Met de fiets naar station Haarlem. Met de trein naar Station Amsterdam Centraal. Met de Luna’s (huaraches/sandalen) naar het Museumplein. Daar, waar de start van dit gebeuren een half uur later plaats zou vinden: De Crazy Barefoot Marathon. De eerste marathon ter wereld georganiseerd voor lopers zonder schoenen.
Ik trok mijn schoenen uit en wandelde naar de bus van Dave (1 van de organisatoren), die op zo’n 500 meter afstand geparkeerd stond, om mijn tas in bewaring te geven. Onderweg kwam één voet in aanraking met hondenpoep. De voet was weer snel ‘schoon’ na enkele vegen door het gras (het voordeel van blote voeten). Weer terug op de startlocatie snel mijn startnummer opgespeld waarna ik klaar moet staan bij het start/finish spandoek voor het woord en het startsignaal door een dame van de Stadsreiniging en wethouder Eric van der Burg.
Van de 14 deelnemers verlieten er 12 lopend de start. Tijdens de start liep ik naar de fiets om daar de eerste 21,1 km op af te leggen. Deelnemer Rob zou net als ik op het HM-punt instappen. Mijn rol bleek tevens het tijdelijk afzetten van middelmatig drukke zijstraten, want we wilden natuurlijk zo min mogelijk oponthoud door rode verkeerslichten. De echt drukke kruispunten werden òf op de kamikazemanier benaderd, of, als dat echt niet anders kon, werd er (heel verstandig) gewacht. Voor de begeleidende fietsers was dat zo mogelijk nog lastiger, want een fietser is minder reactief dan een loper in druk verkeer.
Toen ik achter de groep lopers fietste zag ik de ontelbare verbaasde blikken onderweg. En uiteraard, tot vervelens toe, weer de vele opmerkingen over glas. Ja, er lag glas. Behoorlijk veel ook, maar een stuk minder dan de zorgen die erover werden geuit door het publiek, mede dankzij de zorg van de stadsreiniging die een flink deel van het parcours extra heeft schoongemaakt. Gelukkig bleken die scherpe transparante scherfjes geen groot probleem. Van slechts 1 deelnemer hoorde ik na afloop dat deze een stukje glas in zijn voet bleek te hebben. Als blotevoetenloper ontwikkel je een oog voor gevaarlijke obstakels. Meestal zie je ze op tijd om ze te ontwijken. En loop je als groep, dan kan je elkaar ook nog waarschuwen. Gelukkig ook veel grappen onderweg. Een meneer van de reinigingsdienst vertelde dat hij punaises had gestrooid. ‘Kunnen we hebben!’, riep Ruud vervolgens.
Opeens bleken we al 21.1 kilometer afgelegd te hebben. Dat was op de plek waar Rob klaar stond, bij het Amstelhotel. Ik gaf de fiets aan Hans en we vervolgden onze weg. Met de wetenschap dat het voor mij een eitje zou moeten zijn in vergelijking tot de anderen die er al een HM op hadden zitten. Dat bleek ook door de spaarzame stukjes gras waar onderweg naar uitgeweken werd. Een groen, zacht, koel stukje gras is een oase voor de voeten na al die warme harde stenen. Maar beter is het om de oases te vermijden. Na terugkeer op de bestrating blijkt deze 2x zo hard te zijn geworden.
Onderweg werden we uitstekend verzorgd bij de stadswerven van de reinigingsdienst. We konden er naar de wc, kregen er fruit en water en werden aangemoedigd door het personeel. De stops waren echter van korte duur. ‘Vijf minuten’, riep Ruth elke keer streng. Maar goed ook, want een langere pauze leidt alleen maar tot stijvere spieren, en we hadden een strak tijdschema dat vrijwel tot de finish tot op de minuut klopte.
Toen we het centrum betraden werd het een gekkenhuis. In onze poging om ruim baan te creëren en aandacht te vestigen werden de fietstoeters veelvuldig gebruikt. Maar deze vielen in het niet bij de pomptoeter van Dave. Om geen piepende oren te krijgen moest je daar niet naast lopen. En, Ruud vond dat de toeter niet genoeg hoorbaar was. Hij nam de toeter over en liep al toeterend en juichend voorop. Ik denk dat de toeristen op de terrasjes wat te vertellen hebben thuis.
Vlakbij de finish, toen we de achterkant van het Rijksmuseum passeerden bleek, volgens de hardloophorloges, dat we net geen 42,2 kilometer zouden gaan volmaken. We liepen namen een zijstraat later richting het Museumplein om dit te fixen. Even later liepen we weer via de achterkant van het Rijksmuseum om via de tunnel aan de voorkant onder de finish door te komen.
We werden gefeliciteerd en feliciteerden elkaar. Niemand kon nog de eerste blotevoetenmarathon ter wereld organiseren, want daar hadden wij zojuist deel van uitgemaakt. Voor mij kwam het evenement misschien een jaar te vroeg. Ik begon mijn blootsvoetse training op straat ergens in het begin van dit jaar. Ik ben ver gekomen, maar een marathon blootsvoets loop je niet zomaar even. Tenzij je bijzonder getalenteerd bent is dat een training van jaren. En ik weet niet of ik dat ervoor over heb. Al merk ik wel dat mijn voeten en ik het er beter vanaf hebben gebracht dan tijdens de trainingsloop op 21 juni. Mijn voeten zijn nu, de volgende dag, nog een klein beetje gevoelig maar zien er nog puntgaaf uit.
Met dank aan Ruth Langemeijer en Dave Hardy voor de organisatie, de Stadsreiniging voor de verzorging en het schonen parcours en Wouter Wakkie voor het fraaie fotomateriaal.
.
Geef een reactie