De tijd om de 33 km te lopen was gelijk aan de tijd om bij de start te geraken. Drieënhalf uur: fiets-NS-bus-trein-trein-wachten-trein-wandelen. De bedoeling was om met 3 personen in 1 auto af te reizen naar Dieren. 2 personen moesten afhaken waardoor ik overbleef en de trein nam. Ter plaatse bleek dat ik mee had kunnen reizen met een 6-koppige delegatie van de Kennemer Runners. Daar heb ik op de terugweg toch nog dankbaar gebruik van kunnen maken.
De start vond plaats in de schaduw van de wolken met wat minispatjes. Even brak de zon door en namen de uitgestrekte bossen de parasolwerking over. Het werd prettig warm. Een langgerekte lint van ongedurige lopers liep met ingehouden tred op de single tracks. De paden waren met een onregelmatige interval voorzien van plassen, modder, boomwortels en klaphekjes.
Na de eerste verzorgingspost, waarbij je je eigen beker of fles kon laten vullen met water of sportdrank en allerlei eetbaars kon pakken, ging het parcours over in heide. Daar lopend, in het zonnetje, licht stijgend, kreeg ik het wat warmer, maar met een licht briesje was dit eveneens prima uit te houden. Alleen de enkeldiepe single tracks waren af en toe te smal voor 2 voeten naast elkaar. Ik had nog een banaan in mijn rugzakje. Daar was weinig meer van over, maar als je hem eenmaal op hebt zie je het verschil toch niet meer meer met een puntgave banaan.
Weer een stuk bos en vervolgens nog meer heide, maar dan gecombineerd met heuvels. En als extra hindernis hebben ze hier, met een onregelmatige interval, stammetjes dwars op de paden bevestigd. Waarschijnlijk hebben ze dit bedoeld als een soort van trappen met hele lange treden. Deze waarschijnlijk goedbedoelde toevoegingen werken meer tegen dan mee. Toen ik ergens wat sneller wilde afdalen struikelde ik op een haar na niet.
Op een heuvel zag ik de sliert lopers verderop naar links afbuigen. Toen ik op het punt aankwam waar daadwerkelijk linksaf geslagen moest worden, miste ik het betreffende paadje, dankzij een kind dat opgetogen (aan haar stem te horen minimaal voor de honderdste keer) ‘naar links’ riep, niet.
De sprankelende frisheid in mijn benen maakte plaats voor zure stramheid. Tijdens de laatste kilometers werden we getrakteerd op meer en ogenschijnlijk hogere heuvels. Ik verwachtte hier elk moment links en rechts ingehaald te worden door alle deelnemers die achter mij liepen, maar die waren waarschijnlijk in rook opgegaan. Of inmiddels ook moe geworden.
Het lopersveld was inmiddels dermate uitgedund dat ik moest gaan letten op wegwijzers, bestaande uit kleine groene pijtjes en gele linten. Op een bepaald punt was ik de weg kwijt. Ik kwam bij een hek en kon niet verder. Gelukkig werd ik gewenkt door iemand die nog wel op het parcours liep. Maar even later kwam een groepje lopers ons tegemoet lopen met de boodschap dat ze verkeerd liepen. We waren op een soort 4-sprong in de bewegwijzering. Hier kruisten 2 verschillende parcoursen elkaar. Na een stukje teruglopen, zagen we andere lopers een bepaalde, en even later bleek dit de juiste, richting opgaan.
Vanuit het niets ineens pijn in 1 teen. Het voelde als een kapotgelopen blaar. Ik ging zitten, deed mijn schoen en sok uit. Het was inderdaad een kapotgelopen blaar. Ik deed mijn schoen (zonder sok) weer aan en vervolgde mijn weg. Enkele momenten later de boodschap van een toeschouwer: nog 1100 meter. En verderop kon ik de commentator door de luidsprekers horen.
Slechts 33km, maar (na resp. 27, 27 en 25km) mijn langste VeluwezoomTrail tot nu toe. Ik denk dat ik nu wel klaar ben met deze trail. Er zijn nog zoveel andere mooie trails die ik nog nooit hebt gelopen. Dit was een mooie opmaat naar mijn trainingsperiode in de aanloop naar de Trail des Fantomes in augustus, met een dubbele afstand en een 10-voudige hoeveelheid hoogtemeters. Maar dat valt, voor mij althans meer in de categorie speedhiken dan trailrunning.
Cijfers:
Schoenen: Inov8 Trailroc 235
Afstand: 33km (excl. ± 1km foutlopen)
Hoogtemeters: 360m
Tijd: 03:27:35
Geef een reactie