Pierewaaitrail met daglicht

Na een aantal jaar van afwezigheid deed ik weer eens mee aan de Pierewaaitrail. Het woord pierewaai stamt mogelijk uit het Russische pirovát (пировать), dat ‘feesten’ betekent. Het kwam via zeemanstaal in het Nederlands terecht en kreeg de betekenis van ‘pret maken’ of ‘uitgaan’. Sinds de 17e eeuw wordt het gebruikt om ongedwongen gezelligheid en feestelijkheid te beschrijven, een term die prima past bij dit evenement omdat het de speelse, avontuurlijke en ongedwongen sfeer van het evenement weerspiegelt.

Zoals elke jaar mochten we ons weer melden voor de start bij clubgebouw De Pierewaai in IJmuiden aan Zee. Ik zag oude bekenden van de IJmuiden lopersgroep en nieuwe bekenden van de FlowRunners. Na koffie en het opspelden van het startnummer was het al weer snel tijd voor de start. Ik weet niet hoeveel edities al, maar deze keer startten we pas om kwart voor acht, drie kwartier voor zonsopgang. Best een flinke tegenvaller omdat het zeldzaam is dat je legaal in het donker de duinen in mag, wat deze trail daardoor heel speciaal maakte en bijzondere ervaringen zoals deze uit 2018, waarbij ik zonder hoofdlamp liep, kunnen opleveren:

Ik kon dat paadje niet goed vinden en nam alsnog het grote pad. Maar omdat ik toch graag op het parcours wilde lopen liep ik van het pad af naar het blauwe lijntje dat mijn navigatieapparaat aangaf. In de verte zag ik 2 lampen. De lampen hielden even stil toen ze allerlei gekraak in het struikgewas hoorden. Even later verscheen ik, zonder lamp. Ze dachten vast dat het een hert was.

Nu start je bij het ochtendgloren en kan je je hoofdlamp thuislaten. Desondanks droeg een deel van de lopers wel een hoofdlamp, wellicht uit gewoonte van de voorgaande jaren. Even allemaal op de foto, een stuk of 50 mensen, aftellen van 3 naar 1 en gaan.

We liepen over het Bunkerpad en vervolgens over het pad tussen het hek van de duinen en het strand, bijna tot aan Kattendel, daar het fietspad op. Bij Parnassia was een verzorgingspost. Ik ging er netjes heen en dronk een halve beker cola, terwijl de meesten er langsliepen. Het was ook een beetje vroeg in de route, deze post, dus niet bepaald onmisbaar. Daarna de duinen in via een ruiterpad, het was inmiddels behoorlijk licht. De Hazenberg over, daarna een doorsteek naar de Starrenberg, Oosterplas, Brederodeberg en de Koepelberg, daar werd ik ingehaald omdat mijn tempo omlaag ging. Onderweg kwam ik regelmatig lopers van de 45-kilometerafstand tegen die een groot deel van onze route in tegengestelde richting liepen.

Na de verzorgingspost bij duiningang Midden- Heerenduinen, waar ik een beker cola dronk en een marsje at, verder noord- en westwaarts, langs de tankval, verder richting zee, o.a. via het Olmenpad en vervolgens naar strandslag Zeeweg, via de droge omleiding het strand op. Mijn rechterbeen begon wat te verkrampen. Toch in draf over het strand naar de parkeerplaats bij IJmuiden aan Zee, om weer uit te komen bij de Pierewaai. De laatste vijf kilometers waren zwaar. Vlak voor de finish werd ik nog ingehaald door drie lopers toen ik daar een klein stukje verkeerd liep en mijn muts bleef haken aan een meidoornstruik.

Na de finish nam ik koffie en een ontbijtkoek en vertrok, ondanks een groot assortiment aan eten en drinken, omdat ik weer op tijd thuis moest zijn om mijn dochter naar een feestje te brengen. Eenmaal thuis moest de hond nog uitgelaten worden en ging het lopen moeizaam. Later op de dag kon ik gelukkig weer normaal lopen. Een volgende editie is nog lang niet zeker omdat de organisaties van het natuurbeheer hele hoge vergunningen per deelnemer rekenen, waardoor een startbewijs onbetaalbaar dreigt te worden.

Mijn eindtijd was: 2:55:36.