Na een recordlange droogte brak de regentijd precies aan toen ik wilde gaan trainen. Regenjasje aan en op de fiets naar de Lage Duinendaalseweg. Daar is een (naamloze) trap naar de Hoge Duinendaalseweg. Ik liet mijn fiets beneden staan en liep naar boven, ongeveer 20 meter. Boven is een klein paadje, dat loopt omhoog naar het Pannenkoekenhuis. Daarnaast is de trap naar de uitkijktoren. Ik beklom de toren en nam dezelfde weg terug naar mijn fiets. Deze klim + afdaling herhaalde ik hierna nog 9 keer.
Ondertussen was een concert aan de gang in openluchttheater Caprera. De aanvang van dit concert luidde tevens de regentijd in. Ik kon het niet goed horen, behalve wanneer het publiek een stukje meezong of applaudisseerde. Na afloop vroeg ik aan een bezoeker wie er gespeeld had. Dat bleek Bears Den te zijn. Nooit van gehoord. Vrijwel iedere concertganger had een witte poncho aan.
Na de 10e afdaling van de uitkijktoren wilden ze het toegangshek naar de toren afsluiten. Dat doen ze tegelijk met de sluiting van het pannenkoekenhuis. Gelukkig was ik op tijd beneden anders was ik misschien opgesloten. Maar gelukkig doen ze een controle. Ik hoorde ze roepen: is daar iemand boven? Bij geen reactie gaat het hek op slot. Iemand die niks hoort of daar wil blijven kan daar dus ongestoord de nacht doorbrengen.
Tijdens de laatste trapafdaling zag ik geen steek meer. Het was bijna donker. Een mooi moment dus om te stoppen.
Onderweg naar huis zag ik overal nog witte poncho’s. Ze waaierden uit als babypadjes die net uit het water zijn gekomen.
Als ik per klim 40 meter omhoog ben gegaan heb ik 4 hectometers geklommen. Toch leuk voor een regenachtige avond.
Geef een reactie