De Dam tot Damloop. Die moet je een keer gelopen hebben, althans, dat idee had ik. Al een paar jaar probeer ik mee te doen. Zo ook dit jaar. Ik zat op de dag dat het inschrijfcircus begon klaar achter de computer en dat mislukte hopeloos. Toen maar wachten tot het laatste moment of er ergens via via nog aan te komen was en dat lukte wel.
Ik had een startnummer van een medewerker van een luchtvaartmaatschappij. Ik kreeg een tas en een shirt in de bedrijfskleur met het bedrijfslogo, het startnummer en wat goodies. Het shirt was veel te groot maar ik trok het toch aan, niet wetende dat dit niet nodig was en mogelijk problemen op zou kunnen leveren voor de oorspronkelijke eigenaar.
Ik leverde mijn tas in bij de juiste vrachtauto zodat ik daar bij de finish weer over kon beschikken en vertrok naar het startvak op de Prins Hendrikkade. Voorin het startvak bleek Erben Wennemars te staan. Bij de start kwam ik Emile tegen, ook een blootsvoetse deelnemer. We liepen een flink stuk samen op. Hij werd al lopend kort geïnterviewd. Benieuwd of we daar nog iets van terugzien.
De sfeer van de loop krijgt vrijwel onmiddellijk vorm in de IJ-tunnel met een trommelband. Heel apart om door die tunnel te lopen. De ventilatoren die in de tunnel hangen, waar je in de auto niet van merkt, veroorzaken een kleine storm die voor de lopers niet onopgemerkt blijft. Langs het parcours veel DJ’s met VW T1-busjes, trommelaars en omwonenden die tafels met bekers water hadden uitgestald en muziek mee naar buiten hadden genomen. In Amsterdam-Noord kwam volksmuziek uit de luidsprekers, In Zaandam waren het voornamelijk stampende dansplaten.
Ik kende het parcours, dus ook de ondergrond niet, maar ik liet me door andere doorgewinterde blotevoetenrenners vertellen dat het te doen was. Wel met wat lastige stukjes. Ik vond het een uitdagend barefootparcours. Veel ruw asfalt, ruwe klinkers, gladde ongelijke klinkers met scherpe hoeken, gitzwart nieuw (maar niet glad) asfalt. Deze ondergrond trof ik voornamelijk aan op de tweede helft, op het moment dat de voeten al wat gevoeliger beginnen te worden.
In 2008 en 2009 heeft BN’er Beau van Erven Dorens de DtD-loop ook op blote voeten gelopen (tot bloedens toe). Ik zwoor daarna nooit meer op blote voeten te gaan lopen. Wellicht had hij weinig op blote voeten geoefend en mijn voeten hebben de laatste weken ook weinig asfalt gezien, dus logisch dat het voor mij zwaar was. Zo zwaar dat zelf mijn tempo er onder leed. Na een kilometer of 8 (de helft) wilde ik wel sneller en dat kon ook. Een tijd daarvoor was ik ingehaald door de 1:25 pacer. Die haalde ik weer in en liet deze ver achter me. Maar de laatste kilometers (met de gladde ongelijke scherphoekige klinkers) hakten er zo in dat de pacer me toch weer voorbij ging. Met als eindresultaat een eindtijd van 1:27:39 en op twee tenen een blaartje. Ik was blij dat ik na het in ontvangst nemen van mijn tas mijn huaraches weer aan kon trekken om met achtereenvolgens de pendelbus, de trein en de fiets thuiswaards te keren voor enkele herstel)biertjes.
Deze tijd gaat niet onder mijn naam de boeken in, maar onder de naam van de oorspronkelijke eigenaar van het startnummer. Misschien maar gelukkig dat ik geen snelle tijd heb gelopen, anders zou misschien zijn officiële PR door mij zijn gelopen. Ik kan volgend jaar weer een poging wagen. Of met schoenen aan, of beter blootsvoets getraind.
Geef een reactie