goed, daarna kreeg Henk last van kramp. Tot het eindpunt moesten we steeds vaker stukjes wandelen. Ik vond dat geen probleem, want ik begon ook best moe te worden. De fanaten en de mensen die het koud kregen pasten zich aan door tijdens de wandelmomenten stukjes heen en terug te rennen.
Uiteindelijk was daar station Rhenen. Het andere groepje had de auto daar geparkeerd en uit de kofferbak kwam bier en krentenbrood tevoorschijn. De vertrektijd van de trein was uitstekend getimed, want er was tijd om het lekkers te nuttigen om even later in de trein te stappen en te vertrekken. Prettig om te ervaren dat de trein er ook nog best lang doet over het stuk dat we gelopen hadden.
Op station Driebergen-Zeist stapten we weer in de auto richting de andere kerstactiviteiten, voornamelijk gericht op eten, drinken en natuurlijk gezelligheid.
Op de afgesproken tijd vertrokken we met 6 lopers, bewapend met hoofdlampen. Er was een zeer heldere halfvolle maan. Er was net genoeg zicht om zonder kunstlicht over de bredere paden te lopen. We liepen echter voornamelijk over single tracks tussen de bomen op mountainbikeroutes. Dus een lampje was geen overbodige luxe.
Op de Faceboekgroep “IJmuiden (e.o) loopt hard in de Heeren- cq Kennemerduinen” stond de aankondiging voor een nieuwjaarsduik in de Oosterplas.
Bij de Oosterplas kleedde iedereen zich uit/om en toen we klaar waren om te water te gaan moest er ook iemand klaarstaan om het moment te vereeuwigen. Ik lag er als eerste in en moest daardoor wat langer in het koude water blijven tot iedereen er in was en de foto’s waren gemaakt. Het voelde alsof er duizenden naalden in mij prikten. Toen ik er uit was moesten we er nogmaals in voor nog een foto. Brrr.
