Verkouden. Wel lopen, niet lopen? Toch maar een rondje gedaan. Ik was te vroeg gestart, in het donker. Desondanks was het zicht redelijk door het diffuse omgevingslicht. En niet koud, een graad of negen. Ik liep langs pony’s die niet op of omkeken. Na een tijdje werd het licht. Grijze bewolking voorkwam een zichtbare zonsopgang. Op het strand een paar honden met bazen en drie paarden met ruiters. Even later in de duinen het mooie Hubertuspad en vervolgens de lange Koningsweg/Witteweg waar altijd nog puin op het pad ligt. Een soort poging om het pad te verharden. Maar nu is het bijna volledig een breed mul zandpad. Veel losse bakstenen die ik daar tegenkom gooi ik naast het pad. Via de Brederodeberg liep ik als afsluiter nog even langs de mooie Oosterplas. Ditmaal zonder duik.
Eerste en Tweede Kerstdag
Twee looprondjes tijdens Kerstdagen. 1e Kerstdag een rondje van ruim 7 km (hieronder in blauw) en 2e Kerstdag een rondje van bijna 11 km.
Jaaah… sneeuw!
Het had gesneeuwd! Maar koud was het niet. Onderweg richting de duinen gingen de straatlantaarns uit. Bijna de kortste dag. Gezien het aantal voetsporen op de duinpaden was een aantal mensen mij reeds voorgeweest. Pas toen ik via het strand weer terug in de duinen kwam en het Olmenpad betrad, zag ik geen enkel spoor meer, op één stukje na waar het pad volledig was omgewoeld door schotse hooglanders. Later op de dag verdween de sneeuw alweer.
Hoog bezoek
Tijdens dit rondje zag ik een groep eksters. Ze vlogen op toen ik in de buurt kwam. Even verderop streken ze neer. Tot ik weer in de buurt kwam en ze weer opvlogen. Dat ging ze een hele tijd door. Na een tijdje verschenen er ook schotse hooglanders. Een deel van de eksters gebruikten deze dieren als landingsplaats. Een goeie (close-up) foto hiervan maken ging niet. Maar hier zie je wel het bewijs. Het rund links heeft ook hoog bezoek als je goed kijkt.
Er was eens een zwaan
Op een ochtend fietste ik naar mijn werk via mijn gebruikelijke route vanaf de school van mijn dochter. Langs de Rijksstraatweg, door het Schoterbos en via het Zwarte Pad naar Santpoort. Dit fiets- en voetpad loopt langs volkstuinen, de Jan Gijzenvaart met daarachter een wijds uitzicht over weilanden. In de verte zag ik een groepje zwanen zich opvallend gedragen bij een hek. Daar was duidelijk iets ongewoons aan de hand.
Via een karrenspoor kon ik bij dat hek komen. Eén van de zwanen zat vast in het hek. Een mannetjeszwaan, te zien aan de zwarte knobbel boven zijn snavel, maar dat wist ik toen nog niet. Het arme dier zat niet zo vast als het zelf dacht. Ik pakte na enig aarzelen zijn nek en duwde deze terug door het hek. Hij deed niets om zich te verdedigen en werkte zelfs mee. Zijn nek voelde slap aan. Daarna moest hij nog worden losgetrokken uit het prikkeldraad. Hij zat gelukkig alleen vast met wat veren. Eenmaal los zat er niet veel beweging in de zwaan. Waarschijnlijk had hij een flinke poos in die benarde positie gezeten.
De overige twee zwanen begonnen ijverig aan zijn nek te trekken. Misschien dat ze daar al een poos mee bezig waren. Daar hielpen ze niet echt mee. Ik probeerde ze te verjagen. Ze namen wat afstand. Ik besloot de dierenambulance te bellen, maar ik had het nummer niet bij me (en geen internet). Even later kwam ik twee mensen tegen die 5 herdershonden aan het uitlaten waren. Ik vroeg of zij even bij de zwaan wilden kijken. Ondertussen reed ik naar mijn werk.
5 minuten later had ik het nummer opgezocht en fietste weer terug. De andere zwanen waren inmiddels nergens meer te zien en de bevrijdde zwaan stond er weer vrij normaal bij en was zich aan het fatsoeneren. De dierenambulance hoefde dus niet te worden ingeschakeld en de zwaan leefde nog lang en gelukkig.
Laatste rondje duinen na mijn werk
Nog even een rondje door de duinen na mijn werk. Dat doe ik graag. Net zoals gisteren. Zonsondergang 18:37, dus dat kon nog prima. Uiteindelijk werd het een kort en langzaam rondje. Fiets bij Oosterplas, naar Starreberg, Koekoeksbos en weer terug naar de Oosterplas. Niet vanwege de dreigende zonsondergang, maar door een probleem met de energietoevoer waarschijnlijk door de vrijdagmiddagborrel (1 biertje en wat chips). Meestal zorgt niet-eten voor de juiste energieniveaus. Ik kreeg daardoor een energiedip, een soort man-met-hamer. Wandelen ging echter prima en 10 minuten later kon ik weer gaan dribbelen. Maar toen was ik al weer bijna bij mijn fiets en vond het wel weer mooi geweest.
Aankomende week (herfstvakantie) werk ik niet en kon ik dus ook geen loopjes na mijn werk inplannen. Volgend weekend gaat de klok vooruit en de eerste kans om na mijn werk te lopen gaat de zon al onder om 17:15 uur. Precies de tijd dat ik klaar ben met werken. Te laat om legaal de duinen in te gaan. Dat kan pas weer in februari. Dat wordt de komende tijd buiten de weekenden dus lopen in het donker en niet in de duinen.
Concert Ernst Oosterveld
Meestal schrijf ik stukjes over hardlopen. Dit keer echter, gaat het over een muziekuitvoering die ik bijwoonde. Het verhaal begint desondanks met hardlopen.
Na mijn werk fietste ik naar de duinen, naar Koekoeksbos, ongeveer exact het middelpunt tussen Zeeweg, IJmuiden, de zee en de oostgrens van het nationaal park. Vanaf daar rende ik via de rode route naar het strand ter hoogte van duininham/strandslag Kattendel. Het was mooi weer, doch niet te warm en zeker niet druk. Hier en daar een verdwaalde wandelaar, fietser of hardloper. Zo liep er ook een mij onbekende man met een kaal hoofd, een geel t-shirt met opdruk en een kaki broek.
Ik liep over het strand tot Strandslag Zeeweg, het stuk naaktstrand waarop deze tijd van het jaar de bebording ontbreekt. Desalniettemin, dankzij het mooie weer hier en daar een mens zonder kleding, terwijl ik zelfs niet eens mijn (teen)schoenen uitdeed. Dat deed ik wel op het eerste de beste pad toen ik weer de duinen binnenstruinde. Ik leegde mijn schoenen en liep verder, langs donkerbruine pony’s, schotse hooglanders, schapen en ongetwijfeld ook andere diersoort die zich niet vertoonden.
Mijn fiets stond waar ik deze verwachte waardoor ik naar huis kon fietsen, daar kookte, at en weer op mijn fiets stapte. Deze keer samen met Elisa, naar de Pletterij, alwaar een optreden plaatsvond van Ernst Oosterveld, een Haarlems componist van experimentele muziek. Ik las erover in de krant en het maakte me nieuwsgierig.
De Pletterij is een klein zaaltje waar niet commercieel interessante evenementjes worden georganiseerd. Bijvoorbeeld deze. Toegang zelfs gratis, met vrijwillige bijdrage. Ernst nam plaats achter een keyboard, laptop en mengtafel en aan de andere kant van het podium zat een man met een elektrische gitaar. Er werd een muziekstuk van 40 minuten ten gehore gebracht. Het ging alle kanten op, behalve de bekende. Hij maakte gebruik van eigen ontwikkelde software waaruit stukken muziek kwamen die door berekening in elkaar overliepen, dat gecombineerd met live gespeelde noten/akkoorden uit synthesizers, aangestuurd door keyboard en gitaar. De dissonanten vlogen je om de oren. Het was een soort muziek die ik ooit eerder hoorde met hier en daar een stuk in normale toonaarde en ritmes om even op adem te komen.
De man met het kale hoofd en het gele t-shirt met opdruk en de kakibroek zat aan de andere kant van de zaal eveneens in het publiek. In de pauze ging een metalen kistje rond voor vrijwillige bijdragen en na de pauze een nieuw muziekstuk van 40 minuten, nu met een niet onaardige toevoeging van een contrabassist, voorzien van een contrabas met geïmproviseerde midi-aansluiting. Bij het strijken dus naast een diepe basklank de meest vreemde filmische geluiden. Op een bepaald moment klonken enigszins normale gitaarklanken, solo. Het volgende moment kwamen daar opeens luide synthesizerklanken doorheen, met als effect een lachuitbarsting van het publiek.
De toegift was ook een bijzonder onderdeel. Er moest worden gestemd over wel of geen toegift. Het aantal handen was te weinig en tijdens het stemmen liepen ook de medemuzikanten al van het podium. Ernst speelde toch een stukje van hoe die toegift dan ongeveer geklonken zou hebben, ook weer leidend tot hilariteit.
Het was een bijzondere ervaring.Tot een paar dagen ervoor had ik nog nooit van Ernst Oosterveld gehoord. Eveneens weet ik niet of ik ooit nog iets van hem ga horen. Maar hij woont hemelsbreed 350 meter bij mij vandaan, dus wie weet, kom ik hem nog wel eens tegen op straat.
De hele uitvoering is opgenomen en op YouTube gezet:
Zeer vroeg ochtendrondje
Toen mijn dochter weer eens erg laat thuiskwam, werd ik weer eens erg vroeg wakker. Klaarwakker. Ik ging eruit, nam een kop koffie en reed naar de Bergweg. Rugzakje om en lopen maar. Het was inmiddels 5 uur en al licht. Na een klein stukje lopen nam ik eerst een duik in de Oosterplas, deed mijn schoenen niet aan en liep toen via o.a. het Laarzenpad (dicht vanwege ‘hoog water’ terwijl het bijna kurkdroog was) en opgang Parnassia het strand op. Er stond een aardig windje uit het zuidwesten. Ik liep een stukje noordwaarts en ging er weer af bij Kattendel. Ik liep nog even lang het meertje zonder naam om er een paar foto’s te nemen en ging vervolgens weer terug richting Oosterplas. Het was inmiddels 6:30 en er was al (of nog) een groepje jongeren. Ik vermoed dat ze hier vannacht na het stappen terecht zijn gekomen.
Boek: Altijd verder – Dolf Jansen
Een boek uit 2007, dat is van voordat ik harder te voet ging dan 7 kilometer per uur. Ik liep dat jaar de Vierdaagse van Nijmegen, die er ook in wordt genoemd. Mooi om op deze manier een inkijkje te krijgen in de hardloopwereld van voor mijn tijd en de wereld van Dolf Jansen.
De hoofdpersoon heeft topsport als hobby. Hij loopt 17 kilometer per uur tijdens een duurloop. Hij loopt/liep harder dan 99,9% van alle hardlopers. Daarnaast beoefend hij andere takken van sport op hoog niveau zoals schrijven, dichten, cabaret maken, zich inzetten voor voor verschillende NGO’s, radio maken en het er op na houden van een gezinsleven. Hij weet dit als geen ander slim te combineren en lijkt onvermoeibaar. Hij leeft op de limiet van menselijke productiviteit. Inspirerend. Ik denk wel eens dat ik het druk heb als ik aan het trainen ben voor een lange wedstrijd, als ik moet overwerken, als ik aan het klussen ben, als ik druk met mijn gezin ben. Als ik met 1 ding druk ben laat ik de andere dingen wat meer los. Dolf Jansen niet, hij doet het allemaal tegelijk. Hij bewijst dat het mogelijk is. Gelukkig zijn we niet allemaal zoals Dolf Jansen. Stel je een wereld voor met alleen maar types als Dolf Jansen. Ik zou gillend wegrennen.
Heen lopen, terug met de bus
Lopend achter de IJsbaan langs, Kleverlaan, Bloemendaalseweg, via gemeentehuis binnendoor naar de Zeeweg, door Brouwerskolkpark, Duinlustweg, Kraantje Lek, Visserspad (over het onverharde pad en gestruikeld over een boomwortel), Natuurbrug over Zandvoortselaan (waar op dat moment een hert werd tegengehouden door het hek), Waterleidingduinen (zonder kaartje, zeer veel herten), Pannenland en over de Leidsevaart Bennebroek in.
Daar werd de verjaardag van een vriend gevierd.
Toen het reeds donker was nam ik de bus naar station Haarlem. Daar zou ik 8 minuten moeten wachten op bus 2 naar huis. Ik ben gaan wandelen/lopen en kwam exact gelijk aan met de bus.
