Hé, dat is dezelfde titel als mijn vorige blogpost, maar dan met twee letters minder.
Nog steeds is de hielspoor rechts niet weg. Toen ik wakker werd had ik precies hondernegenendertig dagen niet hardgelopen. Dat is vier maanden en zeventien dagen. Dit ongemak had ik naar schatting al een paar maanden langer. Deze extreem lange pauze is uniek in mijn blessurearme hardloopcarrière van ruim 12 jaar.
Elke dag als ik opsta en de trap af loop is er een lichte pijn. Eenmaal beneden is de pijn al bijna weg en merk ik de rest van de dag er weinig meer van. Ook een lange wandeling lijkt geen extra schade te veroorzaken. Dus, tijd om ook weer eens wat anders te proberen: Hardlopen. Dat woord spookt al een tijdje door het hoofd, maar de daad is nog niet bij het woord gevoegd.
Vanmorgen was het weer zover. Het woord diende zich weer aan en ik besloot het daadwerkelijk te gaan doen. Ik had bedacht om Bailey uit te laten en vervolgens naar de duinen te fietsen om een rondje te gaan hardlopen. Dit plan werd anders. Ik kan het beter rustig opbouwen. Dus ging ik een stukje hardlopen met de hond.
Het werd een Verlengd Mendelrondje, zoals bijna elke rondje met het hondje en naam heeft binnen het gezin.
In het weekend loop ik regelmatig met Bailey naar de molen. Daar komen veel baasje met hun honden. Op zaterdag- en zondagochtend is daar rond een uur of 8, half negen altijd een hondenfeestje. Geweldig voor Bailey. Zo ook vorig weekend. Eén van de baasjes bleef ver uit de buurt want hij had ziekteverschijnselen en was positief getest op corona.
Twee baasjes met hun honden (waarvan één met de naam Muis) die ik daar bij die molen ook regelmatig zie kwam ik vanmorgen ook tegen op het Verlengde Mendelrondje. Maar, ze waren daar speciaal naartoe gegaan omdat ze ook positief getest waren op corona. Dat begreep ik tenminste, want ze riepen me dit op afstand toe en het geraas van de Westelijke Randweg stond niet toe dat ik het goed verstond.
Er waren tegenstrijdige belangen in het spel. Bailey wilde spelen met de honden en ik wilde verder hardlopen. Dus ik pakte hem op en liet hem een stukje verder weer los. Dat moest ik onderweg nog een paar keer herhalen vanwege de vele hondenuitlaters op het parcours.
Zonder tekenen van pijn kon ik het rondje (van 3,4 km) afmaken om er vervolgens een stukje over te schrijven.