Hindernissen – Aardloper

Virusleugens en -waanzin

Ik werd gebeld door Bart, niet zijn echte naam. Hij had de persconferentie aanschouwd en was ten einde raad. Ik was zelf ook behoorlijk boos en ontsteld. Ik probeerde zinnige dingen te zeggen maar daar waren geen woorden voor.

Toen werd ik wakker en was er op Radio1 een stelling over verplichte QR-codes op het werk met o.a. een beller die witheet was op een andere beller en naar deze beller verwees als gevaarlijk object i.p.v. mens.

Boosheid en verdeeldheid neemt elke persconferentie toe tussen mensen die elkaars keuzen niet begrijpen en niet respecteren. Grotendeels veroorzaakt door een eenzijdig geluid van onze demissionaire machthebbers en hun gehoorzame media zoals de staatsomroep en de media die allen spreken met één mond. Dat lukt niet 100%. Het kleine beetje tegengeluid zou je nog kunnen beschouwen als gecontroleerde oppositie.

Als je daar genoeg aan hebt dan mis je toch het complete plaatje. Ik was niet boos tijdens en na de persconferentie gisteravond. Ik was afgestompt door de leugens, de aanvallen op de ongevaccineerden en het ontwijkend beantwoorden van de vragen van de journalisten.

Op elke kritische vraag (gelukkig waren die er) werd een hakkelend antwoord gegeven met wetenschappelijke onderzoeken als verantwoording voor de nieuwe maatregelen en er werd voorgesorteerd op nieuwe nog verdergaande beperkingen voor ongevaccineerden.

Die pseudowetenschappelijke grondslag wordt misbruikt en het volk trapt erin. Mopperend en boos, maar het wordt geaccepteerd. Ze komen er mee weg. Het is ten slotte maar een kleine moeite om overal even je QR-code te laten zien als je gevaccineerd bent.

Ik zal één van de hoogstwaarschijnlijk grofste leugens toelichten. Er liggen bijna alleen maar ongevaccineerden in de ziekenhuizen. Is dit waar? Ik denk van niet. In een aantal landen om ons heen zijn deze cijfers gepubliceerd. In Nederland worden de cijfers niet bijgehouden. Van twee ziekenhuizen in Nederland zijn wel cijfers naar buiten gekomen. Van de ziekenhuizen in Nijmegen en Maastricht. De percentages ongevaccineerde bedroeg hier ongeveer 20%. Dus het omgekeerde van wat onze demissionaire minister beweert en vergelijkbaar met de cijfers van andere landen. Deze percentages benaderen de vaccinatiegraad, waarmee het dus lijkt dat vaccins geen invloed hebben op kans op ziekenhuisopname. De waarheid is iets genuanceerder maar het slaat wel compleet de peiler weg onder het beleid. Tenzij er van de rest van de ziekenhuizen in Nederland heel andere cijfers naar buiten komen.

Na de aanvankelijke paniek na de eerste besmettingen zijn er voortdurend cijfers misbruikt om het beleid logica te geven. De manipulatie is keer op keer aangetoond en wordt steeds erger en opzichtiger. Dat kan want er wordt ze geen strobreed in de weg gelegd.

Toch was ik nog wel boos door een uitspraak van onze demissionaire premier. Dit was tijds één van zijn ontwijkende antwoorden. Hij sprak over de door Jesse Klaver verfoeide terrasverwarmers. Hij, die Nederland momenteel vertegenwoordigd op de klimaattop in Glasgow. Hij die daar mooie praatjes verkoopt en het tegengestelde doet. Het doen wat nodig is verzaken en verzieken. Zo ook bij de andere grote problemen in Nederland. Toeslagenaffaire, woningnood, stikstofcrisis, Groningen en de coronacrisis. De opmerking over Jesse Klaver en de terrasverwarmers is wat mij betreft het rokende geweer achter de rug van Rutte. Het signaal dat hij alle kritiek wegwuift.

Hoe zou het wel moeten met de aanpak tegen corona volgens mij?

Laat alle maatregelen los. Doe alsof het eind 2019 is.
Geef mensen met ernstige corona medicijncocktails waarvan de werking inmiddels is aangetoond.
Stel vaccins beschikbaar aan hen die dat willen.
Zorg dat de zorg pieken aan kan.
Wees transparant en eerlijk.
Follow the money

Ondertussen ga ik grenzen over die ik liever niet passeer, zoals gelegenheden bezoeken zonder en met QR-code (d.m.v. TestenVoorToegang) en GGD-testen bij een verkoudheid. Maar wel onder protest. In ga ieder geval weer a.s. zondag in Den Haag. Naar de Mars van de Menselijke Verbinding. Tegen beter weten in hoop ik dat we spoedig weer over gaan tot de orde van de dag. Dat we een regering krijgen en dat belangrijke kwesties worden opgelost.

Hielspoor

Ik denk zo’n twee à drie maanden geleden kreeg ik wat pijn aan mijn rechterhiel soms vergezeld van pijn in de kuit boven die hiel. Ik dacht er niet teveel over na. Weer een pijntje dat komt en gaat. Maar tijdens de KAV Holland Duinloop bleek de pijn behoorlijk aanwezig. En de week daarna tijdens een ParkRun nog een stuk heviger. Omdat mijn collega hielspoor heeft bedacht ik dat ik dat wellicht ook had. De assistente van de huisarts kon bevestigen dat gezien mijn klachten dit inderdaad op hielspoor wees. Blijkbaar hoefde de huisarts hier niet aan te pas te komen of was het daar te druk voor? Triage?

Hielspoor gaat meestal vanzelf weg. Dat kan best een jaar duren. Of langer. Of korter, als je geluk hebt. Pijn kan verlicht worden met speciale hielspoorzooltjes, te koop bij elke drogist. Het treedt meestal op bij mensen boven de 40. Er zijn oefeningen die kunnen helpen. Droge naalden therapie wordt niet geadviseerd.

Een rondje hardlopen doe ik voorlopig even niet. Af en toe een stukje rennen tijdens het uitlaten van de hond wel. Wandelen gaat prima. En ik fiets regelmatig een rondje. Op mijn opgeknapte MTB uit 1994. De tijd zal leren wanneer het weer over is.

Update 1 januari 2022

Een half jaar later, of zelfs iets langer. Mijn collega en ik zijn er nog niet vanaf. Hij, of zijn hiel, is er erger aan toe dan die van mij. Er zijn dagen dat ik er niets van voel. Telkens als ik op die momenten plannen ga maken om een stukje te gaan hardlopen is het de volgende dag weer mis. Toch loop ik af en toe kleine stukje (hard). Vandaag bijvoorbeeld. Vanaf waar ik de fiets neerzette naar het zuidelijke strandje van de Oosterplas en bij strandopgang Duin en Kruidberg vanaf de fietsenstalling naar de waterlijn. En morgen gaan we naar Texel. Iets van 22km wandelen. Maar eens kijken of dat resulteert in een verbetering of een verslechtering. Ik had eerlijk gezegd gehoopt en voorgenomen op 1 januari de draad van het hardlopen weer op te pakken.

Update 3 januari 2022

Texel is twee weken verschoven vanwege een zieke deelnemer. Omdat we toch in de wandelstemming waren, reden mijn dochter, de hond en ik naar de Schoorlse duinen voor een vergelijkbare wandeling. Lees hier het verslag. Maar wat betreft de hielspoor: ’s Avonds, na terugkomst liep ik mank. Ik kon niet zonder pijn staan en lopen op mijn hielspoorvoet. Ik vreesde het ergste voor voor volgende dag/dagen. Maar niets was minder waar. Ik stond gewoon weer op met een licht hielspoorgevoel en kon verder normaal lopen.

Pierewaai Trail 2017

Door mijn gekneusde rib besloot ik de Pierewaai Trail, waar ik me voor had ingescheven, niet te lopen en mijn startnummer weg te geven.

Deze wedstrijd is onderdeel van de Dutch Coast Ultra By Night. Vorig jaar liep ik hiervan de eerste 25km vanaf Den Helder.

Volgend jaar maar weer een nieuwe poging wagen.

Gereusde Knib

Ik kreeg griep op 6 januari. Toen ik redelijk begon op te knappen, ik hoestte alleen nog, werd ik een week geleden wakker en bleek opnieuw een (zwevende) rib gekneusd te hebben. Ditmaal een zwevende rib met als waarschijnlijke oorzaak langdurig hoesten. Een gekneusde rib en hoesten is geen fijne combinatie. Een gekneusde rib en hardlopen ook niet. Dus nu maar geduldig afwachten tot ik weer kan gaan lopen. Ik heb nu al weer 2,5 week niet gelopen. Wel lastig met de Pierewaaitrail over 1 week in het vooruitzicht.

Update 24-01:
Een klein rondje van bijna 2km gelopen. De afstand zegt al genoeg. Niet goed nog. Teveel last van de rib.

Zwemmen is voor vissen

Zoals Emil Zatopek’s quote ‘Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt’ het al zegt had ik er beter aan gedaan om het bij lopen te houden.

Eén voet in België en één voet in Nederland

De dag na Nieuwjaar vertrokken wij naar bungalowpark Vennebos. Dat ligt links onder Eindhoven en vlakbij de Belgische grens. Er was veel fijn renbos in de omgeving, dus ging ik er elke dag op uit voor een rondje rennen door modder en zelfs sneeuw.

Op de laatste dag van ons verblijf daar brachten we een bezoek aan het op het park aanwezige subtropisch zwemparadijs. Ik deed een flink aantal rondjes met mijn dochter in de wildwaterbaan. Als je het parcours zittend of liggend op je rug aflegt is het volkomen veilig. Nadeel: Je komt voor geen meter vooruit. Ga je daarentegen op je buik, dan maak je snelheid. Nadeel is dat je elke keer van heuveltjes valt die in de baan zitten en niet elke keer even gelukkig terecht komt. Toen ik na een aantal keren hardhandig op mijn ribben landde voelde ik dat het niet goed was.

Een uur of wat later werd mijn vermoeden, dat ik het lopen voorlopig wel op mijn buik kon schrijven, bevestigd. Ik trok mijn hardloopkleren aan en ging een poging wagen. Na enkele tientallen meters deed het rennen dwong teveel pijn mij tot wandelen. Na een aantal tevergeefse pogingen was ik al snel weer terug met de conclusie: hardlopen zit er even niet in.

Twee weken later… (update)

Een gekneusde rib heeft een paar vervelende nadelen. Hoesten, niezen en lachen doen pijn. In bed liggen is niet prettig. En hardlopen is ook geen pijnloze optie. Maar nu, twee weken later, durf ik het wel weer te proberen, omdat ik bij het niezen niet meer door de grond ga en het slapen ook al weer vrij goed gaat.

Tijdens de zwemles van Selena liep ik door Velserbroek en moest rustig aan doen want het was nog een beetje pijnlijk. Na enkele kilometers ging het echter beter. Blijkbaar had ik door mijn interne apotheek was stoffen toegediend gekregen. Het ging boven verwachting goed. Even later liep ik in recreatiegebied Spaarnwoude. Het was behoorlijk mistig en deed mijn hoofdlamp aan. Dat hielp niet echt veel, maar om gezien te worden is het wel handig. Toen ik weer terug was bij de sportschool, waar de zwemles was, had ik toch ruim 7 kilometer gelopen.

Roodgroene herfst

Shit! Ik lag op het grond. Enkele minuten daarvoor was ik van huis vertrokken om wat kilometers door de duinen te maken. Mijn linkervoet bleef haken aan een kleine oneffenheid in het oppervlak van het fietspad dat ik overstak. Mijn beide voeten bevonden zich reeds ver achter mijn zwaartepunt waardoor elke poging een val te voorkomen bij voorbaat al zinloos was. Blijkbaar klopte dat want de reflexen maakten ook totaal geen aanstalten daartoe. Ook ben ik niet bekwaam in valtechnieken, dus ik kon ook niet besluiten een mooie koprol te maken. Ondertussen raakte mijn linkerknie de grond, gevolgd door de rechterknie. Even later volgden mijn rechterelleboog, linkerelleboog, linkerschouder en als laatste mijn rechterhand. De volgorde kan iets anders geweest zijn, maar op alle genoemde ledematen getuigen, al dan niet bloedende, rode schaafwondjes.

Toen ik nergens bot uit zag steken en een poging tot opstaan succesvol bleek, vervolgde ik mijn weg. Onderweg naar de duinen was ik getuige van een door de wind aangericht slagveld. Ik bevond mij in een groen herfstlandschap en moest hier en daar om of over grote afgewaaide takken heen lopen of springen.

Ik bereikte de duinen en was de schaafwond op mijn hand schoon bij het waterfonteintje. Toen ik weer verder liep nam ik pijn waar in mijn rechterknie. Niet verstandig om veel kilometers te maken dus. Ik besloot de groene route van 6 kilometer te doen o.a. over de Starreberg en de Brederodeberg.

Ik verwachte niet mijn voeten lang droog te houden na al die stortbuien. Maar de zon scheen en geen pad op de route was vlak, dus al het water was er al afgestroomd. Na het beklimmen van een heuvel strekte zich de grote vallei van Klein Kenia voor mij uit met daarachter heuvel waar het zwart zag van de witte (en ook een paar zwarte) schapen. Een paar stappen verder schrokken 3 schapen op van mij. Liepen al die schapen los? Ongebruikelijk. Weer een paar stappen verder liepen er weer 4 van die wollige dieren los. Deze waren minder bang. Toen ik op mijn hurken ging zitten kwam er één naar mij toe en liet zich aaien. Ik vervolgde mijn weg en zag dat de rest van de schapen achter een schrikdraadhek stonden. De loslopende exemplaren waren blijkbaar ontsnapt.

Even later bereikte ik de flanken van de Brederodeberg. Via drooggevallen riviertjes bereikte ik de top en ging ik langs andere droge beekjes die voorheen paden waren weer naar beneden. Het leek erop dat het noodweer de Brederoodsche Beeck tijdelijk in ere had hersteld.

Eenmaal weer beneden versperde een omgevallen boom mij de weg. Ik moest mij een weg banen door de boomkruin om mijn weg te kunnen vervolgen. Omgevallen bomen laten ze in de regel liggen en het pad gaat er vervolgens omheen. Hier kon dat niet dus zullen ze wel een stukje van de boom wegzagen om het bestaande pad weer te kunnen gebruiken.

Op de terugweg passeerde ik de vallocatie waar ik huid doneerde aan de grond. Hier waren geen sporen meer te zien. Ook zag ik geen oneffenheid waar ik over gestruikeld moet zijn. Was het wel gebeurd? Getuige de pijn en de schaafwondjes wel. Als je loopt voel je dat je leeft. Als je valt en weer opstaat voel je ook dat je leeft. Logisch, want lopen, vallen en opstaan horen als geen ander bij het leven, maar persoonlijk val ik toch liever op verende bosgrond dan op asfalt.

Blessures ontwijken

Als ik mijn blessures van het afgelopen jaar analyseer kom ik tot de conclusie dat de meeste blessures die ik opliep zijn veroorzaakt door externe factoren. Score: 1 gebroken teen (+ bonus bebloed been door buiteling), 1 gewonde teen, 1 gekneusde voorvoet. Het is vast geen toeval dat deze factoren allen boomwortels betroffen. Als ik op de momenten dat ze optraden op een andere plaats zou zijn geweest waren verschillende porties leed mij bespaard gebleven. Maar dan zou ik ook verschillende porties plezier en ervaring ontbeerd hebben. Dus laat die boomstronken maar lekker kronkelen over de paden. Ik zal vast wel een keer ervaring genoeg hebben om ze vaker te ontwijken.

Voorvoet vakkundig vernield

Een leuk rondje op FiveFingers door Nationaal Park Zuid Kennemerland en terug. Dat was het plan. Maar op het strand gingen de voethoesjes uit en ze bleven uit. Dat geeft toch een extra funfactor maar het is wel extra opletten geblazen, wat ik dus blijkbaar niet genoeg deed. Vlak voor ingang Bleek en Berg loopt het pad een heuvel af waardoor ik nog even wat snelheid maakte. Tijdens die afdaling knalde ik met mijn voorvoet op een uitstekende boomwortel. Ik trok even later mijn VFF’s weer aan en wandelde enigszins mank en niet geheel zonder pijn naar huis.

rondje_npzk — Hier moest de voet het ontgelden

De voet is aan de buitenkant nog heel, hoe het met de binnenkant is zal de tijd leren. Thuis moest er ook nog een teek uit mijn been worden verwijderd. Desondanks was het loopje erg leuk.

Update 17 juli:
Kleine verbetering, maar hardlopen zit er komende dagen nog niet in vrees ik. Linkervoorvoet is enigszins opgezwollen en elke even of oneven stap (naar gelang de voet die de eerste stap zet) voelt alsof ik er geen Vierdaagse van Nijmegen op moet gaan wandelen. Dus ergens aan de binnenkant van die voorvoet is er iets mis. Waarschijnlijk een kneuzing. Zolang er verbetering is stap ik niet naar een dokter. Die zou, na wat knijpen, trekken en duwen, toch alleen maar constateren dat er niets is gebroken. Kan ik zelf ook. En de remedie is tijd. Wat heb ik hiervan geleerd? De blote voet is kwetsbaar, maar als ik in dit geval mijn Fivefingers aan gehad zou hebben was het resultaat nagenoeg hetzelfde geweest want die had de klap niet gedempt. Het zou trouwens best eens kunnen helpen als ik mijn bril volgende keer opzet. Bij een afwijking van -2 is dat vast geen overbodige luxe.

Update 21 juli:
Al weer verbetering. I.p.v. lopen veel gefietst en gestept (= eenbenig hardlopen) en een korte poging gedaan tot hardlopen. Na een paar honderd meter was het mooi geweest en begon de pijn toe te nemen. Wel heel jammer dat ik nu al een week niet heb kunnen genieten van het lopen in dit prachtige weer. Hoewel de zwelling is afgenomen, is de voet nog steeds iets dikker dan de ongeschonden voet.

Update 29 juli:
Ik miste de duinen en dacht: Ik ga er een rondje wandelen en ondertussen een stukje proberen hard te lopen. Na een paar honderd meter mijn eerste poging. Omdat ik nagenoeg geen last kreeg van mijn voet rende ik de rest van het rondje van kilometer. Als het meezit heb ik ook deze blessure weer achter mij gelaten.

Update 6 augustus:
Inmiddels de trainingen weer hervat, al is de voet nog wel gevoelig. Vooral ’s morgens vlak na het opstaan. Afgelopen zondag 15 km gelopen en 2 dagen later 12 km. Aankomend weekend proberen door de HM-barrière te breken. Ook alweer een paar honderd meter voorzichtig blootsvoets om ze droog te lopen na een duik in de Oosterplas.

Update 8 augustus:
Gelopen naar station Bloemendaal, met de trein naar AV Suomi. Een trianing van 3 rondjes in oplopend tempo, vervolgens 4 rondjes, 5, 4 en 3. Daarna via ingang Duin en Kruidberg naar de Oosterplas. Na een frisse duik weer terug naar huis. Totaal 19 kilometer gelopen. Nog wel met de Merrell Embark Gloves en nog niet blootsvoets of met FiveFingers. Maar dat komt wel weer dacht ik zo.

Update 12 augustus:
Dipje: Ging van huis voor een LSD-run (lange langzame duurloop) van om en nabij de 21,1 km, maar al na 100 meter wist ik dat dit niet verstandig zou zijn. De voet voelde niet goed en ik maakte een klein rondje via het Pim Mulier sportpark weer naar huis. Met 3 kilometer op de teller. Ik denk dat de (te) lange loopjes van vorige week hun tol geëist hebben.

Update 25 augustus:
Ondertussen weer een aantal keer gelopen. In Berlijn, een #fmtr en vanochtend een LSD-loop. Bij alle loopjes voelde ik het mankement nog goed. Het lijkt warempel wel of ik nu baat zou hebben bij schoenen met goede demping en dat een switch naar een hiellanding om de voorvoet te ontzien een goede keuze zou zijn. De LSD-loop was echt langzaam. En ik merkte dat het ondanks de voet best goed ging. Rustig lopen en zelfs af en toe een stukje wandelen. Dat zou best eens de tactiek kunnen worden voor de Hoge Veluwe Trail begin oktober.

Update 29 augustus:
Dit is hopelijk mijn laatste update van deze post. Na een pittige training dinsdag op de atletiekbaan (op VFF’s) en een goed lopende heuveltraining vanavond rond het Kopje van Bloemendaal heb ik geen last meer van mijn voorvoet. Wel af en toe nog een flinke pijnscheut door mij voet als ik in bed lig. Zal het genezingsproces wel zijn. Dag, blessure, vaarwel.

Actieradius gedecimeerd

Zo loop je 42 km en zo loop je ineens niet verder dan 4 km. Hoe en waarom? Tijdens de Scheveningen-Zandvoortmarathon kreeg ik het op mijn heupen, of liever gezegd, mijn rechterheup. Door het schuin aflopen (naar links) van het strand gebeurde er iets waardoor ik pijn kreeg in mijn rechterbeen. Dit ging gelukkig over zodra ik weer vlak liep over de zandbanken.

Na de marathon liep ik een aantal dagen niet. Daarna een 5 km loopje dat uitzonderlijk goed ging. De dinsdag daarop liep ik naar de atletiekbaan en na een paar rondjes rustig inlopen op de baan was het daar ineens weer. De spieren aan de achterkant van mijn been ter hoogte van mijn knie verstijfden. Reden om de training te stoppen en huiswaarts te keren. Dat lukte door regelmatig het lopen af te wisselen met stukjes wandelen. Onderweg speelde de rechterheup op. Een paar dagen later weer een rondje gedaan van 5 km door de buurt. Dat ging met een licht sluimerde pijn in het rechterbeen. En vanmorgen was het plan om een leuk rondje te lopen van en naar huis via duiningangen Bleek en Berg en het Koevlak. Maar goed en wel in de duinen wist ik dat dit niet haalbaar was. Na 3,5 km was de pijn er weer. Dus terug naar huis. Nu kon ik het wandelen afwisselen met af en toe een stukje lopen, zo slecht ging het. Maar ik kon op eigen kracht thuiskomen.

Voorlopig geen grote afstanden dus ik hou het voorlopig maar even bij 5 km (of minder) in combinatie met wat strekoefeningen.

Laatste training van 2012: Bluh

Ik heb vandaag een rare training achter de rug. Ik volg een beetje het trainingsschema uit het ChiMarathonboek en vandaag stond er een 16 mijlen op het programma. Ook vond ik dat de voetjes weer blootgesteld moesten worden aan de elementen.

2011-07-27 vossenhol AWD (124) PvH — Hol van een zandmotoragent

Nog voor zonsopgang glipte ik ingang Bleek en Berg binnen. Ter hoogte van het Vogelmeer bij de afslag rode route omhoog gingen de schoenen uit. Even later kan je dan de keuze maken om links aan te houden omdat rechtsaf het pad een halve meter onder water staat. Dit is de witte route. Uiteraard kies ik deze. Vorige keer liep ik hier met schoenen en toen was het al ijzig koud. Met blote voeten voelde het nog iets minder comfortabeler. Ik was blij toen ik weer uit het water stapte. Op het strand stond een stevige bries (6 of 7). Daar liep ik 10 km. Ergens kwam ineens een grote hond recht op mij af. Ik ging niet opzij. De hond ook niet. Even later weerde ik de hond af met mijn schoenen, die aan mijn handen zaten. Nog een paar keer moest ik de hond wegduwen met mijn schoen alvorens het baasje hem kon overtuigen mij met rust te laten. Even voorbij Parnassia kwam ik o.a. Martin en Carel tegen. Mijn linkerwijsteen was bebloed omdat deze een paar keer dubbel was gegaan. Ik had er echter geen last van. Even later ging ik de 1e inham in het duin over (daar is een nieuwe doorgang). Hier trok ik mijn schoenen weer aan en merkte toen ik ging lopen dat er iets mis was met mijn rechtervoet. Hardlopen deed pijn, wandelen niet. Nog een paar keer geprobeerd een stukje te rennen maar dat was geen succes. Ik zag nog een zandmotoragent door de duinen rijden. Zeldzaam. Zulke dieren zie je daar niet vaak. Vlakbij de duiningang merkte een andere hardloper op dat ik een beetje mank liep. Hij bood hulp aan. Omdat de pijn bij het wandelen nog best meeviel lukte het om op eigen kracht thuis te komen.

Ik hoop niet dat ik een serieuze blessure mee naar huis heb genomen. Misschien dat de oorzaak ligt in de blootstelling aan kou. Bij hele koude voeten verdwijnt het gevoel deels waardoor je eventuele verwondingen niet tijdig opmerkt. Koude spieren hebben een grotere kans op blessures. Afwachten maar nu. Dit is geen leuke jaarafsluiter. Ik loop nu enigszins mank door het huis.