Meestal schrijf ik stukjes over hardlopen. Dit keer echter, gaat het over een muziekuitvoering die ik bijwoonde. Het verhaal begint desondanks met hardlopen.
Na mijn werk fietste ik naar de duinen, naar Koekoeksbos, ongeveer exact het middelpunt tussen Zeeweg, IJmuiden, de zee en de oostgrens van het nationaal park. Vanaf daar rende ik via de rode route naar het strand ter hoogte van duininham/strandslag Kattendel. Het was mooi weer, doch niet te warm en zeker niet druk. Hier en daar een verdwaalde wandelaar, fietser of hardloper. Zo liep er ook een mij onbekende man met een kaal hoofd, een geel t-shirt met opdruk en een kaki broek.
Ik liep over het strand tot Strandslag Zeeweg, het stuk naaktstrand waarop deze tijd van het jaar de bebording ontbreekt. Desalniettemin, dankzij het mooie weer hier en daar een mens zonder kleding, terwijl ik zelfs niet eens mijn (teen)schoenen uitdeed. Dat deed ik wel op het eerste de beste pad toen ik weer de duinen binnenstruinde. Ik leegde mijn schoenen en liep verder, langs donkerbruine pony’s, schotse hooglanders, schapen en ongetwijfeld ook andere diersoort die zich niet vertoonden.
Mijn fiets stond waar ik deze verwachte waardoor ik naar huis kon fietsen, daar kookte, at en weer op mijn fiets stapte. Deze keer samen met Elisa, naar de Pletterij, alwaar een optreden plaatsvond van Ernst Oosterveld, een Haarlems componist van experimentele muziek. Ik las erover in de krant en het maakte me nieuwsgierig.
De Pletterij is een klein zaaltje waar niet commercieel interessante evenementjes worden georganiseerd. Bijvoorbeeld deze. Toegang zelfs gratis, met vrijwillige bijdrage. Ernst nam plaats achter een keyboard, laptop en mengtafel en aan de andere kant van het podium zat een man met een elektrische gitaar. Er werd een muziekstuk van 40 minuten ten gehore gebracht. Het ging alle kanten op, behalve de bekende. Hij maakte gebruik van eigen ontwikkelde software waaruit stukken muziek kwamen die door berekening in elkaar overliepen, dat gecombineerd met live gespeelde noten/akkoorden uit synthesizers, aangestuurd door keyboard en gitaar. De dissonanten vlogen je om de oren. Het was een soort muziek die ik ooit eerder hoorde met hier en daar een stuk in normale toonaarde en ritmes om even op adem te komen.
De man met het kale hoofd en het gele t-shirt met opdruk en de kakibroek zat aan de andere kant van de zaal eveneens in het publiek. In de pauze ging een metalen kistje rond voor vrijwillige bijdragen en na de pauze een nieuw muziekstuk van 40 minuten, nu met een niet onaardige toevoeging van een contrabassist, voorzien van een contrabas met geïmproviseerde midi-aansluiting. Bij het strijken dus naast een diepe basklank de meest vreemde filmische geluiden. Op een bepaald moment klonken enigszins normale gitaarklanken, solo. Het volgende moment kwamen daar opeens luide synthesizerklanken doorheen, met als effect een lachuitbarsting van het publiek.
De toegift was ook een bijzonder onderdeel. Er moest worden gestemd over wel of geen toegift. Het aantal handen was te weinig en tijdens het stemmen liepen ook de medemuzikanten al van het podium. Ernst speelde toch een stukje van hoe die toegift dan ongeveer geklonken zou hebben, ook weer leidend tot hilariteit.
Het was een bijzondere ervaring.Tot een paar dagen ervoor had ik nog nooit van Ernst Oosterveld gehoord. Eveneens weet ik niet of ik ooit nog iets van hem ga horen. Maar hij woont hemelsbreed 350 meter bij mij vandaan, dus wie weet, kom ik hem nog wel eens tegen op straat.
De hele uitvoering is opgenomen en op YouTube gezet: