Als mijn duinen (Nationaal Park Zuid Kennemerland) niet ruw waren onderbroken door IJmuiden, het Noordzeekanaal en Tata Steel had ik zo kunnen doorlopen naar het Noordhollands Duinreservaat, waar ik eigenlijk zelden kom vanwege die barrière. Niettemin is het heel snel en eenvoudig te bereiken met de auto. Vanaf Haarlem-Noord sta je binnen 20 minuten bij de duiningang. Dat was handig op de dag van de 4e Wijckloop. Mijn schoonneef pikte mij op en we reden naar Wijk aan Zee. Ik werd onderweg weer even herinnerd aan de laatste keer hier, het begeleiden van Luc de Jager (deed zijn naam eer aan) tijdens de Jan Knippenberg Memorial. Die eerder genoemde onderbreking zorgt dat ze hier 20 kilometer moeten omlopen via de sluizen en om het domein van de staalfabriek heen.
Parkeren was geen enkel probleem. De Wijckloop is leverbaar in 1.5, 3, 5, 10 en 16 kilometer waarvan de laatste 2 afstanden ook in wandelvariatie. Ik koos de 16K hardloopvariant. Buiten stond een koude wind terwijl de kinderlopen in volle gang waren. We liepen Heliomare in voor de startnummers met piepschuimen chip. Binnen was het meer dan aangenaam warm. Voor we het startvak inliepen was er even tijd om in te lopen. We probeerden nog een plekje dichter naar voren te bemachtigen toen het startschot al klonk.
Vorig jaar had ik me ook ingeschreven voor deze loop maar moest deze toen verstek laten gaan vanwege pijn in mijn rechterkuit, ontstaan tijdens de Achmealoop 21K een week ervoor. Dit jaar was een nieuwe poging. Ook weer een week na de Achmealoop, maar sindsdien heb ik mijn looptechniek flink bijgeschaafd en mijn trainingen uitgebreid.
Omdat we in de achterhoede waren gestart liepen er na de start allemaal lopers in de weg. Dat werd dus inhalen en zigzaggen de eerste paar honderd meter. Daarna het strand. Altijd mooi, zo’n lang lint aan lopers. Zelfs hier kon ik nog steeds inhalen en bleek ik mij losgemaakt te hebben van mijn schoonneef. De hele weg dacht ik dat hij vlak achter me liep maar ik had me vergist. Het was iemand anders die ook een oranje shirt droeg. Maar daardoor werd ik wel enigszins opgedreven. Na een kilometer of 4 over het strand liep ik het duingebied in. Ik kon mijn snelheid redelijk blijven vasthouden en het inhalen/ingehaald worden werd minder en ik moest steeds beter zelf opletten op de routemarkeringen omdat de lopers vóór mij en achter mij steeds dunner bezaaid waren. Ik haalde een fietser (zonder fiets) in. Hij had n.l. zijn startnummer op zijn rug. Mijn vraag of hij een fietser was beantwoordde hij bevestigend. Een leuke verrassing was de trappen rond een uitkijkpunt in het parcours. Ook Schotse Hooglanders en galopperende paarden ontbraken niet. Op 1 van de weinige verharde stukken kwam er ineens een roedel MTB’er op ons af. Gelukkig konden we vlak voor de botsing een bospaadje inschieten waar toevallig ook de route liep. De laatste kilometers waren pittig en ging ik nog een tweestrijd aan met een andere langharige loper, die ik uiteindelijk verloor. Met een nettotijd van 1:19:28 kwam ik na 16 kilometer over de finish en kreeg ik de zoveelste medaille, waar ik een hekel aan heb, om mijn nek. Bij sommige loopevenementen kan je bij je inschrijving aangeven of je al dan niet een medaille wilt. Dat zouden ze moeten verplichten bij alle loopjes.
Eigenlijk klopt de naam Wijckloop niet. Het is een trail of trailrun. Dus doe ik hierbij een oproep om het volgend jaar Wijcktrail te noemen. Verharde stukken zijn n.l. tot het absolute minimum beperkt en de zelfs de smalste niet-inhaalpaadje waren opgenomen in het parcours. Dit was voor mij een mooi voorproefje voor de Duinentrail Schoorl die ik de week daarna op het programma had staan. Dit loopje (trailtje) is voor herhaling vatbaar. Mooi parcours, dichtbij en niet te massaal.
Update 10 november 2012
Vandaag kwam De Sintelbaan door de brievenbus waar ik op de voorkant sta. Zie ook de bovenste foto. Bovenstaand verslag staat n.l. in ons clubblad.
Geef een reactie