Minder dan een week na Depeche Mode stond het volgende concert in mijn agenda: Orchestral Manouvres In The Dark. Ik ging er heen met een broer en een dochter. Vooraf aten we Falafel in een tentje vlakbij de JC Arena waar ik zes dagen eerder ook at.
Het concert was in Afas. Doorgaans zijn hier alle plaatsen gelijk, op de VIP-balkons na. Je kon dus staan of zitten voor dezelfde prijs. Wij gingen zitten op het achterbalkon. Het voorprogramma, Walt Disco, klonk muzikaal prima, maar de schreeuwerig zang verpestte dit behoorlijk. Dus blij toen dat afgelopen was en het wachten op de hoofdact kon beginnen.
Ze waren voor het eerst sinds 14 jaar in Nederland. OMD deed niet alleen het oude bekende werk. Hun nieuwe album, Bauhaus Staircase, dat ik de afgelopen weken een aantal keer heb beluisterd bevat ook veel goede muziek, die op het podium uitstekend tot zijn recht kwam. Zonder zijschermen waar de artiesten doorgaans van een afstand beter zichtbaar zijn, maar dat was niet nodig want we gingen niet voor het uiterlijk van deze inmiddels zestigers met een paar kilootjes teveel, zag dit er fantastisch uit. Op het podium stonden drie vierkante verhogingen waar licht onder vandaan kwam. Op de twee voorste verhogingen stonden de synthesizers met de artiesten erachter, op de achterste verhoging de drummer. Daarvoor liep de leadzanger, Andy McCluskey, heen en weer. Op het grote scherm erachter waren fraaie grafische, animaties te zien volledig in balans (qua kleur) afgestemd op de lichtshow.
Naarmate de avond vorderde deed de stem va McCluskey het steeds beter. De volumeschuifknop van de microfoon stond alleen te zacht. Bij één nummer kwam Paul Humphreys, enigszins stijf en stram, naar voren om de zang voor zijn rekening te nemen tijdens het nummer Forever Live And Die, waarvan hij indertijd ook de versie op de plaat had ingezongen. Volgens mij hadden ze de microfoon hier nog zachter gezet. Hij was amper hoorbaar. Met daarop volgende de grap van McCluskey dat hij al het werk deed en Humphreys alleen de hits hoefde te doen. Eén hit welteverstaan. Het live horen (en zien) van al hun bekende werk was prachtig.
Hun laatste nummer, in de toegift was Electricity. Hun eerste hit, uit 1978. Het nummer staat nog steeds als een huis. Na anderhalf uur was het klaar en konden we weer naar huis. De volgende ochtend werd ik wakker met Forever Live And Die in mijn hoofd. Kennelijk het meest catchy nummer van OMD.
Hier een impressie van de show:
Geef een reactie