Op 1e Kerstdag liep ik mijn eerste Utrechtse Heuvelrug Trail, met de (ultra)loopvrienden van Paula. Voor trailrunners beter bekend als de UHT. Op de website van Mud Sweat Trails stond iets over het lopen van de UHT in het donker en de link naar een #FMTR was gelegd. Zo af en toe organiseert iemand een #FMTR (Full Moon Trail Run) en zet dit met de hastag #FMTR op Twitter. Omdat ik wel diverse keren meegelopen heb maar er nog nooit een zelf had georganiseerd vond ik dit wel het moment voor ‘mijn’ #FMTR. Ik kondigde zoals gebruikelijk mijn evenement aan via Twitter, maar ook via Facebook.
Om 19:30 hadden we afgesproken op station Driebergen. Om 19:45 waren er 10 van de 12 mensen die hadden toegezegd te komen en omdat we niet heel ruim in de tijd zaten vertrokken we. Binnen enkele minuten waren we, op onze lampen na, aan het zicht onttrokken. Het regende behoorlijk. Ik navigeerde via mijn smartphone (Fairphone) met de app Locus (Free). Hiermee kan je kaarten downloaden en gebruiken voor offline gebruik. Omdat ik normaal altijd mijn telefoon in mijn zak heb had ik om goed te kunnen navigeren nu een armhoesje nodig, helemaal met die voorspelde regen, dus kon meteen goed worden getest. Een paar anderen hadden als backup de iets aangepaste route op hun loophorloges gezet. Ik had de route aangepast omdat ik, net zoals we op 1e Kerstdag deden, de Kaap (uitkijktoren bij Doorn) wilde beklimmen om de omgeving bij nacht te kunnen bekijken.
Gelukkig stopte het met hard regenen en uiteindelijk werd het zelfs droog. Wat niet gezegd kon worden van de ondergrond. Af en toe een droog stukje fiets- of wandelpad en ook de zandverstuiving was droog. Maar verder was er niet aan de plassen en de zompige modder te ontkomen, hoewel sommigen in het begin nog tevergeefs droge voeten probeerden te houden.
De navigatie ging prima. Af en toe moest ik wat medelopers die voor liepen en navigeerden op hun horloge terugroepen omdat ze verkeerd liepen. Ik kon op mijn scherm vrijwel alle paadjes zien, dus het volgen van de route was geen enkel probleem.
Ergens waren paden afgezet, maar afgezien van wat hopen takken waar we langs en overheen konden, was dat voor ons geen belemmering. Sowieso loop je daar niet geheel legaal als het donker is, dus een afzetting negeren kan daar ook wel bij.
Eenmaal bij de Kaap kozen er een paar voor om even te pauzeren en anderen beklommen de uitkijktoren. De stads- en dorpskernen waren duidelijk zichtbaar door hun lichte gloed. Het waaide ook heel stevig daarboven. Om niet teveel af te koelen, daalden we weer snel af om onze weg te vervolgen.
Door de regen en de bewolking was er geen spoor van de volle maan. Maar halverwege verscheen die ineens toch, zo af en toe, tussen de wolkenflarden door. In februari zou je met een onbewolkte volle maan geen hoofdlampen nodig hebben, want dan zijn de (loof)bomen nog kaal. Ik en waarschijnlijk ook de anderen hebben echter nog geen #FMTR meegemaakt zonder bewolking, dus iedereen was voorzien van een hoofdlamp. Henk zijn hoofd straalde 900 lumen uit. Als hij achter je liep was het alsof er een geruisloze monstertruck achter je reed. Rondom je eigen scherpe schaduw was het bos behoorlijk verlicht.
Het tweede pauze- en tevens fotomomentje was de 6-sprong op de Amerongse berg, even voorbij het hoogste punt van de Utrechtse Heuvelrug. Ook hier bleven we niet lang om de spieren niet stijf te laten worden.
Ook het laatste stuk was rijkelijk voorzien van modder. Dit vertraagde behoorlijk ons tempo. en voor verschillende lopers (ook voor mij) begon het flink zwaar te worden. Op een bepaald moment werd er gezegd dat we met dit tempo niet de laatste trein zouden halen. De oplossing bleek het afsnijden van het laatste stuk te zijn en flink het gas erop. Op zich wel welkome afleiding. Gewoon het gegeven dat je moe bent en je benen zwaar aanvoelen opzij zetten en rennen om de trein te halen.
Toen we op het station aankwamen hadden we zelfs nog tijd over om iemand een foto van ons te laten maken (met de stationsklok). We namen afscheid van de mensen die vanaf hier de auto naar huis namen. De rest had de auto bij station Driebergen staan. Ik was helemaal met de trein gekomen en kon terug meerijden met Jan. Maar die had een probleem. Hij was zijn autosleutel kwijt. Maar de sleutel moest zich nog in de auto bevinden. Na flink zoeken vond ik de sleutel tussen de versnellingsbak en de stoel, dus we konden de andere scenarios weer uit onze hoofden schrappen en Jan bracht mij heel comfortabel, warm, droog en snel thuis.
En nu maar weer wachten op de volgende #FMTR. Dan moet ik wel van tevoren mijn hoofdlamp weten te repareren want hij viel vlak na thuiskomst stuk op de vloer.