Toen mijn dochter weer eens erg laat thuiskwam, werd ik weer eens erg vroeg wakker. Klaarwakker. Ik ging eruit, nam een kop koffie en reed naar de Bergweg. Rugzakje om en lopen maar. Het was inmiddels 5 uur en al licht. Na een klein stukje lopen nam ik eerst een duik in de Oosterplas, deed mijn schoenen niet aan en liep toen via o.a. het Laarzenpad (dicht vanwege ‘hoog water’ terwijl het bijna kurkdroog was) en opgang Parnassia het strand op. Er stond een aardig windje uit het zuidwesten. Ik liep een stukje noordwaarts en ging er weer af bij Kattendel. Ik liep nog even lang het meertje zonder naam om er een paar foto’s te nemen en ging vervolgens weer terug richting Oosterplas. Het was inmiddels 6:30 en er was al (of nog) een groepje jongeren. Ik vermoed dat ze hier vannacht na het stappen terecht zijn gekomen.
Meertje zonder naamNieuwsgierig hertOosterplas wordt wakker
Een boek uit 2007, dat is van voordat ik harder te voet ging dan 7 kilometer per uur. Ik liep dat jaar de Vierdaagse van Nijmegen, die er ook in wordt genoemd. Mooi om op deze manier een inkijkje te krijgen in de hardloopwereld van voor mijn tijd en de wereld van Dolf Jansen.
De hoofdpersoon heeft topsport als hobby. Hij loopt 17 kilometer per uur tijdens een duurloop. Hij loopt/liep harder dan 99,9% van alle hardlopers. Daarnaast beoefend hij andere takken van sport op hoog niveau zoals schrijven, dichten, cabaret maken, zich inzetten voor voor verschillende NGO’s, radio maken en het er op na houden van een gezinsleven. Hij weet dit als geen ander slim te combineren en lijkt onvermoeibaar. Hij leeft op de limiet van menselijke productiviteit. Inspirerend. Ik denk wel eens dat ik het druk heb als ik aan het trainen ben voor een lange wedstrijd, als ik moet overwerken, als ik aan het klussen ben, als ik druk met mijn gezin ben. Als ik met 1 ding druk ben laat ik de andere dingen wat meer los. Dolf Jansen niet, hij doet het allemaal tegelijk. Hij bewijst dat het mogelijk is. Gelukkig zijn we niet allemaal zoals Dolf Jansen. Stel je een wereld voor met alleen maar types als Dolf Jansen. Ik zou gillend wegrennen.
Lopend achter de IJsbaan langs, Kleverlaan, Bloemendaalseweg, via gemeentehuis binnendoor naar de Zeeweg, door Brouwerskolkpark, Duinlustweg, Kraantje Lek, Visserspad (over het onverharde pad en gestruikeld over een boomwortel), Natuurbrug over Zandvoortselaan (waar op dat moment een hert werd tegengehouden door het hek), Waterleidingduinen (zonder kaartje, zeer veel herten), Pannenland en over de Leidsevaart Bennebroek in.
Daar werd de verjaardag van een vriend gevierd.
Toen het reeds donker was nam ik de bus naar station Haarlem. Daar zou ik 8 minuten moeten wachten op bus 2 naar huis. Ik ben gaan wandelen/lopen en kwam exact gelijk aan met de bus.
Wat later op de avond stalde ik mijn fiets in de duinen. Ik had mijn bril niet op en begon te lopen. Ik zag iets vreemds naast het pad liggen maar besteedde er geen aandacht aan. Ik zwom in het meertje zonder naam. Een ree die blijkbaar wat wilde komen drinken zag mij en liep ongelaafd weer weg. Daarna trok ik geen schoenen aan. Ik moest opschieten, want de zon dreigde onder te gaan. Ik ging sneller lopen. Toen ik een fietspad passeerde reed er een boswachtersauto voor mij langs. Deze stopte niet, hoewel de zon volgens mij zojuist onder was gegaan. Ik voerde mijn snelheid flink op. Het vreemde iets naast het pad lag er nog en bleek een dode kip te zijn. Heel eigenaardig. Even later stapte ik op mijn fiets en haastte mij de duinen uit. Vlakbij de uitgang reed de boswachtersauto mij tegemoet en stopte weer niet. Blijkbaar is er een tijdsmarge na zonsondergang waarbinnen mensen die zich richting de uitgang bewegen niet worden aangesproken en/of bekeurd.
Selena en José liepen de derde avond van de avondvierdaagse. De vorige 2 avonden liep ik ook mee en de laatste avond ook. Deze zeer warme avond kon ik dus lekker gaan lopen met een verfrissende duik in het vooruitzicht.
Ik ging naar buiten en het was ineens helemaal niet warm meer. Een fris windje voerde gestaag een zeemist aan. Toen ik liep had ik het warm noch koud. Uiteindelijk kreeg ik het toch warm genoeg om zin te krijgen in een duik. Ik kwam bij het meertje zonder naam (geen officieel zwemwater) en twee grauwe ganzenfamilies maakten gauw plaats voor mij. Ook zag ik nog wat nanopadjes wegspringen. Het water was nu heerlijk na die warme maand. Toch was ik er snel weer uit omdat ik nog wat meer wilde lopen. Eenmaal ter hoogte van het Cremermeer (ook geen officieel zwemwater) zocht ik een plek om een duik te nemen. Ik liep een steile zandhelling af (steilere strandjes bestaan niet denk ik) en ging even later het water in. Op een afstandje zwommen veel zwanen. Het water was erg ondiep en vol waterplanten. Niet heel fijn zwemmen. Ik ging er weer uit en kwam uiteindelijk bij de Oosterplas uit. Ik ging het water in en vanaf de oever klonk gitaar en zang. Heerlijk water (ondanks waarschuwing zwemmersjeuk). Toch snel er weer uit en richting huis. Een aardig afstandje weer sinds tijden. En dat op een donderdagavond.
Hoewel het al juni is, rijden wij nog rond op winterbanden. Gisteren heb ik eindelijk een setje velgen met zomerbanden op de kop kunnen tikken. Ik moest er wel voor naar Rozendaal. Onderweg ben ik nog gestopt in Hendrik-Ido-Ambacht om even de benen te strekken. Ik liep een rondje door weilanden met koeien, schapen, ganzen, eenden en fazanten en langs een meertje met zwemwater. Ik vond het alleen net iets te fris om een duik te nemen. Daarna door naar Rozendaal en met 8 wielen weer terug naar huis.
Ik zag de aankondiging van dit evenement en schreef mij onmiddellijk in omdat er maar max. 25/30 mensen mee konden doen. Trainen deed ik voornamelijk op het Kopje van Bloemendaal. Mijn doel was om niet laatste te worden. Inmiddels is alles achter de rug en heb ik er eindelijk een verslag van gemaakt.
1. De Pyramide van Austerlitz
Dit object is gebouwd in 1804 gebouwd door Nederlandse en Franse soldaten om ze iets te doen te geven tijdens het lange wachten. De piramide was in 27 dagen klaar.
Start: zaterdag 24 maart, 10:00 uur Hoogtemeters: 1012, 44 x 23m/93 treden Afstand: 4,6km, 1 x 200m (om de pyramide) + 44 x 2 x 50m (trap, platform)
Aardige weergave van het karakter van deze race
De smalle, ijzeren trap had leuningen aan weerszijden en in het midden, zodoende kan er tegelijkertijd iemand omhoog en omlaag lopen. Om snelle deelnemers kans te geven als eerste de trap te bereiken liepen we vanaf de start eerst een rondje om de piramide. Het snelheidsverschil was groot. Normaal traplopend, 2 treden tegelijk of dribbelend trede voor trede, al dan niet gebruikmakend van de leuning om je aan omhoog te trekken. Op de smalle trap moest zowel omhoog als omlaag worden ingehaald. Dit was passen en meten, maar het ging. Op de top van de piramide staat een obelisk. Eenmaal boven liepen we hier een rondje omheen alvorens weer af te dalen. Ook dit was weer een gelegenheid om de snelleren voorrang te verlenen en de langzameren voorbij te gaan. Ook beneden was een klein lusje waar dit mogelijk was. Veilig en snel naar beneden kon dankzij de trapleuningen. Na 1 uur klonk de koebel als teken dat de winnaar klaar was met het laatste rondje. Ik moest vervolgens nog bijna 20 minuten.
Tijd: 01:22:53 Positie: 18e van de 23 gefinishte heren
2. Emma Pyramide, Velp
In het kader van werkverschaffing werd in 1891 een uitkijkberg gemaakt, die iets weg had van een piramide. Later werd er een uitkijktoren aan toegevoegd. In 2011 is de toren vernieuwd en verhoogd.
Start: Zaterdag 14 april 2018, 10:00 Hoogtemeters: 1026, 18 x 57 meter Afstand: 9,9km, 18 x 550 meter
Emma Pyramide
Eigenlijk was ik iets te laat van huis weggereden en onderweg miste ik een afslag. En ik wist niet precies waar de startlocatie was. Na enig zoeken vond ik deze een paar minuten voor de start. Mijn naam was al doorgestreept. De deelnemers wachtten nog even tot ik mijn startnummer had opgespeld en we begonnen met de 2e VK. Eerst een stukje omhoog over een zeer ongelijk (technisch) pad met boomwortels, daarna een stukje vals plat door het bos, over een spiraalvormig pad de Emma Piramyde op en daarna het beklimmen van de uitkijktoren. Daar een rondje om het trapgat en vervolgens alles in omgekeerde richting weer naar beneden. Daar moest je je startnummer roepen en werd er weer een ronde genoteerd door de organisatie. Het smalle technische paadje was extra lastig. Een single track waar deelnemers in uiteenlopende snelheden omhoog en omlaag gingen, dus vele malen ruimte maken of ruimte afdwingen door even naast het pad te gaan of gewoon doorlopen en een ander het ad af laten gaan. Over het algemeen kreeg het dalende verkeer voorrang. Op dit parcours, met een wat horizontale afstand, waren de skyrunners in het nadeel en de trailrunners in het voordeel. Blij dat ik klaar was na 18 rondes. Twee deelnemers liepen door een telfout een rondje extra.
Tijd: 02:13:55 Positie: 15e van 22 gefinishte heren
3. Langste trap van Nederland, Landgraaf
De Wilhelminaberg is een kunstmatige heuvel op het grondgebied van de gemeente Landgraaf. De heuvel is ontstaan als steenberg van de Staatsmijn Wilhelmina en is in de jaren 70 van de 20e eeuw omgevormd tot recreatiegebied.
Start: 21 april 2018, 10:00 uur
Hoogtemeters: ± 975, 13 x 75m/508 treden Afstand: 6,4km, 13 x 2 x 248m
Verschillende stijgtechnieken op de langste trap van Nederland
Helemaal naar Landgraaf, en dat voor een paar keer die trap op! Gelukkig deed iemand een oproep om te carpoolen. Zo konden we een groot deel van de weg met 3 deelnemers met 1 auto afleggen. We waren ruim op tijd en het was warm aan het worden. Als je beneden aan die trap staat lijkt de top bijna onbereikbaar vanwege het perspectivische gezichtsbedrog. Onderaan is de trap breed en bovenaan smal. Omhoog kijken is onderweg dus niet aan te raden. Na het startschot begon ik enthousiast met 2 treden tegelijk, daarna afwisselend enkele of dubbele treden, omhoog dribbelend en gebruik makend van de leuning om mezelf gemakkelijker omhoog te bewegen. Naar beneden kon via een paadje door het gras naast de trap. Hoewel dit veel afremkracht koste, bleek dit een enorm voordeel t.o.v. de deelnemers die afdaalden via de trap. Ook was het oppassen bij de dwarshekjes, geplaatst om het mtb-ers lastig te maken hier af te dalen. Het werd heel warm en de vermoeidheid nam bijna exponentieel toe. Een paar deelnemers stapten zelfs uit. Na de finish moe maar voldaan, heel veel dorst en 4 dagen spierpijn.
Uitslag: 9e van de 17 gefinishte heren
4. SnowPlanet, Spaarnwoude
Indoorskibaan in recreatiegebied Spaarnwoude. Op de skipiste heerst een constante temperatuur van -5° Celsius.
Start: 28 april 2018, 9:30 uur
Hoogtemeters: ±1000, 38 x 27?m Afstand: 12,9km, 38 x 2 x 170m
Start van de afdaling
Ha, ik kon deze keer gewoon op de fiets naar de startlocatie! Deze keer werd er gelopen met chip omdat er meer mensen meededen. Dik ingepakt, muts, vest, handschoenen. Omhoog lopen ging prima, al had ik al bij de 2e keer besloten snel omhoog te wandelen in plaats van (hard)lopen. Het wegglijden viel me mee. Alleen op het steilste stuk, bijna bovenaan gleed ik af en toe een klein stukje naar beneden. Naar beneden was een verrassing, hoe zou dat gaan? Ik zag anderen gaan, sommigen snel, anderen voorzichtig langzaam. Ik besloot te doen alsof het een zandberg was. Lekker naar beneden struinen met grote passen. Alleen zakte je hier wat verder weg en het glibberde hier en daar. Dit deed ik vervolgens alle afdalingen en viel niet 1 x. Sommigen gingen sneller omhoog, maar langzamer omlaag. Al snel deed ik mijn vest en mijn handschoenen uit. 38x dit intensieve rondje is best veel, dus ik fietste op de terugweg wat langzamer dan op de heenweg.
Uitslag: 14e van de 21 gefinishte heren
Uitreiking hoodies in MST-winkel, Zoetermeer
24 mei 2018, 19 uur
Finishers eerste Vertical K series in Nederland na de uitreiking van de windjacks
Meteen vanuit mijn werk nam ik de trein naar Zoetermeer. Iets van 1 uur en 3 kwartier reizen. Met de auto zou ik er ongeveer net zo lang over gedaan hebben in de drukke avondspits. Vanuit station Zoetermeer-Oost was het nog bijna 2 km lopen naar de MST-winkel op een industrieterrein met metaalstraatnamen. Onderweg was een stoep zo bezaaid met hondenpoep dat je de drollen bijna niet kon ontwijken. Het was leuk om de meeste deelnemers weer te zien en de mensen waarmee ik had gelopen ook eens te spreken. Er werden pizza’s en salades aangerukt en er was bier in een soort van hoestdrankflesjes. We kregen officieel onze beloofde hoodie (in de vorm van een windjack) uitgereikt. Een zeer licht jackje in de kleuren geel en zwart met op de achterkant het logo van het Vertical K gebeuren met de namen van de plaatsen waar we de VK’s hebben afgelegd. Ook was dit een leuke gelegenheid om eens te kijken in deze fraaie winkel vol nuttige en mooie spulletjes voor trailrunners. De terugweg was niet echt een succes. Ik liep terug naar het station met Justus en kon het station niet binnenkomen via het poortje vanwege een te laag OV-chipsaldo. Daarom liepen we samen door de deurtjes van het poortje. Gelukkig was op het perron een automaat. Ik laadde de kaart op en moest mijn ov-kaart gebruiken om weer door het poortje naar buiten te gaan om vervolgens weer terug door het poortje te gaan om in te kunnen checken. Fout fout fout! Toen bleek mijn saldo weer te laag. Het opladen was dus mislukt. En ik miste de trein. Nog een keer opladen, uitcheck, inchecken en hetzelfde gebeurde weer. Ik gaf het op en wachtte op de volgende trein. Daar uitgezocht met de conductrice waardoor het fout was gegaan. Als je uitcheckt zonder ingechecked te zijn gaat er 20 euro van je saldo af. Dat is precies de hoeveelheid die ik er 2x had opgezet. Op station Den Haag Centraal heb ik alles recht kunnen laten zetten bij de servicebalie. Ik heb een paar verbeterpuntjes voor de NS:
Sluit het perron niet af met poortjes
Als je dat wel doet: Zet er dan een automaat bij
Schrijf geen 20 euro van de kaart als iemand uitcheckt
Maar goed, ik dwaal af. Deze VK-serie was bijzonder leuk. Veel uiteenlopende mensen deden mee. Jong, oud (ik), snel, langzaam (ik). Met als doel wat extra trainen voor een bergtrail, proberen te winnen of gewoon voor de uitdaging (ik). De uitslagen waren wat lastig te vinden maar ik bleek 14e geworden te zijn in de uitslag van de 24 deelnemende heren.
Mijn doel om niet laatste te worden was ruimschoots gehaald. Wat ik hier gemerkt heb is dat de Wilhelminaberg het meeste spierpijn opleverde. Dit, waarschijnlijk vanwege de lange klimmen. Als ik nog eens een bergtrail ga doen zal ik deze locatie zeker nog een keer aandoen. Misschien kan ik dat dan wel combineren met Pinkpop.
Omdat een deel van ons gezin (waaronder ik) kampeerde in Rivage (gemeente Sprimont, Ardennen, Wallonië, België) was ik van tevoren op zoek gegaan naar geschikte wandel- en hardlooproutes. Via E kreeg ik de tip om eens te kijken op ExtraTrail, online informatie over een flink aantal onder die naam goed gemarkeerde trailroutes in de Ardennen.
Ik koos de dichtsbijzijnde, beginnend in Theux, uit. Omdat ik per ongeluk de navigatie in de auto verkeerd had ingesteld kwam ik niet op het startpunt, maar op een punt in het oog van de route uit. Daar de auto geparkeerd en naar het dichtsbijzijnde punt in de route gelopen. Het was warm en gelijk aardig stijgen en dalen. Gelukkig liep ik daar ik het bos, altijd fijn als het erg warm is. Na een aardig tijdje hoorde ik geraas van auto’s in de verte. Het geraas kwam dichterbij. Het bleek een snelweg op een brug over een vallei te zijn. Ik moest ook aan de andere kant van die vallei zijn maar de route ging naar beneden, onder de brug door en even later weer steil omhoog. Het vervolg van de route was tussen weilanden door in de felle zon. Uiteindelijk was er weer een verkoelend bos en even later de ruïne van Château de Franchimont. Even later stond ik in Theux, het officiële begin- en eindpunt van deze route. Maar ik moest nog een stukje. Eerst 6 keer (2x meer dan strikt nodig) een spoorwegovergang binnen 3 kilometer. Vervolgens het bos weer in waarna het nog slechts een paar kilometer was naar de auto. Ik was blij dat ik geen langere route had uitgekozen.
Toen Amber een verjaardag had in IJmuiden leek het ons wel handig als ik haar zou brengen en halen. In de tussentijd kon ik dan mooi een stukje lopen, in het donker. Via wat binnenstraatjes probeerde ik in een zo kort mogelijke weg op het strand uit te komen via IJmuiderslag. Onderweg zag/hoorde ik veel lallende jongelui. Niet echt een fijne plek/tijd om te lopen. Via een smal pad en tussen duinen door kwam ik uiteindelijk op het brede strand. Dat ziet er wat vreemd uit in het donker. Vanuit de richting van de zee werd ik aangekeken door honderden rode oogjes. Dan moesten de lampjes in de toppen van de windmolens op zee zijn. Toen ik na verloop van tijd het gevoel voor richting een beetje kwijt raakte zag ik dat het tijd was om weer terug te keren. Ik volgde het spoor op het schermpje van mijn Garmin om de weg naar het duinpad weer terug te vinden evenals de weg terug naar de auto. Evengoed liep ik nog twee keer een beetje fout/om.
Ik was, net als 206 anderen, via Facebook uitgenodigd voor een groepsloop in het donker door de duinen van Schoorl. Vanuit mijn werk pakte ik de trein naar Alkmaar. Daar stapte ik om 18:40 op de laatste bus richting St. Maartenszee. Ik stapte uit in Schoorl en liep naar het Klimduin, maar was een half uur te vroeg. Na wat rondgelopen te hebben vroren mijn vingers er inmiddels bijna af.
Op de afgesproken tijd vertrokken we met 6 lopers, bewapend met hoofdlampen. Er was een zeer heldere halfvolle maan. Er was net genoeg zicht om zonder kunstlicht over de bredere paden te lopen. We liepen echter voornamelijk over single tracks tussen de bomen op mountainbikeroutes. Dus een lampje was geen overbodige luxe.
Op een open stuk stopten we en gingen de lampen uit om het firmament te aanschouwen. Door de plek, zonder al te veel omgevingslicht en de goede helderheid was de hoeveelheid zichtbare sterren niet te tellen.
Inmiddels had ik het warm gekregen en konden zelfs mijn handschoenen uit.
Even later liepen we langs de gedenkplaat van Gerrie Knetemann, die daar op 2 november 2004 in het harnas overleed als gevolg van een hartaanval tijdens het afleggen van het mountainbikeparcours.
Na zo’n 10km haakten 2 lopers af en wij liepen nog een stukje door tot we weer uitkwamen aan de bovenkant van het Klimduin. Normaal kan je daar lekker naar beneden struinen, maar door het bevroren zand was het lastig afdalen. Beneden was een restaurant waar we met de eerder gestopte lopers nog wat hebben gedronken en nagepraat.
Gelukkig kon ik met Richard meerijden naar Alkmaar. Zijn auto stond echter in Bergen, dus we mochten eerst nog een extra stukje door de donkere duinen rennen.
Op de afgesproken tijd vertrokken we met 6 lopers, bewapend met hoofdlampen. Er was een zeer heldere halfvolle maan. Er was net genoeg zicht om zonder kunstlicht over de bredere paden te lopen. We liepen echter voornamelijk over single tracks tussen de bomen op mountainbikeroutes. Dus een lampje was geen overbodige luxe.
