Een paar weken geleden deed de keuzemogelijkheid zich voor om een startbewijs van de Halve van Haarlem over te nemen van een dochter van vrienden die helaas geblesseerd was. Ik accepteerde het aanbod. Ik liep wel weer af en toe hard maar had mijzelf nog geen doel gesteld. Er zat geen regelmaat in de training. Ik was niet echt op het niveau voor een halve marathon. Ik had nog tweeënhalve week om er naartoe te trainen. Gekkenwerk. Ik begon drie keer per week te lopen, met in het eerste weekend een ‘lange’ duurloop van acht kilometer en het tweede weekend een lange duurloop van achttien kilometer. Tussendoor liep ik dan nog stukjes van 2 tot 4 kilometer. Niet teveel trainen, niet te weinig en het doel is uitlopen zonder blessure. De tijd is van ondergeschikt belang. Sterker nog de tijd mocht niet binnen de twee uur van mezelf.
Omdat ik sinds kort ook contactlenzen aan het proberen ben bedacht ik dat ik ze ook tijdens deze loop zou test. Ik mocht ze die dag inmiddels vier uur inhouden en dat zou precies genoeg moeten zijn. Wat een luxe, alles goed kunnen zien zonder bril. Een bril in de regen is niet handig. Maar gelukkig regende het niet. Integendeel, het was prachtig zonnig weer. Wat mij wel een beetje zorgen baarde was dat ik precies deze ochtend wakker was geworden met een zeurderige pijntje in mijn rechterhiel. De hielspoor die al zeker een half jaar volledig weg was gaf blijkbaar een soort van waarschuwing.
Ik deed mijn lenzen in. Dat duurde even omdat ik niet niet helemaal de techniek onder de knie heb. Even later fietste ik richting de start. Ik parkeerde mijn fiets op de Gedempte Oude Gracht en wandelde naar de Grote Markt. Het was twintig minuten voor de start. Ik liep wat rond, zag een paar bekenden en ging klaarstaan bij het startvak, enigszins in het midden, hoewel achteraan beter geweest zou zijn.
Het aftellen begon en precies één minuut na het lopen van de klok liep ik over de startlijn. Mijn tijdsregistratie was ingegaan. Ik liep makkelijk en deed rustig aan. Ik werd door zeer veel mensen links en rechts ingehaald totdat de mensen om mij heen ongeveer hetzelfde tempo liepen. Ik liep blijkbaar niet heel langzaam. Maar het verval sloeg vrij snel toe en ik werd weer veelvuldig ingehaald. Na ongeveer zes kilometer werd ik ingehaald door de pacers met 1:50u op de heliumballonnen. Ik bereikte Kraantje Lek. Op het lange Visserspad begon ik mijn rechterkuit te voelen. Maar de kilometerbordjes langs de kant telden gestaag af, dus met toenemende pijn en afnemende kilometers moest ik het maar doen. Wel met nog meer snelheidsverval. Ik werd nog steeds regelmatig ingehaald, maar op het Kraansvlak haalde ik ook af en toe lopers in die overgegaan waren op wandelpas, of echt heel langzaam hardliepen met zwaar gehijg. Die hadden zichzelf opgeblazen.
Langs het parcours werd het steeds drukker. We werden aangemoedigd. Hier en daar stonden ook mobiele DJ’s langs het parcours met opzwepende muziek. Dat werkt, eventjes. Even later werd ik ingehaald door de pacers met 2:00u op de ballonnen. Ik probeerde aan te haken maar ze leken haast te hebben. Na het passeren van het Ramplaankwartier kwam ik op het enige onverharde stukje route, het Houtmanpad. Vlak voor ik onder de Randweg doorging lag er een loper langs het parcours. Die had zo te zien inmiddels de juiste hulp. Ik hoop dat het goed met hem is afgelopen. De batterij was inmiddels zo goed als leeg. Ik moest echt mijn best doen om nog een looppas vol te houden. Ik heb gelukkig geen moment hoeven wandelen. Brouwersvaart, Zijlweg, Zijlstraat, de laatste meters. De Grote Markt en het was volbracht. Ik kreeg een plastic medaille en een flesje water.
Ik wandelde terug naar mijn fiets en reed naar huis. Lenzen uit en bijkomen van dit avontuur.
Geef een reactie