Lopend achter de IJsbaan langs, Kleverlaan, Bloemendaalseweg, via gemeentehuis binnendoor naar de Zeeweg, door Brouwerskolkpark, Duinlustweg, Kraantje Lek, Visserspad (over het onverharde pad en gestruikeld over een boomwortel), Natuurbrug over Zandvoortselaan (waar op dat moment een hert werd tegengehouden door het hek), Waterleidingduinen (zonder kaartje, zeer veel herten), Pannenland en over de Leidsevaart Bennebroek in.
Daar werd de verjaardag van een vriend gevierd.
Toen het reeds donker was nam ik de bus naar station Haarlem. Daar zou ik 8 minuten moeten wachten op bus 2 naar huis. Ik ben gaan wandelen/lopen en kwam exact gelijk aan met de bus.
Selena en José liepen de derde avond van de avondvierdaagse. De vorige 2 avonden liep ik ook mee en de laatste avond ook. Deze zeer warme avond kon ik dus lekker gaan lopen met een verfrissende duik in het vooruitzicht.
Ik ging naar buiten en het was ineens helemaal niet warm meer. Een fris windje voerde gestaag een zeemist aan. Toen ik liep had ik het warm noch koud. Uiteindelijk kreeg ik het toch warm genoeg om zin te krijgen in een duik. Ik kwam bij het meertje zonder naam (geen officieel zwemwater) en twee grauwe ganzenfamilies maakten gauw plaats voor mij. Ook zag ik nog wat nanopadjes wegspringen. Het water was nu heerlijk na die warme maand. Toch was ik er snel weer uit omdat ik nog wat meer wilde lopen. Eenmaal ter hoogte van het Cremermeer (ook geen officieel zwemwater) zocht ik een plek om een duik te nemen. Ik liep een steile zandhelling af (steilere strandjes bestaan niet denk ik) en ging even later het water in. Op een afstandje zwommen veel zwanen. Het water was erg ondiep en vol waterplanten. Niet heel fijn zwemmen. Ik ging er weer uit en kwam uiteindelijk bij de Oosterplas uit. Ik ging het water in en vanaf de oever klonk gitaar en zang. Heerlijk water (ondanks waarschuwing zwemmersjeuk). Toch snel er weer uit en richting huis. Een aardig afstandje weer sinds tijden. En dat op een donderdagavond.
Omdat een deel van ons gezin (waaronder ik) kampeerde in Rivage (gemeente Sprimont, Ardennen, Wallonië, België) was ik van tevoren op zoek gegaan naar geschikte wandel- en hardlooproutes. Via E kreeg ik de tip om eens te kijken op ExtraTrail, online informatie over een flink aantal onder die naam goed gemarkeerde trailroutes in de Ardennen.
Ik koos de dichtsbijzijnde, beginnend in Theux, uit. Omdat ik per ongeluk de navigatie in de auto verkeerd had ingesteld kwam ik niet op het startpunt, maar op een punt in het oog van de route uit. Daar de auto geparkeerd en naar het dichtsbijzijnde punt in de route gelopen. Het was warm en gelijk aardig stijgen en dalen. Gelukkig liep ik daar ik het bos, altijd fijn als het erg warm is. Na een aardig tijdje hoorde ik geraas van auto’s in de verte. Het geraas kwam dichterbij. Het bleek een snelweg op een brug over een vallei te zijn. Ik moest ook aan de andere kant van die vallei zijn maar de route ging naar beneden, onder de brug door en even later weer steil omhoog. Het vervolg van de route was tussen weilanden door in de felle zon. Uiteindelijk was er weer een verkoelend bos en even later de ruïne van Château de Franchimont. Even later stond ik in Theux, het officiële begin- en eindpunt van deze route. Maar ik moest nog een stukje. Eerst 6 keer (2x meer dan strikt nodig) een spoorwegovergang binnen 3 kilometer. Vervolgens het bos weer in waarna het nog slechts een paar kilometer was naar de auto. Ik was blij dat ik geen langere route had uitgekozen.
Toen Amber een verjaardag had in IJmuiden leek het ons wel handig als ik haar zou brengen en halen. In de tussentijd kon ik dan mooi een stukje lopen, in het donker. Via wat binnenstraatjes probeerde ik in een zo kort mogelijke weg op het strand uit te komen via IJmuiderslag. Onderweg zag/hoorde ik veel lallende jongelui. Niet echt een fijne plek/tijd om te lopen. Via een smal pad en tussen duinen door kwam ik uiteindelijk op het brede strand. Dat ziet er wat vreemd uit in het donker. Vanuit de richting van de zee werd ik aangekeken door honderden rode oogjes. Dan moesten de lampjes in de toppen van de windmolens op zee zijn. Toen ik na verloop van tijd het gevoel voor richting een beetje kwijt raakte zag ik dat het tijd was om weer terug te keren. Ik volgde het spoor op het schermpje van mijn Garmin om de weg naar het duinpad weer terug te vinden evenals de weg terug naar de auto. Evengoed liep ik nog twee keer een beetje fout/om.
Als ik me aanmeld voor een loopevenement is dat meestal een drijfveer om wat meer te gaan trainen. Ik loop in januari de Pierwaaitrail en in maart en april een serie van 4 VK’s (vertikale kilometers). De laatste tijd loop ik weinig omdat ik een nieuwe schuur aan het bouwen ben. Maar ik moet dus weer aan de bak.
Gisteren heb ik de draad weer opgepakt. Selena bij scouting afgeleverd voor het Sinterklaasfeest en doorgefietst naar de vuilnisberg in Spaarnwoude. Daar, bij de klimmuur is een trap tussen betonnen halve cirkels. Dit heeft niet echt een naam. Die liep ik 30 keer op (en af). Deze trap is ongeveer 10 meter hoog. Dus bijna een derde van een VK. Nu heb ik spierpijn en ben ik de openbare trappen in de buurt aan het inventariseren. De eerste trap (Piramide van Austerlitz) die ik in maart moet bedwingen is 30 meter hoog. Trappen van deze hoogte zijn er hier niet. Sommigen komen wel een eind in die richting.
Lijst met trainingslocaties in de buurt van Haarlem
Deze ochtend, eigenlijk was het nog net nacht, ging ik de duinen in voor een rondje door de regen en een stukje zwemmen. Omdat ik een uitdaging bij Strava had aangeklikt, 2500hm in juli, en het is 1 juli, besloot ik alvast wat hoogtemeters te maken. Aan de noord-oostzijde van de Oosterplas rijst een duintop van een meter of 11 op, alwaar ik 10x ophoog klom. Omdat ik het daar erg warm van kreeg zocht ik even wat afkoeling in het water. Ik zwom naar de overkant terwijl het steeds harder begon te regenen. Toen ik terugzwom meende ik in de verte onweer te horen, dus haastte ik mij weer terug. Ik liep terug naar de ingang en was zo goed als doorweekt.
Blotevoetenlopers horen passanten wel eens vragen: ‘Schoenen verloren?’. Persoonlijk heb ik deze vraag nog nooit gehad, maar ik zou die vraag vandaag bevestigend hebben kunnen beantwoorden.
Bij de auto aangekomen legde ik eerst mijn schoenen en gps-device op dak. Omdat ik meestal blootsvoets rijdt miste ik ze niet. Onderweg naar huis besloten de verstekelingen gezamenlijk ongemerkt van het dak te glijden. Toen ik daar thuis achterkwam ging ik meteen terug om ze te zoeken. Ik zag ze liggen op de Mollaan. De Garmin op de strepen in het midden van de weg met een klein barstje in het scherm en de schoenen in het gras in de berm.
Nog even naar de duinen op de fiets. Fiets neergezet bij Parnassia en daarna een race tegen de klok om via de duinen bij strandopgang Duin- en Kruidberg uit te komen vlak voor zonsondergang. Ik kwam net te laat, maar door de bewolking aan de horizon bleef de zonsondergang nog even nagloeien zodat ik deze foto kon maken.
Ook al loop je altijd dezelfde route op het zelfde tijdstip, het is nooit helemaal hetzelfde. Het weer, het seizoen, dieren in de omgeving, andere weg- of trailgebruikers, net even een pijntje hier of daar, fitheid, het type schoenen en kleding, het zorgt altijd weer voor een unieke training.
Nog winter, maar meteorologisch gezien al lente
Een training wordt nog diverser als je een andere route en een ander tijdstip neemt. Zo startte ik gisteren mijn training op zaterdagmiddag om kwart voor drie in Nationaal Park Zuid Kennemerland. Met zo’n hoge temperatuur (±13º) had ik nog niet gelopen dit jaar. Dresscode: t-shirt en korte broek. Op zo’n mooie zaterdagmiddag zijn er meer wandelaars dan hardlopers op zondagochtend rond een uur of tien.
Er zijn delen in de duinen waar ik nog niet blind de weg weet. Ik loop de laatste tijd wat vaker in het zuidoostelijke deel. Daar is een aantal mooie paadjes. Ze lijken erg op elkaar. Gisteren kreeg ik de deelkaart weer wat beter in mijn hoofd.
Daarna over de Konijnenberg, langs Lichtbakkeet en de Hazenberg en een stukje over het strand. Naast vele wandelaars waren daar ook de eerste neergestreken zonaanbidders te vinden. Bij uitspanning Parnassia liep i
Prachtdier
k het strand op om er 600 meter verder bij duininham Kattendel weer af te gaan. Ik stak het duin over waar een fietspad onder moet liggen. Een stukje verder hoorde ik plotseling een koor van lichte machines dichterbij komen. Een horde solexers kwam aangereden over de Waterleiding weg en sloeg af naar de Ezelweg.
Onderweg moest ik een hoop wandelaars inhalen. Zoals je een elektrische auto niet hoort aankomen als deze stapvoets rijdt, hoor je mij ook niet altijd aankomen. Dat zorgt ervoor dat de wandelaars schikken als ze plotseling ingehaald worden. Ik kan natuurlijk mijn fluitje gebruiken als ik mijn racevest aanheb. En volgens mij zijn er ook handbellen verkrijgbaar. Geen overbodige luxe op zo’n mooie drukke middag.
Mag dat?
Mijn weg ging verder via de rode route richting ingang Bleek en Berg. Ik had ruim 13 kilometer gelopen. Daar stond mijn fiets al kwispelstaartend op mij te wachten.
Nog even naar de duinen op de fiets. Fiets neergezet bij Parnassia en daarna een race tegen de klok om via de duinen bij strandopgang Duin- en Kruidberg uit te komen vlak voor zonsondergang. Ik kwam net te laat, maar door de bewolking aan de horizon bleef de zonsondergang nog even nagloeien zodat ik deze foto kon maken.
