Het antwoord daarop weet ik niet. Ik vermoed een lijn tussen A en B met een niet oneindige loop ertussen. De langste lijn is misschien oneindig, maar een lijn tussen twee punten heeft een begin en een einde. Niet oneindig dus.
Mijn langste weg van A naar B was 42 kilometer en 192 meter. Maar niet qua afstand, want ik heb wel eens verder gelopen. Ook niet qua tijd, want ik heb wel eens langer gelopen.
Ik stond bij de start en keek over mijn schouder. Daar kon je, omdat het helder weer was, de contouren van het dorp waar de finish was zien. Ik moest over mijn schouder kijken omdat we eerst een stukje in tegengestelde richting van de finish moesten lopen om vervolgens te draaien en in een min of meer rechte lijn naar het eindpunt te lopen. Hoe dat voelde lees je in mijn wedstrijdverslagen van Scheveningen-Zandvoort van 2013 en van 2016.
Je kunt beter een marathon lopen over kronkelpaadjes. Elke bocht is dichtbij en brengt je weer een stukje dichter bij de finish. 42km over een rechte lijn rennen met het einde in zicht is een soort van marteling. Het einde komt niet dichterbij. Het enige wat helpt is het focussen op doelen dichterbij. Het groepje vogels dat wegvliegt als je dichterbij komt. Het stroompje water aan het eibde van de zandbank. Mensen in de verte. De volgende strandpaal. De volgende badplaats (die ook niet dichterbij komen).
De langste weg van A naar B is een rechte lijn. De langste weg van A naar B is als A het linker- en B het rechteroor is. De langste weg zit tussen de oren.
Geef een reactie