Ik zat een weekje in het hart van de Ardennen, in de buurt van La Roche-en-Ardenne. In mijn eentje, maar niet helemaal alleen, ik had de hond mee. Overdag is het stil bij het huisje. Je hoort alleen vogels. En af en toe hoor je ergens ver weg boomgezaag. Of vijandelijke straaljagers. En soms zet een van de buren hun aggregaat aan. Ik zat daar aan een doodlopend pad. Er komen af en toe wat buurtgenoten, boeren en de postbode voorbij. Vandaag ook de pechhulp.
De eerste dag besloot ik te gaan wandelen aan de noordkant van de Ourthe. Ik stak de rivier over via de brug bij Maboge en uiteindelijk, na vele huevels en dalen en een lang stuk langs de rivier, nogmaals bij de stuwdam van Nisramont. De wandeling viel me zwaar omdat ik twee dagen eerder een potje pastasaus opendraaide en dat ging niet van harte. Ik moest al mijn kracht gebruiken. Het potje ging open maar ik voelde een knakje bij mijn borst. Ik heb al een paar keer eerder een gescheurd borstspiertje gehad dus ik wist hoe laat het was. Het is pijnlijk bij diep inademen, hoesten, lachen, hardlopen. Dus de dag erna, bij de Duin en Kruid Lenteloop had ik vooraf twee paracetamols genomen. Dat hielp. Ik had niet gedacht ze nodig te hebben bij wandelen, dus ik had ze niet mee. Maar pijnlijk was het wel. We hebben ruim 20 kilometer gelopen. De laatste kilometers had Bailey er weinig zin meer in. Hij liep de hele weg anderhalve meter achter me, behalve als hij het zat werd. Dan bleef hij stilstaan, wachten tot ik omkeek en blijkbaar hoopte hij dan dat we zouden stoppen, wat niet kon want we waren er nog niet.
De volgende dag was de missie de Spar in La Roche-en-Ardenne. Een leuk route lag aan de andere kant van de grote weg, helaas moesten we hier een stukje langs die gevaarlijke weg lopen. Soms staan niet alle paden op de kaart (zelf niet op OpenStreetMap) en dan hoop je dat er een bepaald pad is. Ik sloeg een doodlopend boerenlandweggetje in en dat loste langzaam op in een weiland. Ik liep door en daar was een hek met schrikdraad. Gelukkig laag. Ik zette Bailey over en stapte er overheen. Dat oefenen we altijd bij de losmaakoefeningen bij Loopgroep03: over een hekje stappen. Dat kwam nu goed van pas. Aan de andere kant van het hek was geen pad te zien. Een wil bos op een steile helling naar beneden. Voorzichtig afdalen dan maar. Er lagen hier en daar zoveel takken en stammen dat ik Bailey af en toe een stukje moest dragen. Eenmaal beneden was weer een pad maar liep de verkeerde kant op. Gelukkig had ik het snel in de gaten. Rechtsomkeerts. Het pad lag helemaal overhoop omdat er een gigantisch langwerpig gebied (een rivierdal) volledig was kaalgekapt en overhoop gebuldozerd. Er waren wat pasgeschilderde wegwijzers naar een uitspanning bij een wartermolen. Het pad ging daar ook naartoe maar we konden daar niet verder. Er kwam een grote hond aan en ik tilde Bailey op en liep weer terug. Na wat zoeken kwamen we weer op het oorspronkelijke pad. De symbooltjes op de bomen die de wandelroute aangaven zaten niet meer op de bomen want die waren weg. Maar, ze waren zo aardig geweest de bordjes op de boomstronken te zetten. Ik passeerde een gezin met hond en weer moest ik Bailey een stuk dragen omdat hij die hond te interessant vond, en ik wilde door. Eindelijk in La Roche aangekomen ging ik naar de Spar. Ik maakte Bailey vast en ging de winkel in. Ik kon geen paracetamol vinden en besloot het ook niet nodig te hebben. De pijn was uit zichzelf al bijna weg. Ik kocht bier en chips, deed het in de rugzak en besloot ook weer via de noordkant van de Ourthe en via Maboge weer terug te lopen. We liepen langs Parc Gibier, een dierentuintje. Hier zou een pad zijn die ik nodig had voor mijn route. Het pad was er alleen niet. Hoe goed ik ook keek. We moesten daardoor flink omlopen. Nog meer klimmen en dalen. Bailey had het zwaar. Ik moest hem nog een stukje dragen omdat het pad vol lag met stammen en takken. Hier waren bosbouwers (bosslopers) bezig en we moesten een stukje omlopen. Toen we uiteindelijk weer bij de rivier waren kon Bailey even afkoelen en drinken. Hij had daarvoor ook al bijna de volledige inhoud van een dopper opgedronken. Het laatste stukje viel Bailey zwaar, maar weer konden weer een wandeling van 20 kilometer afstrepen.
Omdat ik het de hond niet nog een keer kon aandoen maakten we de volgende dag slechts een klein rondje van ruim 7 kilometer. Naar Maboge, via de Muur van Maboge weer omhoog en terug naar het huisje. Ook hier kon ik Bailey niet echt blij mee maken. Die middag heb ik de dakgoot gevrijwaard van bladeren en het pad naar de waterhoofdkraan weer vrij gemaakt. Later op de dag deed ik hetzelfde rondje nogmaals, zonder honden en hardlopend daar waar er niet geklommen hoefde te worden. Ik zag bij de records op Strava dat ik (buiten adem) twee keer zo lang deed over de Muur van Maboge als de snelste loper. Hoe dan? En dan zijn er ook nog figuren die hier met de MTB naar boven gaan.
Bailey blafte al zeer regelmatig vanwege de onbekende nieuwe geluiden. Op die avond constateerde ik een vreemd fenomeen. Bailey blafte met een echo. Vervolgens blafte hij weer naar die echo. En dat ging zo een tijdje door tot ik er genoeg van had.
De dag daarna ben ik verder gaan klussen. Ik heb de brievenbus gerenoveerd. Nieuwe scharnieren in de klep en van een dood boompje de stam gebruikt voor een nieuwe paal. En begonnen aan het vervangen van wat rottende planken van de reling van de veranda. Daarna kon ik het niet laten om nog een wandelingetje te maken, de Gele Ruit, een mooie wandeling met steile afdaling naar de Ourthe, een stuk langs de rivier en vervolgens bij Maboge weer omhoog. Tijdens het laatste stukje wees Bailey de weg terug naar het huisje. Toch weer bijna 10 kilometer en de nodige hoogtemeters.
De vertrekdag diende zich aan. Opruimen, inpakken, schoonmaken. Niet mijn hobby, maar het moest gebeuren. De terugreis ging voorspoedig. Het was druk op de weg, soms files, maar nergens stilstaand of langdurig. Jammer om daar weg te zijn. Ik wil snel nog een keer naar de Ardennen. Voor de rust, de schoonheid en nu voornamelijk vanwege de perfecte trainingsmogelijkheden in bergachtig gebied. Maar dan zonder hond.
Geef een reactie