Om even voor twaalf rende ik de deur uit voor de Letterenloop, het voor mij dichtstbijzijnde loopevenement (700 meter van mijn huis). De 10 kilometerafstand startte om 12:15 op de IJsbaan in Haarlem. Een kwartier later dan aanvankelijk de bedoeling was, om uitlopende kerkgangers niet te hinderen. Ik was laat genoeg om niet in de rij te hoeven staan om mijn startnummer op te halen. Ook laat genoeg zodat er nog maar weinig startnummers in de doos zaten en ik binnen enkele seconden die van mij in ontvangst kon nemen. Het opspelden is altijd even een klusje, maar toch ook binnen 5 minuten gefikst. Terwijl ik op het middengedeelte van de ijsbaan wat ChiRunning ontspanningsoefeningen deed stond er al een enorme meute voor de startlijn te wachten. Geen kans dat ik daar nog een redelijk plekje kon bemachtigen. Op dat moment kreeg ik het idee om achteraan te starten.

Na het bekende aftellen klonk het startschotprimeur van de wethouder. Normaal stond ik dan een beetje zenuwachtig in het startvak te wachten tot de mensen voor mij in beweging kwamen. Nu liep ik nog even wat ontspannen rond en zag de koplopers na een driekwart ronde de ijsbaan verlaten. De meeste lopers waren nu gestart en ik wandelde rustig naar de start. Nog enkele andere deden hetzelfde. Op de mensen na die echt te laat waren leek ik de laatste starter te zijn. Het grote inhaalfeest kon nu beginnen.

De ijsbaan heeft aan de binnenkant van de baan tussen het ijs (waar nu kaal beton lag) en de wand een houten pad. Daar liep nagenoeg niemand, dus gebruikte ik dit om in te halen. Ik startte rustig, maar de meeste mensen in de achterhoede zijn wandelend nog bij te houden dus voor ik ook de ijsbaan verliet had ik al een hoop mensen ingehaald. Op de meeste plekken op het parcours was voldoende ruimte om in te halen. Even na het tunneltje bij station Bloemendaal, daar gingen we rechtsaf, de lopers volgden de stoep en ik nam het voetpad langs het water. Wel iets meer meters maar veel meer inhaalruimte. Een parcoursbewaker maande mij weer naar de stoep. Op het Veen en Duinpad, een fietspaadje even verderop tussen een weiland met schapen en volkstuintjes had ik even pauze. Hier was een kleine opstopping. Daarna bleef alles breed genoeg en de massa dunde ook wat uit. Toch liep ik nog over een stoep waar de rest de straat nam waardoor ik opeens ergens over een afzettingslint moest stappen.

Op de Krullenlaan moest ik verplicht aan de neusademhaling. Dit is een onverharde weg en gezien de stofwolken leek het of er hier een kudde op hol geslagen olifanten voorbij was gekomen. Hierna beklommen we het Kopje van Bloemendaal. Ook hier was het eenvoudig om de al dan niet hijgende klimmers in te halen. Ik hield even in om een verdwaalde wielrenner zijn weg te laten vervolgen. Na de klim het dalen. Gewoon een beetje ontspannen naar beneden lopen en weer kon ik een deel van de lopers achter mij laten. Even langs het Halve Maantje en weer een stukje omhoog naar de Midden Duin en Daalseweg. Hier kwam ik Marion tegen. Op de website van de Letterenloop stond “Grijp je kans er een schrijver uit te lopen”. De startnummers van de schrijvers waren speciaal gemarkeerd, maar ik ken al die schrijvers niet, laat staan dat ik ze aan hun achterkant herken. Maar ik liep er dus minimaal één uit. Marion schreef het boek De Kracht van ChiRunning. Ik heb het nog niet gelezen. Ik zag het boek trouwens nog tussen andere hardloopboeken liggen in 1 van de kraampjes op de ijsbaan.

Even later kwam de waterpost in beeld. Die sloeg ik over. Nu volgde een stuk langs Landgoed Lindenheuvel en het gemeentehuis van Bloemendaal (althans, wat er van over is). Langs De Rusthoek (zonder te rusten). Even nog een stukje door wat fraaie woonwijken van Bloemendaal en voor de tweede keer door het tunneltje bij station Bloemendaal. Hierna richting het Mendelcollege en het rechte stuk terug langs De Delft (ooit De Vredesloot geheten). Onderweg was ik pas twee keer ingehaald en nu voor de derde keer. Op het laatste stuk zijn ten slotte eindsprinters te verwachten. Gelukkig was ik nog niet moe en hield het tempo er goed in. Weer terug op de ijsbaan kon ik deze laatste inhaler voorbij lopen, met een gemak zoals je zelden ziet. Daarna versnelde ik om deze man voorgoed achter mij te laten en ging als een flits onder de finish door.

Ik verwachtte geen PR en dat werd het ook niet. Ik had me ook niet uit de naad gelopen. Toch werd het één van mijn snelste 10K-tijden, n.l. 47:22. Minder dan een minuut langzamer dan mijn PR van 46:29. Maar wel véél minder gezwoegd dan bij de loop van het PR. Gewoon lekker ontspannen gelopen en toch 646 mensen (deels virtueel) ingehaald van de 825. Daarna nog even een praatje gemaakt hier en daar en weer naar huis gerend. Eigenlijk had ik nog wel zin om nog wat verder te rennen, maar dat paste niet in de planning.