José moet in het weekend regelmatig in Zwaanshoek zijn voor haar werk. Voor mij dus een mooie kans om mee te rijden en daar te vertrekken voor een duurloopje.
In een vrijwel rechte lijn kon ik naar de Leidse Vaart lopen. Ik kreeg koude handen ondanks mijn handschoenen. Daarna richting Panneland waar de Amsterdamse Waterleidingduinen een ingang heeft. De avond ervoor had ik de kaart geraadpleegd om te kijken hoe ik ongeveer in een rechte lijn naar het strand kon lopen. Met wat hulp van paddo’s kon ik inderdaad die weg vinden. Ondertussen waren mijn handen warm geworden en kon ik zelfs de handschoenen uitdoen. Ik was ‘vergeten’ een duinkaartje te kopen. Gelukkig reed een boswachter vriendelijk groetend voorbij. Er werd hier geen wild geschoten maar wel ongetwijfeld prachtige plaatjes. Het stikte hier van de fotografen. Vlakbij het strand werd het koud door de harde wind. Ik nam een paar slokken drinken en liep het strand op. Ik zag dat ik vlakbij Zandvoort was. Er liep een zwarte gladharige hond over het strand zonder baasje. Ik had wind mee en het was prima te doen. Veel trainende voetballertjes op het strand. Ik haalde een andere loper in. Een klein keffertje zag mijn linkerbeen als prooi. Na een sprint bleek dat het keffertje toch nog vrij hard kon lopen. Gelukkig werd hij teruggeroepen door zijn baasje. Weer zag ik een zwarte gladharige hond over het strand lopen zonder baasje. Vreemd. In de verte zag ik 3 lopers met rugzakjes. Toen ik dichterbij kwam zag ik startnummers. Volgens mij waren dit deelnemers aan de Dutch Coast Ultra Run (100 km). Ze moesten alleen nog maar naar IJmuiden lopen waar de finish was. Ik wenste ze succes. Even voorbij Parnassia ging ik de duininham over en liep door een sneeuwbui door Nationaal Park Zuid Kennemerland. De sneeuw vroor aan mijn wenkbrauwen en oogharen. Even later was mijn rechteroog dichtgevroren. Omdat het de dag was van de IceChallenge in Thialf, alwaar een groot aantal mensen samen met The Iceman blootsvoets 1000 meter over het ijs ging lopen, wilde ik weten hoe het was om 1000 meter blootsvoets door de sneeuw te lopen. Dus 1 km van huis gingen de schoenen uit. Even later stapte ik het huis binnen op blote voeten en José zei: ‘Ik ben met een gek getrouwd’. Misschien gek maar het was zeker de moeite waard. Vooralsnog heb ik geen ambities om verder te gaan dan 1000 meter. Even later waren mijn tenen mooi rood en nog even later ook weer warm.
Geef een reactie