‘Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt.’ – Emil Zátopek
Lees hier wat ik allemaal beleef tijdens trainingen.
Een rondje in de vroege avond, want het wordt al weer vroeg donker. Op de Starreberg kwam net de zon onder een wolkendek vandaan om aanstalten te maken voor de zoveelste nacht achter de horizon te verdwijnen. In de verte zijn goed een windmolenpark en een booreiland te zien. Er waren gegroepeerde hardlopers en wat ongegroepeerde mensen, waaronder ik, die nog een duik in de schemering maakten.
Zonsondergang was gisteravond al weer vrij vroeg, om 20:30 uur. Het was een uitzonderlijk warme 31 augustus met temperaturen tot over de 32 graden in Maastricht en tot 27 graden bij ons. Ik ging een uur voor zonsondergang nog even de duinen in. Ik liep op en rond de Starreberg en experimenteerde onderweg wat met scherptediepte met de camera van mijn telefoon.
Daarna keerde ik terug naar de Oosterplas om nog even wat te zwemmen. Er waren nog wat nagenieters. Eén groepje zat al preventief onder een stuk plastic vanwege een naderende wolkbreuk. Ik zwom. Het water was nog heerlijk. Toen ik eruit kwam en mij aankleedde zag ik een vos dichtbij. Ik ging zo rustig mogelijk op de grond zitten en pakte mijn telefoon om wat foto’s te maken. Ze vos liep ongestoord en kwam nieuwsgierig tot op zo’n twee meter afstand. Even later dronk het dier uit de Oosterplas.
De vos ging er weer vandoor en ik moest ook maar eens gaan. Opeens verscheen er een auto. Twee boswachters stapten uit en verzochten de aanwezigen om zich naar de uitgang te begeven. Ik fietste de duinen uit en daar was de wolkbreuk.
Bijna doorweekt en in het bezit van een paar mooie foto’s kwam ik thuis.
In de late avond wat getraind rond en over de Starreberg. Beetje regen, beetje zon en een afwezige regenboog.
Ik had me ingeschreven voor de 42 kilometerafstand van de Ultra Tour de la Motte Chalancon, de Trail des Aiguilles. De loop is over 2 weken. Dus ik heb nog wat tijd om te trainen. Veel hoogtemeters maken dus.
Vandaag was de Hazenberg het haasje. Daar een soort van bloempatroon gelopen. Er zijn 3 paden naar de top. Als je een bepaald patroon loopt, loop je alle paden een keer op en af. Dat werkt als volgt: Je houdt steeds rechts aan, behalve op de top, daar houdt je links aan. En dat kan natuurlijk ook andersom.
Daarna heb ik blootsvoets nog wat hoogtemeters bij de Oosterplas gemaakt. Als je vanaf de oever naar het hoogste punt klimt, heb je maar liefst 13 hoogtemeters verwerkt.
Ik kwam vandaag tot >600 hoogtemeters. Dat zijn er nog erg weinig in verhouding met die 2400 hoogtemeters over 2 weken. Klik op het kaartje om de activiteit in Strava te bekijken.
Een groepszitkuil voor (Duitse) naturisten. Leuk bedacht al zeg ik het zelf maar weinig is minder waar. Het zou kunnen dat het zandartefact wel als zodanig is gebruikt. In ieder geval zag ik twee weken geleden deze tweet van fotograaf Michel van Bergen die het verhaal een andere wending geeft:
Vanmiddag was de 2e explosie op het strand van Bloemendaal, deze was iets spectaculairder dan die van gister zie ook video op: https://t.co/U2Sv3MKPfq pic.twitter.com/Ssna0D1Amn
— Michel van Bergen (@mvbergen) 19 juni 2019
Ik dacht: Hé, zou dit niet die plek zijn van dat zandgebeuren? Als dat zo was zou die kuil zijn gegraven om een oude, Duitse bom hier op het strand van tot ontploffing te brengen. Deze bom (van ruim 1.200 kilo) is gevonden in een veldje nabij Rijsenhout, in het verlengde van de Kaagbaan. Dus dat Duitse had ik wel goed, maar de rest niet. Ik nam mij voor spoedig poolshoogte te nemen.
Gisteren fietste ik door de duinen naar strandopgang Kattendel, bij die inham met die palen. Eigenlijk had ik andere plannen. Ik wilde hardlopen en tevens het schildersstandpunt bepalen van een schilderij met de Blaauwe Trappen en de Chinese tempel/tent. Dat is o.a. bij de Brederodeberg. Maar ik was een printje van het schilderij vergeten mee te nemen dus ik veranderde mijn plannen. Ik parkeerde mijn fiets bij Kattendel en liep weer de duinen in. Daar zag ik een achtergelaten handkar. Uiteindelijk kwam ik weer op het strand bij opgang Duin en Kruidberg en liep over het strand richting de zandsculptuur.
Er had hier duidelijk iets plaatsgevonden. Er stonden hekken omheen, je mocht het niet betreden en er stonden werktuigen. O.a. een graafmachine en een machine voor het zeven van zand. Waarschijnlijk waren ze bezig om de bomscherven uit het zand te filteren.
Ik maakte een paar foto’s en fietste vervolgens om de duinen heen naar huis. Op het eerste stuk zag ik die kar weer. Getrokken door 2 mannen. Er lagen spullen op. Van hun gesprek ving ik het woord vrijgezellenfeest op. Even later zag ik op een duintop een groep mensen staan. Eén van hen droeg een konijnenpak. Dat zou iets te maken kunnen hebben gehad met dat vrijgezellenfeest waar die heren het over hadden.
Handig zou zijn om te vragen wat er precies gaande was, maar mijn terughoudendheid won van mijn nieuwsgierigheid. Bovendien is het leuk om net zoals bij het zandverhaal mijn fantasie de vrije loop te laten.
Vijf dagen na Trailtour Ninglinspo waagde ik mij weer op de been voor een rondje tegen zonsondergang. Fiets neergezet bij Oosterplas en (ongeveer) de groene route tegen de klok in genomen. Veel herten in Klein Kenia en veel jongeren bij de Oosterplas. Ik zwom daar een stukje. Ik vraag me af of iemand die jongeren na zonsondergang nog heeft weggestuurd. De goed belichte fotogenieke boom van de foto staat op de Brederodeberg.
Twee jaar geleden was ik naar de boekpresentatie van Zuurstofwinst, een ademhalingsmethode om je voordeel mee te doen volgens de leer van Buteyko. Toen ben ik ook ben ik ook begonnen met het toepassen tijdens het lopen. Ik liep een paar keer met gesloten mond, dus met alleen een neusademhaling. Snel lopen kan niet omdat je anders in ademnood komt. Een ander nadeel was dat ik er een loopneus van kreeg. Dus voortdurend neussnuiten om nog adem te kunnen halen. Door dat ongemak ben ik er na een paar keer mee gestopt.
Afgelopen weekend hoorde ik de naam Buteyko weer ivm de genezing van luchtwegaandoeningen zoals astma en COPD. Mogelijk een mooie oplossing voor mijn dochter met astma en aanleiding voor mij om opnieuw te gaan testen met de neusademhaling.
Maandagavond nam ik de proef op de som. Mijn neus begon uiteraard weer als een gek te lopen, harder dan ikzelf. Na elke paar honderd meter snoot ik mijn neus. Dit ongemak zou na ± 6 weken oefenen over zijn. Na 3 kilometer vond ik het mooi geweest en hapte weer naar lucht. De volgende ochtend werd ik wakker met een bloedneus. Die 3 kilometer was dus te veel.
Update sessie 2:
Een training op de Brederodeberg. 2 achtjes met dichte en 2 achtjes met open mond. Weer zo’n 3 kilometer oefenen met overmatige vochtproductie in de neus. Door de hoogteverschillen kwam ik ook in ademnood en wandelde daarom veelal naar boven.
Update sessie 3
Een week niet hardgelopen. Zwaar verkouden. Nu ging het weer, maar dit keer heb ik geen poging gewaagd om adem te halen via mijn neus. Dus geen vooruitgang wat dat betreft. Wel mooie plaatjes.
Update 15 juni
Na mijn verkoudheid is dit hele gebeuren weer versloft. Volgende week loop ik met een groep van de Ninglinspo tot de skipiste van Wanne. Daar ligt nu mijn focus. Trainen voor die tocht van 36km met een ingebouwde ±VK (vertikale kilometer).
Gisteren, na mijn werk, om ± 17:30 liep ik nog even een rondje, ongeveer de groene route. Ik begon bij de Oosterplas. Daar speelden kinderen in zwemkleding of ondergoed alsof het zomer was, in februari! Vervolgens liep in prachtig strijklicht van een steeds oranjere zon. Als dit winter is, hoe is dan straks de zomer?
In de ochtend net na zonsopgang, op de maandag die de geschiedenisboeken in zou gaan als warmste dag ooit gemeten in februari (een record dat 1 dag stand hield, zo gaan die dingen tegenwoordig), zag ik onderweg naar de duinen mensen aan hun autoruiten krabben. De dag begon fris dus. Ik was van plan de groene route te lopen maar ik nam spontaan ergens een ander pad en vervolgens een wildpaadje. Zodoende ging ik van de route af en liep daardoor uiteindelijk een paar kilometer verder. Daar waar de zon al over de duinen scheen was het al best behaaglijk en ik kon in mijn t-shirt lopen. Wel wat frisjes in de schaduw. Onderweg kwam ik pony’s, herten, allerlei vogels, een wandelaar, een zwemmer en andere hardlopers tegen.
Een loopje na het werk, maar eigenlijk tussen het werk. Ik moest die avond overwerken. Maar eerst op de fiets richting Oosterplas. In de schaduw was het fris en in de zon aangenaam. Ik kon het in mijn t-shirt proberen. Ik liep over heuvels en door valleien. Hier en daar liep ik door een vlaag vochtige warme lucht, op de plekken waar ’s hoogzomers in de duinpannen een zinderende hitte heerst. Terug via de Brederodeberg waar de schemering oplaaide als een oranje vuurzee achter de bebosde hellingen. 
Ik kon het niet later nog even de Oosterplas aan te doen en klom op een helling voor een schemerfoto van dit meer. Opgeladen ging ik toen snel naar huis, koken, eten en terug naar mijn werk.