In maart schreef ik mij in voor een ééndaagse trailtour naar de omgeving van toeristische trekpleister Ninglinspo, Coo en de skipiste van Wanne. De Ninglinspo, de enige bergrivier van België, daar heb ik de afgelopen jaren al een paar keer gewandeld toen we in de omgeving krampeerden. Coo, daar ben ik ontelbare keren geweest en de skipiste Wanne, daar ben ik drie weken geleden zonder dat ik het wist, rakelings langsgelopen. Een segment van één kilometer van het parcours overlapt bovendien met mijn gelopen route.
Mijn laatste georganiseerde loop was in januari, de Pierewaaitrail. Verder heb ik dit jaar in groepsverband nog niets gedaan op hardloopgebied. De noodzaak ontbrak ook om de trainen. Desondanks heb ik de afgelopen maanden wel gelopen, hetzij wat minder dan met zo nu en dan een groepsloop of wedstrijd. En de afgelopen weken voerde ik mijn trainingen behoorlijk op. Je kan tijdens deze trailtour kiezen uit 26 en 36 kilometer. De 26km stopt bij Coo en brengt de deelnemers per touringcar naar Wanne alwaar de 36km-lopers aankomen. Ik ging voor die 36km.
De wekker ging om 4 uur. Ik had een half uur + wat speling. Daarna in de auto naar Heemskerk. Vanaf daar carpoolend met Ralph naar Arnhem. We bleken elkaar nog te kennen van de Vertical K Serie van vorig jaar. We vertrokken met bijna 50 personen naar startplaats, de monding van de Ninglinspo in de Amblève. Daar bleek je niet alleen te kunnen kiezen tussen 26 en 36 kilometer, maar ook tussen 36 snel en 36 langzaam. De snelle 36-groep zou bovendien al vrijwel meteen starten met een interessant omweggetje, een steile klim en afdaling. Dat leek me wel wat en ik besloot te starten met die groep, met de verzekering dat ik later nog kon downgraden naar de langzame 36-groep. De klim was steil, lang en zou later in het parcours slopend geweest zijn, maar nu waren we nog fris. Op de top was een kale rotspunt met een waanzinnig uitzicht. Na een steile afdaling stonden we weer aan de oever van de Ninglinspo. Hier liepen we stroomopwaarts, afwisselen aan de linker- en rechterkant overstekend via bruggetjes, rotsen of door het water.
Op een bepaalde plek zag ik dat de voorste loper ineens steil omhoog klom. Ik liep daarachter en vroeg of het de bedoeling was dat we daar omhoog moesten. Gelukkig bleek er grip in de vorm van uitstekende keien en boomwortels. Een stukje verder kwamen we op een recht pad vals plat in opwaartse richting. Het looptempo lag hoog, zoals er verwacht mag worden van de snelle groep. Ik was één van de weinigen die ze niet kon bijhouden en begreep dat ik eigenlijk niet in deze groep had mogen starten. Niemand leek er een probleem van te maken. Er werd hier en daar geduldig gewacht. De bedoeling was eigenlijk dat we de langzame 36-groep snel zouden bijhalen zodat de lopers die het straffe tempo niet konden bijbenen zich bij de groep B kon voegen. Pas na 12km, bij de 1e verzorgingspost troffen we de andere groep. Waarschijnlijk hadden ze gewacht want ze stonden op het punt om weer te vertrekken. Ik kon nog net snel mijn waterzak bijvullen.
Ik had grond in mijn schoenen. Dat raakte erin tijdens een lange steile afdaling zonder paden. Dat vermengde zich met water op de natte stukken. Dat droogde op en begon een beetje mijn voetzolen te schuren. Op dat moment bleek het geen goede keuze geweest te zijn om zonder sokken in mijn schoenen te lopen. Ik loop wel vaker zonder sokken maar onder deze omstandigheden was dat dus niet handig. We hadden juist een bosperceel padloos diagonaal doorgestoken toen ik mijn kans zag om 1 van mijn schoenen te ontdoen van de ergste opgedroogde aarddelen. We werden ingehaald door de snelle groep en ook wij vervolgden onze weg, weer lichtelijk irritant opwaarts.
Ook de langzame groep deed het niet rustig aan. Wel was er een veel groter tempoverschil tussen de voor- en achterlopers. Hier kon je onbeschaamd je eigen tempo lopen. Ik liep ergens in het midden, dus mijn tempo was prima. Hierna volgden ook een aantal afdalingen. Vervolgens kwamen we weer in de buurt van de Ambève en bleven daar een stuk langslopen. Dit deel van de route kwam me bekend voor. Niet van een paar weken geleden, maar een paar jaar geleden. Toen hebben we daar gewandeld met een hond. Er zat een korte steile afdaling van een rots in. We hebben daar met moeite die hond zonder vachtscheuren naar beneden weten te begeleiden.
Vlak voor mij zag ik één van ons languit op zijn rug liggen in de brandnetels en de dikte van zijn enkel nam schrikbarend toe. Gelukkig waren we nog vrij dicht bij de weg en kon hij daar opgepikt worden door het busje van de organisatie. Het is echt oppassen op deze dichtbegroeide paadjes. Je kan zomaar een kei of een boomwortel over het hoofd zien.
Ondertussen was het schuren van mijn voetzool doorgegaan. Plotseling begon elke stap met mijn rechtervoet hevig pijn te doen. Na een klimmetje waar we op elkaar wachten ging ik op een boomstam zitten. Ik deed mijn schoen uit en zag een grote kapotte blaar, kreeg ik een plakmatje aangeboden en we konden weer verder. De pijn nam gelukkig weer af.
