Met een dosis onzekere vastberadenheid schreef ik mezelf op 6 januari in voor de Trail des Fantomes in augustus. Deze zware trail heeft 50 horizontale en 2,5 verticale kilometers tussen start en finish. Hoe ga ik dat aanpakken qua training? Ik denk veel kilometers maken en vooral veel op- en aflopende kilometers.

Nu heb ik gelukkig de duinen dichtbij, maar ik moet flink mijn best doen om genoeg hoogtemeters mee te pakken. Zelf als ik alleen maar rondjes naar de top van de Brederodeberg loop, lopen de hoogtemeters nog niet erg op. Althans, zo lijkt het als ik de GPS-tracks in Strava bekijk. Nu schijnt dat hoogtemeten met GPS niet zo betrouwbaar te zijn. Zo liep ik laatst 18km in de duinen om te proberen daar aardig wat hoogtemeters te maken, maar ik kwam niet verder dan 100m in verticale richting. Klopt volgens mij niet echt want ik heb elke ‘berg’ die ik tegenkwam minstens 2x opgelopen.

Omdat het ’s avonds nog vroeg donker wordt waardoor je de duinen niet in mag, ben ik de omgeving aan het verkennen op ‘bergen’. Het Kopje van Bloemendaal is daarvan de hoogste. Het Kopje van Aerdenhout is wat verder uit de buurt, maar ook een leuk heuveltje. En dan heb je nog Schoteroog, een serie heuvels op een landtong in de Mooie Nel waar windmolens op staan. Schoteroog heb ik laatst in mijn duurloop opgenomen. Daarna liep ik naar NPZK waar ik nog een paar heuveltjes meepakte, waaronder de Brederodeberg. Eenmaal uit de duinen klom ik over een hekje en stond ik in Landgoed Caprera. Dit is een fijn stukje om wat extra hoogtemeters mee te pakken ware het niet dat dit een van de weinige stukjes bos is waar je met de hond in mag. Dus stikt het hier van de honden. Het viel me ook op dat het hier ontbrak aan hardlopers. En nu weet ik waarom. Veel honden snappen niet dat hardlopers met rust gelaten willen worden. Ze willen spelen of in je benen bijten. Zo kwam er een bloeddorstige hond aangedenderd die het op mij gemunt had. Bijten deed hij niet, maar het beest sloeg me wel de stuipen op het lijf. Toen de hond weer was vertrokken en ik enkele honderden meter verder was, kwam dezelfde hond opeens uit het niets weer tevoorschijn om met dezelfde snelheid en energie weer te verdwijnen. Dat herhaalde zich nog 2 keer tot ik blijkbaar niet meer te vinden was. Vlakbij de uitgang kreeg ik nog achter elk been een keffertje aan. Deze heuvelloper heeft het wel gezien daar.

En heel dichtbij, zo dichtbij dat ik het bijna over het hoofd zag was ons eigen trappenhuis. Je hoeft er de deur niet eens voor uit. Ik beklom onze 2 trappen naar de zolder 50x, goed voor ongeveer 600 hoogtemeters. Om niet teveel herrie te maken voor de buren had ik mijn schoenen uitgetrokken en om niet uit te glijden ook mijn sokken. Om de tel niet kwijt te raken zette ik elke 2e keer dat ik boven was 2 streepjes op een stukje papier. Omdat ik nooit eerder 100 trappen op liep in 1 keer resulteerde dit in spierpijn in de kuiten de 2 volgende dagen.

Ook erg dichtbij ons huis is een tunneltje onder de Westelijke Randweg. Ook met trappen, maar een stuk minder steil dan de trappen in huis. Hier zal ik ook eens een flink aantal keer achter elkaar doorheen lopen, als er tenminste niet zoveel verkeer is. Ik zit n.l. niet te wachten op extra fijnstof in mijn longen. Uiteindelijk is één van de doelen van de trainingen het bevorderen van de gezondheid.

Conclusie: Genoeg hellingen in de buurt dus om op te nemen in mijn loopjes. Niet onwaarschijnlijk is dat je me binnenkort wel ergens tegenkomt op een trap of een helling. Of op een vlak stuk tussen 2 hellingen.