We waren nogmaals in de Schoorlse duinen. Ditmaal poogden we deze route te doen. Dit keer was de aanleiding een afscheidswandeling met de net opgevoede labrador Remus. Hij begint maandag op de school voor hulphonden in Amstelveen.
De meeste paden waren droog en goed begaanbaar, maar op een deel van de route, stond het water nog hoger dan de vorige keer. En waar ik de vorige keer nog één voet geheel droog kon houden, belanden we deze keer tot de enkels in het water in een poging via een omweg langs een overstroomd pad te komen. De natuur en de beheerders daarvan zijn niet zo blij met wandelaars die proberen een andere weg te vinden vanwege het hoge water. Wel een dilemma als je probeert een specifieke route aan te houden.
Ergens moesten we langs een wildrooster omdat zich in het gebied, waar onze route doorheen liep, wisenten woonden. Het gebied weer verlaten was een uitdaging omdat het hek van de uitgang in diep water stond. Een stukje verderop konden we, door de (schrik)draden van het hek omhoog te houden, ontsnappen.
Halverwege konden we de geplande route niet meer volgen omdat de accu van telefoon het niet zo lang volhield. Dus besloten we een aangegeven route (de witte) terug te volgen naar het buitencentrum waar de auto geparkeerd stond.
De volgende dag was ons hondje mank en aan de dunne poep. Hij heeft wel vaker een mank pootje gehad. Steeds hetzelfde pootje, linksachter. Wij zien een verband met traplopen. Thuis mag hij dat al niet meer. Maar gisteren dacht ik daar even niet aan en heeft hij enthousiast het hoogste duin van Nederland beklommen via twee lange trappen. Dat zou dus wederom de oorzaak kunnen zijn. We hopen dat het net als de vorige keren na één of twee dagen over is.
Geef een reactie