Training in NPZK door Trailrunning Nederland

Met ons zeventienen vertrokken wij bij Zwembad de Heerenduinen in IJmuiden en drieënhalf uur later kwamen we terug bij hetzelfde zwembad met ons veertienen. Peter en Sjaak hadden voor Trailrunning Nederland een mooie trainingsroute uitgezet in onze achtertuin. Het tijdstip van 14:30 was voor mij en waarschijnlijk ook voor de anderen wat ongewoon want meestal ben ik op zondagochtend al vroeg de deur uit voor een lange duurloop.

Via mooie paadjes liepen we naar ingang Midden-Herenduin, waar we de duinen niet verlieten maar vlak voor de uitgang afsloegen op een single track langs een slootje. Even later een flinke bult over en richting Duin en Kruidberg. Daar lieten we de duinen even achter ons om één moment stil te staan bij de ruïne van Brederode. Dit was het sightsee-gedeelte voor de non-locals. Toen over de Bergweg (over het ruiterpad, of het al niet zwaar genoeg was) naar ingang Bleek en Berg, de Brederodeberg op via de (killing) zuidkant. Via de (blauwe) trappen weer naar beneden richting Het Verbrande Vlak oftewel Klein Kenia oftewel Het Grote Vlak (officieel).

Deze prachtige open vallei (zie bovenste foto) is in deze vorm ontstaan door een brand in 1996. Door de vele grote en kleine grazers blijft dit gebied zijn open karakter behouden. Via de Oosterplas richting het Vogelmeer en over de Hazenberg. De ‘echte’ trailrunners daalden hier als bezetenen af.

Even later pauze bij Parnassia. Het was net iets te fris om buiten te zitten. Na een klein kwartier renden we over het strand naar opgang Duin en Kruidberg. Wij verkozen de mooie singletrack boven dat vreselijke betonnen fietspad. Dit was overigens best zwaar met al 20 kilometer in de benen. We liepen een zandvlakte over en snelden over nog meer prachtige trails. Zo mooi dat ik toch maar wat vaker in dit deel van de duinen zal gaan trainen. We passeerden nog wat bunkers en respectievelijke de kleine en de grote ingang aan de Heerenduinweg.

Nog even een stukje langs deze weg alvorens we weer op de parkeerplaats van het zwembad stonden.

Tijd voor een eindfoto en Chris had nog cola en tuc voor ons achterin zijn auto. Daarna lekker rustig uitgefietst naar huis. Weer eens wat anders dan trainen in je eentje. Tot het eind toe tempo houden, ook bergop. Dat doe ik doorgaans niet als ik alleen loop. Bovendien was het erg leuk om te lopen met zo’n grote groep mensen die net zo (zo niet nog meer) bevlogen zijn als ik met deze hobby: Mountainbiken zonder fiets, zoals een collega het laatst omschreef.

Bekijk meer foto’s en/of lees hier het verslag van Chris.