‘Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt.’ – Emil Zátopek
Lees hier wat ik allemaal beleef tijdens trainingen.
Vandaag, na mijn werk nog een stukje gelopen. Geen rondje, maar een soort vlecht op en rond het Kopje van Bloemendaal. Iets meer dan vier kilometer en ongeveer tweehonderdtachtig hoogtemeters.
Link naar de route op afstandmeten.nl
Op de foto de Karmeltrap iets meer dan honderd jaar geleden (1918).
Verkouden. Wel lopen, niet lopen? Toch maar een rondje gedaan. Ik was te vroeg gestart, in het donker. Desondanks was het zicht redelijk door het diffuse omgevingslicht. En niet koud, een graad of negen. Ik liep langs pony’s die niet op of omkeken. Na een tijdje werd het licht. Grijze bewolking voorkwam een zichtbare zonsopgang. Op het strand een paar honden met bazen en drie paarden met ruiters. Even later in de duinen het mooie Hubertuspad en vervolgens de lange Koningsweg/Witteweg waar altijd nog puin op het pad ligt. Een soort poging om het pad te verharden. Maar nu is het bijna volledig een breed mul zandpad. Veel losse bakstenen die ik daar tegenkom gooi ik naast het pad. Via de Brederodeberg liep ik als afsluiter nog even langs de mooie Oosterplas. Ditmaal zonder duik.
Het had gesneeuwd! Maar koud was het niet. Onderweg richting de duinen gingen de straatlantaarns uit. Bijna de kortste dag. Gezien het aantal voetsporen op de duinpaden was een aantal mensen mij reeds voorgeweest. Pas toen ik via het strand weer terug in de duinen kwam en het Olmenpad betrad, zag ik geen enkel spoor meer, op één stukje na waar het pad volledig was omgewoeld door schotse hooglanders. Later op de dag verdween de sneeuw alweer.
Tijdens dit rondje zag ik een groep eksters. Ze vlogen op toen ik in de buurt kwam. Even verderop streken ze neer. Tot ik weer in de buurt kwam en ze weer opvlogen. Dat ging ze een hele tijd door. Na een tijdje verschenen er ook schotse hooglanders. Een deel van de eksters gebruikten deze dieren als landingsplaats. Een goeie (close-up) foto hiervan maken ging niet. Maar hier zie je wel het bewijs. Het rund links heeft ook hoog bezoek als je goed kijkt.
Nog even een rondje door de duinen na mijn werk. Dat doe ik graag. Net zoals gisteren. Zonsondergang 18:37, dus dat kon nog prima. Uiteindelijk werd het een kort en langzaam rondje. Fiets bij Oosterplas, naar Starreberg, Koekoeksbos en weer terug naar de Oosterplas. Niet vanwege de dreigende zonsondergang, maar door een probleem met de energietoevoer waarschijnlijk door de vrijdagmiddagborrel (1 biertje en wat chips). Meestal zorgt niet-eten voor de juiste energieniveaus. Ik kreeg daardoor een energiedip, een soort man-met-hamer. Wandelen ging echter prima en 10 minuten later kon ik weer gaan dribbelen. Maar toen was ik al weer bijna bij mijn fiets en vond het wel weer mooi geweest.
Aankomende week (herfstvakantie) werk ik niet en kon ik dus ook geen loopjes na mijn werk inplannen. Volgend weekend gaat de klok vooruit en de eerste kans om na mijn werk te lopen gaat de zon al onder om 17:15 uur. Precies de tijd dat ik klaar ben met werken. Te laat om legaal de duinen in te gaan. Dat kan pas weer in februari. Dat wordt de komende tijd buiten de weekenden dus lopen in het donker en niet in de duinen.
Toen mijn dochter weer eens erg laat thuiskwam, werd ik weer eens erg vroeg wakker. Klaarwakker. Ik ging eruit, nam een kop koffie en reed naar de Bergweg. Rugzakje om en lopen maar. Het was inmiddels 5 uur en al licht. Na een klein stukje lopen nam ik eerst een duik in de Oosterplas, deed mijn schoenen niet aan en liep toen via o.a. het Laarzenpad (dicht vanwege ‘hoog water’ terwijl het bijna kurkdroog was) en opgang Parnassia het strand op. Er stond een aardig windje uit het zuidwesten. Ik liep een stukje noordwaarts en ging er weer af bij Kattendel. Ik liep nog even lang het meertje zonder naam om er een paar foto’s te nemen en ging vervolgens weer terug richting Oosterplas. Het was inmiddels 6:30 en er was al (of nog) een groepje jongeren. Ik vermoed dat ze hier vannacht na het stappen terecht zijn gekomen.
Lopend achter de IJsbaan langs, Kleverlaan, Bloemendaalseweg, via gemeentehuis binnendoor naar de Zeeweg, door Brouwerskolkpark, Duinlustweg, Kraantje Lek, Visserspad (over het onverharde pad en gestruikeld over een boomwortel), Natuurbrug over Zandvoortselaan (waar op dat moment een hert werd tegengehouden door het hek), Waterleidingduinen (zonder kaartje, zeer veel herten), Pannenland en over de Leidsevaart Bennebroek in.
Daar werd de verjaardag van een vriend gevierd.
Toen het reeds donker was nam ik de bus naar station Haarlem. Daar zou ik 8 minuten moeten wachten op bus 2 naar huis. Ik ben gaan wandelen/lopen en kwam exact gelijk aan met de bus.
Selena en José liepen de derde avond van de avondvierdaagse. De vorige 2 avonden liep ik ook mee en de laatste avond ook. Deze zeer warme avond kon ik dus lekker gaan lopen met een verfrissende duik in het vooruitzicht.
Ik ging naar buiten en het was ineens helemaal niet warm meer. Een fris windje voerde gestaag een zeemist aan. Toen ik liep had ik het warm noch koud. Uiteindelijk kreeg ik het toch warm genoeg om zin te krijgen in een duik. Ik kwam bij het meertje zonder naam (geen officieel zwemwater) en twee grauwe ganzenfamilies maakten gauw plaats voor mij. Ook zag ik nog wat nanopadjes wegspringen. Het water was nu heerlijk na die warme maand. Toch was ik er snel weer uit omdat ik nog wat meer wilde lopen. Eenmaal ter hoogte van het Cremermeer (ook geen officieel zwemwater) zocht ik een plek om een duik te nemen. Ik liep een steile zandhelling af (steilere strandjes bestaan niet denk ik) en ging even later het water in. Op een afstandje zwommen veel zwanen. Het water was erg ondiep en vol waterplanten. Niet heel fijn zwemmen. Ik ging er weer uit en kwam uiteindelijk bij de Oosterplas uit. Ik ging het water in en vanaf de oever klonk gitaar en zang. Heerlijk water (ondanks waarschuwing zwemmersjeuk). Toch snel er weer uit en richting huis. Een aardig afstandje weer sinds tijden. En dat op een donderdagavond.
Omdat een deel van ons gezin (waaronder ik) kampeerde in Rivage (gemeente Sprimont, Ardennen, Wallonië, België) was ik van tevoren op zoek gegaan naar geschikte wandel- en hardlooproutes. Via E kreeg ik de tip om eens te kijken op ExtraTrail, online informatie over een flink aantal onder die naam goed gemarkeerde trailroutes in de Ardennen.
Ik koos de dichtsbijzijnde, beginnend in Theux, uit. Omdat ik per ongeluk de navigatie in de auto verkeerd had ingesteld kwam ik niet op het startpunt, maar op een punt in het oog van de route uit. Daar de auto geparkeerd en naar het dichtsbijzijnde punt in de route gelopen. Het was warm en gelijk aardig stijgen en dalen. Gelukkig liep ik daar ik het bos, altijd fijn als het erg warm is. Na een aardig tijdje hoorde ik geraas van auto’s in de verte. Het geraas kwam dichterbij. Het bleek een snelweg op een brug over een vallei te zijn. Ik moest ook aan de andere kant van die vallei zijn maar de route ging naar beneden, onder de brug door en even later weer steil omhoog. Het vervolg van de route was tussen weilanden door in de felle zon. Uiteindelijk was er weer een verkoelend bos en even later de ruïne van Château de Franchimont. Even later stond ik in Theux, het officiële begin- en eindpunt van deze route. Maar ik moest nog een stukje. Eerst 6 keer (2x meer dan strikt nodig) een spoorwegovergang binnen 3 kilometer. Vervolgens het bos weer in waarna het nog slechts een paar kilometer was naar de auto. Ik was blij dat ik geen langere route had uitgekozen.
Toen Amber een verjaardag had in IJmuiden leek het ons wel handig als ik haar zou brengen en halen. In de tussentijd kon ik dan mooi een stukje lopen, in het donker. Via wat binnenstraatjes probeerde ik in een zo kort mogelijke weg op het strand uit te komen via IJmuiderslag. Onderweg zag/hoorde ik veel lallende jongelui. Niet echt een fijne plek/tijd om te lopen. Via een smal pad en tussen duinen door kwam ik uiteindelijk op het brede strand. Dat ziet er wat vreemd uit in het donker. Vanuit de richting van de zee werd ik aangekeken door honderden rode oogjes. Dan moesten de lampjes in de toppen van de windmolens op zee zijn. Toen ik na verloop van tijd het gevoel voor richting een beetje kwijt raakte zag ik dat het tijd was om weer terug te keren. Ik volgde het spoor op het schermpje van mijn Garmin om de weg naar het duinpad weer terug te vinden evenals de weg terug naar de auto. Evengoed liep ik nog twee keer een beetje fout/om.