De laatste jaren zoek ik altijd uit of er misschien een loopevenement in de buurt van onze vakantielocatie is. Dit jaar werd het Sicilië en het toeval wilde dat precies in de periode dat wij daar vakantie vierden de EtnaTrail (ik had er nog nooit van gehoord) plaatsvond. Dus, inschrijven maar!
Ik kon kiezen uit 3 verschillende afstanden. 12, 24 of 90 kilometer met respectievelijk 650, 1765 en 4700 hoogtemeters. Ik vond het verschil tussen de 24 en 90 best wel groot. 90 was in ieder geval teveel voor mij. Dus werd het 24 kilometer, daar zou ik me, op de hoogtemeters na, geen buil aan kunnen vallen. Ik informeerde via de TrailRunning community op FB naar ervaringen met deze race, ik bekeek filmpjes, liet een medisch verklaring door de huisarts, kocht gaiters (beenkappen) voor de verplichte uitrusting en een grotere rugzak met een nieuwe waterzak.
Over de medische verklaring maakte ik me enigszins zorgen. Ik kon de huisarts geen ongelijk geven om mijn verhoogde kans op botbreuken niet onvermeld te laten op de verklaring. Ik was opgelucht, zowel na mijn inschrijving als tijdens het ophalen van mijn startnummer. Niemand bleek hierover gevallen te zijn.
Daarnaast moesten er trainingen gedaan worden voor het beklimmen van een berg. Naast mijn normale trainingen in de glooiende duinen, waarbij ik probeerde wat vaker de hogere duintoppen mee te pakken, had ik een plek gevonden aan de oostkant van de Oosterplas, het strandje, waar je een aardig stukje kunt klimmen door mul zand en vervolgens kunt omkeren om weer af te dalen. Als je dat af en toe 10 keer achter elkaar doet, dan moet dat toch effect hebben op je benen. Een lange onafgebroken klim kan je hier in de buurt helaas niet doen.
Vooraf had ik de route en het hoogteprofiel bekeken. Ik had zelf een eenvoudige formule bedacht om mijn tijd in te schatten. Op een vlak parcours zou ik er met een tempo van 10km/u 2,4 uur over doen. per 1000 hoogtemeters tel ik daar 1 uur bij op, dus 2,4 + 1,7 = 4,1 uur. Voor het gemak bedacht ik me dat 4 uur zou moeten lukken.
Tijdens onze vakantie op Sicilië, voorafgaand aan de racedag, deed ik een duurloopje aan de voet van de Etna met ongeveer 400 hoogtemeters en 2 dagen van tevoren reden we de Etna op naar de startlocatie. Ik droeg hierbij mijn Luna sandalen/huaraches. Die zijn absoluut ongeschikt om te dragen in die omgeving. Bij elke stap komen er kleine scherpe basaltsteentjes tussen de zool en de voet. Gelukkig had ik voor het evenement zelf mijn Inov8 TrailRoc 245 schoenen meegenomen.
Op de grote dag reden José en ik, in alle vroegte, weer de vulkaan op en waren gek genoeg opgelucht om daar daadwerkelijk een ingerichte startlocatie plus deelnemers aan te treffen. Ik toonde mijn inschrijvingsbevestiging en leverde een kopie van de medische verklaring in. Ik ontving hier probleemloos een tasje met o.a. mijn startnummer en een shirt.
Hoewel het nog vroeg was en we op 1800 meter zaten was het toch al goed warm. Een paar minuten voor het startschot ging ik in het startvak staan. De groep van een paar honderd mensen vertrok. Na een paar honderd meter over de weg moest de groep een via een pad het bos in. Gelukkig was dit pad vrij breed waardoor er nauwelijks opstoppingen ontstonden. De eerste 5 kilometer ging 350 meter naar beneden. Daar kon hard(-)gelopen worden. Het terrein is grof. Paden van kale basaltstenen en basaltgrind. Ik had voldoende demping onder mijn voeten om hier geen last van te hebben en dankzij de beenkappen kreeg ik hier geen steentje in mijn schoenen. Daarna in een stuk van 7 kilometer netto 400 meter omhoog. Dat was best zwaar en tijdens de wat steilere stukjes besloot ik (en ook de meeste anderen) hier de krachten te sparen door te gaan wandelen. Vervolgens moest er in een stuk van ongeveer 6 kilometer 900 meter geklommen worden. Hier kwam de ware aard van dit parcours naar voren. Het eerste deel van deze klim was dichtbebost. De daaropvolgende verzorgingspost was meer dan welkom.
Met een paar bekers water, watermeloen en wat pinda’s ging ik weer op pad. De omgeving werd steeds kaler en ruiger. Het parcours ging over rotsen en even later zag ik deelnemers een stukje van het pad af in een afgrond turen. Een enorm zwartgrijs kaal dal waar gemakkelijk een middelgrote stad in zou passen. Het vervolg van de route bestond uit het ontbreken van paden. Nu kon je de voorgaande deelnemers en/of de oranje vlaggen volgen. Het tempo was er nu volledig uit. De enorme laag grind deed ons moeizaam voortschrijden. Bij elke paar stappen omhoog zakte je er wel weer één omlaag. Ik was blij met elk vast stuk rots tussen de losse steentjes waarop ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid mijn kracht om kon zetten in een stijgende beweging. In de verte, richting de top zag je een spoor van steeds kleiner wordende gekleurde stipjes. Uiteindelijk was ik ook zo’n klein stipje geworden en bereikte de top.
Maar helaas… De top bleek niet de top te zijn want er doemde een nieuwe top op. Tot dit punt kon ik nog met enige regelmaat de ene voet voor de andere zetten. Het aantal aantal stappen zonder eventjes halt te houden, al dan niet te gaan zitten op een stuk rots, werd steeds kleiner. Waarschijnlijk door de toenemende hoogte werd ik af en toe licht in mijn hoofd. Ik keek, zoals gewoonlijk, onderweg niet naar de tijd. Ik wil dan alleen met het moment zelf bezig zijn. Ik kon me wel bedenken dat die geschatte 4 uur niet zou gaan lukken.
Even later stond ik zowaar op de echte top van het parcours. Dit was een piek van 2800 meter. Je had vanaf hier goed zicht op de echte top van de Etna, een piek met een krater van 3300 meter met nog wat sneeuw. De piek waar ik op stond was echter krater- en sneeuwloos. Het was hier duidelijk kouder en behoorlijk winderig. Door de inspanning en de zon had ik het niet koud in korte broek en t-shirt.
Ik ren regelmatig zandheuvels af. Dit varieert van 5 meter tot, bij hoge uitzondering, maximaal 80 meter (in Schoorl). Ik ga dan in een soort galop met een aardige snelheid naar beneden. Nu begon ik aan een afdaling van 1000 meter van een grindberg. De lopers voor mij gaven mij het voorbeeld. Grote stofwolken achterlatend zo snel mogelijk naar beneden. Het was goed onder controle te houden want het grind had een afremmende werking. Ik had mijn beenkappen tot nu toe laag gezet omdat het elastiek anders mijn been irriteerde. Hier deed ik ze omhoog omdat je af en toe kniediep in het grind wegzakte en ik geen steentjes wenste in mijn schoenen.
Al heel snel merkte ik dat het materiaal van mijn schoenen stofdoorlatend is. Zo te voelen verzamelde zich steeds meer fijn zand rond mijn tenen. Even later voelde het alsof ik een laagje beton om mijn voeten had. Zo’n 800 meter lager werd het minder steil en was er ineens weer begroeiing met gele bloemetjes. Daar zaten een paar deelnemers hun schoenen te legen. Dat was bij mij ook geen overbodige luxe. Ik volgde hun voorbeeld. Bij elke schoen die ik leegde waaide er een lading heel fijn zwart stof uit. De rest van de afdaling wisselden steil, glooiend en vlak elkaar af. Tussendoor moest ik mijn schoenen nog een keer leegmaken.
Omdat het lint van lopers ondertussen erg dun was geworden zag ik niet steeds meer lopers voor mij. Ik daalde af en hoorde ineens een fluitje. Dat was Gandalf in trail-outfit. Hij had gezien dat ik de verkeerde kant op ging. Supergoed, zo’n fluitje! Pas later zag ik dat het irritant heen en weer zwaaiend onderdeeltje op mijn nieuwe rugzak ook een fluitje is. Ik moest omkeren en weer een stuk omhoog.
Elke keer als ik in de verte Piano Provenzana (de start- en finishlocatie) zag, was deze dichterbij. Nu liep ik daar zelfs. Maar het bleek nog niet de finish. De grappenmakers hadden nog een skihelling omhoog in het parcours opgenomen. Gelukkig eindigde deze grap met het weerzien van José (die zich al ernstig zorgen begon te maken) en even later de finishboog.
Na een half uurtje bijkomen met flink veel water, cola en watermeloen stapten we in de auto voor de afdaling richting ons appartement. Onderweg leidde de navigatie ons 2 keer naar een doodlopende (smalle steile) weg waar we met veel moeite weer konden omkeren.
Ik mag niet klagen dat later bleek dat ik 99e van de 211 deelnemers was geworden.
Müllerthal, ook wel Klein Zwitserland genoemd, is 1 van de mooiste plekjes op de aardbol. We waren hier eind juli dit jaar een paar dagen. Selena was op scoutingkamp. De rest van het gezin paste inclusief de bagage precies in onze piepkleine autootje. We hadden gereserveerd op een camping in Wallendorf-Pont, een gehucht aan de Luxemburgse kant van de rivier de Sauer.
Één dag reden we naar een paar hoogtepunten in de wandelroutes door Müllerthal. Uitgestrekte bossen, riviertjes, maar vooral de rotswanden zijn kenmerkend voor dit gebied. Ergens (dat was de Kuelscheier) werd 1 van de wandelpaden onderbroken door een smalle spleet tussen de rotsen. Deze spleet ging over in een volledig donkere tunnel. Handig om hier te lopen met een lamp, maar nog leuker om hier op de tast de weg te volgen.
