In de herfstvakantie zaten we op de Koerberg, althans zo heette het vakantiepark. Als de Koerberg een berg of heuvel zou zijn dan heb ik die gemist. Het terrein is hooguit licht glooiend. We hadden daar een huisje dat slechts bestond uit een schuin dak zonder onderverdiepingen. Het dak begon vlak boven de grond. Het type heette Goudhaantje en was (zeker van binnen) een van de mooiste huisjes waar ik ooit heb verbleven.
Niet ons vakantiehuisje maar een typische Staphorster boerderij
Vanuit deze uitvalsbasis hebben we Elspeet, Zwolle, Staphorst en Elburg bezocht met als hoogtepunt de zandverhalen in Elburg. Een indrukwekkende tentoonstelling met zandsculpturen en half vergane objecten uit de scheepvaart. Scheepswrakken, kademuren, sluisdeuren, enz. Met behulp van de zandsculpturen werden we door het Oude en het Nieuwe Testament gevoerd, met bij elke beeld een kritische noot van de schepper van deze permanente tentoonstelling.
Aan het einde wachtte ons een ontspanningsruimte om bij te komen van al dat religieuze geweld. Hier stonden bijvoorbeeld gigantische stenen kruiken waar je via een trapje in kon klimmen. Eenmaal binnen lag je heerlijk in een stapel kussens. Het restaurant bevond zich eveneens in dit stuk van de hal, niet afgesloten van de ontspanningsruimte. Toch moest je een QR-code hebben om het restaurantgedeelte te betreden. Een paar meter verderop kon je je ook gewoon laten bedienen aan de picknicktafels. Wat een slechte grap.
Dit jaar beleefden wij onze zomervakantie uit praktische overwegingen in eigen land. Om toch een beetje een buitenlandgevoel te krijgen verkozen wij Zuid-Limburg, ook wel het land zonder grenzen genoemd. En je zou je kunnen voorstellen dat je hier de uitlopers van de Eiffel en de Ardennen betreedt.
Wij betrokken voor twee weken een appartement in een aanbouw van een ±400 jaar oud vakwerkhuis aan de rand van Kerkrade op de Kaffeberg. Het huis heeft Spaanse, Oostenrijkse en Franse overheersingen doorstaan alsmede aardbevingen en dommigheden. Zo heeft een eerdere eigenaar de pennen uit de gaten van het houten vakwerk uit één gevel getrokken. Die gevel is toen gaan hellen. In deze staat hebben de huidige eigenaren het overgenomen. In 1992, na de zwaarste Nederlandse aardbeving ooit, ging de gevel nog verder hellen en hebben ze de gevel hersteld, zonder vakvulling van stro en leem, maar met metselwerk. De tegenoverliggende gevel is nog wel origineel. Nog niet zo lang geleden is er naast het huis een zeer grote schuur gebouwd. Deze is voorzien van vakwerkstijl. De muren zijn wit en voorzien van donkerbruine planken. Zo lijkt ook de schuur van een afstand van dezelfde bouwwijze als het woonhuis.
De voorzieningen in de gebouwen zijn echter moderner dan het gemiddelde huis in Nederland. Het huis wordt verwarmd d.m.v. een warmtepomp, die helaas net stuk was gegaan vlak voor ons verblijf. Dat was geen ramp want het was tenslotte zomer. De ramen zijn voorzien van sensoren waarmee de verwarming laag gaat als deze worden geopend. Het schuurdak ligt vol zonnepanelen.
Als gasten hadden wij de beschikking over een heerlijk grote tuin. In een ander deel van de tuin liepen geiten en een schaap. De buren hadden alpaca’s en daar kwamen tijdens onze vakantie nog varkens bij.
Als je de deur uit liep en het doodlopende straatje overstak, kon je zo het Kaffebergsbos inlopen. Dit bos ligt op een helling. Beneden ligt Cranenweyer, het enige stuwmeer van Nederland. Dit stuwmeer helpt wateroverlast te voorkomen in het lager gelegen Eygelshoven. Dit lukte tijdens de watersnood in onze vakantie niet helemaal, maar heeft dit dorp wel voor een grotere ramp behoed. Na een paar dagen van harde regen, toen Limburg elke dag uitgebreid in het nieuws kwam steeg het water in het meer. Ik liep daar elke dag, met of zonder hond. Een prachtig stukje bos met veel steile paden. Op sommige padden rond het meer stond het water op een dag kniehoog. Op de plek waar het water het stuwmeer uitliep in de Anstelerbeek ontstond een kolkende massa water. Een deel van de bomen viel om.
De volgende dag was ik erg nieuwsgierig en daalde weer af naar het meer en liep er omheen. Maar deels liep ik er nu doorheen. Een groter deel van de paden stond nu onder water. Het meer was nu veel groter. Het was hier en daar zo diep dat het water tot mijn heupen kwam. Toen ik er bijna omheen was zag ik een mountainbiker aarzelen om een ondergelopen pad door te waden. Voor fietsen was het hier te diep. Hij was aan het filmen voor zijn vlog. Hij wist niet hoe diep het was. Ik ging hem voor en hij volgde. Omdat hier ook een paar bruggetjes over het pad onzichtbaar waren geworden moest hier wel voorzichtig worden gelopen. Dus op het pad en niet er naast. Gelukkig waren hier geen ontbrekende putdeksels, maar wel gaten in het brugdek. Gelukkig kwamen we ongeschonden weer op het droge en vervolgden onze wegen.
Ik nam ook een kijkje stroomafwaarts. Het beekje was een kolkende rivier geworden en liep dus naar Eygelshoven. Het beekje overstroomde en het water stroomde door een aantal straten. Gelukkig niet zo erg dat er auto’s door de straten dreven. Wel liepen er kelders onder en werd dit gepoogd tegen te gaan met zandzakken. Het water in het meer stond ongeveer 3 meter hoger dan normaal. Als al dat water meteen door was gestroomd zou de overlast in dat dorp een stuk groter zijn geweest. Het weer klaarde op, het water stroomde weg en het waterniveau in Cranenmeyer kwam weer op het oude peil. Overal op de paden lagen omgevallen bomen.
Wij ontvingen huurfietsen en gingen hiermee de omgeving verkennen. We maakten o.a. een fietstocht naar boscafé het Hijgend Hert, net ver van het drielandenpunt. Hoewel we fietsen met 24 versnellingen hadden viel deze toch niet mee voor de dames. Omhoog was te zwaar ondanks de vederlichte versnelling en omlaag was te eng. Onderweg gingen we nog enkele keren de Duitse grens over. Het laatste stukje naar het Hijgend Hert hebben we gelopen, via een smal bospaadje.
We fietsten ook naar de Wilhelminaberg. Een berg van mijnafval met een indoor skibaan en de hoogste trap van Nederland. Ik was hier eerder met de Vertical K Serie, waarbij ik 13 keer deze trap moest beklimmen en afdalen. Deze keer deed ik drie beklimmingen. De anderen bleven beneden. Op de top waren ze iets nieuws aan het bouwen. Ruim voor de top was de trap al afgesloten met een hek. Gelukkig kon ik er langs glippen om toch de top te kunnen bereiken. De eerste twee beklimmingen ging de hond een stukje mee. Hij is gek op klimmen maar trappen, daar houdt hij niet zo van.
Ik fietste ook af en toe alleen. Zo fietste ik de grens over, waar je soms weinig van merkt. Ik fietste naar een eenzame berg in een omringend vlak landschap. De Bergehalde Grupe Adolf. Top 260 meter. De voet van de berg is al 150 meter. Hier zette ik de fiets neer en liep naar de top.
We bezochten ook het Blotevoetenpark bij Brunssum, dat zeer de moeite waard was. Het heeft een parcours van ± 4 kilometer met veel verschillende ondergronden en hindernissen. Zo loop je door en over het water. Door dikke en dunne modder. Over boomstammen in allerlei formaties. Ik zou hier nog wel een aparte blogpost aan kunnen wijden.
De opblaasbare sup die we hadden meegenomen hebben we twee keer gebruikt. Omdat er geen ander geschikt water in de buurt was gingen we suppen in Cranenweyer. In dit meer wordt doorgaans niet gezwommen maar wel gevist. Maar je wordt ook niet tegengehouden als je hier wel gaat zwemmen of suppen. Dat deden wij dus. De tweede keer zat er een Duitse fietser uit te rusten op het bankje waar wij te water gingen. Hij wist te vertellen dat hier zeer grote vissen zwommen, meervallen. En dat we moesten oppassen met ons hondje. Zo’n vis van 180 cm zou zo’n hondje gemakkelijk als prooi kunnen aanzien.
Toen de anderen de plaatselijke dierentuin bezochten, reed ik het de hond naar Maastricht, naar de st. Pietersberg.
Hoewel we ook Valkenburg hadden willen bezoeken was dat deze vakantie geen goed idee. Ons vakantiehuis stond op een berg, waardoor wij geen wateroverlast hadden en onze vakantie gelukkig niet in het water viel in tegenstelling tot die van collega’s, die wegspoelden van hun campings. Dus onze vakantie was ondanks wat beperkingen en met spectaculair natuurgeweld om ons heen toch zeer geslaagd te noemen.
Tijdens onze vakantie in de Drôme ben ik een aantal keren alleen op pad geweest. Zo ook mijn tochtje over les Trois Becs. Deze 3 pieken liggen aan de rand van Fôret de Saou. Dit bos ligt besloten binnen een ring van bergen.
Op alweer een hete dag vertrok ik ’s morgens vroeg met de auto vanaf de camping. Het was niet ver, maar het duurde het toch langer dan verwacht om een goed startpunt voor mijn speedhike te bereiken. Ik kwam op een parkeerplaats waar al meerdere auto’s stonden. Even later had ik het pad naar boven gelokaliseerd.
Ze hadden hier paden gemaakt met traptreden van rotsblokken. Ik haalde diverse wandelaars in. Ik ging opzij voor een snelle trailloper die naar beneden kwam. Ik was hier, zo bleek achteraf, le Veyou (1589m) aan het beklimmen. Eenmaal boven wachtte hier een fenomenaal uitzicht. Een fransman zei iets tegen mij wat ik niet direct verstond. Vervolgens begon hij hevig te gebaren en bleek dat op ongeveer 10 meter afstand een arend langs ons vloog. Ik probeerde snel een foto te maken, maar dat mislukte in de haast. Ik daalde een stukje af en klom naar de top van de tweede piek, le Signal (1559m). Ze waren bezig met renovatie van de paden. Ter voorbereiding hadden ze langs de route grote zakken met rotsblokken gedeponeerd, waarschijnlijk met behulp van een helicopter. Een groep mannen was bezig om de paden van handige trappen te voorzien. Ook hierboven weer even rondgekeken voor het uitzicht en vervolgens weer afgedaald om de derde piek, Roche Courbe (1545m) met een bezoekje te vereren.
Fôret de Saou met mijn virtuele voetspoor
Ja, nu was het klaar en moest ik zien terug te komen. Gelukkig had ik mijn navigatieapparaat bij me. Ik daalde af. Ik hoorde geblaf en gebel. Een schaapskudde. Toen ik dichterbij kwam zag de hond mij als bedreiging. Ik hield hem met mijn stokken op afstand. Gelukkig kwamen er wandelaars aan die de aandacht van mij afleidde waardoor ik mijn weg kon vervolgen. Ik kwam op een breed horizontaal pad. Na een stuk lopen moest ik linksaf. Hier moest ik de bergpas over die uiteindelijk uitkwam op de parkeerplaats.
Mijn persoonlijke formule werkte hier aardig. 10km/h horizontaal + 1km/h vertikaal. In dit geval 10,54km en 973 hoogtemeters in 1 uur en 55 minuten.
Ik was een week voor ons vertrek op zoek naar een trailevenement in de buurt van ons vakantielocatie (Vercheny, Drôme, Frankrijk). Ik vond een evenement: de Ultra Tour de la Motte Chalancon met verschillende afstanden: 86, 42, 21, 20, 13 en 12 kilometer. Ik heb de 42 kilometer uitgekozen met 2,4 kilometer klimmen. De naam van deze afstand en dit parcours is Trail des Aiguilles, genoemd naar één van de te beklimmen pieken. Ik zag dat de sluitingstijden van de doorkomstposten nogal ruim was, dus ik kon rustig aan doen door de eenvoudige wetmatigheid: Hoe langer je er over mag doen, hoe meer kilometers je kunt afleggen.
Regelwerk
Er waren nog een paar zaken die geregeld moesten worden voor we vertrokken. Eén daarvan was een medische verklaring. Is verplicht in o.a. Frankrijk bij bijna alle loopevenementen. Dus ik moest de huisarts nog zien te overtuigen om zo’n certificaat te ondertekenen. En ik had nog stokken nodig. Dat was vrij eenvoudig. Ik bestelde een paar Black Diamond’s (Distance Carbon ZPole) van 130cm. Dat was volgens een bepaalde formule de maat die het dichtst bij mijn lengte past. Deze stokken zijn in drieën inklap-/opbergbaar.
Ik stuurde een Franstalig invulbaar certificaat naar mijn huisarts en belde de volgende dag met de assistente. Ik legde uit wat ik van plan was en zij stelde een paar vragen. Uit haar reactie bleek dat het lastig zou worden, zo kort van tevoren en zonder sporttest. Maar mijn verrassing was groot toen ik aan het eind van de middag een mailtje met het certificaat ingevuld en bestempeld retour. Ik heb het meteen geüpload naar mijn inschrijving. Nu maar hopen dat de stokken ook op tijd afgeleverd worden.
Inscription validée
Een dag later vond ik de volgende boodschap in mijn mailbox:
Bonjour! Nous avons le plaisir de vous informer de la validation de votre inscription, après acceptation de votre licence ou certificat médical. Votre inscription est à présent complète.
De stokken werden op tijd bezorgd, ondanks dat het bezorgadres (mijn werk) incompleet was doorgegeven. Gelukkig zijn een postcode + huisnummer (+ eventueel huisletter en toevoeging) voldoende om een adres te kunnen lokaliseren. Ik experimenteerde met een manier van het bevestigen van de stokken aan mijn rugzak. Dat werd te ingewikkeld. Ik stop ze gewoon in de rugzak, als dat nog past met watervoorraad en andere verplichte inhoud.
Hoogtemeters
Ik vond een nieuw trainingsplek: langs het hek omhoog de Brederodeberg beklimmen. Dat deed ik tien keer, en elke keer via de trappen en een smal paadje weer naar beneden. Twee dagen later, een dag voor vertrek, trainde ik daar weer. Maar dan twintig keer omhoog en ook weer langs hetzelfde hek naar beneden. Dat is een nog hogere verhouding hoogtemeters/afstandmeters.
Vakantie
Eenmaal op vakantie bouwde ik mijn training af. Ik liep door onbekende gebieden waarbij ik hier en daar een stuk zonder paden moest overbruggen, al dan niet met braamstruiken. Drie dagen voor de race liep ik de berg tegenover de camping op, een tocht van 4 uur. Voldoende voorbereiding vond ik.
Op de dag zelf zouden 2 wekkers afgaan om 4 uur. Ik was ruim op tijd wakker om te verhinderen dat anderen daardoor wakker zouden worden. De spullen lagen klaar, ik at wat en liep naar de auto die buiten het hek van de camping stond. Onderweg remde ik voor een hert en diverse vogels die zich op de weg bevonden. Na anderhalf uur was ik in La Motte-Chalancon. Ik zag een speciaal voor het evenement ingerichte parkeerplaats over het hoofd en parkeerde buiten de bebouwde kom.
In het hele stadje was leven op deze vroege ochtend. Verkeersregelaars, vrijwilligers, lokale politie, ingehuurde buschauffeurs en zenuwachtige deelnemers, mijn categorie. Ik was in de veronderstelling dat ik op moest schieten en moest snel een startnummer zien te bemachtigen. Dat kon na wat rondvragen ergens in een zaaltje op de bovenverdieping van een gebouw. Ik kreeg daar zonder problemen een startnummer en een shirt. Vervolgens vond na weer wat rondvragen ook de pendelbus naar Rémuzat, de startlocatie. De haast bleek ongegrond want ik zat meer dan ruim op tijd in de bus. Op de startlocatie moest nog ruim een uur worden gewacht voor het startmoment. Ik kreeg er koffie en doodde de tijd met een beetje rondhangen, door Rémuzat en me in te smeren met spul tegen zonnebrand.
Na de start kwamen ruim honderd deelnemers in beweging. Ik was bijna achteraan ingevoegd. Na een paar honderd meter begon de eerste beklimming via een single track. Dus via een soort zandloper en vervolgens achter elkaar lopen, niet al te snel. Daarna werd het pad breed en steil. De voorste lopers zag ik niet maar moeten hardlopend naar boven zijn gegaan. Waar ik liep werd gewandeld, al dan niet met stokken. Bergop wandel ik doorgaans sneller dan gemiddeld en haalde hier wat mensen in. Maar aan de beklimming leek geen eind te komen en de hellingshoek nam toe. Uiteindelijk leek dan toch de top bereikt en begon de afdaling. Ik ben slecht (of voorzichtig) met afdalingen, dus ik werd links en rechts ingehaald.
Toen de snellen mij hadden ingehaald, bleven er nog wat langzameren dan ik over om in te halen. Na weer een klim verscheen er een verzorgingspost. Daarna wachtte weer een uitputtende klim, waarbij ik mijn stokken besloot in gebruik te nemen, die ons naar de hoogste punt van het parcours bracht. Eerst Les Aiguilles (1352m) en vervolgens Pas de la Pousterie (1445m).
Op de foto lijkt de punt in de verte minder ver dan in werkelijkheid. Zie de gekleurde mieren als je inzoomt.
Een hele lange afdaling via haarspeldpaadjes leidde ons weer terug naar het startpunt in Rémuzat, tevens een verzorgingspost. Vanuit dit dorp kijk je tegen een indrukwekkende rotswand, Le Chateau, aan. Ik liep nog beneden tussen de rotswand en een rivier. Een stuk verderop moesten we omhoog. Hier was een soort van pad, maar dan wel met ijzeren uitsteeksels, ladders en staalkabels als hulpmiddelen om opwaarts te komen. Hier en daar stond een vrijwilliger om de veiligheid te bewaken.
Gaandeweg bleken de stokken steeds meer mijn steun en toeverlaat. Het was goed om bezig te zijn om een vierpotig ritme te zoeken, in plaats van alleen maar het ene been voor het andere te zetten. Hoewel ik hier ook op het parcours van de 21 km liep, werd het steeds meer een solo-avontuur. Heel af en toe werd ik nog ingehaald of haalde ik in.
In de verte hoorde ik een blaasinstrument. Ik herkende sommige melodieën. Mijn vermoeden dat er ergens een blazer op een bergtop zou staan klopte niet. Uiteindelijk stond ik op de top en er was geen muzikant te bekennen. Toen ik aan de afdaling begon zag ik beneden een lavendel veld en daaronder stond een blaasorkest. Daar was tevens een waterpost. Ik liet mijn waterzak bijvullen en vervolgde mijn weg, een lange afdaling.
Uiteindelijk kwam ik uit in een dorpje met een verzorgingspost. Hier bleek één van de vrijwilligers een geëmigreerde Nederlander te zijn. Hij woonde in dat dorpje. Vervolgens moest er weer geklommen en gedaald worden, dat het een lieve lust was.
Een paar kilometer voor de finish werd het bijna vlak. Ik had geen zin meer om hard te lopen. Ik werd nog een keer ingehaald en bereikte La Motte-Chalancon. Daar kreeg ik een persoonlijke fietsbegeleider, een jongen van een jaar of 13. Vlak voor de finish leek het of er een andere deelnemer vlak achter mij liep. Ik versnelde om toch niet op het laatste moment nog een keer ingehaald te worden. Na de finish ontving ik een medaile en stonden er uitgebreide tafels klaar met eten en drinken.
Ik bleef niet te lang hangen en liep terug naar de auto. Omdat deze buiten het stadje stond moest ik een aardig stukje lopen. Ik kreeg zelfs nog een lift aangeboden. De terugweg met daglicht was een stuk gemakkelijker en sneller. In een uur was ik terug op de camping.
Uitslag
Ik werd 83e van de 127 starters. 19 deelnemers haakten onderweg af. De winnaar had een tijd van 4:15:48. Mijn tijd was 8:00:55. De laatste kwam na 12:06:43 over de finish.
Wie is er niet gek op stromend water? Thuis beschikken wij, net als andere rijke wereldburgers, over stromend water. Draai aan een knop en je hebt het. Druk op een knop en het stroomt rijkelijk door een wc-pot. Heel fijn om onder een uitgewaaierde straal warm stromend water te staan. Buitenshuis lusten we ook wel pap van. Fonteinen op pleinen. Watervalletjes in de tuinvijver. Buitendouches. Sproeiers uit een tuinslang als de natuur even haar werk verzuimd. Stromend water, we weten er wel raad mee. En als we op vakantie zijn gaan we er naarstig naar op zoek. Een paar voorbeelden:
In Noorwegen kan je er bijna niet omheen. Tijdens autoritten kom je watervallen tegen. Soms klettert het water zo op de weg en rijd je er niet droog doorheen. Je kijkt je ogen uit. Kolkende kloven waar je waarschijnlijk niet levend uitkomt als je per ongeluk uitglijdt op een randje met goed uitzicht, het trekt desondanks aan.
Rond de Plitvicemeren in Kroatië is een mooi wandelparcours gemaakt. Er is geen betere manier om dit mooi te aanschouwen dan via houten wandelpaden vlak boven het wateroppervlak. Je ziet het water verlopen via vele watervallen, meren en poelen met kristalhelder blauw water met ontelbare vogels, vissen en insecten. En eveneens ontelbare hoeveelheden mensen. Zoveel, dat je op piekmomenten in de file staat op de houten wandelpaden. Tip: ga niet of ga vroeg in de ochtend (het is dan wel heel koud). En, hoe aantrekkelijk het water ook is om er in te springen, het is niet toegestaan.
Dit is wel zo bij de eveneens in Kroatië gelegen KRKA-watervallen. Loeidruk!
De Alcantarakloof op Sicilië, ontstaan door een vulkaanuitbarsting van een zijkrater van de Etna, 2400 voor Christus. Fantastisch. En druk. Het is natuurlijk niet alleen het water, maar ook het decor waarbinnen het water een rol speelt wat tot een magische combinatie samensmelt. Maar ook zonder decor zijn bijvoorbeeld ook watervalletjes gemaakt met behulp van stukjes dakgoot heel aantrekkelijk. En vooral voor kinderen als ze daar mee kunnen spelen en kliederen.
Eveneens op Sicilië, Cavagrande, een zeer diepe kloof. Je moet via een slecht onderhouden pad afdalen. Duur ca. een uur voor je verkoeling kunt zoeken in het ijskoude water en kunt genieten van de natuurpracht en van de vele mensen die eveneens de zware afdaling en na afloop de nog zwaardere klim er voor over hadden.
Het riviertje de Ninglinspo, in de Ardennen in België. Een onbenullig riviertje, maar er is een wandelpad naast soms links en soms recht van de rivier zodat je steeds moet oversteken via bruggetjes. Hier en daar een leuke waterval. Zwart van de mensen. De toegangsweg staat tot meer dan een kilometer vanaf de ingang vol met illegaal geparkeerde auto’s. Terwijl bij andere, misschien wel net zo mooie riviertjes die ik tegenkom langs afgelegen wandel-/mtb-/trailpaadjes geen sterveling te zien is.
Vintgarkloof, het kan er blijkbaar ook rustig zijn
De Vintgarkloof in Slovenië, in het hoogseizoen niet te doen. Een prachtig houten pad langszijde. Heel erg druk… Maar ook weer niet altijd.
Via internet vind je de mooiste rivieren, meren, watervallen en kloven. De mooiste bezienswaardigheden trekken daardoor het meeste mensen aan. Hoewel je zo de aantrekkelijkste stromende vormen van water kunt aanschouwen, ben je wel een massatoerist. Maar als je net even op andere tijdstippen gaat dan de meeste anderen ben je een slimme massatoerist.
Uiteraard zijn er ook een paar uitzonderingen die de regel, dat we er gek op zijn, bevestigen: Wateroverlast. Op sommige plekken wil je geen stromend water. De zware regenbuien van de afgelopen weken hebben in mijn omgeving problemen veroorzaakt. Er liep water vanuit de tuin, onze schuur in. Kletterend water tegen de gevel liep het ventilatierooster van de wc binnen. Enge borrelende en gorgelende geluiden uit onze wc-pot. De wc-pot van vrienden in de buurt overstroomd. De keuken van andere vrienden in de buurt overstroomd. De poort achter ons huis deels veranderd in een rivier, waardoor ik zojuist een poortgenoot aantrof die water uit zijn schuur aan het pompen was. Ik moest omlopen naar de voordeur om geen natte voeten te krijgen.
Omdat een deel van ons gezin (waaronder ik) kampeerde in Rivage (gemeente Sprimont, Ardennen, Wallonië, België) was ik van tevoren op zoek gegaan naar geschikte wandel- en hardlooproutes. Via E kreeg ik de tip om eens te kijken op ExtraTrail, online informatie over een flink aantal onder die naam goed gemarkeerde trailroutes in de Ardennen.
Ik koos de dichtsbijzijnde, beginnend in Theux, uit. Omdat ik per ongeluk de navigatie in de auto verkeerd had ingesteld kwam ik niet op het startpunt, maar op een punt in het oog van de route uit. Daar de auto geparkeerd en naar het dichtsbijzijnde punt in de route gelopen. Het was warm en gelijk aardig stijgen en dalen. Gelukkig liep ik daar ik het bos, altijd fijn als het erg warm is. Na een aardig tijdje hoorde ik geraas van auto’s in de verte. Het geraas kwam dichterbij. Het bleek een snelweg op een brug over een vallei te zijn. Ik moest ook aan de andere kant van die vallei zijn maar de route ging naar beneden, onder de brug door en even later weer steil omhoog. Het vervolg van de route was tussen weilanden door in de felle zon. Uiteindelijk was er weer een verkoelend bos en even later de ruïne van Château de Franchimont. Even later stond ik in Theux, het officiële begin- en eindpunt van deze route. Maar ik moest nog een stukje. Eerst 6 keer (2x meer dan strikt nodig) een spoorwegovergang binnen 3 kilometer. Vervolgens het bos weer in waarna het nog slechts een paar kilometer was naar de auto. Ik was blij dat ik geen langere route had uitgekozen.
Müllerthal, ook wel Klein Zwitserland genoemd, is 1 van de mooiste plekjes op de aardbol. We waren hier eind juli dit jaar een paar dagen. Selena was op scoutingkamp. De rest van het gezin paste inclusief de bagage precies in onze piepkleine autootje. We hadden gereserveerd op een camping in Wallendorf-Pont, een gehucht aan de Luxemburgse kant van de rivier de Sauer.
Één dag reden we naar een paar hoogtepunten in de wandelroutes door Müllerthal. Uitgestrekte bossen, riviertjes, maar vooral de rotswanden zijn kenmerkend voor dit gebied. Ergens (dat was de Kuelscheier) werd 1 van de wandelpaden onderbroken door een smalle spleet tussen de rotsen. Deze spleet ging over in een volledig donkere tunnel. Handig om hier te lopen met een lamp, maar nog leuker om hier op de tast de weg te volgen.
Een andere dag begon ik hardlopend aan de andere kant van de rivier, in Duitsland. Helemaal vreemd is het niet, maar hier is het landschap hetzelfde als in Luxemburg. Als je graag in Klein Zwitserland komt maar het te druk vindt, ga dan naar het Duitse deel. Dit gebied, maakt net als het Müllerthal deel uit van het Duits-Luxemburgs Natuurpark. Iets meer dan de helft van dit park ligt in Duitsland.
De laatste jaren zoek ik altijd uit of er misschien een loopevenement in de buurt van onze vakantielocatie is. Dit jaar werd het Sicilië en het toeval wilde dat precies in de periode dat wij daar vakantie vierden de EtnaTrail (ik had er nog nooit van gehoord) plaatsvond. Dus, inschrijven maar!
Ik kon kiezen uit 3 verschillende afstanden. 12, 24 of 90 kilometer met respectievelijk 650, 1765 en 4700 hoogtemeters. Ik vond het verschil tussen de 24 en 90 best wel groot. 90 was in ieder geval teveel voor mij. Dus werd het 24 kilometer, daar zou ik me, op de hoogtemeters na, geen buil aan kunnen vallen. Ik informeerde via de TrailRunning community op FB naar ervaringen met deze race, ik bekeek filmpjes, liet een medisch verklaring door de huisarts, kocht gaiters (beenkappen) voor de verplichte uitrusting en een grotere rugzak met een nieuwe waterzak.
Over de medische verklaring maakte ik me enigszins zorgen. Ik kon de huisarts geen ongelijk geven om mijn verhoogde kans op botbreuken niet onvermeld te laten op de verklaring. Ik was opgelucht, zowel na mijn inschrijving als tijdens het ophalen van mijn startnummer. Niemand bleek hierover gevallen te zijn.
Daarnaast moesten er trainingen gedaan worden voor het beklimmen van een berg. Naast mijn normale trainingen in de glooiende duinen, waarbij ik probeerde wat vaker de hogere duintoppen mee te pakken, had ik een plek gevonden aan de oostkant van de Oosterplas, het strandje, waar je een aardig stukje kunt klimmen door mul zand en vervolgens kunt omkeren om weer af te dalen. Als je dat af en toe 10 keer achter elkaar doet, dan moet dat toch effect hebben op je benen. Een lange onafgebroken klim kan je hier in de buurt helaas niet doen.
Vooraf had ik de route en het hoogteprofiel bekeken. Ik had zelf een eenvoudige formule bedacht om mijn tijd in te schatten. Op een vlak parcours zou ik er met een tempo van 10km/u 2,4 uur over doen. per 1000 hoogtemeters tel ik daar 1 uur bij op, dus 2,4 + 1,7 = 4,1 uur. Voor het gemak bedacht ik me dat 4 uur zou moeten lukken.
Tijdens onze vakantie op Sicilië, voorafgaand aan de racedag, deed ik een duurloopje aan de voet van de Etna met ongeveer 400 hoogtemeters en 2 dagen van tevoren reden we de Etna op naar de startlocatie. Ik droeg hierbij mijn Luna sandalen/huaraches. Die zijn absoluut ongeschikt om te dragen in die omgeving. Bij elke stap komen er kleine scherpe basaltsteentjes tussen de zool en de voet. Gelukkig had ik voor het evenement zelf mijn Inov8 TrailRoc 245 schoenen meegenomen.
Op de grote dag reden José en ik, in alle vroegte, weer de vulkaan op en waren gek genoeg opgelucht om daar daadwerkelijk een ingerichte startlocatie plus deelnemers aan te treffen. Ik toonde mijn inschrijvingsbevestiging en leverde een kopie van de medische verklaring in. Ik ontving hier probleemloos een tasje met o.a. mijn startnummer en een shirt.
Hoewel het nog vroeg was en we op 1800 meter zaten was het toch al goed warm. Een paar minuten voor het startschot ging ik in het startvak staan. De groep van een paar honderd mensen vertrok. Na een paar honderd meter over de weg moest de groep een via een pad het bos in. Gelukkig was dit pad vrij breed waardoor er nauwelijks opstoppingen ontstonden. De eerste 5 kilometer ging 350 meter naar beneden. Daar kon hard(-)gelopen worden. Het terrein is grof. Paden van kale basaltstenen en basaltgrind. Ik had voldoende demping onder mijn voeten om hier geen last van te hebben en dankzij de beenkappen kreeg ik hier geen steentje in mijn schoenen. Daarna in een stuk van 7 kilometer netto 400 meter omhoog. Dat was best zwaar en tijdens de wat steilere stukjes besloot ik (en ook de meeste anderen) hier de krachten te sparen door te gaan wandelen. Vervolgens moest er in een stuk van ongeveer 6 kilometer 900 meter geklommen worden. Hier kwam de ware aard van dit parcours naar voren. Het eerste deel van deze klim was dichtbebost. De daaropvolgende verzorgingspost was meer dan welkom.
Met een paar bekers water, watermeloen en wat pinda’s ging ik weer op pad. De omgeving werd steeds kaler en ruiger. Het parcours ging over rotsen en even later zag ik deelnemers een stukje van het pad af in een afgrond turen. Een enorm zwartgrijs kaal dal waar gemakkelijk een middelgrote stad in zou passen. Het vervolg van de route bestond uit het ontbreken van paden. Nu kon je de voorgaande deelnemers en/of de oranje vlaggen volgen. Het tempo was er nu volledig uit. De enorme laag grind deed ons moeizaam voortschrijden. Bij elke paar stappen omhoog zakte je er wel weer één omlaag. Ik was blij met elk vast stuk rots tussen de losse steentjes waarop ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid mijn kracht om kon zetten in een stijgende beweging. In de verte, richting de top zag je een spoor van steeds kleiner wordende gekleurde stipjes. Uiteindelijk was ik ook zo’n klein stipje geworden en bereikte de top.
Maar helaas… De top bleek niet de top te zijn want er doemde een nieuwe top op. Tot dit punt kon ik nog met enige regelmaat de ene voet voor de andere zetten. Het aantal aantal stappen zonder eventjes halt te houden, al dan niet te gaan zitten op een stuk rots, werd steeds kleiner. Waarschijnlijk door de toenemende hoogte werd ik af en toe licht in mijn hoofd. Ik keek, zoals gewoonlijk, onderweg niet naar de tijd. Ik wil dan alleen met het moment zelf bezig zijn. Ik kon me wel bedenken dat die geschatte 4 uur niet zou gaan lukken.
Even later stond ik zowaar op de echte top van het parcours. Dit was een piek van 2800 meter. Je had vanaf hier goed zicht op de echte top van de Etna, een piek met een krater van 3300 meter met nog wat sneeuw. De piek waar ik op stond was echter krater- en sneeuwloos. Het was hier duidelijk kouder en behoorlijk winderig. Door de inspanning en de zon had ik het niet koud in korte broek en t-shirt.
Ik ren regelmatig zandheuvels af. Dit varieert van 5 meter tot, bij hoge uitzondering, maximaal 80 meter (in Schoorl). Ik ga dan in een soort galop met een aardige snelheid naar beneden. Nu begon ik aan een afdaling van 1000 meter van een grindberg. De lopers voor mij gaven mij het voorbeeld. Grote stofwolken achterlatend zo snel mogelijk naar beneden. Het was goed onder controle te houden want het grind had een afremmende werking. Ik had mijn beenkappen tot nu toe laag gezet omdat het elastiek anders mijn been irriteerde. Hier deed ik ze omhoog omdat je af en toe kniediep in het grind wegzakte en ik geen steentjes wenste in mijn schoenen.
Al heel snel merkte ik dat het materiaal van mijn schoenen stofdoorlatend is. Zo te voelen verzamelde zich steeds meer fijn zand rond mijn tenen. Even later voelde het alsof ik een laagje beton om mijn voeten had. Zo’n 800 meter lager werd het minder steil en was er ineens weer begroeiing met gele bloemetjes. Daar zaten een paar deelnemers hun schoenen te legen. Dat was bij mij ook geen overbodige luxe. Ik volgde hun voorbeeld. Bij elke schoen die ik leegde waaide er een lading heel fijn zwart stof uit. De rest van de afdaling wisselden steil, glooiend en vlak elkaar af. Tussendoor moest ik mijn schoenen nog een keer leegmaken.
Omdat het lint van lopers ondertussen erg dun was geworden zag ik niet steeds meer lopers voor mij. Ik daalde af en hoorde ineens een fluitje. Dat was Gandalf in trail-outfit. Hij had gezien dat ik de verkeerde kant op ging. Supergoed, zo’n fluitje! Pas later zag ik dat het irritant heen en weer zwaaiend onderdeeltje op mijn nieuwe rugzak ook een fluitje is. Ik moest omkeren en weer een stuk omhoog.
Elke keer als ik in de verte Piano Provenzana (de start- en finishlocatie) zag, was deze dichterbij. Nu liep ik daar zelfs. Maar het bleek nog niet de finish. De grappenmakers hadden nog een skihelling omhoog in het parcours opgenomen. Gelukkig eindigde deze grap met het weerzien van José (die zich al ernstig zorgen begon te maken) en even later de finishboog.
Na een half uurtje bijkomen met flink veel water, cola en watermeloen stapten we in de auto voor de afdaling richting ons appartement. Onderweg leidde de navigatie ons 2 keer naar een doodlopende (smalle steile) weg waar we met veel moeite weer konden omkeren.
Ik mag niet klagen dat later bleek dat ik 99e van de 211 deelnemers was geworden.
Morgen is de grote vakantie dan echt afgelopen (hier althans) en ik ben inmiddels al weer een week aan het werk geweest. Een mooi moment om even terug te blikken op de loopmogelijkheden die de vakantie mij bood. Het doel was: wandel- en loopkilometers op blote voeten (en met schoenen) maken.
Girona gezien vanaf de stadsmuur
Het was vakantie, dus hoefde ik mijn jongste dochter niet naar school te brengen. Ik hoefde niemand wakker te maken want iedereen stond/lag in de vakantiestand. Ik heb zo de mogelijkheid om bijvoorbeeld te gaan wandelen naar mijn werk (in plaats van fietsen) of om vóór het werk hard te lopen. Dat deed ik dus, 3 weken lang.
Blauwe maan met overvliegende vogel
De rest van de 6 weken waren we op vakantie, naar Calella (badplaats een stukje boven Barcelona) waar zich weer andere mogelijkheden openbaarden. Omdat ik meestal het eerste wakker was, kon ik nog voor de rest wakker moest worden voor het ontbijt een rondje hardlopen en/of wandelen en/of zwemmen in zee.
Fraaie wegwijzer, lees de bovenste maar…
Ons hotel stond op de grens waar de verharde, nog enigszins vlakke straten overgingen in onverharde steile paden richting de bergen. Die bergen leken me te roepen, want ondanks dat ik eigenlijk voornamelijk van plan was te trainen op blote voeten op de stoepen van de badplaats die geleken op badkamertegels, trok ik liever huaraches of trailschoenen aan om het hogerop te zoeken op de voor blote voeten minder comfortabele paden.
Voor echte bergen zat ik eigenlijk niet op de juiste locatie, maar op een hete dag ging ik een uur of zes wandelen en bereikte ik een hoogte van tegen de 600 meter. Dat is relatief hoog in vergelijking met het hoogte punt vlakbij huis (Brederodeberg, 45m). De bergtoppen in de buurt van de kust stonden vol met antennes, de verdere toppen waren voorzien van wegwijzers of topmarkeringen.
Blootsvoets in Barcelona
We bezochten Barcelona. Dat kon ook best blootsvoets vond ik. Maar ik heb nergens zwartere voetzolen opgelopen dan daar. Daar kreeg ik ook twijfels bij het lopen op blote voeten in grote vieze steden. Zwarte voeten van de modder zijn niet erg, maar zwarte voeten van stoepen en straten wellicht wel. Ik denk dat er veel fijnstof uit verbrandingsmotoren in de straten ligt, vermengd met allerlei andere ongezonde stoffen. Ik vermoed dat je hier in ieder geval geen vitamine B12 via je voet kunt opnemen uit de grond. Ooit mocht je legaal naakt rondlopen door Barcelona, gek genoeg nu niet meer, maar die mensen zouden er indertijd goed aan gedaan hebben om in ieder geval de onderkant van hun voeten te bedekken.
Calella vanaf een heuvel tijdens een avondwandeling
Er was nog een plek op vakantie waar de voeten niet ontbloot konden blijven. Dat was het restaurant van ons hotel, waar bepaalde minimale kledingvoorschriften leken te gelden. Dus voor de ingang van het restaurant gingen de schoenen aan en na de maaltijd op dezelfde plek weer uit.
Weer eens een ander soort windmolen
Om onze hotelkamer te bereiken konden we de lift nemen, maar de trap was favoriet (althans bij mij). We zaten op de 6e etage (eigenlijk 7e, want de 1e, het restaurant, telde niet mee in de hoogtenummering). Elke etage had 2 trappen, dus totaal 14 trappen op en af, diverse keren per dag. Ook weer mooi meegenomen als training.
Water, schaars hier
Ik heb niet heel zwaar getraind op vakantie, maar wel heel frequent en heel divers. Uit ervaring weet ik dat dat belangrijker is dan een serie lange duurlopen. Vooral voor hetgeen in het verschiet ligt: De eerste blotevoetenmarathon ter wereld (waarbij ik slechts een halve ga lopen) en een Kennedymars. Daarna wil ik me weer eens oriënteren op een leuke kleinschalige trail in bergachtig gebied. Iemand nog suggesties?
Müllerthal, ook wel Klein Zwitserland genoemd, is 1 van de mooiste plekjes op de aardbol. We waren hier eind juli dit jaar een paar dagen. Selena was op scoutingkamp. De rest van het gezin paste inclusief de bagage precies in onze piepkleine autootje. We hadden gereserveerd op een camping in Wallendorf-Pont, een gehucht aan de Luxemburgse kant van de rivier de Sauer.
Één dag reden we naar een paar hoogtepunten in de wandelroutes door Müllerthal. Uitgestrekte bossen, riviertjes, maar vooral de rotswanden zijn kenmerkend voor dit gebied. Ergens (dat was de Kuelscheier) werd 1 van de wandelpaden onderbroken door een smalle spleet tussen de rotsen. Deze spleet ging over in een volledig donkere tunnel. Handig om hier te lopen met een lamp, maar nog leuker om hier op de tast de weg te volgen.
