Over 1000 zeeuwse duintoppen

Op moment dat ik mij, in een vlaag van verstandsverbijstering, inschreef voor de Trail by the Sea had ik nooit meer dan 29K gelopen. Er moest dus flink getraind worden. Maar tot vandaag was dat inmiddels opgelopen tot 37 km (Voorne).

Ik kon gelukkig carpoolen met Ruud, dus ik werd fijn getaxied naar Renesse. Aldaar, bij Strandpark “De Zeeuwse Kust”, hadden we nog ruim de tijd voor koffie en de startnummers. Daarna met 500+ deelnemers richting strand voor de start. Ondanks de negatieve temperatuur de straffe noordoostenwind stonden er een paar mensen in korte broeken. Er klonk een sirene en weg was iedereen. Het leek of ze de bus moesten halen. Daardoor kwam het dat ik de eerste kilometers veel te snel liep. Het strand was goed beloopbaar en we hadden wind mee. Even later liepen we in duingebied. Duinen en strand wisselden elkaar nogal wat af. Dus elke keer weer door mul zand het strand op en door mul zand weer omhoog de duinen in. Het bleef niet bij mul zand op het strand. Ruiterpaden, gewone mulle zandpaadjes. En dat vele slopende kilometers lang. Naast mul zand waren er gladde, stijgende en dalende fietspaden van stelconplaten. Op zich niet erg, behalve dan voor Ruud, die had profielloze Solerunners aan zijn voeten. Hij liep desondanks toch een stuk sneller dus was het handiger om allebei ons eigen tempo te gaan lopen.

Nog een paar keer stond hij me op te wachten voor een foto. Het leek wel of elke duintop in het parcours was opgenomen. Ergens, op een single track, zette ik mijn voet op een aflopend besneeuwd bermpje en ging tegen de grond. Ik stond zo snel mogelijk weer op om een kettingbotsing te voorkomen. Na de finish bleek ik hier een klein wondje te hebben opgelopen en een scheur in mijn broek. Even later, weer op zo’n smal paadje, liepen een man, een vrouw en een hond tegen het ‘verkeer’ in. De man wilde niet even uitwijken dus één voor één kwamen we met hem in botsing met een scheldkanonnade dat we moesten opkankeren. Vervolgens kwamen we in een mooi bosgebied, maar vlak werd het absoluut niet. Hier en daar moest je oppassen dat je niet in een vennetje gleed. Ik liep ergens omlaag langs een soort van enorme betonnen stofzuiger waar ook iemand van de organisatie stond die riep dat we langzaam naar beneden moesten lopen. Het pad liep via een lange trap weer omhoog en vervolgens dwars door een bunker. Na een kilometer of twintig was ik reeds zodanig afgemat dat ik wist dat het zwaar zou worden om de tocht te volbrengen.

Bij een verzorgingspost nam ik een energiedrankje. De stem van de Strava app vertelde elke kilometer de gelopen kilometers en de looptijd. Het duurde echter steeds langer voor ik de stem weer hoorde. Elke kilometer kroop langzamer voorbij dan de vorige. Het sneeuwde regelmatig en dit ging af en toe over in hagel of regen. Uiteindelijk liep ik het strand weer op. Heen wind mee betekent terug wind tegen maar dan nu met horizontale sneeuw, die mij na een tijdje pijn aan mijn ogen bezorgde. De ondergrond was veranderd in zand met een laagje water. Het koude water liep mijn schoenen in. Ik moest nog een kilometer of twee en werd een beetje misselijk. Ik probeerde of wandelen zou helpen. Gelukkig werkte dat. Ik was verbaasd dat ik ingehaald werd door een blotevoetenloper. Na de finish verklaarde hij geen gevoel meer in zijn voeten te hebben. De laatste honderd meter kon ik langzaam hardlopend over de finish lopen. Ik werd verpakt in folie en ging “De Zeeuwse Kust” binnen. Ik moest snel zitten. Nog steeds misselijk en mijn benen deden pijn. Gelukkig trokken beide ongemakken snel weg en konden we onze reis naar huis aanvangen.

De route was zeer goed aangegeven. En niet alleen de route. Op laaghangende takken waren fluorescerende sterren geplakt. Voor ons lopers was het zwaar, maar alle vrijwilligers die op het parcours de weg stonden te wijzen hadden het nog veel zwaarder in die kou. Organisatie, bedankt!

Eindtijd: 4:20:26
Overall: 219e (van 359)
Mannen 40+: 91e (van 136)