Ik twijfelde of ik wel genoeg had getraind. Of het genoeg was zullen we nooit weten. Mijn wandelgezel, had in ieder geval zeker niet voldoende getraind. Ze was al na 30 km afgehaakt. Maar ook omdat hun kat zich had verhangen en haar dochter daarvan vreselijk overstuur was.
Op die hele warme 18 juli in 2006, ergens halverwege, nadat ik mijn wandelgezel achter me had gelaten, liep ik enigszins in de achterhoede. Maar ik was nu alleen, dus ik verhoogde mijn tempo flink. Toeschouwers moeten daar een snelwandelaar voorbij hebben zien gaan. In de achterhoede was het niet druk, maar na een tijdje flink inlopen op de voorhoede werd het echt druk en was er van inhalen geen sprake meer. Druk, echt heel druk was het. En heet, vreselijk heet. Je kon niet inhalen, en toch moesten er ambulances door. Na het uitlopen liep ik te strompelen alsof ik 50 km had gelopen zonder voorbereiding.
Die avond, op het tijdelijk tot camping omgebouwde sportveld kregen we te horen dat de resterende 3 dagen waren afgelast omdat er 2 mensen door de hitte bezweken waren. Dat was het dan. Ik baalde zoals ik nog nooit gebaald had. Ik zou dus niet te weten komen of ik het gehaald zou hebben. Er restte niets anders dan het jaar daarop opnieuw de krachtmeting aan te gaan.
Op de foto zie je mijn voeten na dag 1. De bedoeling was om na afloop van elke dag een voetenfoto te maken om het verloop van de aftakeling te kunnen aanschouwen. Helaas is het dus bij 1 foto gebleven. Wel goed te zien zijn de plekken waar ik tijdens de training flinke blaren had.
Geef een reactie