Ik was nog steeds bezig met het afwerken van hoogste bergen per land (in Europa) en besloot dat ik naar de top van de Ben Nevis (hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk, 1345 meter) wilde. Dit is een relatief makkelijk zonder hulpmiddelen te beklimmen berg. Je moet alleen rekening houden met het weer. Ik vroeg aan vrienden of ze zin hadden deze met mij te beklimmen. Daar hadden ze wel oren naar en ook mijn oudste dochter. Omdat het klimaat in Schotland behoorlijk nat is en de omgeving van de Ben Nevis heeft een nog natter klimaat, kozen we voor juli, een gunstige maand waarin de kans op regen iets minder is er geen sneeuw en ijs op de top ligt.
Aanvankelijk wilden we met de auto per boot via IJmuiden en Newcastle. Een retour was ruim 1.600,- euro. Dat vonden mijn dochter en ik wat te prijzig. We zochten naar een betaalbaarder alternatief en kozen voor de trein en de bus.
Dag 1 werden we met de auto naar station Haarlem gebracht en namen daar de trein naar Amsterdam. Vanaf daar de Eurostar naar Londen met een tussenstop in Brussel vanwege de douanechecks. Die checks zouden in Amsterdam plaats kunnen vinden maar daar zijn ze aan het verbouwen. In Londen hadden we een ruime overstaptijd en konden nog even rondlopen in de omgeving van Kings Cross. We liepen door een soort Westergasfabrieksterrein (met ook een gashouder/gasholder) en door een parkje. Vanaf Kings Cross namen we de trein naar Edinburgh. Daar bleven we twee nachten en hadden daar de tijd om de stad goed te bekijken en om Arthurs Seat en omliggende bergen te beklimmen/bewandelen. Daarna met de trein naar Stirling met 1 overnachting. Daar bezochten we het Stirling Old Town Jail, een gevangenismuseum en het Wallace Monument, een mooie toren. De volgende dag namen we de trein naar Fort William, waar de Ben Nevis vlakbij is. We stopten met de trein op een station even voorbij de camping. Helaas moesten we toen drie kilometer in de smalle berm van een provinciale weg lopen met voorbijrazende auto’s. We kwamen op de camping en de vrienden, die wel met de boot en auto via Newcastle gingen, waren er nog niet. Er waren mooie plekken op de camping om uit te kiezen. We hadden een mooie plek aan het Loch Eil met uitzicht op de Ben Nevis (bij helder weer). Gezien de weervooruitzichten, die aangaven dat het de volgende dag mooi weer zou worden en de dagen erna niet, besloten we de volgende dag omhoog te gaan. Het was inderdaad prachtig weer en we zagen dat meer mensen van die gelegenheid gebruik hadden gemaakt. Het was gezellig druk op het bergpad. De wandeling was niet moeilijk, maar kostte wel wat tijd en energie. Hoe hoger, hoe onbegaanbaarder de paden. Die bestonden beven een bepaalde hoogte alleen nog maar uit grote keien. De top is ook één grote vlakte van keien. We werden beloond met een helder uitzicht. Geen vanzelfsprekendheid want dit komt gemiddeld maar 10 dagen per jaar voor. De afdaling was, wat mij betreft een sensatie. Lekker naar beneden dribbelen. Ieder ging op zijn/haar eigen tempo naar beneden. Ik viel één keer, maar kwam redelijk gecontroleerd op de grond en had alleen wat schaafwondjes. Weer terug op de camping maakten we eten en gingen redelijk vroeg naar bed omdat we werden belaagd door midges, moe waren en het bovendien niet lekker warm was. De volgende dag ging een deel van ons gezelschap een mooie wandeling maken. Best een opgave na zo’n intensieve bergwandeling de dag ervoor. In de nacht bleek onze tent, we hadden onze oudste tent meegenomen, niet helemaal waterdicht. Die nacht was nog te overzien, maar er zou nog veel meer en harder regen aankomen. Mijn dochter en ik besloten de volgende ochtend te vertrekken en naar Glasgow te gaan. Op de heenweg hadden we hier ook een korte tussenstop gehad en we vonden het maar een nare stad met veel druk autoverkeer. De stad kreeg van ons een nieuwe kans. We verbleven er 2 dagen in een hotel. De eerste avond liepen we om even een ommetje te maken naar Kelvingrove Park. In de verte hoorden we live muziek. Dat kwam uit de richting van het park. Soms klonk het ook enigszins bekend. Er bleek daar een openluchttheater te zijn met een optreden van Johnny Marr, de gitarist van The Smiths. Hij speelde en zong daar nummers van The Smiths en Electronic (een band van hem met de Pet Shop Boys). Aangezien we geen kaartjes hadden konden we wel in de buurt komen maar we zagen niks. We waren niet de enige toehoorders. Overal rond het openluchttheater stonden of zaten mensen te luisteren. Het was allemaal prima te horen. De volgende dag gingen we naar het Riverside Museum. Een museum met historische vervoermiddelen zoals trams, metro’s, bussen, dubbeldekkers, fietsen, schepen en auto’s. We maakten nog een wandeling lang de Kelvin, een rivier die door de stad loopt. De rivier heeft veel ruimte en er is veel groen aan weerszijden, waardoor je het idee hebt dat je door een natuurgebied loopt. We namen de nachtbus naar Londen. We hadden plekken boven en voorin gereserveerd. We reden eerst een lang stuk over provinciale wegen (smal en met veel bochten). Ineens was er een klap en een moment dat we een vogel tegen het raam aan zagen. Niet helemaal prettig om hier voorin te zitten want de chauffeur reed heel hard. Vroeg in de ochtend kwamen we aan en we besloten onze bagage in de buurt van Kings Cross te stallen in een een of ander keldertje. Dat was goedkoper dan bij het station. We liepen naar Regent’s Park om daar even in de zon te liggen en te proberen wat te slapen. Dat lukt niet echt. We besloten naar Camden Town te gaan. Vanuit Regent’s Park kan je via het Regent’s Canal Tow Path daar naartoe wandelen. Een erg leuk stukje van Londen. Camden Town zelf was overspoeld met mensen/toeristen. Niet normaal. Evengoed aten we daar wat en liepen verder het pad langs het kanaal af om uiteindelijk weer in het Gasholder Park uit te komen, bij station Kings Cross en St. Pancras, waar we die avond de Eurostar naar Amsterdam hadden. De treinreis ging voorspoedig. Nog even van Amsterdam naar Haarlem en daar werden we weer opgehaald en thuisgebracht met de auto.
Geef een reactie