Ik was wat eerder van mijn werk naar huis gegaan want er kwamen grote boze regenbuien aan, met onweer. Code oranje. Op een paar druppels na haalde ik de drempel van ons huis. Bailey moest nog uitgelaten worden. Snel een rondje dan maar. Die hond heeft nooit haast dus ik maande hem om door te lopen. Dat hielp niet veel dus ik deed hem aan de lijn. Samen renden we het rondje af en ondertussen zwol de eerste bui aan. Net op tijd binnen. Weer nagenoeg droog over de drempel.

Even later kwam het water met bakken uit de hemel. Ik werkte nog wat, maakte en at wat soep en zag dat het wat droger werd. Eigenlijk was ik van plan nog een stukje te rennen. Zo’n kans met regen moet je niet laten lopen. Ik besloot de fiets te pakken en naar de duinen te gaan. Tot dan toe was er nauwelijks onweer, behalve wat gerommel ver weg. Ik dacht: als het onderweg gaan plenzen, dan merken we dat wel weer.

In het tranende oog van het buiencluster vertrok ik. De dampwolken trokken op van het wegdek. Ik fietste door diepe plassen waardoor mijn schoenen en (zonder spatborden) mijn onderrug nat werden. Mijn fiets parkeerde ik bij de Oosterplas en ik ging lopen. Enkele stappen verder zag ik dat de grond bewoog! Ja, het was weer zover. Duizenden zo niet miljoenen nanopadjes krioelden over de grond. Stukje bij beetje weg van de Oosterplas. Ik pakte een tak en zwaaide die voor me uit om de padjes gelegenheid te geven de de weg vrij te maken. Heel voorzichtig, voetje voor voetje, kon ik de meeste diertjes ontwijken. Maar ongetwijfeld heb ik er een paar vertrapt. En dan te bedenken dat hier ook gewoon mensen lopen die zich nergens iets van aantrekken. Dat is paddocide!

Toen het pad weer padloos was kon ik mijn pas weer versnellen. Hier en daar een hardloper, hier en daar een konijn. Bijna weer terug bij het beginpunt trof ik een kring met mensen. Ze waren op dat moment losmaakoefeneningen aan het doen met hun enkels. Leek sterk op wat wij met ChiRunning deden. Misschien waren dit wel ChiRunners.

Nieuwe hevige buien kwamen er niet. Eigenlijk een beetje een tegenvaller. Maar ik was ook niet getroffen door enige bliksem, dus ik mag toch van geluk spreken.