Gisteren vertrok ik even na 8 uur op de fiets. Graadje of zes, handschoenen aan. Een rondje naar strandopgang Duin en Kruidberg en weer huiswaarts. Compleet met een duik in de zee die wel wild maar niet heel koud was. En vanmorgen vertrok ik even na 7 uur op de fiets. Zoals meestal de dichtstbijzijnde duiningang (Bleek en Berg). Maar omdat de zon nog niet op was besloot ik de Zeeweg te pakken en aan het eind richting Parnassia te fietsen. De gloed aan de horizon werd roder en roder. Ik maakte een paar foto’s. Zie hier het niet al te beste resultaat (samengestelde foto) bij strandopgang Duin en Kruidberg. Ik publiceer deze toch zodat je een beetje de sfeer kunt proeven.
De twee rondjes samen waren ongeveer 42 km. Hé, toevallig is dit weekend de marathon van Rotterdam gelopen, waarbij het parcoursrecord is verbroken.
De jongste dochter had een slaapfeestje, oftewel een wakkerfeestje. Toen het tegen de ochtend liep wilden ze gaan slapen en kreeg er één heimwee. Die werd opgehaald en omdat ik toch al wakker was ging ik er uit en fietste naar de Oosterplas om een frisse duik te nemen, een volledig rondje zo dicht mogelijk langs de oevers. Ik was dit keer de enige zwemmer. In het weekend komen ze blijkbaar wat later zwemmen hier. Ik fietste huiswaarts, liet de hond uit en ontbeet.
Vervolgens stond de schoonvader van de middelste dochter voor de deur om mij op te pikken voor de KAV Holland Duintrail. Deze loop is er al vele jaren maar was mij (die dacht alle plaatselijke loopjes al gelopen te hebben) onbekend. De start van deze informele loop was bij ingang Midden Herenduinen en kende drie afstanden: 7K, 13K en 20K. Ik stond klaar voor de start van de 20K om 9 uur, de vermelde starttijd. Er was geen tijdsregistratie geen startschot of ander startsignaal. Even na 9 uur besloot iemand te gaan lopen en de rest besloot te volgen. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. De koploper was al snel uit het zicht verdwenen. Ik bleef een tijdje achterin een groepje lopen. Dit groepje splitste in tweeën waarvan ik bleef hangen in de achterste helft. Toen mijn groepje (op mij na) een lintje miste en ± 50 meter moest omlopen liep ik ineens voor het groepje uit. Ik besloot dat ik dit graag zo wilde houden. Nu liep ik solo en het groepje achter mij raakte steeds verder achter. Bij de strandopgang deed ik mijn schoenen uit. Ik had inmiddels wat last van zand en wrijving. Ik besloot aan de duinkant te blijven lopen om een stukje af te snijden nadat ik twijfelde om nog even af te koelen in de zee vanwege de warmte. Door zo’n afkoeling kan je daarna je voordeel doen. Aan de duinkant was het zand zeer mul, dus langs de waterlijn zou sneller geweest zijn. Eenmaal terug in de duinen trok ik mijn schoenen weer aan. Dat was een beetje een worsteling zoals je dat af en toe hebt met die teenschoenen. Het groepje, nog wat verder uitgedund, kwam snel dichterbij. Desondanks had ik mijn schoenen op tijd aan om het groepje voor te blijven. En zo bleef ik ze de rest van de loop voor. Ik eindigde binnen twee uur. Niet gek voor zijn afstand in dit terrein. Er was appeltaart die extra goed smaak na zo’n inspanning.
Wij nemen een centrale positie in
Daarna naar huis om mij voor te bereiden op het Woonprotest. Ik ging met mijn oudste dochter en haar vriendin. Alleen ging ik met de fiets en zij met de trein. Ik fietste naar het Westerpark in Amsterdam. Omdat ik mijn fiets niet het manifestatieterrein mocht opnemen en ik geen slot mee had verstopte ik mijn fiets in wat struiken naast de Gashouder. Daarna voegde ik mij bij de toestromende betogers en even later ook bij mijn dochter. Het had bij aanvang een beetje de sfeer van een festival. We zaten in een nazomers zonnetje in het gras. Er stond een podium en er kwam reggaemuziek uit een muur van boxen. Een DJ mixte allemaal nummers aan elkaar die iets met het thema wonen te maken hadden. Er waren veel protestborden en er waren sprekers. Er was een rapper, een dichter en een punkband (Hang Youth). Al snel waren er twee uur om en ik moest gaan. Dit was vlak voor de menigte vertrok naar de Dam.
Hier sta ik ongetwijfeld op
Ik fietste naar Nieuw-Vennep. Hier deed ik precies 2 uur over. Alleen al 1 uur om Amsterdam uit te komen via o.a. het Rembrandtpark en het Amsterdamse Bos. Als je fietsknooppunten volgt en een lijstje met knooppuntnummers je enige navigatiemiddel is, is het niet handig als er omleidingen zijn. Ondanks dat bleef ik (met wat zoekwerk) redelijk op de uitgestippelde route. De wind was niet heel gunstig. Boven de dijk langs de ringvaart vlogen de vliegtuigen heel laag. Dit is een gebied met binnendijks Schiphol en buitendijks een langgerekt gebied voor waterrecreatie. Leuk als je van vliegtuigen en boten houdt.
Ik verliet de dijk in Burgerveen en fietste de 13 rijstroken van de A4 over, via een brug gelukkig. Eenmaal in Nieuw-Vennep kon ik op de verjaardag van mijn zwager in de tuin en in de zon vertoeven met een biertje waar ik vreselijk aan toe was. Daarna nog een biertje en lekker eten. Na de laatste hap was het alweer tijd om te gaan om de ondergaande zon voor te zijn. Toen ik mijn huis bereikte was deze reeds onder.
Ik had verdeeld over de dag ruim 90 kilometer gefietst. Ik was slechts iets meer dan 1 kilometer zwemmen, 1 kilometer lopen en nog 10 kilometer fietsen verwijderd van een halve triatlon. De schade was 1 blaar, 2 dagen spierpijn en nog zeker 3 dagen inwendig nagenieten.
Bij velen was de berg der bergen op het pad gekomen. De snelleren onder hen hadden al weken eerder de voet bereikt dan de meerderheid. De meesten bleven liever beneden, of bleven onderweg hangen.
Na een dag of wat hadden ze, op wat achterblijvers na, in ieder geval het basiskamp bereikt. Ze zwierven daar wat rond. Ik kon het allemaal van boven waarnemen. Een stuk verder bergopwaarts zag ik ze klimmen. Meestal was het niet erg steil. De onervaren klimmers gingen dan weer een stuk omhoog en dan weer een stuk omlaag.
Toen ik hoger ging kijken zag ik een aantal op weg naar de top. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit. Het was druk. Dit was de minst moeilijke route aan de zuidflank. Uiteindelijk lukt het mij om ook de top te kunnen waarnemen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was scharrelden ze op en rond de top. Ze hadden geen enkele haast om weer af te dalen. Enkele neerwaartsgangers stortten zich met grote sprongen in de diepten.
Een andere, eveneens voorzichtig lopende waarnemer sloeg dit schouwspel ook met verbazing gade. Die vroeg ook naar mijn schoenen. Of dat lekker liep. Ze werden lelijk gevonden maar dat deed niet ter zake. Ik legde de voordelen uit en vervolgde mijn weg.
Op diverse plaatsen, waar het water soms bijna kniehoog stond, moest ik waden in plaats van lopen. Even de schoenen uit op het strand en weer aan op het pad met scherpe schelpen. Op diverse plekken in meerdere of mindere mate weer die rondtrekkende figuren die mijn weg enorm vertraagde. “Survival of the fittest” riep iemand mij na die mij net had gewaarschuwd voor de amfibietjes met schutkleur.
Ik bereikte de Oosterplas ter hoogte van het kleine strand. Zonder te vertragen zette ik mijn loopbeweging om in een zwembeweging. Dit wekte verbazing en hilariteit op bij een groepje jongeren die hier vertoefden.
Al zwemmend zag ik twee Schotse kalfjes aan de oever hun dorst lessen. De ouders liepen hogerop en maakte zich zorgen. Ik kwam uit het water en vervolgde mijn weg op het droge.
Toen ik thuis binnenstapte had ik er ruim 19km opzitten.
Mijn fietsmaatje is verhuisd. Normaal rijden we zondagochtend een leuk rondje. Ik kon vanmorgen natuurlijk gewoon op de fiets stappen om in mijn eentje een leuk rondje te fietsen, maar ik besloot de fiets thuis te laten en lopend de deur uit te gaan.
Op de Donkerelaan wemelde het van de slakken zonder huisje. De voetstappen moesten dus daar gezet worden waar geen slak was. Hetzelfde, maar dan nog veel erger gebeurde vlakbij de Oosterplas, waar het wemelde van de padjes. Waar anderen in volle vaart over het pas denderden liep ik heel voorzichtig en stapvoets.
Dit waren niet de enige obstakels. Het had ’s nachts blijkbaar flink geregend. Vandaar ook al die slakken. Die regen, opgeteld bij alle regen van de voorgaande dagen zorgde voor veel ondergelopen paden, en dus natte voeten (en sokken en schoenen).
De Koningsweg was afgesloten (met hek en bord) ter hoogte van Strandslag Zeeweg. Alles stond hier blank. En niet alleen in de duinen was het nat. Het laagste deel van het fietsers-/voetgangerstunneltje bij station Bloemendaal stond tot en met de stoep blank. Toen ik later die dag daar nogmaals was, reed daar met grote snelheid een bakfietser van Coolblue nietsvermoedend de tunnel in. Half nat kwam hij uit te tunnel tevoorschijn. Ik hoop dat de lading nog droog was.
In de duinen ontdekte ik weer een groot gebied dat kaalgeslagen was. Ik liep bijna een kudde hooglanders tegen het lijf en moest van het pad afwijken. Toen bleek dat er helemaal geen pad meer was . De beheerders van Nationaal Park Zuid Kennemerland zijn kennelijk nogal naïef en denken blijkbaar dat alle duinen blank horen te zijn. Blank in de zin van kale zandheuvels zonder begroeiing. Geen materieel te groot om dit voor elkaar te krijgen. Allemaal met smoezen als ‘invasieve exoten’, ‘zandhagedissen’, ‘die bomen horen hier niet te staan’ en ‘duinen moeten stuiven’. Ze hebben er echter een harde dobber aan. Waar het voorgaande jaren door grote droogte prima kaal en zanderig bleef, gooit dit natte voorjaar roet in het eten en zorgt dat het binnen de kortste keren weer groen en glooiend is. Daarna hopelijk nog struiken en bomen, mits dat oogluikend wordt toegelaten door de beheerders.
Op een warme dag als deze wilden we nog even de zonsondergang bij Parnassia zien. De anderen zouden de auto pakken en ik liep door de duinen. Ik waadde ook (blootsvoets) over het Laarzenpad.
We liepen bij strandtent Parnassia naar beneden. De zon was bijna onder. We waren bijna te laat. Op wat wolkjes aan de horizon was de lucht wolkeloos. De zon verdween grotendeels in deze wolkjes. De zon bevond zich niet recht voor ons maar een stukje meer naar rechts. Ik liep er schuin heen en bedacht dat dit geen enkele zin had. Misschien sta je een verwaarloosbare miljoenste millimeter dichterbij. In plaats van schuin naar de branding te lopen liep ik er recht op af. Alle mensen die er niet over hadden nagedacht stonden dus een stukje rechts naar de zonsondergang te kijken. Ook José. Ondertussen waren Elisa en ik het water ingegaan. Het water was een heel stuk kouder dan het water van de Oosterplas. Onaangenaam koud. Toen we ook nog heel veel kwalletjes zagen besloten we om snel twee zwemslagen te maken en weer strandwaarts te keren. Daar begon Bailey een kuil te graven en hielp ik hem. Toen de kuil zo diep was dat er water in kwam vond hij het eng en wilde niet meer verder graven. Dat kwam goed uit, want we moesten weer naar huis want het begon al laat te worden.
Dat krijg je van zo’n late zonsondergang, een paar dagen voor midzomernacht.
Ik had mijn moeder thuisgebracht en het was mooi weer. Te mooi om in een zo recht mogelijke lijn naar huis te lopen. Het was n.l. eindelijk voorjaar.
Ik liep een stukje door Duinvliet (park tussen Aerdenhout en Elswout). Daarna ontdekte ik in Aerdenhout een paardenpad. Dit liep naar het Van Haemstedebos. Daarna beklom ik het Kopje van Aerdenhout, liep door het Mr. Enschedépark en even later over de Westerduinweg, langs de duinen. Nu ik het op de kaart terugzie, merkte ik nog een klein paadje op dat ik had kunnen nemen. Dat bewaar ik voor de volgende keer. Vervolgens rechtsaf het fietspad richting Zandvoort op en bij de natuurbrug Zandpoort het Blinkertpad in, althans een smal onverhard paadje dat daar parallel aan loopt. Dit loopt door het Kraansvlak, onderdeel van Nationaal Park Zuid Kennemerland. Ik passeerde de Atlantik Wal. Aan het eind sloeg ik rechtsaf het Visscherspad op. Even later passeerde ik de Duinpoort, ook onderdeel van de 3 natuurbruggen tussen de AWD en NPZK. Daarna kon ik weer een smal onverhard paadje pakken langs het hek van Koningshof. Ik bedacht hoe het zou zijn als dat hek er niet zou staan. Die hekken moeten eigenlijk weg want natuur moet zoveel mogelijk met elkaar verbonden zijn t.b.v. van de ecologische hoofdstructuur. Waarschijnlijk staan die hekken er al sinds jaar en dag om mensen tegen te houden.
Ik bereikte Kraantje Lek. Ik holde de zandberg af en ging linksaf. Langs villa Luinlust en weer linksaf naar het Brouwerskolkpark. Ik liep een onverhard paadje in en een stukje verderop kwam ik weer op het verharde pad. Daar, ter hoogte van het Kopje van Overveen, schok een labradoedel van mij en beet mij in mijn been. Geen schade merkbaar dus ik liep snel door. Even later schok weer een hond van mij. Die rende hard weg. Toen ik stilhield liet ik hem even aan mijn hand snuffelen om hem gerust te stellen. Ik liep daarna via de rotonde op de Zeeweg binnendoor via het gemeentehuis en achterlangs bij de vaccinatie- en testlocatie.
Dat was een rondje van ongeveer 15km. Aaneensluitend liet ik nog even de hond uit.
Ik was al een tijd niet in de duinen geweest. Een hele tijd niet. Ik denk niet dat ik, sinds ik begon met hardlopen, zo lang niet in de duinen (Nationaal Park Zuid Kennemerland) was. Na mijn nieuwjaarsduik niet meer vrees ik.
Ruim voor de wekker wakker, reed ik naar ingang Bleek en Berg en liep het groene rondje. Nog even aarzelde ik of ik wel of niet een duik zou nemen in de Oosterplas. Ik zag wel een paar anderen die net het water uit waren of van plan waren er in te gaan. Maar ik sloeg deze keer over.
Ik liep een route met de vader van mijn schoonzoon. Dit als surrogaat voor de door de coronacrisis geannulleerde trailtour naar Arthal die op deze dag zou plaatsvinden. Eén voordeel. Als dat wel was doorgegaan had ik heel vroeg op moeten staan. Nu niet. Om half negen fietsten we naar ingang Duin en Kruidberg waar een mooie route voor ons klaarlag. Al meteen moesten we aan het werk door via het mulle zandpad de Koepelberg te beklimmen. De hele route lag in het noordelijke deel van NPZK. Leuker, omdat ik dit deel minder vaak beloop. Desondanks ken ik het goed van groepslopen die starten in IJmuiden en van (het uitzetten van) de IJmuiden Kust Trail en de Pierewaai Trail. Het was prachtig zonnig weer en een korte broek zou geen overbodige luxe zijn geweest. We bezochten de tankval met zijn ingenieuze betonnen deuren en puntgaaf stuk Atlantikwall. Met een grote boog liepen we richting strandopgang Duin en Kruidberg. Vlak daarvoor lagen de paden erbij zoals het hoort. Ondergelopen. Pogingen de voeten droog te houden waren kansloos. Via een groot aantal prachtige paden keerden wij weer terug bij de fietsen.
Ik wachtte het moment af dat het droog zou worden en fietste naar ingang Bleek en Berg. Door de heftige regen en onweersbuien stond het fietspad hier en daar blank. De fiets gestald bij de Oosterplas en lopen maar.
Ik liep ongeveer het rondje van de week ervoor maar dan in omgekeerde richting, met de klok mee deze keer. En dan nu met het de Hazenberg erbij. Het Laarzenpad begint al weer aardig zijn naam eer aan te doen. Natte voeten. Hier begon het ook weer ineens flink te regenen. Op het strand striemde de regen tegen mijn zijkant. Elke goedgemikte druppel veroorzaakte een onmiddellijke piep in mijn oor. Waar de regen als zijnde trommelslagen tegen de strak gespannen capuchon van mijn regenjasje sloeg.
Sommige paden waren veranderd in ondiepe sloten, anderen waren tot drooggevallen rivierbeddingen verworden.
Toen ik de duinen uit fietste waren de straatlantaarns al weer aan. Ik kan nog twee keer op maandag na mijn werk in de duinen lopen voor de klok een uur terug gaat en het daarmee te donker is om nog de duinen in te mogen.
