Wilskracht tegen windkracht

Nog 2 weken voor de Voorne’s Duin Trail. Vorige week zondag heb ik een duurloop 36 km gelopen. Weer een afstands-PR. Iets meer dan de bedoeling was maar het ging goed. Dat het zo goed ging merkte ik vooral aan de baantraining op de dinsdagavond die erop volgde. Geen erfenis van de duurloop. Deze zondag wilde ik 15 mijl lopen (24 km). Je moet je maar aanpassen aan de weersomstandigheden en een storm met windstoten van 110 km/u moet je niet willen missen. Die moet je opzoeken.

Ik stalde mijn fiets bij de duiningang liep de rode route. Gelukkig kreeg ik geen rondvliegende takken op mijn hoofd. De laatste bladeren werden uit de bomen geblazen. Bij Parnassia gingen de Fivefingers uit en liep ik het strand op waar een zandstorm woedde. Op de kustlijn was geen zandstorm omdat de wind zuidoost was, dus daar kon gelopen worden zonder zand in de ogen te krijgen. Toen kwam het aan op techniek. Naar voren hellen op de wind en gaan. Omdat ik tijdens het zweefmoment telkens een stukje werd teruggeblazen duurde het een eeuwigheid voor ik bij het zuidpunt van Zandvoort was. Blijkbaar was het interessant om mij tegen de regen en wind in te zien lopen want ik werd twee keer gefotografeerd. Terug wind mee. Een makkie zou je denken. Nou nee. De terugweg was een soort steile helling naar beneden. En dat 7 kilometer lang. De zee was ook nogal onstuimig. Ik probeerde dicht bij het water te blijven omdat daar het grondoppervlak het prettigst is voor mijn blote voeten, maar af en toe stond ik ineens tot mijn knieën in het water. Gelukkig was het niet koud en het gaf me meteen het idee voor als het beneden het vriespunt zou zijn. Als ik met mijn voeten in het water loop kunnen ze niet bevriezen. Puur theorie natuurlijk.

Terug bij Parnassia moest ik nog wel de strandopgang oplopen. Hier was niet aan de zandstorm te ontkomen. Gelukkig bleef het bij slechts enkele zandkorrels in de ogen. Eenmaal terug in de duinen merkte ik hoe vermoeid ik inmiddels was geraakt. Als ik de 36 km van vorige week vergelijk met de 25 km van gisteren dan blijkt deze laatste tocht veel zwaarder geweest te zijn. Vorige week geen spierpijn. Nu wel. Vooral in de AP’s (de achillespezen). En toch had ik het niet willen missen.


Reacties

5 reacties op “Wilskracht tegen windkracht”

  1. Stoer van je! Die achillespezen zijn denk ik wat geïrriteerd geraakt door het lange tegenwind-lopen. Je hebt dan veel helling (veel meer dan normaal), zodat er nogal wat rek op komt te staan. Misschien heb je zelfs af en toe een keer wat afgezet… Ik neem aan dat het alweer over is?

    1. Ja, dat klinkt inderdaad logisch. Het was niet de volgende dag maar wel de dag daarna over. Het valt me op nu ik meer kilometers maak, ik steeds sneller herstel. Toen ik vorig jaar een aantal keer last had van mijn achillespezen duurde het wel tot 10 dagen voor het over was. Wellicht heeft een verbeterde techniek hier ook aan bijgedragen.

      1. Marion Meesters avatar
        Marion Meesters

        Verbeterde techniek, maar ook sterkere pezen lijkt mij. 🙂

  2. Ja het is natuurlijk zo dat het zeewater nog veel warmer is dan de temperatuur van de buitenlucht, daardoor voelt de zee nog prima aan.

    1. Ik vraag me alleen af hoe dat dan werkt als het vriest en ik op blote voeten door een laagje zeewater loop, dan wordt het deel van het been dat net boven water uitsteekt extra koud doordat het nat is. Ik zou dan eigenlijk broekspijpen van een wetsuit om mijn benen moeten hebben. Maar tot nu toe is het prima te doen. En maar hopen dat het tijdens Scheveningen-Zandvoort niet vriest. Hoewel ik dan misschien wel met wetsuitpijpen als enige de race blootsvoets kan volbrengen. Sst, niet verder vertellen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.