Gisteren stond er een LLDL, een langzame lange duurloop, op mijn programma. Volgens mijn trainingsschema, gemaakt m.b.v. DeepSeek en hier en daar zelf nog wat bijgesteld, zou ik 2,5 uur mogen gaan hardlopen. Dat lukte uiteindelijk, zelfs nog vier minuten erbij, maar niet zonder slag of stoot.
Het was niet heel vroeg, ik begin om negen uur bij ingang Bleek en Berg. Het was niet warm, wel heel zonnig en daardoor waarschijnlijk vrij druk op de paden. Toen ik eenmaal voorbij de Oosterplas was, werd het weer rustig. Totdat ik langs het Vogelmeer liep. Gelukkig was het pad hier heel breed, maar ik liep hier tegen de richting van een enorme stroom wandelaars (dit bleken deelnemers aan de 30 van Zandvoort te zijn, onderdeel van alle activiteiten in het weekend van de Circuitrun) en deze maakten optimaal gebruik van de gehele breedte van het pad. Niet heel goed oplettend en niet heel gewillig of snel genoeg om ruimte te maken voor mij. Dus ik moest alsnog een paar keer naast het pad lopen om mij langs de stoet te manoeuvreren.
Gelukkig maar een kort stukje. Verderop bij Parnassia liep ik dezelfde richting als de volksverplaatsing. Dit was het strand. Hier was een zee van ruimte, dus hier geen overlast. Ik piepte de duinen in en het was weer rustig. Een paar fietsers en wandelaars, meer niet. Totdat ik bij rondje Moriaan was. Daar moest ik kiezen: tegen de stroom in of eerst een rustig stuk zonder wandelaars. Ik koos het rustige stuk. Halverwege bleken ze de miniduiningang aan de Heerenduinweg (voorzien van muziek en aanmoediging) binnen te komen. Ik moest toen over een relatief smal pad met de stroom mee. Dat was nog lastig want ze zagen je niet aankomen. Niemand ging opzij. Ik ging naast het pad er langs en moest regelmatig over struikjes springen of slalommen tussen de wandelaars. Even later was de rust wedergekeerd en liep ik weer solo.
De vermoeidheid begon al enige vorm aan te nemen. Ik liep aan de noordkant van de duinen waar ik niet zo vaak loop. Ik voelde dat mijn voet bleef haken en zonder nog iets te kunnen doen om mijn val te controleren sloeg ik tegen de grond. Eerst mijn knieën, toen mijn schouder en vervolgens mijn hoofd. Wandelaars in de verte wilden gaan kijken of het goed ging. Ik stond weer op en stak mijn duim omhoog. Ik had wel pijn, maar alles deed het nog, dus ik kon mijn weg vervolgen.
Even later kwam ik weer in een tegenstroom van vrolijke wandelaars. Ik kon er weer moeizaam voorbij en het was een lang pad. Uiteindelijk was ik verlost van de drukte kwam ik aan bij de enige werkende kraan in de Nationaal Park Zuid Kennemerland (Zeeweg) om mijn dorst te lessen. Vanaf daar liep ik de kortste weg naar mijn fiets. Daar liep ik nog een rondje over de parkeerplaats om de 23km rond te maken.
Fietsen terug naar huis ging wat moeizaam vanwege pijn in mijn knie door de val. Later die dag ging het fietsen en wandelen wel weer wat soepeler. Ik kon aan het eind van de avond de stappenteller boven de 30.000 zien staan.
Geef een reactie