In de herfstvakantie zaten we op de Koerberg, althans zo heette het vakantiepark. Als de Koerberg een berg of heuvel zou zijn dan heb ik die gemist. Het terrein is hooguit licht glooiend. We hadden daar een huisje dat slechts bestond uit een schuin dak zonder onderverdiepingen. Het dak begon vlak boven de grond. Het type heette Goudhaantje en was (zeker van binnen) een van de mooiste huisjes waar ik ooit heb verbleven.

Vanuit deze uitvalsbasis hebben we Elspeet, Zwolle, Staphorst en Elburg bezocht met als hoogtepunt de zandverhalen in Elburg. Een indrukwekkende tentoonstelling met zandsculpturen en half vergane objecten uit de scheepvaart. Scheepswrakken, kademuren, sluisdeuren, enz. Met behulp van de zandsculpturen werden we door het Oude en het Nieuwe Testament gevoerd, met bij elke beeld een kritische noot van de schepper van deze permanente tentoonstelling.

Aan het einde wachtte ons een ontspanningsruimte om bij te komen van al dat religieuze geweld. Hier stonden bijvoorbeeld gigantische stenen kruiken waar je via een trapje in kon klimmen. Eenmaal binnen lag je heerlijk in een stapel kussens. Het restaurant bevond zich eveneens in dit stuk van de hal, niet afgesloten van de ontspanningsruimte. Toch moest je een QR-code hebben om het restaurantgedeelte te betreden. Een paar meter verderop kon je je ook gewoon laten bedienen aan de picknicktafels. Wat een slechte grap.