Waarschijnlijk was het nooit eerder zo warm tijdens de Halve van Haarlem. Maar ja, liever warm dan koud. Ik fietste naar de fietsenstalling in de Smedestraat en liep naar de start waar ik achteraan in de rij van de op het startschot wachtende menigte ging staan. Het plan was: rustig aan en onderweg de strategie bepalen. Ik zou vertrekken op FiveFingers maar het zou zomaar kunnen dat ik ze onderweg uit zou doen. Onder het harde geluid van de omroeper probeerde ik tevergeefs de GPS op mijn smartphone in te starten. Boeien. Aftellen en de meute komt langzaam in beweging. Voordeel is dat het vrij snel heel breed is (Zijlweg) en geen last hebt van opstoppingen. Al meteen had ik een gematigd tempo waarvan ik dacht: prima en veel meer zit er niet in.
Onderweg inspecteerde ik het parcours op blootsvoetsvriendelijkheid. Er zitten een aantal kleine en grote onvriendelijke stukken tussen. De Duinvlietweg bijvoorbeeld is half verhard met kiezelsteentjes. Daarna is de begaanbaarheid prima tot het Visserspad waar je grove ruwe klinkers aantreft. Deze ondergrond is ongeveer 7 kilometer lang. Daarna komt er weer een vlak gedeelte tot aan het Houtmanpad. Weer kiezelsteentjes. Dus om dit parcours geheel blootsvoets te lopen moeten je voeten tegen een stootje kunnen. Mijn langste blootsvoetse training was 14 kilometer op onverharde ondergrond. De langste afstand op verharde ondergrond is 5 kilometer. En op FiveFingers loop ik ook bijna nooit meer dan 10 kilometer op harde grond. Dus geen gemakkelijk blotevoetenparcours voor mij.
Ik had mijn waterrugzak mee. Fijn om onafhankelijk te zijn van waterposten. Vanwege de hoge temperatuur hadden ze ook sponzen. Die sloeg ik vriendelijk af. Ik vind het idioot, zo’n grote hoeveelheid sponzen en bekertjes voor één- of halfmatig gebruik.
De kilometers gingen voorbij. Bij Kraantje Lek vroeg ik me af waarom het parcours niet over de zandberg heen ging. Er omheen dus, richting Zandvoort. En daar moesten geluidsobstakels worden genomen. Er was een DTM bezig en diverse keren waren de wagens (en een helicopter) zo dicht in de buurt dat ik mag stellen dat ik nooit eerder onder zulke hoge decibellen heb hardgelopen.
Dat dit geluid zijn tol eiste mag evident zijn. Even later zag ik de eerste slachtoffers. Het kan ook zijn dat het zelfmoordpacifisten waren (lopers die zichzelf opbliezen door te snel te starten). Ook de concentratie was volledig weg. De organisatie had om ongelukken te voorkomen houten platen over de wildrooster gelegd, maar een loper schuin voor mij kreeg het voor elkaar hier toch onderuit te gaan. Dat was nog wel aan de goede kant van de houten plaat. De andere kant was kromgetrokken en verhief zich 20 cm boven het wegdek. Als daar niet iemand van de organisatie voor stond waren daar nog veel meer ongelukken gebeurt.
Veel goed publiek waar we de Zeeweg op draaiden. Hier was het punt waar ik mijn schoenen aanhield. En even later was er een verzorgingspost waar ik banaan at en per ongeluk toch een beker water aanpakte er leegdronk (en dat water in mijn rugzak dan?). Het was even daarna dat me bedacht: waarom loop ik eigenlijk zo langzaam. Ik ging sneller lopen en bleef maar mensen inhalen en voerde een kort telefoongesprek met mijn dochter.
Er volgde nog 2 waterposten. Ik nam beide keren een beker aan die ik omkeerde boven mijn hoofd. Ik kon het tempo handhaven. Vlakbij de finish kwamen er ook nog een paar malloten voorbij razen waarvan ik dacht: Als je nu zo snel rent, waarom ben je hier dan nu pas? Ik sloeg de medaille en het flesje water af en liep naar mijn fiets.
Geen PR. 2 jaar geleden liep ik hier 1:43. Nu 1:52 en ik vind het prima. Ik zou waarschijnlijk niet meegedaan hebben als één of ander groot bedrijf zijn naam nog had gekoppeld aan dit evenement. Op de één of andere manier (misschien omdat ik een geboren Haarlemmer ben) vind ik het super dat het nu gewoon De Halve van Haarlem heet. Dus laat die hoofdsponsoren maar lekker wegblijven.
Geef een reactie