Een Facebookoproepje over een beschikbaar startnummer deed mij gisteren belanden op een parkeerplaats in Petten. Vanaf daar kon ik meerijden naar Den Helder om deel te nemen aan de Dutch Coast Ultra Run By Night. En niet een van de respectabele ultra-afstanden (50, 75, 100 of 160), maar slechts de 25. En dat was maar goed ook.
Bij het ophalen van het startnummer in hotel Wienerhof trof ik een hoop bekenden aan, zowel bij de lopers als bij de vrijwilligers van de organisatie. Na een korte startinstructie door Rinus volgde het startschot d.m.v. een confettibom die maar niet af wilde gaan.
Ik liep op een rustig maar gestaag tempo. De aanvankelijke motregen werd langzaam ingewisseld voor een bijna volle maan die zich steeds vaker liet zien. Door de motregen had ik mijn bril niet opgedaan en liep daardoor in een schimmige wereld. Toen het droog was zocht ik tevergeefs mijn bril en gaf op met de gedachte dat ik hem verloren was of niet goed genoeg gezicht had. Voor mij in de verte of soms dichtbij een of meer al dan niet knipperende rode lampjes die sommigen achterop hun rugzak hadden bevestigd. En achter mij een zwerm felle witte hoofdlampen. Door het beperkte schijnsel van mijn eigen hoofdlamp kon ik alleen de ondergrond een paar meter voor mijn voeten zien. Daardoor was het niet goed te zien welke kant ik op moest lopen om de beste ondergrond te kiezen, ergens tussen het mulle zand links en het water rechts. Gelukkig kon ik de meeste tijd voetsporen van mijn voorgangers volgen of op iemand op een enkele meters afstand volgens die blijkbaar een iets beter zicht had dan ik.
Onderweg stonden hier en daar mensen op het strand om ons aan te moedigen. Andere mensen op het strand bleken van dichtbij strandpalen te zijn. Hier en daar stonden imposante skeletachtige bouwsels. Ik moet daar ook maar eens met daglicht lopen om te zien wat dat allemaal moet voorstellen. Af en toe haalde ik iemand in. Dat waren deelnemers aan de 100 mijl. Die waren van IJmuiden naar Den Helder gelopen en waren nu weer op de terugweg. Die zaten zo te zien inmiddels in een heel andere belevingswereld die ik me niet kan en misschien ook niet wil voorstellen. Ik begrijp wel de kick van het inschrijven voor (voor mijn doen) respectabele afstanden. Maar daarna moet je zelf de consequenties dragen. Het lukt, je moet zwaar afzien en/of opgeven. Na een onbepaald punt kom je in een fase waarin je gaat wandelen omdat lopen niet meer gaat en blijkt wandelen ook geen fijn alternatief waardoor je toch maar weer gaat lopen.
Maar tot nog toe ging het met mij nog goed. De ondergrond was prima. Grotendeels stevig zand waar je niet in wegzakt. Af en toe moest ik om of over een haaks op het strand liggende dam van rotsblokken lopen. En af en toe liep ik een zandbank op waar je uiteindelijk niet zonder natte voeten weer vanaf komt. Aanvankelijk had ik nog het idee om deels blootsvoets te gaan lopen. Qua temperatuur was dat een twijfelgeval. Maar doordat mijn Fivefingers constant nat waren, kreeg ik toch steeds koudere voeten. Uitdoen was geen verstandige optie meer.
Vanaf ongeveer het 20 kilometerpunt raakte ik aan de praat met een jonge loper die zijn eerste 75 kilometerafstand liep. Hij liever dan ik, want ik begon het inmiddels net een beetje zat te worden. Eén van de redenen om hier aan mee te doen was dat dit een mooie training voor Scheveningen-Zandvoort is. Zo weet ik nu ook dat ik nog wat meer strandtrainingen nodig heb om over 2 maanden niet heel erg af te zien.
In de verte doemde wat afwijkende duintoppen op. De grote en de afstand was moeilijk in te schatten. Achter die duintoppen knipperde af en toe een wit lampje. Dat moest het 25 kilometerpunt en dus voor mij de finish zijn. Het laatste stukje ging door het mulle zand en een pad van betonplaten omhoog. Daar bleken we niet uit te komen bij het knipperlampje en moesten we over een hek, weer een duin af en even later de juiste trap weer omhoog.
Daar stonden vrijwilligers van de organisatie klaar met drinken, een vuurtje, een prachtige medaille en een tasje met lekkers. Om niet teveel af te koelen bleef ik daar niet te lang staan en zocht de auto op om op een vrijwel lege weg weer naar huis te rijden.
Geef een reactie