Net wakker voor 2 wekkers om 4:45. Om 5:15 zat ik op de fiets naar IJmuiden. Ik fietste nog verkeerd, waardoor ik pas 5 minuten voor de start mijn startnummer in ontvangst kon nemen. Daarna snel opspelden. Ik was nog bezig mezelf in gereedheid te brengen toen het aftellen al bezig was. Ook bleek ik mijn hoofdlamp nog thuis te liggen. Vergeten in de tas te doen.
De eerste 5 kilometer ging langs het Kennemermeer en langs het strand. Bij Parnassia de duinen in. De route gaf het Laarzenpad aan, maar iedereen besloot om te lopen om de voetjes droog te houden. Ik liep hier nog tussen een groep hoofdlantaarndragers, dus ik kon meeliften op andermans licht. Al zagen ze prima, ze liepen na de Hazenberg het verkeerde pad in, het ruiterpad. Op de Starreberg besloot ik even op adem te komen en mijn proviand aan te spreken. De groep liep mij wat te snel, dus ik liet ze gaan en at een banaan.
Nu liep ik in het donker. Dat gaf rust. Beter dan al die lichtbundels. Aan de voet van de Brederodeberg bleek ik het klein paadje rechts van het officiële voetpad op te moeten. Ik kon dat paadje niet goed vinden en nam alsnog het grote pad. Maar omdat ik toch graag op het parcours wilde lopen liep ik van het pad af naar het blauwe lijntje dat mijn navigatieapparaat aangaf. In de verte zag ik 2 lampen. De lampen hielden even stil toen ze allerlei gekraak in het struikgewas hoorden. Even later verscheen ik, zonder lamp. Ze dachten vast dat het een hert was. Ik liep achter deze deelnemers die ik de rest van het parcours afwisselen voor en achter mij had. Ze liepen regelmatig verkeerd of stonden bij een splitsing te twijfelen welke kant ze op moesten. Als ze mij niet hadden gebruikt als gids, hadden ze heel wat meer kilometers moeten lopen.
Tot twee keer toe viel ik op de grond. De eerst keer liep ik tegen een boomtak en viel achterover op het zand. Niets aan de hand. Daarna nog een kleine struikeling tijdens het beklimmen van de Koepelberg. Ik vond het een beetje jammer toen het licht begon te worden. Het was best te doen zo, zonder hoofdlamp. Helemaal omdat ik in NPZK inmiddels ongeveer blind de weg weet.
Vlak na het Hubertuspad speelde ik voor de tweede keer een beetje vals. Door iets om te lopen behield ik droge voeten. Die verleiding zou er niet geweest zijn als ik de weg hier niet zou kennen.
Een paar kilometer voor de finish voegden zich nog 2 lopers bij ons. We liepen een klein stukje gezamenlijk totdat ik besloot het nog wat rustiger aan te doen. Het groepje liep voor mij uit. Toen ze het laatste stukje nog verkeerd liepen kwamen we toch nog ongeveer gelijk aan. Kloktijd 02:55:12.
Er werd geklapt voor de finishers. De Pierewaaitrail is onderdeel van de Dutch Coast Ultra. Je kunt kiezen uit verschillende afstanden op verschillende delen van het parcours. De start is ’s avonds om 10 uur in Den Helder. Twee jaar geleden liep ik vanaf daar 25km tot Petten. Je kunt ook kiezen voor 50km, 75km en 100km. De eindstreep voor de 75km is het clubgebouw van Pierewaai. De 100km-lopers kunnen hier pauzeren en lopen er nog een Pierwaaitrail achteraan. Omdat je die trial ook afzonderlijk kunt lopen leek het mij leuk om deze eens te proberen. Er stond een lange rij tafels met daarop een buffet met calorierijk voedsel en drinken, waaronder ook lekkere biertjes van hoge gisting.
Na eten, drinken en napraten stapte ik op mijn fiets richting huis. Onderweg bedacht ik me dat dit één van de leukste loopevenementen was uit mijn loopcarrière.
Müllerthal, ook wel Klein Zwitserland genoemd, is 1 van de mooiste plekjes op de aardbol. We waren hier eind juli dit jaar een paar dagen. Selena was op scoutingkamp. De rest van het gezin paste inclusief de bagage precies in onze piepkleine autootje. We hadden gereserveerd op een camping in Wallendorf-Pont, een gehucht aan de Luxemburgse kant van de rivier de Sauer.
Één dag reden we naar een paar hoogtepunten in de wandelroutes door Müllerthal. Uitgestrekte bossen, riviertjes, maar vooral de rotswanden zijn kenmerkend voor dit gebied. Ergens (dat was de Kuelscheier) werd 1 van de wandelpaden onderbroken door een smalle spleet tussen de rotsen. Deze spleet ging over in een volledig donkere tunnel. Handig om hier te lopen met een lamp, maar nog leuker om hier op de tast de weg te volgen.
Wegens achterstallig onderhoud aan 
Grotendeels de gele-ruit route. Prachtige route met het nodige klim en daalwerk. Een flink stuk single track. Langs de rivier de Ourthe was het pad bijna niet meer zichtbaar door de weinige passanten en de woekerende begroeiing. Onderweg zagen we sporen van bevers, omgeknaagde bomen, een wildkampeerder bij een kampvuurtje en barbecueënde jongeren op Maboge Plage. Het eerste en het laatste stuk weken we van de route af om te kunnen starten en eindigen bij het huisje.
Ik was aanwezig bij de presentatie van het boek 