Zo nu en dan loop ik hard op blote voeten. Omdat het kan en omdat het leuk is. Ook omdat het zou kunnen dat het in contact komen van je voeten met de Aarde je gezondheidsvoordelen zouden kunnen opleveren en omdat ik soms graag tegen de stroom in ga. Tijdens de Heemstedeloop liep ik overigens met de stroom mee, maar dan zonder schoenen. Voor zover er sprake was van en plan zou ik de 5K gaan lopen. Maar vanwege een tijdrovende Marktplaatsdeal was ik te laat en had geluk dat de 10K een uur later begon. 6 minuten voor het startschot schreef ik mij in. Daardoor gelukkig geen rij. Ik trok mijn schoenen uit en voegde mij in het startvak.
Onderweg bleken mijn onbedekte voeten een opvallende verschijning. ‘Blote voeten’, ‘Hé, iemand op blote voeten’, ‘Kijk, blote voeten’, ‘Op blote voeten, wat knap’. Over blote handen hoorde je niemand want dat was heel gewoon. Ik was dus blijkbaar de enige ongeschoeide dus ik hoefde geen enkele haast te maken om eerste te worden in mijn categorie (blote voeten). Aan dat die categorie stelselmatig ontbreekt bij 99% van de loopjes ga ik binnenkort iets doen.
Als je een route loopt kan je die na afloop het beste beschrijven met het meeste geprikkelde zintuig. Dat leverde in dit geval een opsomming van ondergronden op. we startten op akelig bobbelig asfalt (fakirasfalt voor insiders). Ergens waren enkele meters vernieuwd. Verend fluweelzacht gitzwart glad asfalt in een oase van boos ruw asfalt. Ik nam de stoep maar die bleek dezelfde textuur te hebben. we liepen het Groenendaalse Bos in en liepen nog steeds op dezelfde ondergrond. Even later volgden gladde klinkers en dit werd even later een karrenspoor met dezelfde klinkers maar het stuk waar nooit wielen reden was begroeid. Ik zag mijn kans schoon om over deze strook mensen in te halen. En toen volgde de bospaden. Mooie vlakke zwarte vochtige bospaden. Ik had medelijden met de geschoende lopers. Maar helaas, time flies when you’re having fun, want voor ik het wist liep ik in een woonwijk, weer op fakirasfalt. Daarna weer een stukje fijn op gladde roze tegels van een fietspad en vervolgens weer dat nare asfalt. Gelukkig kon ik hier een berm pakken. En, omdat ik steeds vlak voor me uitkeek zag ik maar net op tijd dat de berm geen brug had. We liepen langs de molen en gelukkig hier weer een stukje gladde klinkers. Even later nog meer van die klinkers maar dan heel ongelijk liggend. Loopt ook niet fijn kan ik je vertellen. Na een aantal van deze straatjes, in een antiek deel van Heemstede, volgde het 5K-punt. Hetzelfde rondje moest nog een keer en hier hoorde ik door de luidspreker dat toploper Stan Niesten (18 jaar) aan zijn laatste km bezig was. Die zou de 10K net niet binnen een half uur lopen.
In ronde 2 weer dezelfde ondergronden als in ronde 1 maar mijn voeten vonden het minder leuk worden. toch haalde ik nog steeds mensen in (vooral op de bospaden) en werd ik naarmate het einde naderde toch ook steeds vaker doelwit van inhalers. Ik liep onder de finish door, liep als een toerist die niet lastig gevallen wil worden door verkopers langs de plasticflesjesuitdelers en stond na enkele meters stil en keek naar mijn voeten. Ze waren er nog, maar de onderkant voelde wat aan als rauw vlees. En ik zag bloed op mijn linker kleine teen. Toen ik een stap verzette zag ik ook bloed op straat. Voorzichtig, om maar zo min mogelijk bloedsporen te maken, liep ik naar de sportzaal en trok snel mijn sokken en schoenen aan en fietste naar huis. Onderweg werd ik nog 2 keer herkend als de blotevoetenloper.
Thuis bleek het wondje gelukkig erg mee te vallen en ontdekte ik nog een bloedblaar onder mijn rechtervoet. Blijkbaar van 10K toch iets te gortig voor mijn voeten in combinatie met de ondergronden. Eigenlijk wist ik dat van te voren ook wel. En wat ik fakirasfalt noemde zal voor de meer geoefende blote voet niet echt een probleem zijn. Dat wordt dus meer oefenen.
Geef een reactie