‘Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt.’ – Emil Zátopek
Blessures en andere factoren die mij (pogen) van het lopen (te) weerhouden.
Door mijn gekneusde rib besloot ik de Pierewaai Trail, waar ik me voor had ingescheven, niet te lopen en mijn startnummer weg te geven.
Deze wedstrijd is onderdeel van de Dutch Coast Ultra By Night. Vorig jaar liep ik hiervan de eerste 25km vanaf Den Helder.
Volgend jaar maar weer een nieuwe poging wagen.
Ik kreeg griep op 6 januari. Toen ik redelijk begon op te knappen, ik hoestte alleen nog, werd ik een week geleden wakker en bleek opnieuw een (zwevende) rib gekneusd te hebben. Ditmaal een zwevende rib met als waarschijnlijke oorzaak langdurig hoesten. Een gekneusde rib en hoesten is geen fijne combinatie. Een gekneusde rib en hardlopen ook niet. Dus nu maar geduldig afwachten tot ik weer kan gaan lopen. Ik heb nu al weer 2,5 week niet gelopen. Wel lastig met de Pierewaaitrail over 1 week in het vooruitzicht.
Update 24-01:
Een klein rondje van bijna 2km gelopen. De afstand zegt al genoeg. Niet goed nog. Teveel last van de rib.
Zoals Emil Zatopek’s quote ‘Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt’ het al zegt had ik er beter aan gedaan om het bij lopen te houden.
De dag na Nieuwjaar vertrokken wij naar bungalowpark Vennebos. Dat ligt links onder Eindhoven en vlakbij de Belgische grens. Er was veel fijn renbos in de omgeving, dus ging ik er elke dag op uit voor een rondje rennen door modder en zelfs sneeuw.
Op de laatste dag van ons verblijf daar brachten we een bezoek aan het op het park aanwezige subtropisch zwemparadijs. Ik deed een flink aantal rondjes met mijn dochter in de wildwaterbaan. Als je het parcours zittend of liggend op je rug aflegt is het volkomen veilig. Nadeel: Je komt voor geen meter vooruit. Ga je daarentegen op je buik, dan maak je snelheid. Nadeel is dat je elke keer van heuveltjes valt die in de baan zitten en niet elke keer even gelukkig terecht komt. Toen ik na een aantal keren hardhandig op mijn ribben landde voelde ik dat het niet goed was.
Een uur of wat later werd mijn vermoeden, dat ik het lopen voorlopig wel op mijn buik kon schrijven, bevestigd. Ik trok mijn hardloopkleren aan en ging een poging wagen. Na enkele tientallen meters deed het rennen dwong teveel pijn mij tot wandelen. Na een aantal tevergeefse pogingen was ik al snel weer terug met de conclusie: hardlopen zit er even niet in.
Een gekneusde rib heeft een paar vervelende nadelen. Hoesten, niezen en lachen doen pijn. In bed liggen is niet prettig. En hardlopen is ook geen pijnloze optie. Maar nu, twee weken later, durf ik het wel weer te proberen, omdat ik bij het niezen niet meer door de grond ga en het slapen ook al weer vrij goed gaat.
Tijdens de zwemles van Selena liep ik door Velserbroek en moest rustig aan doen want het was nog een beetje pijnlijk. Na enkele kilometers ging het echter beter. Blijkbaar had ik door mijn interne apotheek was stoffen toegediend gekregen. Het ging boven verwachting goed. Even later liep ik in recreatiegebied Spaarnwoude. Het was behoorlijk mistig en deed mijn hoofdlamp aan. Dat hielp niet echt veel, maar om gezien te worden is het wel handig. Toen ik weer terug was bij de sportschool, waar de zwemles was, had ik toch ruim 7 kilometer gelopen.
Shit! Ik lag op het grond. Enkele minuten daarvoor was ik van huis vertrokken om wat kilometers door de duinen te maken. Mijn linkervoet bleef haken aan een kleine oneffenheid in het oppervlak van het fietspad dat ik overstak. Mijn beide voeten bevonden zich reeds ver achter mijn zwaartepunt waardoor elke poging een val te voorkomen bij voorbaat al zinloos was. Blijkbaar klopte dat want de reflexen maakten ook totaal geen aanstalten daartoe. Ook ben ik niet bekwaam in valtechnieken, dus ik kon ook niet besluiten een mooie koprol te maken. Ondertussen raakte mijn linkerknie de grond, gevolgd door de rechterknie. Even later volgden mijn rechterelleboog, linkerelleboog, linkerschouder en als laatste mijn rechterhand. De volgorde kan iets anders geweest zijn, maar op alle genoemde ledematen getuigen, al dan niet bloedende, rode schaafwondjes.
Toen ik nergens bot uit zag steken en een poging tot opstaan succesvol bleek, vervolgde ik mijn weg. Onderweg naar de duinen was ik getuige van een door de wind aangericht slagveld. Ik bevond mij in een groen herfstlandschap en moest hier en daar om of over grote afgewaaide takken heen lopen of springen.
Ik bereikte de duinen en was de schaafwond op mijn hand schoon bij het waterfonteintje. Toen ik weer verder liep nam ik pijn waar in mijn rechterknie. Niet verstandig om veel kilometers te maken dus. Ik besloot de groene route van 6 kilometer te doen o.a. over de Starreberg en de Brederodeberg.
Ik verwachte niet mijn voeten lang droog te houden na al die stortbuien. Maar de zon scheen en geen pad op de route was vlak, dus al het water was er al afgestroomd. Na het beklimmen van een heuvel strekte zich de grote vallei van Klein Kenia voor mij uit met daarachter heuvel waar het zwart zag van de witte (en ook een paar zwarte) schapen. Een paar stappen verder schrokken 3 schapen op van mij. Liepen al die schapen los? Ongebruikelijk. Weer een paar stappen verder liepen er weer 4 van die wollige dieren los. Deze waren minder bang. Toen ik op mijn hurken ging zitten kwam er één naar mij toe en liet zich aaien. Ik vervolgde mijn weg en zag dat de rest van de schapen achter een schrikdraadhek stonden. De loslopende exemplaren waren blijkbaar ontsnapt.
Even later bereikte ik de flanken van de Brederodeberg. Via drooggevallen riviertjes bereikte ik de top en ging ik langs andere droge beekjes die voorheen paden waren weer naar beneden. Het leek erop dat het noodweer de Brederoodsche Beeck tijdelijk in ere had hersteld.
Eenmaal weer beneden versperde een omgevallen boom mij de weg. Ik moest mij een weg banen door de boomkruin om mijn weg te kunnen vervolgen. Omgevallen bomen laten ze in de regel liggen en het pad gaat er vervolgens omheen. Hier kon dat niet dus zullen ze wel een stukje van de boom wegzagen om het bestaande pad weer te kunnen gebruiken.
Op de terugweg passeerde ik de vallocatie waar ik huid doneerde aan de grond. Hier waren geen sporen meer te zien. Ook zag ik geen oneffenheid waar ik over gestruikeld moet zijn. Was het wel gebeurd? Getuige de pijn en de schaafwondjes wel. Als je loopt voel je dat je leeft. Als je valt en weer opstaat voel je ook dat je leeft. Logisch, want lopen, vallen en opstaan horen als geen ander bij het leven, maar persoonlijk val ik toch liever op verende bosgrond dan op asfalt.
Als ik mijn blessures van het afgelopen jaar analyseer kom ik tot de conclusie dat de meeste blessures die ik opliep zijn veroorzaakt door externe factoren. Score: 1 gebroken teen (+ bonus bebloed been door buiteling), 1 gewonde teen, 1 gekneusde voorvoet. Het is vast geen toeval dat deze factoren allen boomwortels betroffen. Als ik op de momenten dat ze optraden op een andere plaats zou zijn geweest waren verschillende porties leed mij bespaard gebleven. Maar dan zou ik ook verschillende porties plezier en ervaring ontbeerd hebben. Dus laat die boomstronken maar lekker kronkelen over de paden. Ik zal vast wel een keer ervaring genoeg hebben om ze vaker te ontwijken.
Een leuk rondje op FiveFingers door Nationaal Park Zuid Kennemerland en terug. Dat was het plan. Maar op het strand gingen de voethoesjes uit en ze bleven uit. Dat geeft toch een extra funfactor maar het is wel extra opletten geblazen, wat ik dus blijkbaar niet genoeg deed. Vlak voor ingang Bleek en Berg loopt het pad een heuvel af waardoor ik nog even wat snelheid maakte. Tijdens die afdaling knalde ik met mijn voorvoet op een uitstekende boomwortel. Ik trok even later mijn VFF’s weer aan en wandelde enigszins mank en niet geheel zonder pijn naar huis.
De voet is aan de buitenkant nog heel, hoe het met de binnenkant is zal de tijd leren. Thuis moest er ook nog een teek uit mijn been worden verwijderd. Desondanks was het loopje erg leuk.
Update 17 juli:
Kleine verbetering, maar hardlopen zit er komende dagen nog niet in vrees ik. Linkervoorvoet is enigszins opgezwollen en elke even of oneven stap (naar gelang de voet die de eerste stap zet) voelt alsof ik er geen Vierdaagse van Nijmegen op moet gaan wandelen. Dus ergens aan de binnenkant van die voorvoet is er iets mis. Waarschijnlijk een kneuzing. Zolang er verbetering is stap ik niet naar een dokter. Die zou, na wat knijpen, trekken en duwen, toch alleen maar constateren dat er niets is gebroken. Kan ik zelf ook. En de remedie is tijd. Wat heb ik hiervan geleerd? De blote voet is kwetsbaar, maar als ik in dit geval mijn Fivefingers aan gehad zou hebben was het resultaat nagenoeg hetzelfde geweest want die had de klap niet gedempt. Het zou trouwens best eens kunnen helpen als ik mijn bril volgende keer opzet. Bij een afwijking van -2 is dat vast geen overbodige luxe.
Update 21 juli:
Al weer verbetering. I.p.v. lopen veel gefietst en gestept (= eenbenig hardlopen) en een korte poging gedaan tot hardlopen. Na een paar honderd meter was het mooi geweest en begon de pijn toe te nemen. Wel heel jammer dat ik nu al een week niet heb kunnen genieten van het lopen in dit prachtige weer. Hoewel de zwelling is afgenomen, is de voet nog steeds iets dikker dan de ongeschonden voet.
Update 29 juli:
Ik miste de duinen en dacht: Ik ga er een rondje wandelen en ondertussen een stukje proberen hard te lopen. Na een paar honderd meter mijn eerste poging. Omdat ik nagenoeg geen last kreeg van mijn voet rende ik de rest van het rondje van kilometer. Als het meezit heb ik ook deze blessure weer achter mij gelaten.
Update 6 augustus:
Inmiddels de trainingen weer hervat, al is de voet nog wel gevoelig. Vooral ’s morgens vlak na het opstaan. Afgelopen zondag 15 km gelopen en 2 dagen later 12 km. Aankomend weekend proberen door de HM-barrière te breken. Ook alweer een paar honderd meter voorzichtig blootsvoets om ze droog te lopen na een duik in de Oosterplas.
Update 8 augustus:
Gelopen naar station Bloemendaal, met de trein naar AV Suomi. Een trianing van 3 rondjes in oplopend tempo, vervolgens 4 rondjes, 5, 4 en 3. Daarna via ingang Duin en Kruidberg naar de Oosterplas. Na een frisse duik weer terug naar huis. Totaal 19 kilometer gelopen. Nog wel met de Merrell Embark Gloves en nog niet blootsvoets of met FiveFingers. Maar dat komt wel weer dacht ik zo.
Update 12 augustus:
Dipje: Ging van huis voor een LSD-run (lange langzame duurloop) van om en nabij de 21,1 km, maar al na 100 meter wist ik dat dit niet verstandig zou zijn. De voet voelde niet goed en ik maakte een klein rondje via het Pim Mulier sportpark weer naar huis. Met 3 kilometer op de teller. Ik denk dat de (te) lange loopjes van vorige week hun tol geëist hebben.
Update 25 augustus:
Ondertussen weer een aantal keer gelopen. In Berlijn, een #fmtr en vanochtend een LSD-loop. Bij alle loopjes voelde ik het mankement nog goed. Het lijkt warempel wel of ik nu baat zou hebben bij schoenen met goede demping en dat een switch naar een hiellanding om de voorvoet te ontzien een goede keuze zou zijn. De LSD-loop was echt langzaam. En ik merkte dat het ondanks de voet best goed ging. Rustig lopen en zelfs af en toe een stukje wandelen. Dat zou best eens de tactiek kunnen worden voor de Hoge Veluwe Trail begin oktober.
Update 29 augustus:
Dit is hopelijk mijn laatste update van deze post. Na een pittige training dinsdag op de atletiekbaan (op VFF’s) en een goed lopende heuveltraining vanavond rond het Kopje van Bloemendaal heb ik geen last meer van mijn voorvoet. Wel af en toe nog een flinke pijnscheut door mij voet als ik in bed lig. Zal het genezingsproces wel zijn. Dag, blessure, vaarwel.
Zo loop je 42 km en zo loop je ineens niet verder dan 4 km. Hoe en waarom? Tijdens de Scheveningen-Zandvoortmarathon kreeg ik het op mijn heupen, of liever gezegd, mijn rechterheup. Door het schuin aflopen (naar links) van het strand gebeurde er iets waardoor ik pijn kreeg in mijn rechterbeen. Dit ging gelukkig over zodra ik weer vlak liep over de zandbanken.
Na de marathon liep ik een aantal dagen niet. Daarna een 5 km loopje dat uitzonderlijk goed ging. De dinsdag daarop liep ik naar de atletiekbaan en na een paar rondjes rustig inlopen op de baan was het daar ineens weer. De spieren aan de achterkant van mijn been ter hoogte van mijn knie verstijfden. Reden om de training te stoppen en huiswaarts te keren. Dat lukte door regelmatig het lopen af te wisselen met stukjes wandelen. Onderweg speelde de rechterheup op. Een paar dagen later weer een rondje gedaan van 5 km door de buurt. Dat ging met een licht sluimerde pijn in het rechterbeen. En vanmorgen was het plan om een leuk rondje te lopen van en naar huis via duiningangen Bleek en Berg en het Koevlak. Maar goed en wel in de duinen wist ik dat dit niet haalbaar was. Na 3,5 km was de pijn er weer. Dus terug naar huis. Nu kon ik het wandelen afwisselen met af en toe een stukje lopen, zo slecht ging het. Maar ik kon op eigen kracht thuiskomen.
Voorlopig geen grote afstanden dus ik hou het voorlopig maar even bij 5 km (of minder) in combinatie met wat strekoefeningen.
Ik heb vandaag een rare training achter de rug. Ik volg een beetje het trainingsschema uit het ChiMarathonboek en vandaag stond er een 16 mijlen op het programma. Ook vond ik dat de voetjes weer blootgesteld moesten worden aan de elementen.
Ik hoop niet dat ik een serieuze blessure mee naar huis heb genomen. Misschien dat de oorzaak ligt in de blootstelling aan kou. Bij hele koude voeten verdwijnt het gevoel deels waardoor je eventuele verwondingen niet tijdig opmerkt. Koude spieren hebben een grotere kans op blessures. Afwachten maar nu. Dit is geen leuke jaarafsluiter. Ik loop nu enigszins mank door het huis.
Dit jaar is mijn conditie flink verbeterd maar mijn actieradius helaas nauwelijks. Ik heb nu weliswaar een halve marathon en een 15K wedstrijd gedaan, maar deze veroorzaakten beiden ongemakken die langer dan een week aanhielden.
Eén van de klachten die steeds opspeelt is mijn rechterkuitspier. Ik weet nu ook ongeveer hoe lang ik last heb bij welke gelopen afstand:
Ik denk dat het probleem met de kuitspier veroorzaakt wordt door mijn minimalistische schoenen zonder hoogteverschil tussen teen en hiel. Na ruim een jaar zo lopen zijn mijn achillespezen blijkbaar toch nog steeds iets te kort. Dus met name de rechterachillespees. Ik hoop dat het een kwestie van tijd is om af te rekenen met dit ongemak.
Een andere klacht is mijn rechterheupgewricht. Tijdens en na de HM (Achmea) had ik hier ineens last van. Tijdens lange duurtrainingen speelde dit weer op, werd wel steeds minder, maar kwam terug na de 7HL. De volgende dag voelde ik dat mijn heup aanliep.
Dit zou veroorzaakt kunnen zijn doordat mijn bekkenrotatie niet optimaal is. Die rotatie fixeer je met je onderste buikspieren. Een goede oefening om deze te versterken is de ‘butt walk’. Hier volgt een uitleg van Danny Dreyer:
Ik heb nog wel wat loopevenementen op het programma staan maar heb me nog nergens voor ingeschreven. Ik ga dat voorlopig zo houden en ga helemaal opnieuw te beginnen met lopen. Ik heb op de resetknop gedrukt. Ik begin bij de afstand van 5 kilometer en ga van daaruit heel rustig opbouwen. Met heel geleidelijke vooruitgang. Ondertussen doe ik de butt walk en fine tune ik mijn techniek op de ChiRunning techniektrainingen.
Vandaag heb ik mijn eerste halve marathon gelopen. Deze wens had ik voor het begin van dit jaar al maar toen liep ik te hard van stapel met een blessure en een hernieuwde poging tot gevolg. Om een beetje in de sfeer te komen en om mijn broer te supporten ging ik eerst kijken bij de andere afstanden. Daarna was ik aan de beurt. Ik had met enige aarzeling besloten de FiveFingers aan te trekken. Ik dacht: moet kunnen.