Sinds de komst van de Schotse Hooglanders zit er gedurende het tekenseizoen op elke grasspriet een teek te wachten op de eerste de beste warme voorbijganger. Gelukkig worden die grassprieten (inclusief teken) op de meeste plaatsen weer netjes weggevreten door de Hooglanders. Dus op de meeste smalle paadjes kan je op dit moment redelijk risicoarm hardlopen. Mocht je onderweg desondanks geaaid worden door gras of laag struikgewas, controleer dan onderweg of thuis of je huid nog gevrijwaard is van zwarte stipjes. De beestjes klampen zich vast aan je onderbeen en kruipen vervolgens omhoog naar een geschikt plekje. Bij mij is dat meestal in mijn knieholten. Vinden ze dat niet goed genoeg? The only way is up…
Laatst liepen mijn broer en ik op een ruiterpad. Deze keer niet eens expres. Nee, het pad ging ineens over in een ruiterpad. Hier loop je dus op een heel smal verdiept paadje waarbij moeilijk te voorkomen is de naastgelegen begroeiing te raken. Dit had tot gevolg dat we met ons tweeën tegen wil en dank zeven teken hadden gevangen, waarvan ik gelukkig slechts twee. Ik ontdekte ze thuis pas. Eén was zich net aan het vastbijten en de andere liep nog te zoeken.
En eigenlijk zijn het hele lieve, schattige beestjes, diep in hun hart. Ze hebben niks geen kwaad in de zin. Ja toch niet dan?
Heb je het desondanks niet zo op teken? Ga dan op de weg lopen, maar daar liggen weer andere gevaren op de loer zoals verkeersongelukken en fijnstof. Of kies de middenweg. Brede duin(fiets)paden met bermen op veilige afstand. Kijk hier wel uit voor hardfietsers. Kortom, hardlopen is levensgevaarlijk.
Nog even over de titel van dit artikel. Teek On Me is bovendien een stichting die meer bekendheid wil geven aan de ziekte van Lyme en geld inzamelt voor onderzoek naar deze ziekte en een grotere kans op genezing.
Geef een reactie