Sneeuw en een straffe oostenwind. Gekleed in 2 broeken, 4 lagen bovenkleding, buff, muts, handschoenen en daarover nog een winterjas en nog een paar dikke handschoenen fietste ik naar de parkeerplaats van Zwembad de Heerenduinen in IJmuiden. Daar was namelijk de start van het Rondje door de Achtertuin georganiseerd door Paula en Peter. Voor sommigen de laatste duurloop voor de Dutch Coast Ultra.
Al snel was de groep compleet en liepen we naar de duiningang aan de Heerenduinerweg. Een stukje over het fietspad en daarna de onverharde paden (trails) op. Het eerste pad was lastig beloopbaar. Een opgevroren modderpad. Daarna werd het beter. Ik kreeg het zelfs al snel (te) warm. Ook de handschoenen konden uit. We deden diverse uitkijkpunten aan waar foto’s werden genomen en snel weer werd afgedaald vanwege de snijdende oostenwind. Na zo’n 15 km kwamen we uit bij Parnassia waar hoofdzakelijk chocolademelk met slagroom werd genuttigd. Na deze opwarmer liepen we het strand op. Kkoud. Ik trok mijn buff tot vlak onder mijn ogen omhoog. Toen was redelijk uit te houden ondanks de gevoelstemperatuur van zo’n -15. Normaal loop ik hier altijd zonder schoenen, maar ik kon de verleiding om ze uit te doen op dat moment redelijk goed weerstaan. Na een paar kilometer liepen we bij Duin en Kruidberg de duinen weer in. Even later liepen we op een mooie single track. Zo een die je tijdens warmere jaargetijden beter kunt mijden vanwege de teken. Deze staat (stond) ook nog niet op Openstreetmap, dus kan ik het GPX-bestand van de Strava app mooi gebruiken om dit pad toe te voegen.
Onderweg zagen we herten en paarden en het duingebied overgoten met wintersaus. Een week eerder had Paula haar grote teen gebroken door er een zware tafelpoot op te laten vallen. Ze was volgens mij niet van plan, maar ze liep gewoon de hele tocht mee. Lang niet zo snel als normaal, maar ze deed het toch maar eventjes.
Ergens op die singletracks ging het opeens niet zo lekker meer. De afstand kon het probleem niet zijn. Ook de voeten en de benen werkten nog naar behoren, maar de energie was eruit. Ik loop meestal zonder te eten, maar dan vroeg in de ochtend. Nu was het al middag. Gelukkig moesten we af en toe even stilstaan voor achterblijvers waardoor ik weer even bij kon komen en zonder problemen de finish kon bereiken.
Iedereen vertrok weer lopend, met de auto of of de fiets en die middag verschenen de eerste foto’s op Facebook. Dus als je dit leest in 2023 denk je misschien: “O ja, Facebook. Daar heb ik al jaren geen account meer.”
Dus volgende keer rond lunchtijd toch maar even wat eten. Doe ik ook als ik niet loop, dus waarom ook niet als ik loop.
Geef een reactie