Afgelopen vrijdag was ik bij een concert van Orbital. Een alternatief technoduo dat ik voor het laatst (en tevens voor het eerst) op heb zien treden bij Pinkpop in 1996. Omdat ik daar niet heel veel herinneringen aan heb (na 29 jaar), behalve dat ik blijkbaar zo enthousiast dat ik daarna de CD In Sides kocht, ben ik uit nostalgie even de geschiedenis in gedoken. Ik vond een webpagina met ultrakorte recenties van alle optredens. Die van Orbital:
Het optreden van Orbital is muzikaal veel creatiever dan Leftfield een avond eerder. Hun techno staat bol van de prachtige geluiden en spannende verkenningstochten door cyberspace. Onweerstaanbaar.
WvZ
Om dan nog even te kijken wat er dan bij Leftfield stond, want ook daarvan kocht ik het album Leftism na het festival. Waar ik vele jaren later nog, eveneens in Paradiso, een optreden van heb mogen meemaken waarbij ze integraal precies dit album speelden. Ik herkende mijn herinnering dan ook niet helemaal in dit beeld:
De zondagavond wordt in de danstent afgesloten met een modderig hospartij op de pompende beats van Leftfield. Ze klinken heel lekker en de beats zijn opzwepend, zij het vol goedkope climaxen. Het publiek gaat echter massaal uit de bol van deze techno-beukers.
WvZ
Daarna kwam ik de setlist tegen, of althans één die daar vermoedelijk dichtbij in de buurt komt. De pagina op setlist.fm voor deze act daar en toen is leeg. Op die andere setlist staan zowat alle nummers van In Sides plus een paar hits van daarvoor zoals Halycon and On and On, Chime.
In Sides staat absoluut in de top 5 van mijn favoriete albums. Af en toe heb ik wel wat Orbitalverkenningen buiten dit album gedaan, maar dat haalde het allemaal bij lange na niet met dit topalbum. Erg jammer dat er niet nog meer van dat werk bestaat. Ik kon, en kan er nog steeds niet genoeg van krijgen.
Vorig jaar zag ik een aankondiging van een concert van Orbital in Paradiso. Ik heb toen onmiddellijk een kaartje gekocht en afgelopen vrijdag was het zover. Ik besloot op de fiets te gaan. Met wat wind tegen stond ik uiteindelijk een kwartier voor de start van het concert in een lange rij. Ze moesten alle zeilen bijzetten om de rij op tijd weg te werken. De zaal was al tjokvol, ik bestelde een biertje (€ 6,40) en ging naar het bovenste balkon waar ik zowaar nog een zitplek vond, bijna boven het podium.
De broers kwamen op met de kenmerkende brillen met lampjes aan weerszijden. Vooraf was aangekondigd dat ze album Orbital (alias The Green Album) en Orbital 2 (alias The Brown Album) zouden gaan spelen. Dat leek inderdaad te kloppen. Veel meer oude techno/house dan de onweerstaanbare spannende verkenningstochten door cyberspace van In Sides. Op het hemelse nummer Belfast na, dat wel in die categorie past. Maar toch, ze stonden daar wel, die broers van inmiddels 61 en 56. Hun apparatuur stond om hen heen uitgestald met voornamelijk synthesizers. Goed te zien was dat één van de broers veelvuldig aan de filterknopjes van een TB303 draaide die kenmerkende ‘acid’-tonen produceert. Dat dit resulteert in effect op het publiek in de zaal is inmiddels geen verrassing meer.
Het concert werd onderbroken door een korte pauze waar van plaat werd gewisseld. Ook hier weer de wat saaiere gedateerde techno, met als uitzondering Halycon and On and On, een geslaagd nummer waar een sample van It’s a Fine Day van Opus III in zit.
Na weer even van het podium te zijn verdwenen kwamen ze terug voor nog drie nummers. Waaronder een zeldzame remix van Wannabe van de Spice Girls, genaamd Spicy, die in de uitvoering op Glastonbury vorig jaar waar Mel C zorgde voor een spetterend optreden met deze versie beter tot zijn recht kwam dan hier. Helaas was zij niet meegekomen naar Paradiso.
Toch mocht dat de pret niet drukken. Ik mocht namelijk weer op de fiets naar huis en nu met wind mee.
Geef een reactie