‘Vis zwemt, vogel vliegt, mens loopt.’ – Emil Zátopek
Een rondje in de vroege avond, want het wordt al weer vroeg donker. Op de Starreberg kwam net de zon onder een wolkendek vandaan om aanstalten te maken voor de zoveelste nacht achter de horizon te verdwijnen. In de verte zijn goed een windmolenpark en een booreiland te zien. Er waren gegroepeerde hardlopers en wat ongegroepeerde mensen, waaronder ik, die nog een duik in de schemering maakten.
Zonsondergang was gisteravond al weer vrij vroeg, om 20:30 uur. Het was een uitzonderlijk warme 31 augustus met temperaturen tot over de 32 graden in Maastricht en tot 27 graden bij ons. Ik ging een uur voor zonsondergang nog even de duinen in. Ik liep op en rond de Starreberg en experimenteerde onderweg wat met scherptediepte met de camera van mijn telefoon.
Daarna keerde ik terug naar de Oosterplas om nog even wat te zwemmen. Er waren nog wat nagenieters. Eén groepje zat al preventief onder een stuk plastic vanwege een naderende wolkbreuk. Ik zwom. Het water was nog heerlijk. Toen ik eruit kwam en mij aankleedde zag ik een vos dichtbij. Ik ging zo rustig mogelijk op de grond zitten en pakte mijn telefoon om wat foto’s te maken. Ze vos liep ongestoord en kwam nieuwsgierig tot op zo’n twee meter afstand. Even later dronk het dier uit de Oosterplas.
De vos ging er weer vandoor en ik moest ook maar eens gaan. Opeens verscheen er een auto. Twee boswachters stapten uit en verzochten de aanwezigen om zich naar de uitgang te begeven. Ik fietste de duinen uit en daar was de wolkbreuk.
Bijna doorweekt en in het bezit van een paar mooie foto’s kwam ik thuis.
Deze week is de week dat mijn vader overleed. Ik sliep bijzonder slecht. Mijn gedachten maakten vreemde kronkels en ik luisterde naar de nachtelijke radio, wachtend op de eerste tekenen van de zonsopgang. Ik stond dan op om naar de Oosterplas te gaan, op de fiets of lopend. Daar zwom ik vanaf één van de twee stranden naar de overkant. Dat is een aardig stukje vanaf het zuidelijke strand en wat minder ver vanaf het noordoostelijke strand. Soms kwamen er in die vroegte ook al andere zwemmers. Na het zwemmen ging ik naar mijn werk of naar huis.
Ik deed mijn ogen open. Volgens mij was het nog donker buiten. Ik maakte de wekkerradio wakker en al luisterend werd het licht. Tijd om eruit te gaan. Ik deed het een en ander aan en wilde de fiets pakken richting de Oosterplas. Hardlopen was blijkbaar niet vanzelfsprekend. Ik had al bijna twee weken niet hardgelopen. Voor het laatst was in Chaumont le Bois, in de buurt van Dijon op de terugreis van onze vakantie. Ik bedacht dat het een goed idee was om weer te gaan rennen. Ik deed de voordeur achter mij op slot en ging op weg. Onze kat Cello kwam net de hoek om en rende aan. Ik opende de voordeur en liet hem naar binnen. Ik ging opnieuw op weg.
Het regende en was niet koud. Behalve razende auto’s op de Randweg was er onderweg geen waarneembare menselijke activiteit. De parkeerplaatsen bij en in de duinen waren nog leeg. Zo vroeg was het ook weer niet. Misschien het weer dat mensen weerhield. Ik arriveerde aan de noordoostkant van de Oosterplas. Eén vroege vogel had hier zijn fiets al geparkeerd. Ik liep naar de zuidkant, het kleine strand van het duinmeer.
Aan een tak hing een bikinitop en en bos sleutels, die hingen er gisteren ook al. Ik ging het water in en zwom. Aan de westoever graasde een groepje reeën. Ik zwom verder. Iets noordelijker zag ik nog een groepje reeën. Deze renden heen en weer langs het water. Om mijn heen zwommen eenden, meerkoeten en fuuten. Zodra ik te dicht in de buurt kwam zwommen ze in een grote boog om mij heen. Uiteindelijk kwam ik aan de overkant, het grote noordoostelijke strand. Het begon harder te regenen en besloot terug te zwemmen. Daar ondervond ik, op de druppels op mijn bril na, weinig hinder van. Vlak voor mij zwom een jong fuutje. Die had nog niet van zijn ouders geleerd dat mensen gevaarlijk zijn. Toen ik dichtbij kwam vond hij dat toch wel eng en dook onder water.
Eenmaal teruggezwommen verliet ik het water. Tegelijkertijd betradenl aan de oostkant twee mensen het water. Met mijn schoenen in de hand liep ik naar de ingang en deed mijn schoenen aan en begon weer te rennen. In gedachten verzonken was ik thuis voor ik het wist.
Ik had me ingeschreven voor de 42 kilometerafstand van de Ultra Tour de la Motte Chalancon, de Trail des Aiguilles. De loop is over 2 weken. Dus ik heb nog wat tijd om te trainen. Veel hoogtemeters maken dus.
Vandaag was de Hazenberg het haasje. Daar een soort van bloempatroon gelopen. Er zijn 3 paden naar de top. Als je een bepaald patroon loopt, loop je alle paden een keer op en af. Dat werkt als volgt: Je houdt steeds rechts aan, behalve op de top, daar houdt je links aan. En dat kan natuurlijk ook andersom.
Daarna heb ik blootsvoets nog wat hoogtemeters bij de Oosterplas gemaakt. Als je vanaf de oever naar het hoogste punt klimt, heb je maar liefst 13 hoogtemeters verwerkt.
Ik kwam vandaag tot >600 hoogtemeters. Dat zijn er nog erg weinig in verhouding met die 2400 hoogtemeters over 2 weken. Klik op het kaartje om de activiteit in Strava te bekijken.
Wie is er niet gek op stromend water? Thuis beschikken wij, net als andere rijke wereldburgers, over stromend water. Draai aan een knop en je hebt het. Druk op een knop en het stroomt rijkelijk door een wc-pot. Heel fijn om onder een uitgewaaierde straal warm stromend water te staan. Buitenshuis lusten we ook wel pap van. Fonteinen op pleinen. Watervalletjes in de tuinvijver. Buitendouches. Sproeiers uit een tuinslang als de natuur even haar werk verzuimd. Stromend water, we weten er wel raad mee. En als we op vakantie zijn gaan we er naarstig naar op zoek. Een paar voorbeelden:
In Noorwegen kan je er bijna niet omheen. Tijdens autoritten kom je watervallen tegen. Soms klettert het water zo op de weg en rijd je er niet droog doorheen. Je kijkt je ogen uit. Kolkende kloven waar je waarschijnlijk niet levend uitkomt als je per ongeluk uitglijdt op een randje met goed uitzicht, het trekt desondanks aan.
Rond de Plitvicemeren in Kroatië is een mooi wandelparcours gemaakt. Er is geen betere manier om dit mooi te aanschouwen dan via houten wandelpaden vlak boven het wateroppervlak. Je ziet het water verlopen via vele watervallen, meren en poelen met kristalhelder blauw water met ontelbare vogels, vissen en insecten. En eveneens ontelbare hoeveelheden mensen. Zoveel, dat je op piekmomenten in de file staat op de houten wandelpaden. Tip: ga niet of ga vroeg in de ochtend (het is dan wel heel koud). En, hoe aantrekkelijk het water ook is om er in te springen, het is niet toegestaan.
Dit is wel zo bij de eveneens in Kroatië gelegen KRKA-watervallen. Loeidruk!
De Alcantarakloof op Sicilië, ontstaan door een vulkaanuitbarsting van een zijkrater van de Etna, 2400 voor Christus. Fantastisch. En druk. Het is natuurlijk niet alleen het water, maar ook het decor waarbinnen het water een rol speelt wat tot een magische combinatie samensmelt. Maar ook zonder decor zijn bijvoorbeeld ook watervalletjes gemaakt met behulp van stukjes dakgoot heel aantrekkelijk. En vooral voor kinderen als ze daar mee kunnen spelen en kliederen.
Eveneens op Sicilië, Cavagrande, een zeer diepe kloof. Je moet via een slecht onderhouden pad afdalen. Duur ca. een uur voor je verkoeling kunt zoeken in het ijskoude water en kunt genieten van de natuurpracht en van de vele mensen die eveneens de zware afdaling en na afloop de nog zwaardere klim er voor over hadden.
Het riviertje de Ninglinspo, in de Ardennen in België. Een onbenullig riviertje, maar er is een wandelpad naast soms links en soms recht van de rivier zodat je steeds moet oversteken via bruggetjes. Hier en daar een leuke waterval. Zwart van de mensen. De toegangsweg staat tot meer dan een kilometer vanaf de ingang vol met illegaal geparkeerde auto’s. Terwijl bij andere, misschien wel net zo mooie riviertjes die ik tegenkom langs afgelegen wandel-/mtb-/trailpaadjes geen sterveling te zien is.
De Vintgarkloof in Slovenië, in het hoogseizoen niet te doen. Een prachtig houten pad langszijde. Heel erg druk… Maar ook weer niet altijd.
Via internet vind je de mooiste rivieren, meren, watervallen en kloven. De mooiste bezienswaardigheden trekken daardoor het meeste mensen aan. Hoewel je zo de aantrekkelijkste stromende vormen van water kunt aanschouwen, ben je wel een massatoerist. Maar als je net even op andere tijdstippen gaat dan de meeste anderen ben je een slimme massatoerist.
Uiteraard zijn er ook een paar uitzonderingen die de regel, dat we er gek op zijn, bevestigen: Wateroverlast. Op sommige plekken wil je geen stromend water. De zware regenbuien van de afgelopen weken hebben in mijn omgeving problemen veroorzaakt. Er liep water vanuit de tuin, onze schuur in. Kletterend water tegen de gevel liep het ventilatierooster van de wc binnen. Enge borrelende en gorgelende geluiden uit onze wc-pot. De wc-pot van vrienden in de buurt overstroomd. De keuken van andere vrienden in de buurt overstroomd. De poort achter ons huis deels veranderd in een rivier, waardoor ik zojuist een poortgenoot aantrof die water uit zijn schuur aan het pompen was. Ik moest omlopen naar de voordeur om geen natte voeten te krijgen.
Toen mijn dochter weer eens erg laat thuiskwam, werd ik weer eens erg vroeg wakker. Klaarwakker. Ik ging eruit, nam een kop koffie en reed naar de Bergweg. Rugzakje om en lopen maar. Het was inmiddels 5 uur en al licht. Na een klein stukje lopen nam ik eerst een duik in de Oosterplas, deed mijn schoenen niet aan en liep toen via o.a. het Laarzenpad (dicht vanwege ‘hoog water’ terwijl het bijna kurkdroog was) en opgang Parnassia het strand op. Er stond een aardig windje uit het zuidwesten. Ik liep een stukje noordwaarts en ging er weer af bij Kattendel. Ik liep nog even lang het meertje zonder naam om er een paar foto’s te nemen en ging vervolgens weer terug richting Oosterplas. Het was inmiddels 6:30 en er was al (of nog) een groepje jongeren. Ik vermoed dat ze hier vannacht na het stappen terecht zijn gekomen.
Wat later op de avond stalde ik mijn fiets in de duinen. Ik had mijn bril niet op en begon te lopen. Ik zag iets vreemds naast het pad liggen maar besteedde er geen aandacht aan. Ik zwom in het meertje zonder naam. Een ree die blijkbaar wat wilde komen drinken zag mij en liep ongelaafd weer weg. Daarna trok ik geen schoenen aan. Ik moest opschieten, want de zon dreigde onder te gaan. Ik ging sneller lopen. Toen ik een fietspad passeerde reed er een boswachtersauto voor mij langs. Deze stopte niet, hoewel de zon volgens mij zojuist onder was gegaan. Ik voerde mijn snelheid flink op. Het vreemde iets naast het pad lag er nog en bleek een dode kip te zijn. Heel eigenaardig. Even later stapte ik op mijn fiets en haastte mij de duinen uit. Vlakbij de uitgang reed de boswachtersauto mij tegemoet en stopte weer niet. Blijkbaar is er een tijdsmarge na zonsondergang waarbinnen mensen die zich richting de uitgang bewegen niet worden aangesproken en/of bekeurd.
Selena en José liepen de derde avond van de avondvierdaagse. De vorige 2 avonden liep ik ook mee en de laatste avond ook. Deze zeer warme avond kon ik dus lekker gaan lopen met een verfrissende duik in het vooruitzicht.
Ik ging naar buiten en het was ineens helemaal niet warm meer. Een fris windje voerde gestaag een zeemist aan. Toen ik liep had ik het warm noch koud. Uiteindelijk kreeg ik het toch warm genoeg om zin te krijgen in een duik. Ik kwam bij het meertje zonder naam (geen officieel zwemwater) en twee grauwe ganzenfamilies maakten gauw plaats voor mij. Ook zag ik nog wat nanopadjes wegspringen. Het water was nu heerlijk na die warme maand. Toch was ik er snel weer uit omdat ik nog wat meer wilde lopen. Eenmaal ter hoogte van het Cremermeer (ook geen officieel zwemwater) zocht ik een plek om een duik te nemen. Ik liep een steile zandhelling af (steilere strandjes bestaan niet denk ik) en ging even later het water in. Op een afstandje zwommen veel zwanen. Het water was erg ondiep en vol waterplanten. Niet heel fijn zwemmen. Ik ging er weer uit en kwam uiteindelijk bij de Oosterplas uit. Ik ging het water in en vanaf de oever klonk gitaar en zang. Heerlijk water (ondanks waarschuwing zwemmersjeuk). Toch snel er weer uit en richting huis. Een aardig afstandje weer sinds tijden. En dat op een donderdagavond.
